Dagblaðið Vísir - DV - 03.02.2017, Side 44

Helgarblað 3.–6. febrúar 201736 Fólk
Atvinna í boði á einum
skemmtilegasta
vinnustað landsins
Á markaðsdeild DV er í
boði starf fyrir góðan og
harðduglegan starfsmann.
Hæfniskröfur: Viðkomandi þarf að vera
skemmtilegur, jákvæður, harðduglegur,
samviskusamur, heiðarlegur, ábyrgur,
úrlausnamiðaður, hafa áhuga á
sölumennsku og markaðsmálum.
Laun eru árangurstengd. Góð laun í boði
fyrir góðan og duglegan sölumann.
Umsóknir sendist á steinn@dv.is
Hvar eru þessar barnastjörnur í dag?
Þrátt fyrir smæð þjóðarinnar hafa þó nokkrar barnastjörnur orðið til á Íslandi
í gegnum tíðina. Sumar þeirra voru áberandi á tímabili á meðan aðrar áttu
langan og farsælan feril. Sumar hafa haldið áfram í skemmtanabransanum og
átt miserfitt með að hrista af sér barnastjörnustimpilinn. Svo eru aðrar sem létu
frægðina í barnæsku nægja og sneru sér að öðrum hlutum á fullorðinsárum.
Bræðurnir Rúnar og Arnar Halldórssynir
voru búsettir í Noregi á fyrri hluta tíunda
áratugarins og nutu gríðarlega vinsælda þar
í landi sem dúettinn The Boys. Alls komu út
þrjár hljómplötur með bræðrunum, sem léku
á gítara og sungu klassíska rokkslagara,
íklæddir rauðum silkiskyrtum og hvítum
buxum. Dúettinn leystist upp þegar bræð-
urnir fluttu heim til Íslands á ný árið 1996 og
aðrir hlutir tóku við.
Rúnar er í dag búsettur í Uppsölum í
Svíþjóð þar sem hann rekur arkitektastofu
ásamt fleirum. Arnar býr í Ósló og starfar
sem svokallaður „design director“ á
auglýsingastofu. Hvorugur þeirra ákvað að
sækjast eftir frekari frama í tónlistinni eftir
velgengni The Boys.
„Eftir að við komum til Íslands þá vildum
við bara fá að vera venjulegir unglingar,“
segir Rúnar. Arnar rifjar upp að eitthvað hafi
verið um áreiti eftir að bræðurnir komu aftur
til Íslands. „Það voru alveg einhver skot. Ég
man eftir atviki þar sem einhver strákur ætl-
aði að safna liði og berja Rúnar. Hann var svo
brjálaður af því að tveimur árum áður hafði
kærastan hans hætt með honum af því að
hún var svo skotinn í „Rúnari úr The Boys“. Á
tímabili kallaði ég mig Ella af því að ég vildi
ekki vera þekktur sem „Arnar úr The Boys.“
Rúnar bætir við að eftir að þeir bræður
komust á fullorðinsár hafi nánast allt áreiti
hætt. „En fólk man alltaf eftir The Boys.
Ég held að fólk sé ekkert að fara að gleyma
okkur.“
Á sínum tíma var seldur margs konar
varningur með myndum af íslensku bræðr-
unum, svo sem bolir, derhúfur og pennar, og
einhvers staðar liggja eftir kassettur. „Úff, ég
á ekkert af þessu ennþá. Ég held að mamma
eigi þetta í einhverjum kössum heima,“
segir Rúnar hlæjandi. Hann segir að The
Boys tímabilið hafi eingöngu verið jákvæð
reynsla. „Þetta var bara rosalega gaman.
Við kynntumst fjölda fólks og erum ennþá í
sambandi við sumt þess.“ Arnar tekur í sama
streng. „Við fengum að ferðast um Noreg og
víðar um heiminn og þetta var frábær tími.
Svo tóku aðrir hlutir við.“
Hótað barsmíðum
Sturla Sighvatsson lék titilhlutverkið í
Benjamín dúfu sem kom út árið 1994,
en margir vilja meina að þar sé á ferð
ástsælasta barnamynd íslenskrar
kvikmyndasögu. Sturla kom fram í fleiri
kvikmyndum og sjónvarpsþátt-
um og fór með hlutverk
Emils í Kattholti í langlífri
sýningu Þjóðleikhússins
á verkinu. Hann lauk
námi í viðskiptalög-
fræði við Háskólann á
Bifröst og starfar í dag
við fasteignaþróun og
uppbyggingu og í sér-
hæfðum fjárfestingum.
Hann hefur þó ekki algjör-
lega sagt skilið við leiklistina
þar sem hann hefur komið að talsetn-
ingu á tugum teiknimynda undanfarin ár.
Hann man ekki eftir að hafa orðið fyrir
neikvæðu áreiti í tengslum við að hafa
verið áberandi í sviðsljósinu á viðkvæm-
um aldri. „En þetta er svolítið súrrealískt
í minningunni. Ég fékk mörg hundruð
bréf send heim og man eftir heilu stelpu-
hópunum sem komu og bönkuðu upp á
til að spjalla,“ segir hann og kveðst svo
sannarlega ekki sjá eftir þessum tíma.
„Alls ekki. Þetta var frábær tími og
þessi reynsla mótaði mig mjög mikið sem
persónu. Þá meina ég á góðan hátt. Ég bý
að þessu alla ævi. Það er þroskandi fyrir
krakka á þessum aldri að að vera settur
inn á ákveðinn ramma og vera að vinna í
þessum fullorðinsheimi.“
Hann segir fólk svo sannar-
lega ekki hafa gleymt Benja-
mín dúfu. „Fólk er endalaust
á minnast á hann við
mig! Árum saman fékk
ég að heyra kallað „Hei,
Benjamín dúfa!“ á eftir
mér niðri í bæ. Stelpur hafa
komið upp að mér á barnum
og sagt að ég sé æskuástin
þeirra á meðan strákar hafa
heimtað að fá taka mynd af sér með
mér,“ segir Sturla sem kveðst þó kippa
sér lítið upp við áreitið.
„Mér finnst bara frábært að sjá hvað
myndin á sér fastan stað í hugum og
hjörtum fólks. Hún hefur elst mjög vel,
enda er þetta tímalaus og klassísk saga
um falleg gildi. Ég er mjög stoltur af því
að hafa verið partur af henni. Myndin er
náttúrlega ekki með þennan klassíska
„happy ending“ og það er örugglega þess
vegna sem hún hefur haft þessi áhrif á
fólk. Hún tikkar í öll boxin.“
Það má með sanni segja að Ruth
Reginalds sé ein allra skærasta
barnastjarna Íslandssögunnar en hún
söng inn á sína fyrstu metsöluplötu árið
1975, þá tíu ára gömul. Í kjölfarið fylgdu
sex stórar plötur á fimm árum. Hún varð
landsþekkt og sló í gegn með fjölmörgum
lögum á borð við Róbert bangsi, Ósk mín
skærasta, að ógleymdu Reykingalaginu.
Hin unga stjarna var áberandi í sviðs-
ljósinu: kom fram í fjölmiðlum og söng
opinberlega og ferðaðist um landið með
poppsveitinni Brunaliðinu.
Frægðin var þó ekki alltaf dans á rósum
fyrir Ruth sem gerði upp barnastjörnu-
tímabilið í ævisögu sinni sem kom út árið
2003 og greindi meðal annars frá grimmi-
legu einelti af hálfu skólafélaga sem áttu
erfitt með að sætta sig við vinsældir henn-
ar. Hún kveðst hafa sokkið djúpt í neyslu
áfengis og fíkniefna á unglingsárum, um
svipað leyti og hún söng með rokk- og
pönkhljómsveitum en fór loks í meðferð
21 árs gömul. Næstu árin söng hún inn á
ýmsar safnplötur og kom fram í sönglaga-
keppnum og þá kom sólóplata hennar,
Ruth, út árið 2000, sú fyrsta í 20 ár.
Ruth fluttist til Bandaríkjanna árið
2005 og er nú búsett í Vista í Kaliforníu
ásamt bandarískum eiginmanni sínum og
níu ára dóttur. Lítið hefur heyrst í henni á
tónlistarsviðinu síðustu misseri.
Frægðin var ekki dans á rósum
„Hei, Benjamín dúfa!“