Víkurfréttir - 22.12.2016, Síða 65

65fimmtudagur 22. desember 2016 VÍKURFRÉTTIR
rottum, kakkalökkum og köngulóm
í heimsókn. Hún vaknaði eitt skipti
með kakkalakka á hálsinum og rakst
stundum á rottur í herberginu sínu,
sem henni fannst allt í lagi þangað
til hún var komin aftur til Íslands og
áttaði sig betur á hlutunum.
Aðspurð um muninn á borginni og
fátæku smábæjunum segir hún það
tvennt ólíkt og stéttaskiptingu mikla.
„Ocean View er bær staðsettur í fjalli
með íbúðarblokkum en engu rafmagni
eða rennandi vatni, þar sem ríkið vill
ekki styrkja svæðið. Bærinn varð til
árið 1968 þegar ‘litað’ fólk var fjarlægt
frá svokölluðum ‘hvítum’ svæðum í
Höfðaborg. Heilu fjölskyldurnar búa
saman í litlum íbúðum þar sem fjöl-
skyldumeðlimir þurfa að skiptast á að
sofa yfir sólarhringinn. Bærinn ein-
kennist af ofbeldi og þjófnaði. Masi
er mun fátækari bær en hann skiptist
í tvennt, hús byggð úr steypu og svo
álkofar í mold eða í mýrinni, ‘wet-
lands.’ Inni í kofunum eru bara rúm
og þarf fólk því að notast við almenn-
ingssalerni sem eru kamrar og einn
krani með rennandi vatni. Ég mun
seint gleyma því þegar Mama bauð
okkur inn til sín á meðan við biðum
eftir farinu okkar heim. Hún átti fimm
börn og kofinn hennar var álíka stór
og þvottahús í hefðbundnu húsi á Ís-
landi. Þar hafði hún eitt rúm fyrir þau
öll saman, tvo stóla, bolla og bala.“
Þetta var vissulega ekki eina atvikið
sem mun seint renna henni úr minni,
en skotárás átti sér stað á leikvellinum
þar sem hún vann um miðjan dag. „Í
þessu hverfi býr ein hættulegasta maf-
ía Höfðaborgar. Einn daginn vorum
við að leika við börnin og heyrum for-
eldrana skyndilega kalla þau inn. Við
skildum ekkert hvað var að gerast þar
til eitt foreldrið útskýrir fyrir okkur að
þetta sé reglulegur atburður. Þá lenti
ungum krökkum saman og skotárás
braust út í kjölfarið. Í dag er sjálfboða-
starf ekki lengur leyft á þessu svæði,“
segir Súsanna. Annað sem hún rifjar
upp er eitt skiptið þegar hún var að
finna bók til að lesa fyrir börnin. Hún
tók nokkrar bækur úr hillunni og
sá svo fimm kakkalakka inni í einni
þeirra. „Ég stökk á fætur og öskraði
og allir horfðu á mig. Ég áttaði mig á
því að þetta væri ekki rétti staðurinn
til að öskra yfir kakkalakka og reyndi
að halda „kúlinu“ frá og með þessum
tímapunkti ferðarinnar.“
Hugsaði um ljón, gíraffa og fíla
Hinir sjálfboðaliðarnir komu frá
hinum ýmsu Evrópulöndum auk
Ástralíu og Brasilíu. Öll voru þau að
ferðast ein svo þau kynntust hvert
öðru og heldur Súsanna reglulegu
sambandi við tvær þýskar vinkonur
í dag. Hún kveðst hafa verið stressuð
fyrir því að fara ein út þar sem hún
hafði aldrei ferðast ein áður, og fyrir
því að þurfa að tala ensku. „Um leið
og ég kom út og hitti hina sjálfboða-
liðana þá hætti ég að vera stressuð því
öllum fannst þeir vera lélegir í ensku.
Það fyrsta sem ég gerði var að kaupa
símkort og ótakmarkað gagnamagn til
að vera í sambandi við fjölskylduna og
til að auka öryggi. Það var alltaf nóg að
gera og við nýttum frítíma okkar vel
í alls kyns skemmtanir. „Við höfðum
öll kvöld laus ásamt helgunum en þá
skoðuðum við okkur um, fórum í
brimbrettakennslu, skipulagða ferð
um strendur Höfðaborgar og svo
voru samtökin dugleg að skipuleggja
lautarferðir þar sem kvöldmaturinn
var borðaður undir berum stjörnu-
himni og söng.“
Súsanna fór svo í sjálfboðavinnu í
dýraathvarfinu Wildlife Sanctuary í
Glen Afric, sem er staðsett á 750 hekt-
ara svæði sem tilheyrir svokallaðri
Vöggu mannkynsins, eða The Cradle
of Humankind, en það er á heims-
minjalista UNESCO. Svæðið er vaktað
að nóttu til þar sem trúarbrögð í Afr-
íku eru mjög sterk og trúa sumir því
að lækna megi veikindi með vissum
líkamspörtum af dýrum. Stuttu áður
en Súsanna kom í athvarfið hafði ein-
hverjum tekist að brjótast inn á svæðið
og skera hornið af nashyrningi, sem
drapst í kjölfarið.
Í athvarfinu er tekið á móti mun-
aðarlausum og meiddum dýrum og
þeim veitt aðhlynning á meðan þau
ná sér af þeim áföllum sem þau hafa
orðið fyrir. Mikið var af kattardýrum
og öðrum villtum dýrum eins og gí-
röffum, sebrahestum, nashyrningum,
flóðhestum, ösnum, antilópum og
vörtusvínum. Sum dýrin hafa hins
vegar ekki þann möguleika á að vera
sleppt lausum þar sem þau eru ekki
vön því og kunna því ekki að bjarga
sér í náttúrunni, eins og til dæmis dýr
sem bjargað er frá sirkusum og dýra-
görðum. Það voru meðal annars fílar,
ljón, tígrisdýr, híenur og blettatígrar.
Brúðkaup í skóginum
„Verkefni okkar sjálfboðaliðanna voru
meðal annars að þrífa aðstöðuna hjá
dýrunum og gefa þeim að borða. Við
fórum í göngur með sum þeirra og
fengum að vera með þeim dýrum sem
voru vön fólki. Hefðbundinn dagur
hjá fílunum inniheldur langa göngu
frá sjö um morguninn til sjö að kvöldi
í fylgd með þremur manneskjum. Svo
var alltaf eitthvað skemmtilegt á dag-
skrá. Reglulega voru bókuð brúðkaup
í miðjum skóginum. Þá keyrðum við
bíl með pallinn fullan af mat og lokk-
uðum dýrin til okkar, svo þegar kom
að athöfninni voru dýrin öll í bak-
grunni.“
Spurð út í framtíðar ferðaplön segist
Súsanna vilja kynnast Afríku betur
og stefnir að því að heimsækja önnur
lönd heimsálfunnar. „Ég hef áhuga á
að sinna fleiri hjálparstörfum í fram-
tíðinni, hvort sem það verður hér á
landi eða annars staðar. Svo er ég að
íhuga að fara aftur til Höfðaborgar um
næstu jól með vinum. Mig langar að
sýna þeim umhverfið sem ég starfaði
í, fegurðina og fjölbreytileikann sem
Höfðaborg hefur að bjóða og svo má
ekki gleyma elsku börnunum.“
„Þá keyrðum við bíl með pallinn fullan af mat og lokkuðum dýrin til
okkar, svo þegar kom að athöfninni voru dýrin öll í bakgrunni.“
Súsanna og Jack, eini sebrahesturinn sem hægt var að snerta og tala við. „Jack átti
erfiða æsku, var lagður í einelti og ólst upp með ösnum.“
Súsanna með Ashalele á bakinu
Eins og sést eru aðstæður í svokölluðum „Wetlands“ hverfum hrikalegar. Mjög reglulega kviknar í einhverjum kofanna þar
sem mikill hiti myndast frá brennandi sólskininu.
Salernisaðstæður í Masi voru ekki góðar.