Dagblaðið Vísir - DV - 12.01.2018, Qupperneq 56

Vikublað 12. janúar 2018 44
Eva Hauksdóttir hefur verið mjög áberandi í um-
ræðunni síðasta áratuginn og skoðanir hennar, sem oft
eru alveg á skjön við þær sem höfða til fjöldans, hafa
stundum verið harðlega gagnrýndar. Eva hikar þó ekki
við að bjóða þeim birginn sem eru ósammála henni
enda segist hún hreinlega þrífast á átökum. En hver er
þessi smávaxna, skelegga kona og hvaðan kemur þörf
hennar til að vera „Advocatus Diaboli“, eða málsvari
djöfulsins, ef svo mætti að orði komast? Margrét H.
Gústavsdóttir kíkti í kaffi með upptökutækið og skrifblokk-
ina og saman spjölluðu þær yfir Sprite og piparkökum,
daginn áður en Eva stökk upp í flugvél með sínum
heittelskaða og hélt aftur til Glasgow þar sem hún stund-
ar nú meistaranám í alþjóðlegri mannréttindalögfræði.
Konan, sem nú heitir Eva, en var skírð Jóhanna Helga, leit dagsins ljós fyrsta dag
júlímánaðar árið 1967. Hún er
elst fjögurra systkina, á tvær yngri
systur og einn bróður. Faðir henn-
ar starfaði lengst af hjá álverinu í
Straumsvík en móðir hennar var
aðallega heimavinnandi. Fjöl-
skyldan var á miklu flandri og festi
hvergi rætur en þegar Eva náði
sextán ára aldri hafði hún verið
í alls níu grunnskólum. Þegar
stúlkan var níu ára skildu foreldrar
hennar og þegar móðir hennar tók
saman við annan mann flutti hún
með barnahópinn frá Njarðvík til
Akureyrar. Tveimur árum síðar
fluttu þau í þorpið Hjalteyri í
Hörgársveit. Á þeim tíma bjuggu
þar aðeins fimmtíu manns, að
börnum meðtöldum, og auðvelt að
ímynda sér að það hafi verið flókið
fyrir unglinginn að finna sína hillu
þar.
Hún segir ástandið á heimilinu
hafa verið mjög erfitt þegar hún
var að alast upp. Móðir hennar
glímdi við andleg veikindi og þegar
unglingurinn lét af meðvirkni og
fór að standa uppi í hárinu á henni
varð spennan meiri. Í dag talast
þær ekki við og hafa ekki gert í
langan tíma. Eva fann mikinn létti
þegar hún fór í heimavistarskóla en
gagnfræðaskólagöngu sína hóf hún
í Þelamerkurskóla.
„Mér fannst virkilega gott að
komast í burtu frá heimilinu og
tilheyra þessum unglingahópi í
Þelamerkurskóla. Næsta vetur á
eftir flutti ég til ömmu og afa og
fór í Breiðholtsskóla en þar náði ég
ekki sambandi við nokkurn mann
svo ég var fegin að koma til baka
og fara aftur í Þelamerkurskóla
þaðan sem ég lauk níunda bekk
– en sumrin á Hjalteyri voru hins
vegar hundleiðinleg. Við vorum
þarna bara einhverjir fimm ung-
lingar en ég þurfti að vera heima
„Mér fannst ég
alltaf tilheyra
annarri tegund“
Margrét h. gústaVsdóttir
margret@dv.is