Morgunblaðið - 07.01.2018, Blaðsíða 37

MINNINGAR 37
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 6. JANÚAR 2018
✝ Jens Bergfæddist í
Reykjavík 7.
desember 1942.
Hann lést 26.
desember 2017 á
Heilbrigðisstofnun
Sauðárkróks.
Foreldrar hans
voru Guðmundur S.
T. Hallmundsson, f.
í Reykjavík 17. apr-
íl 1918, d. 26. júní
1979, og Erna Marie Rödtang
Hallmundsson, f. í Noregi 26.
apríl 1921, d. 5. september 1972.
Systkini Jens Berg eru Viggó
Guðmundsson, f. í Reykjavík 14.
september 1948. og Eybjörg
Sólrún Guðmundsdóttir. f. í
Reykjavík 12. október 1957.
Jens Berg giftist 4. desember
1965 Pálínu Sumarrós Skarp-
héðinsdóttir, f. 18.12. 1944. For-
eldrar hennar voru Skarphéð-
inn Pálsson, f. 5.9. 1906, d. 8.12.
1978, og Þórleif Elísabet Stef-
1989, sonur þeirra Ómar Þeyr, f.
2016; Karen Birna, f. 5.6. 1994;
Elís Jón, f. 22.7. 2001. 3) Sveinn
Anton, f. 11.3. 1974, sambýlis-
kona hans Sunna Ösp Mímis-
dóttir, f. 16.9. 1986 4) Páll
Ágúst, f. 14.10. 1977, barns-
móðir hans Sveinrún Eymund-
sóttir, f. 2.10. 1981, börn þeirra
Guðlaug Rós, f. 2000, Eymundur
Óli, f. 2002. 5) Erna María, f. 2.8.
1982, unnusti Guðmundur Ingv-
ar Jónsson, f. 4.6. 1977, börn
þeirra Ingvar Berg, f. 2011, Vig-
dís Freyja, f. 2013, Magnús, f.
2016.
Jens Berg fæddist og ólst upp
í Reykjavík en flutti á Sauðár-
krók 1966 og bjó fjölskyldan á
Hólmagrund 12 á meðan hún
byggði sitt fyrsta hús á Fornósi
7. Þaðan fluttu Jens og Pálína
árið 1972 að Gili í Borgarsveit,
þar sem þau tóku við búi af for-
eldrum Pálínu. Jens Berg var
menntaður meistari í vélvirkjun.
Helstu störf Jens Bergs voru í
Héðni hf. og þaðan fór hann á
vélaverkstæðið á Sauðárkrók
þar til hann gerðist bóndi á Gili.
Útför Jens Bergs fer fram frá
Sauðárkrókskirkju í dag, 6. jan-
úar 2018, og hefst athöfnin
klukkan 11.
ánsdóttir, f. 27.3.
1918, d. 10.6. 2016.
Börn Jens Bergs
og Pálínu eru: 1)
Guðmundur Örn, f.
28.5. 1966, giftur
Önnu Maríu Ás-
grímsdóttur f. 24.7.
1965, börn þeirra
Páll Árni, f. 6.10.
1986, unnusta hans
Elísabet Þóra Alfs-
dóttir, f. 21.4. 1992,
börn þeirra Sigríður Anna, f.
2013, Egill Örn, f. 2017; Íris
Erna, f. 26.6. 1992, gift Valgeir
Ólafssyni, f. 19.3. 1986, dætur
þeirra Elínrós Diljá, f. 2010,
Svanhvít Saga, f. 2012; Jens
Berg, f. 27.6. 1997. 2) Ómar
Björn, f. 19.4. 1968 giftur, Vil-
borgu Elísdóttur, f. 1.1. 1971,
börn þeirra Pálína Ósk, f. 29.9.
1991, sambýlismaður Jón Gunn-
ar Vésteinsson, f. 5.5. 1989; El-
ísa Ósk, f. 29.9. 1991, unnusti
Hrólfur Þeyr Þorrason, f. 13.8.
Það hriktir í tilverunni þegar
kallið kemur. Ástkær faðir minn
Jens Berg Guðmundsson kvaddi
þessa vist 26. desember 2017. Það
rifjast upp margar minningar
þegar ég sit og reyni að átta mig á
hvar skal byrja. Mínar fyrstu
minningar eru frá því þegar hann
var að kenna mér að smíða. Hann
kenndi mér snemma að verða
sjálfbjarga með að gera við dótið
mitt sjálfur. Hann skipti sjaldan
skapi þó að við krakkarnir værum
að ólátast bæði heima og í skól-
anum. Þegar ég var sendur heim
úr skólanum eftir eitt grínið og
átti von á óbótaskömmum þá kom
bara: „Fínt, það á eftir að stinga
út úr tveimur fjárhúskróm,“ og
gat ég engan veginn mótmælt því.
Þetta var lýsandi dæmi um hvern-
ig hann kom fram við okkur.
Pabbi hafði mjög gaman af mót-
orhjólum. Þegar ég var á sjó not-
aði hann hjólið mitt óspart í snatt
og snúninga út á Krók. Ég fékk
nokkrar kvartanir, sem hljóðuðu
allar á einn veg: „Maður á bláu
hjóli sást á ógnarhraða...“ Allir
héldu að þetta væri ég, sem þá var
oftar en ekki staddur úti á sjó.
Megi góður guð vernda þig og
veita okkur styrk í sorginni.
Þótt minn elskulegi faðir
og kæri vinur
hafi nú kallaður verið heim
til himinsins sælu sala
og sé því frá mér farinn
eftir óvenju farsæla
og gefandi samferð,
þá bið ég þess og vona
að brosið hans blíða og bjarta
áfram fái ísa að bræða
og lifa ljóst í mínu hjarta,
ylja mér og verma,
vera mér leiðarljós
á minni slóð
í gegnum
minninganna glóð.
Og ég treysti því
að bænirnar hans bljúgu
mig blíðlega áfram munu bera
áleiðis birtunnar til,
svo um síðir við ljúflega
hittast munum heima á himnum
og samlagst í hinum eilífa
ljóssins yl.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Guðmundur Örn.
Pabbi var rétt að verða fertug-
ur þegar hann átti mig, ég var
hans eina dóttir og yngst af fimm
systkinum. Ég átti alltaf gott sam-
band við pabba, hann hafði alltaf
mikla trú á mér og gerði fyrir vik-
ið líka kröfur til mín að standa mig
í því sem ég tæki mér fyrir hend-
ur. Hann kenndi mér gildi þess að
vera dugleg, sjálfstæð og ábyrg.
Þegar ég var í kringum sex ára
aldur útnefndi hann mig sem sér-
stakan „Hænsnastjóra á Gili“, ég
man vel hversu glöð ég var og
stolt að fá þennan merka starfs-
titil. En það var einmitt eitt af að-
aleinkennum pabba, stoltið. Hann
var ákaflega stoltur maður. Stolt-
ur af okkur börnunum og afkom-
endum, ekki var hann minna stolt-
ur af henni mömmu. Í hans augum
var mamma fullkomin og stóðst
engin samanburð. Þau voru alltaf
ákaflega náin og sjálfum sér næg.
Pabbi var líka mjög stoltur af Gili,
man ég í eitt skipti þegar ég var
geðvondur unglingur að ég var að
skammast yfir því að fjallið í sveit-
inni skyggði alltaf á kvöldsólina.
Það vildi pabbi alls ekki heyra og
sagði ákveðið við mig að ég ætti að
sýna sveitinni minni virðingu því
henni ætti ég svo margt gott að
þakka. Virðing var líka það sem
einkenndi pabba.
Alltaf sýndi hann mér virðingu
og lagði mikla áherslu á að ég tal-
aði rétt og vandað mál. Minnist ég
þess ekki að pabbi hafi nokkurn
tímann blótað eða lagt sig fram að
tala illa um náungann. Pabbi var
vinnusamur maður og yfirleitt
önnum kafinn við bústörfin. Ég
vissi strax að ætti ekki að trufla
pabba að óþörfu. En hann gaf sér
þó tíma á milli verka að spjalla við
um tilgang lífsins á heimspekilegu
nótunum. Þau tækifæri voru helst
þegar hann skóf af sunnudags-
lambalærinu með vasahnífnum
sínum eða þegar hann tók sér
kaffipásu við mjaltir, en þá voru
yfirleitt bæði ég og hundurinn
mætt til að fá klapp á kollinn.
Hugsunarháttur pabba var „af
gamla skólanum“. Hans hug-
myndir voru ekki alltaf í takt við
nútímann né tíðarandann. Það
truflaði hann ekkert og lagði hann
sig oft fram að skera sig úr og
vera óháður öðrum. Þótt hann
væri stoltur maður var hann ekki
hégómagjarn og var ekki alltaf að
velta sér upp úr smáatriðum. En
honum var mikið í mun að skilja
eftir sig góða arfleifð og að við
mamma og systkinin værum öll
búin að „koma okkur vel fyrir“.
Það er mér mikils virði hversu oft
pabbi sagði mér að hann þyrfti
ekki að hafa neinar áhyggjur af
því að ég myndi ekki spjara mig.
Hann sagðist vita að ég gæti gert
allt og orðið það sem ég ætlaði
mér, enda lagði hann mikla
áherslu á mikilvægi þess að vera
þrautseigur og standa fast á sínu.
Það er nokkuð ljóst að pabbi náði
áætlunarverki sínu og lagðist
hann til hinstu hvílu sáttur með
sín ævistörf annan í jólum síðast-
liðinn með fjölskyldu sína hjá sér.
Þótt ég þurfi að sætta mig við að
geta ekki verið samferða pabba
mínum lengur en 35 ár mun ég
ávallt búa að þeim góðu gildum
sem hann kenndi mér og þeim ótal
góðu minningum sem ég á af
okkur. Mikið sem ég á samt eftir
að sakna hans.
Erna María Jensdóttir.
Komið er að kveðjustund. Ég á
margar góðar minningar um hann
tengdapabba minn, sem var hvers
manns hugljúfi og alltaf stutt í
húmorinn og hláturinn. Hann var
lítið fyrir að standa í illdeildum við
aðra og fannst bara betra að leiða
allt svoleiðis hjá sér enda var hann
með stórt hjarta og vildi öllum vel.
Ef mann vantaði góð ráð leitaði
maður til hans og áttum við marg-
ar góðar spjallstundir saman við
eldhúsborðið.
Fyrir um 33 árum kom ég fyrst
í Gil til verðandi tengdaforeldra
minna, þeirra Jens og Pálínu. Ein
fyrsta minningin er þegar ég átti
mín fyrstu jól á Gili og kynntist
þeirri hefð að hafa möndlugraut.
Jens sat við endann á borðinu og
fræddi tengdadóttur sína um það
hvernig hún ætti nú að fela möndl-
una, sem mér tókst, en mandlan
lenti hjá mér og að gjöf fékk ég
jólastyttu sem ég held mikið upp
á. Þegar við Guðmundur eignuð-
umst okkar fyrsta barn, sem var
fyrsta barnabarnið, og það var
drengur var hann svo viss um að
þarna væri nú alnafninn kominn.
Svo kom á daginn að ég var nú
ekki alveg á því að skíra barnið
mitt Jens en ég sá bara fyrir mér
Jens í Karíus og Baktus. En ellefu
árum síðar fæddist yngsta barnið
mitt, lítill drengur, og þá kom ekki
annað til greina en að skíra hann
Jens Berg í höfuðið á afa sínum.
Þegar kom að því að skíra hann
labbaði ég til tengdapabba og bað
hann um að halda á honum undir
skírn og að hann skyldi bara segja
nafnið sitt. Ég gleymi ekki bros-
inu sem kom og hann sveif inn
kirkjuna með litla nafna sinn í
fanginu, stoltur og glaður. Ég á
svo margar góðar minningar um
hann að það væri efni í góða bók
en þær ætla ég bara að geyma í
hjarta mínu.
Eftir að hann veiktist var hon-
um efst í huga að allir væru örugg-
ir og að öllum liði vel. Hann setti
Pálínu sína í fyrsta sæti ásamt
okkur öllum og svo kom röðin að
honum. Hann dýrkaði litlu barna-
börnin og sérstaklega þau allra
yngstu. Þegar þau komu í heim-
sókn ljómaði hann allur og ekki
leiddist þeim það þegar afi blístr-
aði fyrir þau, en það var eitt af því
sem hann gerði svo snilldarlega.
Mikið sem ég á eftir að sakna hans
og góðu spjallstundanna við eld-
húsborðið með kaffibolla.
Blessuð sé minning þín. Góður
guð varðveiti þig og veiti okkur
hinum styrk í þeim mikla söknuði
og sorg sem nú hvílir á okkur.
Ég vil gjarnan lítið ljóð
láta af hendi rakna.
Eftir kynni afargóð
ég alltaf mun þín sakna.
Minning þín er mér ei gleymd,
mína sálu þú gladdir.
Innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Þín tengdadóttir
Anna María.
Afi minn hefur nú kvatt þennan
heim. Afi, þú varst svo mikill
sprelligosi, gast alltaf haldið uppi
fjörinu, gleðinni og hlátrinum. Þú
bjóst yfir svo mikilli reynslu og
ráðum sem þú hikaðir ekki við að
deila með þínum nánustu. Þú
passaðir alltaf svo vel upp á okkur
öll, með þitt stóra hlýja hjarta.
Mikið er það sárt en þó líka ákveð-
inn léttir á sama tíma að þú sért
farinn á betri stað. Stað þar sem
þú getur haldið áfram að gera það
sem þér þykir skemmtilegast, s.s.
að lesa bækur, spila golf, taka góð-
an göngutúr og kannski setjast
niður og drekka smá koníak. Ekki
gleyma að sóla þig á ströndinni,
eins og þú varst vanur að gera
þegar við fórum til Spánar í fína
húsið þitt og ömmu. Mundu bara
að passa áfram upp á okkur líka,
hver veit nema einhverjir vafa-
samir gaurar vilji aftur koma og
kaupa mig og Karen Birnu eins og
gerðist úti á Spáni páskana 2007,
þegar við fórum með ykkur ömmu
þangað. Við fórum í tívolíið og á
ströndina og ekki gleyma viku-
lega gönguhópnum sem við fórum
í. Það voru sko góðir tímar.
Kannski þú leyfir þér að sofa út
núna, þótt það væri alltaf gaman
að vakna svona snemma með þér
þegar maður var lítill í sveitinni
yfir sumarið, til að fara í fjósið
með þér. En ég get lofað þér því
að þú þarft ekki að hafa áhyggjur
af því lengur, núna er komið að
þér að fá að slaka á og sofa út.
Íris Erna.
Elsku afi minn er dáinn. Mikið
sem ég á eftir að sakna hans. Það
voru alltaf einhver sérstök bönd
milli okkar og sennilega vegna
þess að þegar ég var skírður bað
mamma þig um að halda mér und-
ir skírn. Hún hvíslaði svo að þér
að þú ættir bara að segja nafnið
þitt. Hann afi kallaði mig alltaf
nafna sinn og það þótti mér mjög
vænt um. Elsku afi, mikið ofsa-
lega á ég eftir að sakna þín mikið.
Jens Berg.
Eftir að Jens náði að heilla Pál-
ínu í gegnum dansinn varð ekki
aftur snúið. Hann var mikill dans-
maður og þau stunduðu helstu
dansstaði í Reykjavík og svifu þar
um dansgólfin þar til þau fluttu í
Skagafjörðinn og stofnuðu heim-
ili.
Örlög hans voru ráðin í Skaga-
firði, þar sem hann var dreginn
inn í búskap að Gili með Pálínu,
þar sem þau tóku við búi af for-
eldrum hennar.
Jens var meistari í vélvirkjun,
sem átti eftir að reynast honum
vel við búskapinn, þar sem hann
naut þess að halda vélakosti við
sjálfur. Hann var nú samt alltaf
meira fyrir að rækta tún og bú-
stofninn, en var heldur minna
spenntur fyrir blómaræktinni
hennar Pálínu þó að rósirnar
hennar næðu allaf að blómstra
vel.
Í kringum 1991 minnkuðu Jens
og Pálína vinnu sína við búið. Óm-
ar, sonur þeirra og kona hans Vil-
borg fóru í samstarf við þau og
bjuggu sig undir að taka endan-
lega við búinu. Voru feðgar stór-
huga og stækkuðu vel við sig þar
til árið 2004, þegar hjónin hættu
búskap. Þau fóru að ferðast og
njóta lífsins, og þá einna helst til
Spánar þar sem þau voru búin að
kaupa sér hús ásamt Þuríði systur
Pálínu og áttu þau margar góðar
stundir saman á Spáni.
Þar fóru Jens og Kjartan, mág-
ur hans, ósjaldan í göngutúra og
skildu ekkert í því hvað þeir
þurftu að stoppa oft á leiðinni.
Komust þeir að þeirri niðurstöðu
að það hlyti eitthvað að vera að
blöðrunni, en mögulega voru of
margir pöbbar á leiðinni. Í einni
Spánarferðinni þegar þau voru úti
ákváðu karlarnir að skreppa á
barinn. Taldi Jens að best væri að
læsa á eftir sér þar sem Pálína var
sofandi inni. Ekki vildi hann lenda
í því að Pálínu væri rænt á meðan
hann væri úti á lífinu með hinum.
Hann áttaði sig ekkert á því að
Pálína gæti hvorki komist út eða
inn.
Spánn var þeirra annað heimili
og naut Jens þess að sýna börnum
og barnabörnum aðstöðuna sem
þau voru búin að koma sér upp
þar. Það var hans líf og yndi að
dvelja á Spáni og þegar hann var
kominn út fór hann í allt annan
gír, stundaði sína hefðbundnu
göngutúra með gönguhópnum,
spilaði golf og ræktaði vináttu við
aðra Spánarfara.
Jens naut þess að lesa góða
bók, því var auðveld lausn að gefa
honum góðan reyfara í jólagjöf.
Það var í raun ómögulegt fyrir
hann að fara að sofa nema hafa
góða bók á náttborðinu.
Ferðalög voru í miklu uppá-
haldi hjá honum og ferðuðust þau
nokkuð. Þau fjárfestu í húsbíl og
sigldu meðal annars með Nor-
rænu til Noregs að sjá heimaslóð-
ir móður Jens. Stefnan var sett
norður til Hameröj til að finna
leiði skyldmenna sinna.
Síðar fóru þau Pálína í siglingu
um Miðjarðarhafið og síðasta ferð
þeirra var frá Spáni til Marokkó,
en þá var Jens byrjaður að veikj-
ast. Síðar kom í ljós að um heila-
bilun var að ræða og síðustu mán-
uðina dvaldi hann á
Heilbrigðisstofnun Sauðárkróks,
þar sem hann naut góðrar um-
önnunar.
Jens var mjög traustur í föður-
hlutverkinu og alltaf hægt að leita
til hans og honum var mjög um-
hugað um að allir væru á góðum
stað í lífinu og fjölskylduna skorti
ekki neitt. Hann er nú horfinn á
braut og er sárt saknað, en við ylj-
um okkur við allar góðu minning-
arnar.
Guðmundur, Ómar, Sveinn,
Páll, Erna og fjölskyldur.
Mig langar að minnast afa míns
með nokkrum orðum. Ég man
alltaf eftir því þegar ég var í sveit-
inni á sumrin hjá afa og ömmu á
Gili, þegar heyskapur stóð yfir. Þá
var aðalsportið að fá að fara með
afa í vörubílinn þegar verið var að
tína saman baggana og ég tala nú
ekki um hvað maður kepptist um
að fá vera með í traktornum.
Afi var alltaf til í að hjálpa
manni. Ég man eftir því þegar
hann hjálpaði mér að sjóða skera
á skóflu á gröfu sem ég átti, en þar
var hann aldeilis á heimavelli. Þó
hann væri farinn að missa heils-
una vildi hann samt alltaf hjálpa
manni ef hann gat. Ekki má nú
gleyma dráttarvélinni sem þau afi
og amma gáfu mér þegar ég var
um fjögurra ára, en ég held að ég
hafi leikið mér með þessa vél
þangað til hún var orðin ónýt enda
var þetta mjög svo vinsælt dót hjá
mér. Sennilega var þessi dráttar-
vél kveikjan að ólæknandi véla-
dellu og búskaparáhuga hjá mér
og er það honum afa mínum að
þakka, en hann var alltaf til í að
leyfa manni að vera með í fjósinu.
Mikið á ég eftir að sakna afa og
þess að geta leitað til hans um góð
ráð en þar kom maður aldrei að
tómum kofunum.
Blessuð sé minning hans.
Páll Árni og fjölskylda.
Jens Berg
Guðmundsson
Flatahraun 5a • www.utfararstofa.is • Símar: 565 5892 & 896 8242
ÚTFARARSTOFA HAFNARFJARÐAR
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Auðbrekku 1, Kópavogi síðan 1996
ALÚÐ •VIRÐING • TRAUST • REYNSLA
Símar allan sólarhringinn: 581 3300 & 896 8242 • www.utforin.is
Komum heim til aðstandenda og ræðum skipulag útfarar ef óskað er.
Margrét Ásta GuðjónsdóttirSverrir EinarssonKristín Ingólfsdóttir
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
JÓRUNN GÍSLÍNA
GOTTSKÁLKSDÓTTIR,
Lóa,
frá Hvoli í Ölfusi,
lést á hjúkrunarheimilinu Ási í Hveragerði,
sunnudaginn 24. desember.
Hún verður jarðsungin frá Hveragerðiskirkju laugardaginn
6. janúar klukkan 14.
Kristján J. Friðgeirsson
Gottskálk Friðgeirsson Edda Sverrisdóttir
Gróa Friðgeirsdóttir Ásgeir Guðmundsson
Rúnar J. Friðgeirsson Yuridise Kendi Nyaga
Össur E. Friðgeirsson Guðrún Guðmundsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
GUÐMUNDUR PÉTURSSON,
fv. slökkviliðsmaður,
Skógarlundi 1, Garðabæ,
lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi
laugardaginn 30. desember.
Jarðarförin fer fram frá Vídalínskirkju í Garðabæ föstudaginn
12. janúar klukkan 15.
Hólmfríður Guðmundsdóttir
Úlfar Guðmundsson
Elvar Guðmundsson
Ásdís Guðmundsdóttir
Jóna Guðmundsdóttir
Pétur Guðmundsson
tengdabörn og barnabörn