Svava - 01.02.1903, Blaðsíða 23

Þnð smaug í gegnuiu hjarta unglingsiKS, hi-ð djöful-
lega napra liáð, sern falls í þessum síðustu orðum Pettrells.
En hann niSi sér hrátt og á-setti sér, að Iiaun slcyldi
elcki vilcja af veginum, Jieldur stefna á vitann, sem
beindi honum i ritta átt, Jpótt að stormar og ólgurót lífs-
ins reyndi til að hrinda houum á aðra braut. Hann á-
setti sér, að fylgja hvðttim hjarta síus og láta elcki beygj-
ast undir vilja þessa þorpara.
Peltrell var gengiuu frá honum, og skildi haun ein-
an eflir í kúetunni. Hugsauir dreugsius hvörfluðu tíi
íBskustððvanna. Haun gat eklci annað en hugsað til
Lukes, sem liafði ávalt verið lionum góður—saunur fað-
ir. Eða þá Ella Deau, sem hann unni svo heitt. Þassa
saklausu fögru mey, sem haun hafði bjargað úr járukruml-
nm Ægis, og fóstrað síðau við lnjóst sér. Æ, hvað það
var sárt að liugsa til þess, að hanu kynni máske aldrei
að sjá haua framar á lífsleiðinni—þessa hjarteygu fögru
ungmey, sen; hann nú fanu fyrst, hvað hann elskaði inni-
lega. Honum fanst slíkt vera óbærileg kvel. Iiann and-
varpaði þungan yfir þossntn forlögttm, sem hrifsuðu hann
frá ástvinum sínuin, er hann líklega fengi aldrei að líta
aftur.
Alfred var niðursokkinu í ltugsanir sínar. Hauu
vaknaði upp af þeim við það, að hanu heyrði að veríð