Morgunblaðið - 24.11.2017, Qupperneq 66

66 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 24. NÓVEMBER 2017
✝ Elín Margr-ethe Kaaber
fæddist í Reykjavík
20. janúar 1922.
Hún lézt á Landa-
kotsspítala 16. nóv-
ember 2017.
Hún var dóttir
hjónanna Astridar
Kaaber, f. Thom-
sen, og Ludvigs
Emil Kaaber. Al-
systkini Elínar
voru Gunnar, Axel, Sveinn,
Eva, Nanna og tvíburabróðir
hennar Knud, öll eru þau látin.
Hálfsystkini hennar samfeðra
eru Sigrún, Edda, Edwin og
Eggert, sem lézt ungur.
Að loknu námi við Kvenna-
skólann nam hún hússtjórn við
Stefán Haraldsson, Gunnar
Pétur, f. 1959, maki Izabela
Frank, og Eirík Knút, f. 1961,
maki Inger Steinsson. Afkom-
endur eru nú 77.
Fyrstu hjúskaparárin bjuggu
þau að Hólatorgi 6 en 1949
fluttu þau að Snekkjuvogi 13
og bjuggu þar næstu 50 árin,
Síðustu ár Gunnars bjuggu þau
að Skúlagötu 10 en eftir lát
hans í ágúst 2011 flutti Elín að
Brúnavegi 9.
Þau hjón ferðuðust víða um
landið með börnin og voru lax-
veiðar stór þáttur í lífi þeirra.
Elín sinnti formennsku Inner
Wheel Rotaryklúbbs Reykjavík-
ur og var stofnfélagi kvenna-
deildar Flugbjörgunarsveitar
Reykjavíkur.
Útför og sálumessa fer fram
frá Dómkirkju Krists Konungs
í Landakoti í dag, 24. nóvem-
ber 2017, klukkan 11.
Húsmæðraskólann
Ósk á Ísafirði.
Þann 23. október
1943 gekk hún að
eiga Gunnar J.
Friðriksson, f. 10.
maí 1921, d. 3.
ágúst 2011. Hann
var sonur Odd-
nýjar Jósefsdóttur
og Friðriks
Gunnarssonar. Þau
Gunnar eignuðust
sjö börn; Friðrik Gunnar, f.
1944, maki María Helgadóttir,
Einar Ludvig, f. 1946, maki
Kristín Sigurðsson, Ragnar Jó-
hannes f. 1947, maki María
Ingibergsdóttir, Hauk Jón, f.
1949, maki Melroy Desylva,
Oddnýju Maríu, f. 1955, maki
Elsku amma mín Elín, var
yndisleg, falleg og hreinskilin
kona. Ég reyndi alltaf að sýna
og segja henni hversu mikið
mér þótti vænt um hana en ég
er ekki viss um að hún hafi átt-
að sig á því hversu mikið hún
gaf mér í lífinu og hversu mikið
ég virkilega elskaði hana.
Ég kom ekki inn í líf ömmu
og afa fyrr en ég var sjö ára
gömul, en það skipti engu máli,
því amma sagði: „Klaudia, það
er ekki blóð sem gerir okkur að
fjölskyldu.“ Ég minnist þess oft
þegar ég kom í Snekkjó hvað
það var alltaf fallegt hjá ömmu,
alltaf blóm og jarðarber.
Manni leið eins og maður
væri í einhverjum ævintýra-
heimi þegar maður lék sér í
kjallaranum. Ég mun sakna
sunnudagssamtalanna okkar,
en ég reyndi alltaf að vera dug-
leg að hringja og skæpa við
hana eftir að ég flutti út til
Danmerkur.
Við Siggi skírðum eldri dótt-
ur okkar Elínu Margréti í höf-
uðið á ömmu, því ég er viss um
að það liggi einhverjir töfrar í
nafninu og að Elín mín verði
jafn frábær og yndisleg og
amma Ella var.
Fyrir nokkrum vikum skrapp
ég til Íslands þegar amma var
komin á spítala og átti ég ynd-
islegar tvær vikur með henni,
við hlógum saman, höfðum
gaman, og grétum saman.
Elsku amma mín, ég mun
aldrei gleyma þér og öllu því
sem þú gafst mér í lífinu, en
mest er ég þakklát fyrir hann
pabba minn sem þú gafst mér.
Ég elska þig og veit að þú ert
komin á góðan stað með afa.
Klaudia S. Gunnarsdóttir.
Með fáum orðum vil ég
minnast Elínar Margrete Kaab-
er – Ellu frænku minnar.
Hún var ein af grunnstoðum
æsku minnar, föðursystir mín,
aðdáunarverð, falleg og góð
frænka.
Hún var ásamt tvíburabróð-
ur sínum Knud yngst barna afa
míns og ömmu, en þau eign-
uðust alls átta börn. Móðir
hennar lést þegar hún var að-
eins sex ára og hún ólst upp
með fjórum yngri hálfsystkin-
um sínum. Þessi litla systir var
mikil gersemi eldri systkina
sinna og naut til dæmis alla tíð
einlægrar elsku föður míns,
sem var 13 árum eldri en hún.
Þessi eldri hópur Kaaber-
systkina var mjög samhentur
og hélt um tíma heimili saman.
Þau sem eldri voru höfðu skyld-
um að gegna ýmist í vinnu eða
skóla en Ella, sem hafði bæði
verið í Kvennaskólanum og í
húsmæðraskóla, stjórnaði heim-
ilishaldinu þar til hún giftist.
Þær eru ófáar sögurnar sem
gengið hafa í fjölskyldunni í
áratugi um þau skemmtilegu ár
í sambúð systkinahópsins.
Ella giftist ung á nútíma
mælikvarða – Gunnari Friðriks-
syni iðnrekanda. Á brúðarmynd
af þeim má sjá að þar fara
glæsileg hjón, og þeirri reisn og
glæsileika héldu þau alla tíð.
Ella frænka mín og fjölskylda
hennar bjuggu við sömu götu
og fjölskylda mín á uppvaxt-
arárum mínum í Vogunum í
Reykjavík. Það voru því hæg
heimatökin fyrir mig að heim-
sækja hana og eflaust trufla
hana við heimilisstörfin því nóg
hafði hún áreiðanlega að gera
með börnin sjö, sem gengu þá
og gera enn undir samheitinu
„Ellustrákar“ jafnvel þó að ein
systir sé í hópnum. Hún var
einstaklega falleg og glæsileg
kona hún frænka mín og hún
hafði líka þann ljúfa eiginleika
að nenna að sýna áhuga létt-
vægum áhugaefnum mínum,
stelpuskottsins. Hún safnaði
t.d. með mér leikaramyndum,
sem var mikið sport í þá daga.
Þau Gunnar fylgdust vel með
heimsmálum í erlendum tíma-
ritum, sem voru mikill fjársjóð-
ur þegar að leikaramyndunum
kom. Alltaf tók hún mér af mik-
illi þolinmæði og enn bý ég að
mörgu sem hún kenndi mér.
Hún tók mig t.d. í einkatíma í
matreiðslu í eldhúsinu sínu áð-
ur en ég stofnaði sjálf heimili.
Hún lánaði mér erlendar bækur
sem hún hafði haft ánægju af
að lesa og þannig kynntist ég
höfundum sem ella hefðu ef-
laust farið framhjá mér. Hún
var mikil hannyrðakona og átti
kynstrin öll af blöðum með hug-
myndum og leiðbeiningum sem
hún deildi gjarna með mér og
sýndi mér handtökin. Alltaf
sýndi hún mér og fjölskyldu
minni áhuga og vinsemd.
Í minningu minni eru fjórar
konur sem höfðu sérstök áhrif á
líf mitt. Þar er auðvitað fyrst að
nefna Kristínu móður mína og
einnig Önnu Vigdísi systur
hennar, en ekki síður föður-
systur mínar tvær, hana „fas-
ter“ Nönnu og hana Ellu
frænku. Allar eru þessar konur
nú horfnar úr heimi í hárri elli,
nú síðast Ella frænka sem jarð-
sungin er í dag. Allar voru þær
börn síns tíma, fæddar á fyrsta
fjórðungi 20. aldar – en allar
engu að síður nútímakonur með
ákveðnar skoðanir og sterkan
vilja. Þær mótuðu umhverfi sitt
og höfðu rík áhrif á það.
Við dætur mínar kveðjum
okkar góðu Ellu frænku með
ást og virðingu. Hvíli hún í
friði.
Svanhildur Kaaber.
Í dag kveðjum við Elínu
Kaaber. Kynni okkar hófust
upp úr árinu 1960 í kjölfar sam-
starfs okkar Gunnars J. Frið-
rikssonar, manns Elínar. Við
Gunnar vorum þá að vinna að
málefnum iðnaðarins og áfram
lágu leiðir saman á þessum
vettvangi um árabil, m.a. í Iðn-
aðarbankanum og Iðnlánasjóði,
þar sem Gunnar var í forystu-
sveit. Áhugamál okkar Gunnars
lágu víðar saman. Þar bar hæst
náttúruskoðun og stangveiði.
Sameiginlegur vinur okkar var
Rafn Hafnfjörð, listrænn ljós-
myndari og afburða veiðimaður,
sem hafði auk þess af mörgu að
miðla. Saman mynduðum við
veiðifélagsskapinn sex á veið-
um, þar sem konur okkar voru
með í för. Í raun voru þessar
ferðir góðra vina fundir, þar
sem fuglar, blóm, steinar,
sveppir, vatnabúinn og fögur
náttúra voru skoðunar- og um-
talsefnin.
Þarna hófust kynni og vin-
átta okkar hjóna og Elínar
Kaaber. Á þessum ferðum vor,
sumar og haust var Elín traust-
ur og sterkur ferðafélagi,
skipulögð, úrræðagóð og glað-
vær. Þar við bættust sérstak-
lega ljúffengar veitingar sem
hún reiddi fram. Sama var þeg-
ar þau hjón buðu okkur heim til
sín, þar var í fyrirrúmi einstök
gestrisni og smekkvísi.
Ekki er lengra síðan en vorið
2011 að við fórum okkar síðustu
veiðiferð austur á Síðu. Hvass-
viðri var mikið og á mörkum að
fært væri, en Elín lét það ekki
á sig fá og ók bíl þeirra hjóna
áfallalaust á leiðarenda. Fram
undan var 90 ára afmæli Gunn-
ars og hafði Rafn hannað boðs-
kort í afmælið. Skemmst er frá
því að segja að Rafn lést
skömmu eftir þessa veiðiferð;
Gunnar náði að halda upp á af-
mæli sitt í maí en lést í ágúst-
mánuði.
Elín Kaaber var glæsileg
kona og var eiginmanni sínum
stoð og stytta í ábyrgðarmikl-
um störfum hans. Það var mik-
ið lán að fá að kynnast þeim
hjónum og öðlast vináttu
þeirra. Samverustundir okkar á
liðnum árum eru dýrmæt eign í
sjóði minninganna.
Við Ragnheiður sendum sam-
úðarkveðjur til barna og fjöl-
skyldu Elínar Kaaber.
Blessuð sé minning hennar.
Bragi Hannesson.
Elín M. Kaaber
✝ Rafn KristjánHólm Viggós-
son fæddist 11. maí
1931. Hann lést á
Hjúkrunarheimil-
inu Hrafnistu 15.
nóvember 2017.
Foreldrar hans
voru Guðrún Jó-
hanna Benedikts-
dóttir, f. 25. janúar
1902, d. 5. janúar
1976, og Gísli
Viggó Sigurjónsson, hús-
gagnabólstrari og bókbindari í
Reykjavík, f. 8. ágúst 1902, d. 4.
mars 1957.
Rafn átti þrjú systkini. Þau
eru Bentína Sigrún Hólm
Viggósdóttir, f. 18. febrúar
1939, Ragnheiður Kristín Hólm
Viggósdóttir, f. 24. nóvember
1934, d. 21. mars 1987, Benedikt
Sigurjón Hólm Viggósson, f. 16.
okt. 1944, d. 29. janúar 1978.
Hinn 11. maí 1961 kvæntist
Rafn Svandísi Guðjónsdóttur, f.
5. október 1966. Börn þeirra eru
Jón Emil, f. 2004, Eyþór, f. 2008,
og Atli, f. 2008. Anna Birna, f.
1987, gift Karli Sigurðssyni, f.
1989. Börn þeirra eru Sigurður
Orri, f. 2013, og Baldur Rafn, f.
2017. Fyrir átti Svandís Viðar
Hafstein Eiríksson, f. 7. júní
1952, kvæntur Guðrúnu Guð-
mundsdóttur, f. 7. mars 1955.
Börn þeirra eru Guðmundur
Hafsteinn, f. 1979. Linda, f. 1976,
gift Sigurði Björnssyni, f. 1975.
Börn þeirra eru Bjarki Már, f.
1997. Katla, f. 2003. Anný, f.
2012, og Þórey, f. 2014.
Rafn Lauk námi í húsgagna-
bólstrun, starfaði við þá iðn alla
tíð og rak eigið verkstæði meðan
kraftar leyfðu allt til ársins
2011. Hann stundaði badminton
um margra ára skeið, sat í vara-
stjórn TBR frá 1966–1975 og
varaformaður þar árið 1976.
Kosinn formaður BSÍ (Badmin-
tonsambands Íslands) árið 1976
og gegndi því starfi í sjö ár. Var
sæmdur gullmerki TBR 1973,
gullmerki BSÍ 1992 og gull-
merki ÍSÍ 1981. Hann var kosinn
heiðursfélagi TBR 1998.
Útför Rafns fer fram frá
Langholtskirkju í dag, 24.
nóvember 2017, klukkan 13.
16. feb. 1929, d. 13.
ágúst 2014. Börn
Rafns og Svandísar
eru Guðjón Þór
Rafnsson, f. 5. ágúst
1958. Sambýliskona
hans er Ingrid
Kaufmann, f. 5.
ágúst 1957. Barn
þeirra er Anna
Carlström, f. 1985.
Fyrri sambýliskona
er Lise-Lotte
Carlsten, börn þeirra eru Joa-
kim Carlsten, f. 1988, Johannes
Carlsten, f. 1985, kvæntur Richa
Carlsten. Guðrún Jóhanna
Rafnsdóttir, f. 18. nóvember
1959, gift Gunnari S. Gunnars-
syni, f. 8. desember 1958. Börn
þeirra eru Árni Rafn, f. 1980,
sambýliskona Júlía York Khoo,
f. 1982. Þór, f. 1982, og Svandís,
f. 1991, sambýlismaður Kjartan
Jón Bjarnason, f. 1991. Rafn
Rafnsson, f. 30. maí 1964, sam-
býliskona Sif Sigurðardóttir, f.
Því sá, sem hræðist fjöllin og ein-
lægt aftur snýr,
fær aldrei leyst þá gátu: hvað hinu-
megin býr.
En þeim, sem eina lífið er bjarta
brúðar myndin,
þeir brjótast upp á fjallið og upp á
hæsta tindinn.
(Þorsteinn Erlingsson)
Elsku pabbi minn. Nú kveð
ég þig með þakklæti og söknuð
í hjarta.
Starfsfólki og vinum á
Hrafnistu sendum við fjölskyld-
an þakkir fyrir frábæra umönn-
un og vináttu.
Hvíl í friði.
Þín dóttir
Guðrún Jóhanna.
Heiðursfélagi TBR, Rafn
Viggósson, er látinn. Rabbi,
eins og við kölluðum hann alla
jafna, var forystumaður í bad-
mintonhreyfingunni um ára-
tuga skeið og spilaði badminton
í yfir 50 ár hjá Tennis- og bad-
mintonfélagi Reykjavíkur.
Rabbi „tók allan pakkann“ í
badmintoníþróttinni. Hann var
keppandi í meistaraflokki um
árabil og varð m.a. Íslands-
meistari í tvíliðaleik. Hann fór
til Danmerkur á þjálfaranám-
skeið. Í framhaldinu vann hann
við kennslu og þjálfun um
nokkurra ára skeið hjá TBR og
Badmintondeild Vals. Hann var
líka heldur betur á kafi í fé-
lagsmálunum.
Rafn var í stjórn TBR, í
mótanefnd og keppnisnefnd fé-
lagsins. Auk þess vann hann
ómetanlegt sjálfboðastarf við
byggingu TBR hússins, sem
var opnað 1976. Svo tóku við
fjölmörg verkefni hjá Badmin-
tonsambandi Íslands. Þar var
hann formaður í sjö ár. Þar að
auki starfaði hann sem badmin-
tondómari og fór m.a. í nokkrar
ferðir erlendis til að dæma á al-
þjóðlegum mótum.
Starf Badmintonsambands
Íslands efldist mjög á þeim ár-
um sem Rafn var þar í stjórn.
Farið var í margar keppnis-
ferðir og fjöldi erlendra gesta
sótti okkur heim. Má nefna
Færeyjaferðir svo og ferðir til
annarra landa á Norðurlöndum.
Þá hófst þátttaka badminton-
landsliðsins í Evrópu- og
heimsmeistaramótum. Loks má
nefna tengsl BSÍ við Kína, það-
an sem við fengum þjálfara til
lengri tíma og keppnislið í
heimsókn.
Rafn fékk fullt af heiðurs-
viðurkenningum auk verðlauna
í badmintonmótum. Gullmerki
TBR fékk hann 1973 og 1998
var hann kosinn heiðursfélagi
TBR. Þar að auki fékk hann
gullmerki BSÍ og ÍSÍ.
Hann var stofnfélagi í
„Gamlemandehollet“ haustið
1976, en það var hópur eldri fé-
laga TBR sem hittust tvisvar í
viku í fjölda ára og léku sér í
badmintoníþróttinni sér til
skemmtunar og heilsubótar.
Ég kynntist Rabba þegar ég
var unglingur að stíga mín
fyrstu skref í badmintoníþrótt-
inni.
Þá var hann á fullu við að
stjórna mótum, þjálfa, dæma,
æfa og keppa, allt eftir því
hvaða verkefni lágu fyrir þann
daginn. Síðar störfuðum við
saman um árabil, hann sem for-
maður BSÍ og ég sem fram-
kvæmdastjóri TBR.
Ég fór líka oft með honum í
keppnisferðir erlendis. Hann
var þá að jafnaði fararstjóri
landsliðsins og ég þá, einn af
keppendunum. Og hann var
eins og pabbi okkar allra í
þessum ferðum.
Samviskan uppmáluð en allt-
af svo lítið stressaður sem far-
arstjóri því ekki var sama
tæknivæðingin þá dagana og
nú, ef eitthvað kom fyrir. Hann
átti til að skamma okkur svolít-
ið þegar við vorum of sein t.d. í
morgunmat, eða klúðruðum
einhverju í ferðinni, en við
gerðum líka góðlátlegt grín að
honum og stríddum honum
stundum á móti. Þetta sýndi
auðvitað að vinátta og traust
ríkti milli manna í hópnum. Og
það var ætíð létt yfir okkur og
glatt á hjalla.
Minningarnar ylja manni
núna þegar ég rifja upp með
sjálfum mér þessa gömlu daga.
Rafn Viggósson félaga minn og
leiðtoga kveð ég nú með þökk
fyrir öll árin sem við áttum
saman á badmintonleikvellinum
hérlendis og erlendis svo og við
skipulag þeirra fjölmörgu móta
sem við sáum um sameiginlega
á vegum TBR og BSÍ.
Sigfús Ægir Árnason.
Það er ekki öllum gefið að
taka annarra manna börn að
sér en það gerði fóstri minn
Rafn.
Ég var reyndar ekki lengi
eina barnið á heimilinu því síðla
árs 1959 voru komin tvö börn
til viðbótar, þau Guðjón Þór,
fæddur 1958, og Guðrún Jó-
hanna, fædd 1959. Fimm árum
síðar eða árið 1964 fæddist
þeim þriðja barn sitt, Rafn.
Húsnæðið á Laugavegi 50b far-
ið að þrengja að. Nú voru góð
ráð dýr, ekki kom til greina að
fara á leigumarkaðinn sem þá,
eins og nú, var bæði dýr og
ótryggur.
Ungu hjónin veltu því fyrir
sér um hríð að kaupa íbúð í
byggingu í Kópavogi eða í einu
úthverfi Reykjavíkur, Voga-
hverfinu. Vogahverfið varð ofan
á og fluttum við í nýbyggða
blokkaríbúð í Ljósheimum 14
síðla sumars árið 1964. Eins og
tíðkaðist þá var flutt í íbúðina
hálfkláraða, en þvílíkur munur.
Þarna höfðum við miklu meira
rými enn á fyrra heimili og
hverfið var að byggjast upp,
mikið til af ungu fólki sem fyllti
Vogaskólann. Það var ekki tek-
ið út með sældinni einni saman
að halda heimili með fjórum
ungum börnum og vera að
byggja yfir fjölskylduna nýtt
húsnæði.
Það var þá sem ég skynjaði
dugnað, útsjónarsemi og sam-
heldni Rafns fóstra míns og
móður minnar. Það tók því við
tímabil þar sem Rafn fóstri
sást rétt í mýflugumynd um
klukkan 19 til að borða kvöld-
mat. Svo var hann farinn aftur
til vinnu fram undir miðnætti
og unnið var flestar helgar líka,
ef ekki til að afla tekna þá til að
koma íbúðinni áfram í betra
horf.
Þetta reyndi á fjölskylduna
og oftar en ekki kastaðist í
kekki milli hjónakornanna, en
þau stóðust þessa áraun. Það
kenndi mér sem barni og ung-
lingi að það er ástæðulaust að
gefast upp þótt móti blási.
Rafn var húsgagnabólstrari
og meistari í þeirri iðn. Ég
hafði unnið mér inn vasapening
með skóla á bólsturverkstæði
sem hann starfaði á, það vakti
seinna áhuga minn á að læra þá
iðn. Rafn tók mig að sér sem
nema í bólstrun. Því námi lauk
ég undir handleiðslu hans og
starfaði við það um árabil.
Það er sælla að horfa björt-
um augum fram á veginn en að
staldra of lengi í fortíðinni og
jafnvel festast þar. Það kenndi
Rafn fóstri mér sem og það að
vinna fyrir því sem þú þarft og
vilt eignast, forðast að taka lán
nema þá aðeins í ýtrustu neyð.
Hann gat verið harður hús-
bóndi og ekki var maður alltaf
sáttur við hve lítinn tíma hann
gaf fjölskyldunni.
Seinna skildi maður að það
var auðvitað af illri nauðsyn
sem þannig háttaði til.
Það má segja að harðastur
hafi Rafn samt verið við sjálfan
sig. Það kom berlega í ljós þeg-
ar hann liðlega sjötugur fékk
heilablóðfall og lamaðist að
hluta. Hann dró ekki af sér í
æfingum til að ná fyrri heilsu,
styrkti líkamann með þrek-
göngu upp og niður stiga í átta
hæða blokkinni og í sjúkra-
þjálfun.
Á skömmum tíma náði hann
nærri fyrri styrk sínum, en var
þá sleginn niður og aftur fékk
hann heilablóðfall. Einhver
hefði á þeirri stundu lagt árar í
bát og gefist upp, en ekki Rafn.
Auðvitað var þetta honum
áfall en hann hélt ótrauður
áfram og þjálfaði sig eins og
mögulegt var, en því miður
varð ekki aftur snúið og styrk-
urinn kom ekki aftur. Smátt og
smátt dró af honum og síðustu
árin þurfti hann hjálpartæki til
að koma sér milli staða á
Hrafnistu, þar sem hann dvaldi
og leið afar vel síðustu árin sín.
Ég minnist fóstra míns
Rafns Viggóssonar með þakk-
læti fyrir að hafa gengið mér í
föðurstað frá fimm ára aldri.
Blessuð veri minning hans.
Viðar H. Eiríksson.
Meira: mbl.is/minningar
Rafn Kristján
Hólm Viggósson