Morgunblaðið - 07.01.2018, Blaðsíða 36

36 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 6. JANÚAR 2018
Sigurveig M. Tómasdóttir
ey, hugur okkar er alltaf hjá
ykkur.
Elsku Veiga, þú varst stór-
kostleg frænka – takk fyrir allt,
við elskum þig.
Þínar frænkur,
Ragnheiður Hilmars
og Henný Lind.
Ég hef oft hugsað, þegar við,
stórfjölskyldan, erum saman
komin, hversu lánsöm við séum
að eiga hvert annað, að vera
svona náin og að ekkert okkar
saki, engin alvarleg veikindi eða
slys, allavega höfum við ekki upp-
lifað það í áraraðir þótt við séum
ekki alfarið laus við áföll. En
þetta breyttist allt á aðfanga-
dagsmorgun, þegar átakanleg
tíðindi bárust af Veigu frænku
minni um skyndileg og óútskýrð
veikindi hennar sem tóku hana
svo frá okkur á jóladag. Sorgin og
missirinn er svo yfirþyrmandi,
maður stendur frammi fyrir svo
óraunverulegri staðreynd að það
er lamandi og fjölskyldan verður
aldrei söm. Það er þyngra en tár-
um taki að missa unga dásamlega
frænku úr blóma lífsins, frænku
sem var einmitt að hefja lífið með
unnusta sínum, honum Stefáni,
nýbúin að hreiðra um sig í nota-
legri íbúð á Selfossi. Þetta skarð
verður aldrei fyllt og Veigu verð-
ur alltaf sárt saknað.
Elsku Veiga, ég vil tala til þín
beint þegar ég þakka þér fyrir
tímann sem við fengum að hafa
þig hjá okkur, fyrir trygglyndið
sem þú sýndir fólkinu þínu, fyrir
frumkvæðið og kraftinn í öllum
ættarhittingum eða öðrum við-
burðum, þú varst alltaf potturinn
og pannan þegar kom að því að
skemmta og hafa gaman, þú
varst einstök, hreifst alla með,
límdir okkur fjölskylduna saman
í leik og gleði, kraftmikil, ófeimin
og algjörlega okkar kona. Við átt-
um þig og þú áttir okkur og
yngsta kynslóðin leit upp til þín.
Ég þakka þér fyrir leiklistarsam-
ræðurnar, andvöku-snapchöttin,
fyrir alla vináttuna og kærleik-
ann. Þú komst inn í líf okkar og
kenndir okkur svo margt og fyrir
kynnin verð ég ævinlega þakklát.
Það var gott að dreyma þig
síðustu nótt, elsku Veiga, ég veit
að þú ert nálæg og vakir yfir þínu
fólki, ásamt ömmu og afa sem
hafa tekið á móti þér á nýjum
stað. Ég kveð þig með tár á
hvarmi, hvíldu í friði yndislega
Veiga mín, þangað til við hitt-
umst næst.
Elsku Tommi, Dísa, Stefán
Örn, Heiða, Tittí, Dagný, Doddi
og fjölskyldur, megi allir góðir
vættir vaka yfir ykkur og styrkja
á þessum erfiðu tímum.
Ingibjörg Reynisdóttir.
Elsku yndislegasta uppáhalds
Veiga frænka okkar. Við trúum
ekki enn að þú sért farin frá okk-
ur. Við söknum þín mikið. Við er-
um að skoða mynd þar sem við
erum saman og við hittum þig oft
í Dvergabakkanum þegar þú
áttir heima þar. Þú sagðir okkur
að þú værir búin að kynnast
yndislegum vini, honum Stefáni,
og þið ferðuðust mjög mikið sam-
an og að þið væruð að kaupa íbúð
á Selfossi.
Síðasta símtal okkar var núna
í desember og þá ætluðuð þið að
koma í heimsókn til okkar og við
til ykkar – en örlögin gripu í
taumana og þú fórst á betri stað
og ert búin að hitta Imbu ömmu
og Tryggva afa. Elsku yndisleg-
asta Veiga, okkur langar að
kveðja þig með þessu versi úr
Hávamálum:
Veistu ef þú vin átt
þann er þú vel trúir
og vilt þú af honum gott geta.
Geði skaltu við þann blanda
og gjöfum skipta,
fara að finna oft.
Elsku yndislega uppáhalds-
frændfólkið okkar; Tommi, Dísa,
Heiða og fjölskylda, Dagný og
fjölskylda, og Stefán. Guð gefi
ykkur styrk á þessum erfiða
tíma.
Ykkar uppáhaldsfrænkur,
Bára, Alda, Ragnheiður
Adda og fjölskyldur.
Elsku besta Veiga mín.
Ég trúi þessu varla ennþá.
Ég er alveg viss um að þú
komir fljótlega inn um dyrnar
hjá okkur Halla og sækir jóla-
kortið til ykkar Stefáns, sem við
ræddum á Þorláksmessu.
Ég er fjölskyldu þinni innilega
þakklát fyrir að hafa leyft okkur
vinkonum þínum að koma að
kveðja þig. Eins sárt og það var,
þá var gott að fá að sjá þig í síð-
asta sinn.
Ég vil þakka þér fyrir allar
yndislegu stundirnar sem við
áttum í gegnum lífið. Ég er svo
þakklát fyrir að þú hafir flutt á
Eggertsgötuna, tveim hæðum
ofan við mig. Það var alltaf gam-
an að fá þig í heimsókn, og þá
sérstaklega að bjóða þér í mat.
Þú varst alltaf svo ánægð með
allan mat sem ég bjó til og hrós-
aðir því öllu – sama þó það væri
bara soðið pasta.
Yndislegu búðarferðirnar þar
sem ég lét þig ganga um búðina
eins og ég vildi – það þarf alltaf
að gera þetta í réttri röð, þú
veist það.
Takk fyrir yndislegu útileg-
urnar, þjóðhátíðir og frábæru
rúntana okkar þar sem við
spjölluðum um allt það sem lá
okkur á hjarta hverju sinni.
Elsku Stefán, Dísa, Tommi,
Heiða, Dagný og fjölskylda ég
votta ykkur mína dýpstu samúð
á þessum erfiðu tímum.
Minningin lifir að eilífu.
Öll við færum, elsku vinur,
ástar þökk á kveðjustund.
Gleði veitir grátnu hjarta.
guðleg von um eftirfund.
Drottinn Jesú, sólin sanna,
sigrað hefur dauða og gröf.
Að hafa átt þig ætíð verður,
okkur dýrmæt lífsins gjöf.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Þín vinkona,
Ragnheiður.
Ég fer inn í nýja árið með gat í
hjartanu því Veiga, mín allra
dýrmætasta æskuvinkona,
kvaddi okkur svo skyndilega
núna um jólin. Enn með von í
brjósti, óskir sem áttu eftir að
rætast og framtíð sem hún var
bara nýbyrjuð að byggja. Eins
og kerti sem fékk ekki að loga til
enda. Þó fengum við svo mörg að
njóta birtunnar og finna ylinn
frá hennar einstöku tryggð og
trú, skilningi og væntumþykju.
Ég er svo heppin að hafa feng-
ið að þekkja Veigu frá því ég
fyrst get munað. Frá því þegar
við vorum báðar í smekkbuxum í
leikskólanum, ég með hálftopp
og Veiga með gosbrunn í glóandi
hárinu. Við vorum nágrannar og
leikfélagar, stundum ósáttar en
alltaf vinkonur augabragði
seinna. Þegar ég hugsa um æsk-
una og Laugarvatn þá sé ég
hana, standandi hinumegin við
götuna, tilbúna að búa til drullu-
kökur úti í kofa, spila hollí hú á
milli húsanna okkar, syngja inn á
segulband, búa til Törtles, slaka
á í gufunni, taka vandræðalegar
unglingamyndir (og geyma þær
svo allar í kassa til að rifja upp
þegar þær voru orðnar enn
vandræðalegri), bjarga mér frá
saklausum köngulóm, fara á böll,
faðma, hlæja, treysta, hlusta
endalaust og gefa alltaf góð ráð.
Þó við værum svo ekki lengur
nágrannar og þættumst vaxnar
upp úr æskunni vorum við áfram
vinkonur og vildum alltaf vita
hvor um aðra. Leikurinn vék fyr-
ir djúpri vináttu og sama hversu
langt leið á milli þess sem við
hittumst, það var alltaf eins og
við hefðum síðast hist í gær.
Það er sárt að sakna en það er
líka erfitt að minnast Veigu án
þess að gleðjast. Því hvernig get
ég hugsað til þess án þess að
brosa þegar við klæddum okkur
í jólasveinabúninga á aðfanga-
dag og spændum um þorpið á
fjórhjóli? Það getur heldur ekki
annað en vakið kátínu að hugsa
til þess þegar við seldum eld-
spýtustokka og litla uppskrifta-
bók á jólamarkaðnum sem með-
limir Litla kvenfélagsins. Það er
líka ómögulegt annað en að
gleðjast yfir óteljandi myndum
af okkur brosandi, hlæjandi,
dansandi, syngjandi, umvefjandi
hvor aðra af eintómri hamingju
yfir stundinni.
Ég þekki ekki aðra mann-
eskju sem hélt jafn vel upp á
minningarnar og hún var vön að
gera, með því að varðveita
myndir, halda dagbækur, geyma
minjagripi, rifja upp einkahúmor
og láta sig aðra varða. Mitt
fyrsta og eina nýársheit verður
því að halda upp á hennar minn-
ingu með þeirri gleði og vænt-
umþykju sem hún á skilið og
ætla ég að endurnýja það heit á
hverju ári. Til marks um það
byrjaði ég á því að taka stórt
stökk inn í nýja árið, alveg eins
og þegar við Veiga hoppuðum
fram af sófanum á miðnætti fyrir
mörgum árum, glaðar og bros-
andi, vinkonur til æviloka.
Lilja Salóme.
Elsku Veiga mín.
Ég er þér þakklát fyrir svo
margt. Allar minningarnar sem
við eigum saman, sem við höfum
svo oft hlegið að saman í gegnum
tíðina, eru einstaklega dýrmætar
núna.
Sumrin mín á Laugarvatni
breyttust heldur betur þegar við
föttuðum að ég gæti komið dag-
lega úr bústaðnum að leika við
þig. Alveg sama hvernig viðraði
hjólaði ég eða labbaði, eða sníkti
far. Fyrst var mér bannað að
fara fyrr en eftir hádegismat svo
að ég væri ekki að fara of
snemma, og ég þurfti að koma til
baka fyrir kvöldmat. Seinna þró-
aðist þetta í að ég var farin úr bú-
staðnum fyrir hádegi og kom
ekki aftur fyrr en um kvöldið, ef
ég fór þá aftur upp í bústað því
að það kom nú alveg fyrir að ég
fékk að gista.
Og ég er þér svo þakklát fyrir
það að gera Laugarvatn að enn
sérstakari stað í hjarta mínu.
Flestar mínar uppáhalds æsku-
minningar eru tengdar við
Laugarvatn og þú ert svo risa-
stór hluti af svo mörgum þeirra.
Við pössuðum vináttuna okkar
alltaf svo vel. Óteljandi samveru-
stundir á sumrin og svo skipu-
lögð símtöl á veturna. Þá áttum
við okkar deit þar sem við skipt-
umst á að bíða við heimasímann
eftir að hin hringdi, bara svo að
við gætum spjallað um allt og
ekkert. Og svo seinna þegar ég
fór í sveit í Hrútafirðinum fórum
við að senda bréf á milli. Sendum
þau bæði landshluta og landa á
milli.
Alveg sama hvað það var og
hversu langt leið á milli samtala
gátum við alltaf leitað til hvor
annar, hvort sem það var til að
hlæja eða gráta. Minningarnar
okkar saman eru svo margar að
ég yrði að skrifa bók ef ég ætti að
koma þeim frá mér. Svo ég held
þeim fyrir mig að mestu og hlæ
að þeim fyrir okkur báðar í
staðinn.
Á 17. júní í kringum 2000 vor-
um við saman allan daginn, eins
og svo oft áður. Við löbbuðum
saman í skrúðgöngunni, til að
fara í skemmtunina í íþróttahús-
inu. Ég man það svo vel að ég
sagði þér hverjum ég væri skotin
í, svo settist hann nálægt okkur
og þú ætlaðir sko heldur betur að
spyrja hann hvort hann vildi
byrja með mér á ballinu um
kvöldið. Þetta ball einkenndist af
gelgju og flissi. Þú endaðir á því
að sleppa því að spyrja drenginn
þessarar örlagaríku spurningar.
Ég gisti svo hjá þér um kvöldið.
Og þegar við komum heim til þín
var mamma þín búin að búa um
okkur. Og viti menn, það var
hjartasængurver á sænginni fyr-
ir mig. Og aftur byrjaði flissið,
við sváfum varla þessa nótt því
að við vorum svo spenntar að
komast að því hvar við myndum
rekast á piltinn daginn eftir. Þú
leyfðir mér aldrei að gleyma
þessari hjartasæng, sendir mér
af og til myndir af henni í seinni
tíð eða skaust á mig.
Elsku Veiga mín, takk fyrir
allt sem þú hefur gert fyrir mig
og með mér í gegnum tíðina. Það
er sárt að hugsa til þess að minn-
ingarnar verði ekki fleiri. Sama
hvað árin líða verðum við samt
alltaf jafn gamlar í rúma viku. Og
þú verður alltaf Veigan mín sem
ég gat hrist hausinn yfir og hristi
hausinn jafn oft yfir mér.
Ég elska þig.
Með saknaðar- og ástar-
kveðju,
þín frænka og vinkona,
Erla Björk Einarsdóttir
Biering.
Það er sagt að allir samferða-
menn manns í lífinu hafi tilgang
og sumir fylgi manni ævina út en
aðrir staldri stutt við en marki
jafnvel dýpstu sporin.
Veigan besta kom inn í líf mitt
fyrir tæpum fjórum árum og tók
sér bólfestu í hjarta mér. Við
kynntumst í samfélagi áhuga-
leikara, þar sem hvergi er betra
að kynnast fólki. Í því samfélagi
er enginn skortur á kærleika en
fáum manneskjum hef ég þó
kynnst eins barmafullum af
væntumþykju og hlýju og Veigu.
Veiga mín var brothætt, þurfti
að glíma við heilsubresti og hafa
stundum meira fyrir lífinu en
margur vegna þess. Leikhúsið
gaf henni styrk og gleði og á sviði
var hún öflug og naut sín. Við hjá
Leikfélagi Hafnarfjarðar vorum
svo heppin að fá hana til liðs við
okkur um tíma og átti hún
ógleymanlega spretti í upp-
færslum hjá okkur. Bar þar af
frammistaða hennar sem Pól-
landsprinsinn Búgruláfur í Ubba
kóngi eftir Alfred Jarry í leik-
stjórn Ágústu Skúladóttur.
Í veröld þykjustuleikja þar
sem hver keppir við annan um að
vera svalur og sniðugur var
Veiga eins og ferskur andblær.
Hún var blátt áfram, kom til dyr-
anna nákvæmlega eins og hún
var klædd. Tjáði tilfinningar sín-
ar með orðum og æði.
Veiga var helmingi yngri en ég
þegar við kynntumst en varð mér
strax fyrirmynd og verður áfram.
Ég dáðist að henni endalaust.
Mér þykir ofurvænt um þennan
sjaldgæfa eðalstein í lífi mínu og
er þakklát fyrir að hún hafi vitað
það, rétt eins og ég vissi hvað
henni þótti vænt um mig.
Minningarnar mörgu hafa sótt
á yfir þessa friðsælu jólahátíð og
sorgin og samhryggðin er mikil
og djúp. Ein minning er fyrir-
ferðarmeiri en aðrar og það er
síðasta skiptið sem við hittumst,
að lokinni sýningu á leikritinu
Vertu svona kona hjá Leikfélagi
Selfoss. Við stöndum fyrir utan
leikhúsið í froststilltu kvöldinu og
tölum um leikritið og lífið, nýju
íbúðina og hamingjuna. Bærinn
er kominn í jólaskrúð og það
brýst einhver sérkennileg birta í
gegnum frostmistrið í fjarska.
Böðuð þessari fegurð stendur
Veiga mín, þreytt og stolt eftir
góða sýningu og geislandi af gleði
yfir lífinu og tilverunni.
Ég þakka Veigu fyrir stutta en
ógleymanlega samfylgd sem skil-
ur mikið eftir sig. Um leið votta
ég Stefáni Erni, foreldrum Veigu
og ástvinum öllum mína dýpstu
samúð.
Ingveldur Lára
Þórðardóttir.
Elsku hjartans Veiga mín.
Það er svo margt sem mig
langar að segja við þig. Söknuð-
urinn er svo óbærilegur að orð fá
því ekki lýst. Þó að við höfum
ekki verið í stöðugu sambandi
upp á síðkastið var alltaf eins og
við hefðum bara hist í gær þegar
ég mætti þér. Þú tókst alltaf á
móti öllum með bros á vör. Það er
skrýtið að þurfa að kveðja þig á
þessum tímapunkti eftir að hafa
fylgst að í langan tíma og gengið
saman í gegnum súrt og sætt.
Leiðir okkar lágu aftur saman nú
þegar þú varst á fullu í fram-
kvæmdum og hafðir mikinn
áhuga á því hvernig við Árni bár-
um okkur að við húsbygginguna.
Það var gaman að fá tækifæri til
að aðstoða þig og sjá metnaðinn
og drifkraftinn sem þú hafðir.
Það var aldrei dauð stund með
þér, enda hafðir þú engan tíma til
að glápa á sjónvarp! Mín fyrsta
skýra minning af þér er þegar við
vorum á leikskólaaldri og þú
varst með hlaupabóluna. Ég taldi
mig þá skilja orðið hlaupabóla,
því minningin mín er þannig að
ég stend kyrr og þú ert hlaupandi
út um allt.
Ég er þakklát fyrir þann tíma
sem ég fékk með þér og þá sér-
staklega þegar við fengum að
fara í dekurferðir til Reykjavíkur
til systra okkar.
Hvíldu í friði hjartans engill,
þú munt alltaf eiga stað í hjarta
mínu.
Þín vinkona,
Guðrún Karitas.
Elsku Veiga.
Lífið getur verið svo afskap-
lega ósanngjarnt stundum.
Þú varst einn af þeim gullmol-
um sem sjá allt það góða og fal-
lega í öllu og öllum. Hvort sem þú
varst með myndavélina þér við
hönd eða ekki fannstu það fallega
og lést vita af því. Þú sparaðir
ekki góðu orðin og hrós frá þér
var innilega meint frá dýpstu
hjartarótum. Slíkir eiginleikar
eru ómetanlegir. Þar munum við
reyna að taka þig til fyrirmyndar
og gera allt sem við getum til að
feta í þín fótspor.
Englar eins og þú:
Þú tekur þig svo vel út
hvar sem þú ert.
Ótrúlega dýrmætt eintak,
sólin sem yljar
og umhverfið vermir.
Þú glæðir tilveruna gleði
með gefandi nærveru
og færir bros á brá
svo það birtir til í sálinni.
Sólin sem bræðir hjörtun.
Í mannhafinu
er gott að vita
af englum
eins og þér.
Því að þú ert sólin mín
sem aldrei dregur fyrir.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Hvíl í friði, elsku frænka – þín
er sárt saknað.
Þín frændsystkini,
Inga Birna, Tryggvi og
Guðbjörg.
Elsku besta Veiga mín.
Þú hefur ekki farið úr huga
mínum síðan á aðfangadags-
morgun og ennþá er þetta svo
óraunverulegt. Ég finn fyrir
máttleysi þegar ég reyni að ná
utan um þetta og koma þessu í
orð enda er þetta eitthvað sem
manni finnst að ætti ekki að vera
að gerast. Ég hafði svo gaman af
því að fylgjast með þér, þú varst
í blóma lífsins og það var svo
margt spennandi fram undan
hjá þér. Mér þótti alltaf svo
vænt um að fá að fylgjast með,
og ég fann væntumþykjuna
streyma frá þér. Þannig varst
þú; maður fann hlýjuna frá þér
þó að mörg hundruð kílómetrar
skildu okkur að. Þú varst alveg
einstök og ég vil bara þakka fyr-
ir mig, fyrir allt sem þú gafst
mér. Þú gast alltaf stappað í mig
stálinu, byggt mig upp og hvatt
mig áfram og fyrir það er ég
óendanlega þakklát. Ég vona að
þú hafir líka fundið væntum-
þykjuna frá mér til þín, enda
hefur þú alltaf átt stað í hjartanu
mínu. Allar minningarnar okkar
streyma í gegnum huga mér á
ljóshraða og ég brosi og græt til
skiptis. Þú varst dásemdin ein
og ég mun aldrei gleyma þér.
Það var mjög dýrmætt að
hafa fengið að kveðja þig og ég
mun geyma það í hjartanu mínu
alla tíð. Takk fyrir samfylgdina,
elsku engill.
Ég votta fjölskyldu Veigu alla
mína samúð, það hefur verið
huggun í þessari sorg að fá að
sjá einmitt það sem Veiga talaði
svo oft um; hversu samheldin
þið eruð. Hugur minn er hjá
ykkur.
Þín vinkona
Signý Eva Auðunsdóttir.
Þér ég þakka
vináttu og góðar stundir
Hlýja hönd og handleiðslu,
okkar stundir saman.
Bjartar minningar lifa
ævina á enda.
(Hulda Ólafsdóttir)
Fljótlega eftir að ég kynntist
Veigu varð hún ein af allra bestu
vinkonum mínum. Faðmurinn
hennar var alltaf svo hlýr og
brosið svo bjart.
Minningarnar mínar um hana
eru fleiri en hægt er að telja og
af ýmsum toga. Öll kósíkvöldin
okkar þar sem við gátum spjall-
að um allt milli himins og jarðar.
Akureyrardjamm, peachtree,
Þjóðhátíð, pottaferðir og bíó-
kvöld. Ég hefði svo gjarnan vilj-
að eiga tíma í framtíðinni til að
skapa fleiri minningar með þér,
en við hittumst síðar á nýjum
stað og tökum þá gott spjall eins
og okkur einum er lagið.
Elsku Veiga, við eigum bágt
með að trúa því að þú sért farin
frá okkur. Við sendum fjöl-
skyldu Veigu Mjallar innilegar
samúðarkveðjur, hennar verður
ævinlega saknað.
Árný Rún, Ólafur Árni
og synir.
Virðing,
reynsla
& þjónusta
Allan
sólarhringinn
571 8222
Svafar:
82o 3939
Hermann:
82o 3938
Ingibjörg:
82o 3937
www.kvedja.is
svafar & hermann
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1800
www.hjarta.is