Svava - 01.01.1900, Qupperneq 43

SVAVA
327
IV,7.]
ísinn var á sífeldum hrakningi fram og aftur. Jafn-
óðum sem vindurinn rann suður í og þiðnaði, suerist hann
á liæli sólarsinnis norður fyrir, og var þá lníð og kuldi
undir eins á hraðbergi.
Veðuráttin var sem eyrðarlaus hugur villuráfandi
manns, sem snýst um sjálfan sig úti á veglausri auðn.
Eftir hlákuna tók þó aldrei fyrir jörðina, sem var
einkar kjarngóð sökum hlífðarinnar, sem hún hafði not-
ið af snjónum liðlangan veturinn. En beitin nýttist ekki
að sama skapi, vegna stormanna og kuldans. Féð varorð-
ið veiklað og þollaust, og kulsamt mjög, vegna hold-
þynkunnar.
Sumarið eftir stóð svo látandi bréfkafli í einu
blaðinu:
Langadal á Jónsmessu 18...—:
Loksins er nú tíðin bötnuð til fuls, að því
sem ætla má, og kominn góður gróður, enda er mál
til komið. Þetta vqi' hefir vorið eitt hið allra ervjð-
asta, sem komið hefur leingi — sífeldir kuldar og
stakt gróðrarleysi fram um fardaga. Eénaður gekk
illa undan vetrinum og hafa orðið mikil vanhöld
á honum á ýmsar lundir. Gemlingar hafa misfarizt
mjög úr lungnaveiki og sjúkleikum, sem stafa af
bilaðri meltingu og illu og ónógu fóðri, og unglamba