Morgunblaðið - 07.01.2018, Blaðsíða 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 6. JANÚAR 2018
✝ Sigurður Ingi-marsson fædd-
ist á Flugumýri í
Skagafirði 11. júlí
1938. Hann lést á
Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri
21. desember
2017.
Foreldrar hans
voru hjónin Ingi-
mar Jónsson, f.
27.3. 1910 á
Flugumýri, d. 4.12. 1955, og
Sigrún Jónsdóttir, f. 6.3. 1911
á Vatni á Höfðaströnd, d. 22.3.
1986.
Sigurður ólst upp í stórum
systkinahópi á Flugumýri og
var þriðji í röð átta systkina
en þau eru Sigríður, f. 5.6.
1935, Jón, f. 19.1. 1937, Lilja
Amalía, f. 24.7. 1939, Stein-
Sól, f. 13.7. 1999. 2) Eyrún
Anna, maki (skildu) Páll
Bjarki Pálsson, börn þeirra
eru Ásta Björk, f. 18.5. 1987,
Eyrún Ýr, f. 14.8. 1988, sam-
býlismaður Teitur Árnason,
Sigurður Rúnar, f. 20.2. 1992,
Þórdís Inga, f. 29.11. 1998, og
Júlía Kristín, f. 26.2. 2003.
Sigurður var bóndi á Flugu-
mýri alla sína starfsævi og
unni því starfi mjög. Þau hjón-
in voru lengst af með bland-
aðan búskap en hjá Sigurði
skipuðu hestamennska og
hrossarækt stóran sess og
starfaði hann lengi að fé-
lagsmálum hestamanna í sínu
héraði, bæði hjá hestamanna-
félaginu Stíganda og við fé-
lagssvæði þess á Vindheima-
melum sem og hjá Hrossa-
ræktarsambandi Skagafjarðar.
Þá var Sigurður félagi í
Karlakórunum Heimi og Feyki
um árabil og í Kór eldri borg-
ara í Skagafirði.
Útför Sigurðar fer fram frá
Flugumýrarkirkju í dag, 6.
janúar 2018, klukkan 14.
unn, f. 26.3. 1942,
Guðrún, f. 1.6.
1943, Sigrún, f.
4.10. 1945, og
Ingimar, f. 16.4.
1951.
Hinn 27. desem-
ber 1959 kvæntist
Sigurður Ástu
Kristínu Sigur-
björnsdóttur frá
Grófargili í
Skagafirði, f. 11.
nóvember 1938. Foreldrar
hennar voru Jónanna Jóns-
dóttir, f. 23.1. 1904, d. 14.8.
1969, og Sigurbjörn Tryggva-
son, f. 30.3. 1896, d. 4.9. 1984.
Dætur Sigurðar og Ástu
eru: 1) Sigrún Inga, f. 6.6.
1959, maki Oddgeir Þórð-
arson, börn þeirra eru Þórður
Ingi, f. 2.6. 1997, og Sigrún
Elsku pabbi minn. Mikið hef
ég óskað þess undanfarna daga
að þetta sé bara slæmur draum-
ur og þegar ég vakna geti ég átt
von á að þú hringir í kvöld. „Bara
til að láta vita hvernig dagurinn
hefur verið,“ eins og þú sagðir
oft. En þetta er enginn draumur,
ég er vakandi, þú hringir ekki
oftar og héðan í frá munt þú vaka
yfir okkur frá öðrum stað.
Það er stundum sagt að maður
velji sér vini en Guð gefi okkur
fjölskyldu. Í mínu tilviki var
hann örlátur. Betri og ástríkari
foreldra gat ég ekki fengið.
Pabbi og mamma hafa alltaf ver-
ið miklir félagar, dálítið ólík,
hann svolítið ör, hún rólegri og
ráðagóð en saman gátu þau allt
og pössuðu hvort annað vel, ekki
síst í seinni tíð. En ekki síður
vöktu þau yfir velferð okkar
hinna, gáfu ráð og buðu aðstoð.
Ef verið var að undirbúa norður-
ferð var öruggara að fá veðurspá
frá pabba en Veðurstofunni og
ekki brást það að hann hringdi til
að heyra hvað við værum komin
langt og fannst við stundum
lengi að komast af stað, enda
sjálfur alltaf röskur. Hann var
líka duglegur að hringja í barna-
börnin og fannst stundum nóg
um hve mikið væri að gera hjá
„elskunum litlu“ eins og hann
nefndi þau stundum ennþá, þó
komin væru fast að tvítugu.
Þetta verða mikil umskipti hjá
fjölskyldunni og ekki síst þér,
elsku mamma, en við getum
þetta saman eins og þið gerðuð
alltaf.
Elsku pabbi, ég veit að amma
og afi hafa tekið á móti stráknum
sínum og trúi því að þú sért nú
kominn á bak honum Dropa þín-
um á ný. Sjáumst aftur í sumar-
landinu.
Þín dóttir,
Sigrún Inga.
Elsku pabbi, hve sárt við
söknum þín. Við söknum þess að
heyra ekki né sjá lengur létt
fótatak þitt og glaðlegt andlit er
þú komst við hjá okkur, oftast
daglega, til þess að athuga
hvernig við hefðum það, til að
hitta það af barnabörnum sem
heima var eða til að taka aðeins
stöðuna á búskapnum og skipu-
lagi næstu daga. Langoftast
færðirðu okkur eitthvað matar-
kyns í leiðinni, ávexti, kartöflur,
súkkulaði eða jafnvel eitthvað
gott í matinn sem þú hafðir rek-
ist á í búðinni. Ást þín og um-
hyggja var alltaf auðfundin og
allt um kring bæði fyrir okkur
fjölskyldunni sem og fyrir dýr-
unum og staðnum hér. Jörðinni
og staðnum unnirðu mjög og
þekktir alla staðhætti og hvert
kennileiti og varst ávallt vakinn
og sofinn að gæta þess að allt
væri í sem bestu lagi. Við systur
vorum og erum mjög lánsamar, á
þessum fallega stað bjugguð þið
mamma okkur gott og fallegt
heimili, þið kennduð okkur að
bera virðingu fyrir dýrunum, líf-
inu hér og gjöfum þess sem og að
vanda vel til allra verka og fara
vel með hlutina. Alla okkar
bernsku fram að fermingu Ingu
bjuggum við öll á efri hæðinni,
þið mamma með okkur systur í
einu herbergi, sem var bæði stof-
an okkar og svefnherbergi, og
ykkar eldhús höfðuð þið líka,
Sirrý og Nonni með sín börn í
norðurherberginu og með sitt
eldhús á móti. Sigríður lang-
amma hafði sitt miðherbergi og
Júlli á móti að austan og svo Ás-
mundur sitt herbergi á háaloft-
inu. Seinna, upp úr 1970, bjó líka
Sigurbjörn afi hjá okkur en þá
var Júlli fallinn frá. Við Inga ól-
umst því upp við að þrjár kyn-
slóðir byggju saman við gott
skipulag og fastar hefðir. Í minn-
ingunni var eldhúsborðið ykkar
mömmu lítið en þó nægt pláss
fyrir alla og alltaf nægur matur
þó margir væru, því á ykkar
heimili borðuðum við öll auk
aukafólks á sumrin. Lengst af
bjugguð þið mamma með bæði
kýr og kindur og hrossin sem
áhugamál. Seinna er kýrnar
urðu ykkar helsta lifibrauð átt-
irðu samt alltaf allnokkrar kind-
ur og á síðari árum við saman,
auðséð var hversu mjög þú naust
þess að sinna og rækta kindur og
hross enda varstu mikill skepn-
umaður og glöggur á öll dýr. Af
þér lærðum við að þekkja og
meta góða hesta en erfiðara
reyndist mér að verða jafn fjár-
glögg og þú, enda þekktir þú
kindurnar af löngu færi. Júlía
Kristín erfði hinsvegar þá hæfi-
leika þína og oft varstu mjög
stoltur og glaður yfir hversu
glögg hún væri og naust þess að
hafa hana með þér sem og hin
barnabörnin þín við dagleg verk.
Á þessum árum fórum við systur
flest með ykkur mömmu og sam-
hliða búskapnum virtust þið allt-
af finna tíma til að njóta lífsins,
fara í heimsóknir eða fá til ykkar
gesti. Þannig hefur líf ykkar
mömmu verið alla tíð, nánast
eins og þið hefðuð fleiri klukku-
stundir í sólarhringnum. Þú
skrifaðir dagbók og skipulagðir,
varst framsýnn, hreinskiptinn,
glaðsinna og fljótur til allra
verka og þið mamma unnuð sam-
hent og lausnamiðað og nutuð
þess svo að verja frítíma ykkar
saman.
Elsku fallegi pabbi minn, það
verður erfitt að finna taktinn aft-
ur án þín og hann verður aldrei
samur, takk fyrir alla þína enda-
lausu ást og umhyggju og takk
fyrir að velja heimsins bestu
mömmuna þér við hlið. Þið hafið
verið kjölfestan í okkar lífi og
stutt mig og mín börn. Þú hefur
skilað þínu ævistarfi vel og ég
veit og treysti að þér muni ávallt
líða vel. Við elskum og pössum
mömmu sem best við getum. Þín
dóttir,
Eyrún Anna.
Þegar Siggi kom síðast til
höfuðborgarinnar fyrir nokkrum
vikum fórum við á rúntinn. Töld-
um byggingakrana í miðbænum,
fengum okkur steiktan lax í Nor-
ræna húsinu og röltum í gegnum
Hólavallakirkjugarð. Slakur og
notalegur með árunum.
Það var svo margt í fari Sigga
sem ég dáðist að, hann var mjög
skemmtilegur og upplífgandi og
alveg einstaklega góður gagn-
rýnandi. Hann sá allt í mjög
skýru ljósi og gat ekki fegrað
hlutina nema að það væri inni-
stæða fyrir því, var mjög næmur
fyrir smáatriðum og tók eftir
flestu. Hvort sem um var að
ræða skepnur, fólk eða bíla, veð-
urfræðinga eða ráðamenn, þá
voru kostir og gallar bornir fram
að vel íhuguðu máli og skynsemi.
Hann var afskaplega umhirðu-
samur og gekk vel um alla hluti.
Hann felldi ekki fallegasta tréð
fyrir jólin, heldur það sem hon-
um fannst þurfa að grisja. Hann
skammaðist ekki yfir því hvað
bíllinn væri skítugur heldur
bauðst til þess að lána manni allt
til þess að þrífa hann. Alltaf kurt-
eis og lét mann langa til að verða
betri en maður er.
Elsku tengdapabbi, þú varst
höfðingi heim að sækja, kærar
þakkir fyrir allar notalegu sam-
verustundirnar, hjálpsemi, um-
hyggju og ómælda aðstoð í gegn-
um tíðina.
Oddgeir.
Þó við systkinin höfum búið
alla tíð í Reykjavík hefur Flugu-
mýri alltaf verið okkar annað
heimili. Í hvert skipti sem við
komum norður beið okkar app-
elsínukakan hennar ömmu og
ekki hafði afi klikkað á að heyra í
mömmu hvað það væri nú sem
við vildum í morgunmat í þetta
skiptið. Hin ýmsu sveitastörf
sem við fengum að taka þátt í
voru ekki síður tilhlökkunarefni.
Að reka kýrnar, gefa og
skemmtilegast af öllu að sitja í
bláu dráttarvélinni og fylgjast
með afa að störfum. Hann leyfði
okkur að vera eigendur hinna
ýmsu dýra og fól okkur það
flókna verkefni að skýra þau.
Þannig sá hann fyrir okkur um
kúna Baulu, kindina Móu og
hænuna Lady Gaga. Þó svo að
hann hafi ekki kannast við nafn
þeirrar síðastnefndu og eflaust
ekki verið hrifinn, enda reglu-
samur í dýranöfnum sem og
öðru, var engin athugasemd gerð
þar. Hænan var skírð Lady Gaga
af eiganda sínum og svo skyldi
það vera.
Elsku afi okkar, það er óraun-
verulegt að skrifa minningarorð
til þín þegar það eru aðeins rúm-
ar tvær vikur síðan þú hringdir
síðast með fréttir að norðan. Þú
spurðir hvernig við hefðum það
og varst ánægður með að nú ætl-
uðum við loks að koma aftur
norður um jólin. Það mátti ekki
heyra minnsta merki um að eitt-
hvað væri að, enda hljómaðir þú
hress og hraustur eins og alltaf.
En þannig munum við einmitt
alltaf muna þig, hressan og kátan
og með allt á hreinu. Takk fyrir
að vera eins hvetjandi, hlýr og
góðhjartaður og þú varst. Takk
fyrir að hringja og gá hvernig við
hefðum það. Takk fyrir allt. Þú
verður okkur alltaf einstök fyrir-
mynd.
Elskurnar litlu,
Þórður og Sigrún.
Elsku afi minn, þú varst minn
traustasti vinur, fyndinn og hlýr
en samt svo virðulegur. Fyrst og
fremst varstu svo fallegur að inn-
an og utan. Þú kenndir mér að
vaða í verkin en samt að vera
vandvirk og klára þau samvisku-
samlega. Stuðningurinn sem þú
veittir og trúin sem þú hafðir á
manni fékk mig alltaf til að vilja
gera þig stoltari af mér en nokk-
urn annan. Líka því að þú varst
svo hreinskilinn að alltaf þegar
þú hrósaðir mér þá vissi ég að þú
virkilega meintir það. Það var
sama hversu oft við Júlía hittum
þig yfir daginn og þú sagðir oft
„eruð þið komnar rassgata-
rófurnar mínar“, þá hringdir þú
alltaf á kvöldin þegar þú varst
búinn að borða og horfa á fréttir
og spurðir hvernig dagurinn
hefði verið. Líka eftir að ég flutti
út, það var sama hvaða dagur
það var, þú hringdir alltaf, ekki
með neitt erindi eins og þú sagðir
heldur bara til að heyra hljóðið í
mér.
Elsku besti afi minn, ég mun
sakna þín alla daga en hlakka til
að heyra í þér hljóðið þegar við
hittumst seinna.
Þórdís Inga.
Í dag kveð ég þig, elsku afi.
Það reynist mér ákaflega erfitt
og mér finnst það ósanngjarnt.
Þegar ég hugsa um þig og
hvernig maður þú varst þá koma
þrjú orð upp í hugann: Dugnað-
ur, nákvæmni og snyrtimennska.
Þú varst svo skipulagður og allt
upp á tíu hvert sem litið var.
Þessa eiginleika megum við hin
taka okkur til fyrirmyndar
Ég á eftir að sakna þess að
heyra rödd þína og rökræða við
þig hin ýmsu mál eins og við vor-
um vön að gera. Hvort sem þú
varst að segja mér frá kindunum
þínum, holdafari fólks nú til dags
eða pólitíkinni. Oftast voru það
þó hestarnir sem við ræddum.
Þótt það sé afskaplega erfitt
og sárt að kveðja er ég samt svo
þakklát fyrir að hafa átt þig sem
afa. Þú varst alltaf til staðar, af-
skaplega bóngóður en umfram
allt mjög skemmtilegur félagi.
Ég ætla eftir fremsta megni
að hugsa vel um mig og litla
drenginn okkar eins og ég lofaði í
okkar síðasta símtali. Elska þig,
afi minn.
Þín
Eyrún.
Elsku hjartans afi minn.
Ég er ennþá að átta mig á því
að þetta sé raunveruleikinn.
Þetta gerðist svo hratt, en það
var alveg í þínum anda.
Það er varla hægt að minnast
þín án þess að tala um ömmu.
Glæsileg, samheldin og samtaka
í verkunum heima fyrir, já og
alltaf alls staðar voruð þið
saman.
Í ykkur ömmu á ég fyrirmynd
og ég leit svo upp til ykkar.
Þú hafðir gaman af því að
gleðja okkur, hvort sem það var
með fíflagangi, með því að
hjálpa, gefa okkur mola í bílnum
eða ís í búrinu þegar við komum
röltandi upp túnið.
Alltaf voru móttökurnar hjá
ykkur ömmu „ert þetta þú, elsk-
an mín?“ eða „ertu komin, Ásta
mín?“.
Að fá hrós frá þér var best, þú
meintir það og það skipti mig
miklu máli að þú værir stoltur af
mér. Þú sagðir allt hreint út
hvort sem það var gott eða
slæmt, oft á beinskeyttan og
fyndinn hátt. Þú varst svo
skemmtilegur afi.
Þú varst leiðtogi, þú gekkst í
verkin, sama hvað, og sýndir
okkur þannig hvernig á að gera
hlutina. Þú varst alltaf búinn að
sjá út og skipuleggja hvernig
væri best að gera það svo að
hlutirnir gengju smurt. Þú varst
alltaf tímanlega og með mikilli
nákvæmni skipulagðir og leystir
þú verkefnin vel, það vel að það
hefði ekki verið hægt að gera þau
betur.
Ég man þegar þurfti að fella
Dropa okkar, þá gerðir þú það
sjálfur með Eiríki, af því að þú
vildir að það yrði gert rétt. Þú
lagðir teppi yfir augun og varst
með lófann við nasirnar hans. Ég
veit hvað það var þér erfitt.
Þú hefur kennt mér svo margt
og það sem ég á ennþá eftir ólært
það ætla ég að tileinka mér.
Hlýjan frá þér var alltaf svo
tær og þú gafst þér tíma til að
stoppa við og njóta. Þú gafst mér
hlýjasta, lengsta og besta knúsið
og sagðir mér á þinn hátt hversu
mikið þú elskaðir mig. Okkur öll.
Ég sakna þín sárt. Ég ætla að
gleðjast yfir minningunum og
varðveita þær. Þú varst afi minn
og ég segi það með svo miklu
stolti.
Við munum styðja við ömmu
og njóta samverunnar af öllu
hjarta þar til þið hittist á ný.
Ég er svo þakklát fyrir allt og
allt.
Þín
Ásta Björk.
Elsku afi, þú varst og ert
ennþá mín fyrirmynd og kenndir
mér svo ótrúlega margt, við vor-
um svo góðir vinir og alltaf lærði
ég eitthvað nýtt þegar ég var
með þér. Það verður skrýtið að
takast á við næstu vikur án
heimsins besta afa því þú varst
frábær í alla staði, húmoristi,
glaðlyndur, hjálpsamur, sætur
og alveg yndislegur í alla staði.
Ég mun geyma allar góðu minn-
ingarnar okkar og það verður
skrýtið að enginn afi hringi leng-
ur í mig hvert einasta kvöld um
klukkan tíu til að spyrja hvernig
ég hafi nú haft það þann daginn
og hvað ég hafi nú gert. Síðan
sagðirðu mér alltaf aðeins hvern-
ig þinn dagur hefði nú verið og
fórst oft ítarlega yfir það.
En nú tel ég bara englana
heppna að fá að hugsa um svona
dásamlegan mann og er mjög
þakklát fyrir að hafa átt þig sem
afa og vona að þér líði vel á þeim
stað þar sem þú ert núna. Ég lofa
að passa ömmu vel fyrir þig.
Þín
Júlía Kristín.
Dagurinn er 20. desember og
ég er staddur á sjúkrastofu á
Sjúkrahúsinu á Akureyri. Sig-
urður bróðir minn liggur í rúm-
inu og sefur, það er kyrrð yfir
honum, ef ég vissi ekki betur
mætti ætla að hann hefði hallað
sér eftir hádegismatinn. En
þannig er það ekki, hann er án
meðvitundar og hennar er ekki
að vænta aftur, heiftarleg heila-
blæðing hefur slegið hann niður
og endalokin nálgast. Stofan er
þéttskipuð ættingjum og vinum,
öllum er ljóst hvað er fram und-
an, slík augnablik færa fólk nær
hvert öðru, tilfinningar flæða og
hugurinn hamast við að rifja upp
og raða saman minningabrotum.
Hvað ef? Af hverju hringdi ég
ekki í hann eins og ég var marg-
oft búinn að hugsa mér? Af
hverju fór ég ekki til hans á
mánudaginn eins og ég var þó
eiginlega búinn að ákveða? En
svona er það bara. Við stöndum
allt í einu frammi fyrir einhverju
sem við fáum ekki breytt. Verð-
um að sætta okkur við stöðuna.
Þá er gott að ylja sér við minn-
ingarnar og þar er af nógu að
taka.
Ég er yngstur átta systkina,
Sigurður var þriðji elstur og því
eðlilega fyrirmynd stráks sem
var þrettán árum yngri. Hann
var léttur í spori, brattgengur
göngugarpur sem fjallafálur
máttu vara sig á í göngum; ég
skólaðist með honum á Flugu-
mýrardalnum þar sem hann var
alltaf efsti maður. Hestar áttu
hug hans og hann átti þá marga
góða, nefna má Kolskegg, Frey
og Dropa sem allir voru frá
Flugumýri og allir eftirtektar-
verðir rýmishestar; Dropi var
hans síðasti reiðhestur, hans
skarð var vandfyllt svo Sigurður
lagði hnakknum. Hann var
kröfuharður á sín hross og
stundum fannst manni að það
hefði mátt bíða aðeins lengur áð-
ur en dómur féll, en þannig var
hann.
Það var aldrei nein lognmolla í
kringum Sigurð, hann hafði
ákveðnar skoðanir á mönnum og
málefnum og gat verið orðhvatur
svo undan sveið en ekki síður
hlýr og hjálpsamur og hélt utan
um hópinn sinn. Mér og mínum
reyndist hann alltaf vel, fylgdist
með stússinu á Ytra-Skörðugili
og átti oft frumkvæði að því að
leggja mér lið. Það var gott að
geta leitað til hans. Sigurður var
selskapsmaður og vinmargur,
hafði gaman af söng og oft var
líflegt í eldhúskróknum hjá Ástu
þegar glóði vín á skál og söng-
urinn hljómaði svo heyrðist á
báðar hæðir hússins. Þá var nótt-
in fljót að líða og söngurinn vart
hljóðnaður þegar komið var að
morgunmjöltum. Sigurður hafði
fallega tenórrödd, var frábær-
lega tónviss og gat raddað flest
lög svo hljómaði; ég öfundaði
hann alltaf svolítið af þessum
hæfileika.
Höggvið hefur verði skarð í
systkinahópinn frá Flugumýri,
hópinn sem var alinn upp undir
fjallinu Glóðafeyki, sem mér
fannst fjalla fallegast þegar ég
átti heima undir því og heldur
þeim sessi þótt ég sé fluttur vest-
ur fyrir Vötn; nýtur sín bara bet-
ur úr fjarlægð. Ásta hefur misst
sinn kærasta vin og félaga, dæt-
ur og barnabörn trygglyndan
föður og afa, eftir stendur minn-
ing sem lifir, hún verður ekki
tekin frá okkur.
Ingimar Ingimarsson.
Að fá þær fréttir að Siggi
bróðir væri alvarlega veikur og
rúmum tveimur sólarhringum
síðar að hann væri dáinn var
frétt sem tók verulega á og svo
snöggt og óvænt. Að vísu hafði
hann kennt sér veikinda í vetur,
en nokkrum dögum áður en hann
lést kom hann í heimsókn og tal-
aði um að þessi dagur væri best-
ur síðan hann kenndi sér meins.
Hann sagðist vera búinn að snú-
ast í verkum í sveitinni og einnig
hér í bæ „og hér er ég kominn og
ætla að fá að leggja mig stund,
orkan er búin í bili“. Hann náði
að sofna góða stund. Þegar hann
reis á fætur aftur kom hann
beint inn í eldhús og sagði: „Nú
vil ég fá kaffið mitt!“ Þetta var
Siggi bróðir. Ekki datt mér í hug
að þetta væru okkar síðustu sam-
fundir.
Hann hélt sér eins og maður á
miðjum aldri, léttur í öllum
hreyfingum og fullur af eldmóð,
lét engin verk bíða næsta dags
sem hann hafði áformað. Snyrti-
mennskan var honum sannarlega
í blóð borin, en hún var stór þátt-
ur í uppeldi móður okkar og föð-
ur á meðan hans naut við.
Oft var ég og mín fjölskylda
búin að upplifa hugulsemi hans,
ekki síst þar sem við vorum oft
sumarlangt í bústað okkar á
Flugumýri.
Ég man alltaf laugardag nokk-
urn þegar sól skein glatt. Við átt-
um þökur sem voru orðnar gaml-
ar en þegar mér verður litið út
um glugga er Siggi bróðir farinn
að rúlla út þökunum á ógróinn
blettinn, hann vissi hvað grasrót-
inni leið hjá þessum letingjum.
Þökurnar hafði hann gefið mér.
Ég þakka þér, kæri bróðir,
alla snúninga við mig eftir að
Sigurður
Ingimarsson