Fréttablaðið - 19.05.2018, Síða 22

Í björtu og fallegu einbýlis-húsi á Kársnesinu búa ungl-ingarnir Auður Emilía og Markús Páll Bjarmi Hildar-börn ásamt yngri hálfbróður sínum og móður.
Auður Emilía, 17 ára, er að klára
Kvennaskólann í vor og stefnir á
inntökupróf í læknisfræði fyrir
næsta vetur í Háskóla Íslands.
Markús Páll er að ljúka grunnskóla-
námi í vor en næsta vetur liggur
leiðin í Menntaskólann í Kópavogi
þar sem hann mun leggja stund á
félagsfræðinám. Hann ætlar sér að
verða barnasálfræðingur á BUGL
þegar hann verður eldri.
Líf þessara unglinga í dag er á yfir-
borðinu ekki ósvipað lífi annarra
dæmigerðra unglinga. Dagurinn
hefst á morgnana í skólanum og
endar á heimili þeirra á Kársnesinu
á kvöldin. Líf þeirra hefur hins vegar
ekki alltaf verið auðvelt.
Móðir þeirra, séra Hildur Björk
Hörpudóttir, setti börnin í skyld-
uga umgengni árið 2006. Allt til
ársins 2010 tálmaði hún umgengni
föðurins við börnin, alls þrisvar.
Að hennar mati í þeim tilgangi að
vernda þau fyrir ofbeldi.
Að geta ekki verndað börnin sín
„Núna loksins fáum við að segja
okkar hlið,“ segir Auður. „Þegar ég
les á netinu að móðir sé að beita
föður ofbeldi með því að tálma
umgengni án þess að vita hvað er
í gangi, eða hvað býr að baki tálm-
uninni, þá verður maður svolítið
reiður og á það til að missa trúna
á fólki yfir höfuð,“ segir Auður en
Hildur móðir hennar hefur verið
útmáluð sem tálmunarmóðir á net-
inu í mörg ár og sökuð um að beita
tálmunum með óeðlilegum hætti
gegn líffræðilegum föður þeirra
systkina og virða að vettugi rétt
hans til að umgangast börnin sín.
Árið 2006 sögðu börnin frá
ofbeldi af hálfu föður síns og játaði
faðir þeirra, í tölvupósti til lögfræð-
ings Hildar Bjarkar í júlí það ár, að
hafa slegið Markús. Mánuði síðar,
þann 13. ágúst, stöðvaði móðir
þeirra alla umgengni við börnin.
Þann dag, sunnudag, fer Hildur með
Auði á sjúkrahús vegna áverka sem
hún sá á stúlkunni eftir helgarferð
með föður sínum.
„Ég gleymi aldrei þessari helgi.
Ég setti þau alltaf í bað eftir að þau
komu heim. Auður er ofboðslega
tætt þennan sunnudag og ég mátti
ekki vera inni á meðan hún er í baði.
Svo kem ég inn til hennar og geng
aftur fyrir hana og sé að barnið er
allt í áverkum á bakinu og niður
á lendar. Þá förum við með hana
strax á slysadeildina. Ég grét úr mér
augun. Í þessu öllu er svo rosalegur
vanmáttur og sorg, að geta ekki
verndað börnin sín,“ segir Hildur.
„Í þessari læknisskoðun var skipt
einu sinni um hjúkrunarfræðing.
Sú sem var með okkur fyrst grét og
grét þegar læknirinn var að byrja að
skoða barnið. Það þurfti að mæla
þetta allt og taka ljósmyndir. Auður
var alveg út úr heiminum og var að
segja okkur frá einhverjum fuglum.
Svo var verið að reyna að gera þetta
þannig að hún meiddi sig ekki. Ég
hélt þegar þetta var búið að þetta
væri eitthvað sem ég þyrfti aldrei
aftur að gera,“ segir Hildur.
Þetta atvik var tilkynnt til Barna-
verndar Reykjavíkur og henni einn-
ig tjáð að málið yrði kært til lög-
reglu. Níu dögum seinna barst bréf
frá Barnavernd þar sem þeim var
tjáð að þar sem vissa væri fyrir því
að móðir tæki á málinu á ábyrgan
hátt yrði ekkert frekar aðhafst af
hálfu Barnaverndar Reykjavíkur og
málum barnanna lokað hjá Barna-
vernd.
„Fólk má bara lemja þig“
„Ég man eftir því að hafa verið hent
á skáp og allt verður svart. Ég man
eftir að hafa verið slegin með ein-
hverju í bakið á mér og það var
ótrúlega sárt og ég man eftir því að
ég hafi verið á sófanum frammi að
hlusta á hann vera að lemja Markús
inni í herbergi. Ég man líka svo-
lítið fleira en þetta en það er sárt að
minnast á þetta,“ segir Auður með
grátstafinn í kverkunum. „Það var
alltaf eitthvað sem við höfðum gert.
Markús á að hafa verið of hávær og
þá var bara þrifið í hann og inn.
Mér leið alltaf eins og þetta væri
mér að kenna. Svo var ekkert hlust-
að á okkur þegar við vorum að segja
frá.“
Fannst þér kerfið ekki hlusta?
„Nei. Og mamma þurfti að greiða
dagsektir fyrir það að halda okkur
frá ofbeldisfullum aðstæðum.“
Þið voruð úrskurðuð til að hitta
föður ykkar. Hvernig leið þér?
„Ég man bara kvíða fyrir hverja
helgi. Það var ógeðslega erfitt. Það
er eins og maður sé sendur á geð-
veikrahæli þar sem fólk má bara
lemja þig og það var einhvern veg-
inn eins og enginn stæði með okkur
nema mamma, stjúppabbi minn og
lögmaður okkar. Svo fylgir þessu
það að ég og Markús máttum aldr-
ei heyra í barni gráta, þá leið okkur
illa. Bara þegar yngsti bróðir okkar
var að fara að sofa, að heyra barn
gráta í öðru herbergi og fá upp strax
minningar af því þegar það var verið
að lemja Markús.“
Þrír dagsektarúrskurðir
Frá árinu 2006 til ársins 2010 er föð-
urnum úrskurðað í hag þess efnis
að hann eigi rétt á umgengni við
börnin sín. Á þessum tíma lá fyrir að
börnin voru haldin miklum kvíða
og vanlíðan. „Umgengni við börnin
er komið aftur á, þrátt fyrir játningu
föður, þrátt fyrir áverkavottorð sem
sýna áverka, gögn frá sálfræðingum
sem lýsa mikilli vanlíðan barnanna
og kvíða. Það er eins og réttur til
umgengni sé mun sterkari en réttur
barnanna til verndar gegn ofbeldi,“
segir Hildur. Fyrst var umgengni
Loksins fáum við að segja frá
Börn séra Hildar Bjarkar Hörpudóttur, Auður og Markús, lýsa reynslu sinni af þvingaðri umgengni við föður sinn og
því hvernig frásögn þeirra var alla tíð dregin í efa. Þá lýsa þau óvægnu umtali um móður sína á netinu.
„Núna loksins fáum við að segja okkar hlið,“ segir Auður, dóttir séra Hildar Hörpudóttur, sem stígur fram ásamt bróður sínum Markúsi. FréttAblAðið/Sigtryggur
Sveinn
Arnarsson
sveinn@frettabladid.is
Skýrslutaka í Barnahúsi:
Starfsmaður: hvað heitirðu?
Auður: Ég heiti Auður.
Starfsmaður: Þú heitir Auður, og
hvað ertu gömul Auður?
Auður: Ég er átta.
Starfsmaður: Þú ert átta ára og
hvar áttu heima?
Auður: Ég á heima í Haukalind 25.
Starfsmaður: Hverjir eiga heima
þar?
Auður: Bróðir minn Bjartur,
Markús og mamma og pabbi.
Starfsmaður: Og hvað heitir pabbi
þinn?
Auður: Pabbi minn heitir Egill
Rúnar Erlendsson, en hinn pabbi
minn heitir…, eða sko ég kalla hann
eiginlega ekkert pabba, ég kalla
hann bara [nafn] því hann heitir
[nafn].
Stafsmaður: Hann heitir [nafn].
Auður: Og hann meiðir mig
stundum.
…
Starfsmaður: Segðu mér þá af
hverju þú ert komin hingað að tala
við mig?
Auður: Út af því að pabbi minn
hann er búinn að vera að meiða
mig. Mamma og hann eru skild og
þegar ég er hjá honum þá meiðir
hann mig.
…
Starfsmaður: Þykir þér vænt um
[nafn] pabba?
Auður: Svolítið.
Starfsmaður: Hvernig myndir þú
vilja hafa þetta ef þú mættir alveg
ráða ein?
Auður: Þá myndi ég frekar vilja
bara hafa þetta þannig að yrði, að
við myndum ekki vera hjá honum.
Og í hvert sinn sem hann hefur
meitt okkur þá myndi bara löggan
koma.
↣
1 9 . m a í 2 0 1 8 L a U G a R D a G U R22 H e L G i n ∙ F R É T T a B L a ð i ð
1
9
-0
5
-2
0
1
8

0
4
:2
4
F
B
1
1
2
s
_
P
0
9
1
K
.p
1
.p
d
f
F
B
1
1
2
s
_
P
0
8
6
K
.p
1
.p
d
f
F
B
1
1
2
s
_
P
0
2
2
K
.p
1
.p
d
f
F
B
1
1
2
s
_
P
0
2
7
K
.p
1
.p
d
f
A
u
to
m
a
ti
o
n
P
la
te
r
e
m
a
k
e
:
1
F
D
A
-0
5
5
8
1
F
D
A
-0
4
1
C
1
F
D
A
-0
2
E
0
1
F
D
A
-0
1
A
4
2
7
5
X
4
0
0
.0
0
1
6
B

F
B
1
1
2
s
_
1
8
_
5
_
2
0
1
8
C
M
Y
K