Svava - 01.01.1900, Síða 39

óvæginn í orðum, vissi þó enginn til að hann væri
skáldmæltuv. Annavs vav Jrað svmira manna sögn,
að vísan vævi kotnin úv aunavi átt og væri iiún
kvcðin um skáldaða hvyssu, sem óhlutvanduv livossa-
pvangavi hafi svikið í gvunnhyggin náunga.
Gunnav vissi, að mestuv þessi oiðrómuv vav
komin fvá Páli betva og bvv hann því þungan
hug til Páls.
Það vav vandj Guuuavs, að hann fóv á skíði
upp í heiðarbrekkuna, þegav kenslustundum lauk á
degi hvevjum. Pondi hann sév ýmist niðuv þvova
bvekkuna, eða skáhalia sniðlínu og gat þá lotau
ovðið alt að hálfvi mílu enskvi á lengd.
Það vav kvöld eitt soint á góunui, ev hann kom af
skíðum inn í baðstofuna, að Páll betri vav þav
fyvir. Þetta vav nýlunda. Baðstofuvnav vovu tvær
og steig hvorugur bóndmn fæti sínum í hina svo
mÍ6sjrum skipti og jafnvel ávum. Þeiv vovu tveiv einiv
bænduvuiv, og áttu tal samui um hoybirgðir og fénað-
avhöld. Páll botvi vav nýkominu lieim utan úv dalfa-
um og sagði illar fvéttiv af ástæðunum. Hann leit
liovnauga • til Gunnavs, þegav liann kom inn.
„Já, þeir evu allir tæpiv — fjandi tæpiv,“ sagði
betr-Páll. „Þeiv dvagast þetta á sumavmál, ef inui