Morgunblaðið - 02.03.2018, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 2. MARS 2018
✝ Ernst FridolfBackman fædd-
ist í Reykjavík 20.
október 1920. Ernst
lést á Hrafnistu
DAS í Kópavogi 22.
febrúar 2018.
Hann var sonur
hjónanna Ernst
Fridolf Backman
frá Värmalandi í
Svíþjóð, f. 1891, d.
1959, og Jónínu Sal-
varar Helgadóttur frá Kvíavöll-
um á Miðnesi, f. 1894, d. 1988.
Systkini Ernst eru Halldór Sig-
urður, f. 1921, d. 1984, Elsa Viola,
f. 1924, d. 2016, Henning Karl, f.
1927, d. 2013, Ingibjörg Helga, f.
1930, Valgeir, f. 1931, og hálf-
bróðir Ingimar Karlsson, f. 1914,
d. 1992.
Ernst kvæntist 1948 eftirlif-
andi konu sinni Ragnheiði Jóns-
fræðingi, f. 1952, og eiga þau
börnin Ernst Guðjón véltækni-
fræðing, f. 1976, kvæntur Öldu
Birgisdóttur lækni, f. 1981, búsett
í Osló, Elínu Rúnu dýralækni, f.
1981, gift Sigtryggi Klementssyni
véltæknifræðingi, f. 1978, búsett
á Húsavík, og Jón Þór verkfræð-
ing, f. 1993, búsettur á Dalvík.
Langafabörnin eru orðin sjö tals-
ins.
Ernst vann við íþróttastörf alla
sína starfsævi. Hann lauk námi
við Íþróttakennaraskólann á
Laugarvatni 1955. Hann var í
fjölda ára þjálfari sunddeildar
Ármanns auk vinnu við sund-
kennslu í Sundhöll Reykjavíkur
og víða út um land, oft við frum-
stæð og erfið skilyrði. Hann var
frumkvöðull og áhugamaður um
sundleikfimi aldraðra, var virkur
í Félagi áhugafólks um íþróttir
aldraðra og stóð að ýmsum við-
burðum í þeirra eða eigin nafni.
Ernst bjó með eiginkonu sinni
síðustu æviárin á hjúkrunarheim-
ili Hrafnistu DAS í Kópavogi.
Útför Ernst fer fram frá Kópa-
vogskirkju í dag, 2. mars 2018,
klukkan 15.
dóttur, sjúkraliða
frá Berjanesi í Vest-
mannaeyjum, f.
10.4. 1928, og eiga
þau tvö börn, Þuríði,
hjúkrunarfræðing
og fv. alþingismann,
f. 1948, og Jón Rún-
ar Backman tré-
smið, f. 1951. Þur-
íður er gift Birni
Kristleifssyni arki-
tekt, f. 1946, börn
þeirra eru Ragnheiður Sívertsen
íþróttakennari, f. 1966, gift Hilm-
ari Sigurðssyni vélfræðingi, f.
1965, búsett í Kópavogi, Krist-
leifur myndlistarmaður, f. 1973,
búsettur í Reykjavík, og Þor-
björn, sviðslistamaður, f. 1978,
búsettur í Berlín. Faðir Ragn-
heiðar er Bjarni Sívertsen f. 1966.
Jón Rúnar er kvæntur Þóru Elínu
Guðjónsdóttur hjúkrunar-
Ernst Fridolf Backman eldri
var sænskur innflytjandi, hann
kom hingað til að vinna í síld á
Siglufirði og þar kynntist hann
konu sinni, Jónínu Salvöru. Þau
frusu inni frostaveturinn mikla
1918, komust ekki í burtu og voru
þannig neydd til vondrar vetur-
setu; ástin ein nærði þau og hélt á
þeim hita. Fyrstu ár búskaparins,
þegar suður til Reykjavíkur kom,
bjuggu þau hjón við þröngan kost í
Pólunum og börnin voru mörg. Ár-
ið 1930 byggðu þau reisulegt hús á
erfðafestulandi á gróðurlitlum mel
efst við Háaleitisveg, en þá var
Ernst 10 ára gamall.
1946 bregður Ernst Fridolf
yngri sér til Vestmannaeyja á
þjóðhátíð, eins og ungra manna
hefur stundum verið siður. Hann
fer á húkkaraball í Alþýðuhúsinu
og býður fallegustu stúlkunni í
húsinu upp í dans, minna mátti það
ekki vera. Hún var að vísu á vakt í
fatahenginu, en það var vandamál
til að leysa, við þessa stúlku ætlaði
hann að dansa og síðan hafa þau
Ragnheiður Jónsdóttir frá Berja-
nesi í Vestmannaeyjum dansað í
takt gegnum lífið og hjónabandið,
valsa, skottísa, ræla og polka. Í litlu
risíbúðinni í fjölskylduhúsinu við
Háaleitisveginn bjuggu Ernst
yngri og Ragnheiður sín fyrstu 15
hjúskaparár og þar fæddust börn-
in, Þuríður og Jón Rúnar.
Árið 1944 hóf Ernst vinnu sem
laugarvörður við Sundhöll Reykja-
víkur og þeir sem eldri eru muna
eftir honum á laugarbakkanum,
svarthærðum, hvítklæddum og
teinréttum horfa haukfránum aug-
um yfir laugina og fylgjast með að
allt fari eftir settum reglum og að
fyllsta öryggis sé gætt. Á þessum
árum voru fáir menntaðir sund-
kennarar og -þjálfarar, þeir voru
fengnir tímabundið erlendis frá.
Ernst fylgdist með störfum þess-
ara manna og lærði fræðin af þeim
og fljótlega var hann farinn að
kenna og þjálfa sjálfur, mest fyrir
Glímufélagið Ármann. 1954 fer
hann að Laugarvatni og lýkur þar
íþróttakennaranámi, með sund
sem aðalgrein. Fjölmörg sumur
ferðaðist Ernst um landið og var
með sundnámskeið vítt og breitt og
mörgum kom hann á flot og víða
var honum heilsað.
Ernst var einn af stofnendum
Félags áhugafólks um íþróttir
aldraðra og sat í stjórn þess félags í
25 ár. Hann ferðaðist um landið og
rak áróður fyrir heilbrigðri hreyf-
ingu og útivist og aftur var hann
kominn ofan í laugina, nú sem
kennari og frumkvöðull í sundleik-
fimi fyrir aldraða.
Fyrir þessi störf sín hefur hann
verið sæmdur heiðursmerkjum
Sundsambands Íslands og Glímu-
félagsins Ármanns, úr gulli.
Ernst var tónelskur og lærði
ungur á píanó og harmonikku,
hann hafði fallega söngrödd og
söng með Ekkó-kórnum, kór kenn-
ara á eftirlaunum. Hann var sann-
ur gleðigjafi á öllum samkundum,
dillandi fjörugur með nikku eða pí-
anó. Þegar um fór að hægjast átti
hann fleiri stundir við nótnaborðið
og fór að skrifa niður þau lög, sem
hann hafði samið um ævina. Úrval
þessara laga kom út á hljómdiski
fyrir 90 ára afmælið, – Ern er vor
sál – heitir diskurinn, fullur af fjöri
og lífsgleði þessa jákvæða atorku-
manns.
Takk fyrir samveruna og kon-
una mína.
Björn Kristleifsson.
Bróðurkveðja.
Litið yfir liðna tíð
lesið í gamlar slóðir
Einstök atvik ár og síð
endurvakin kæri bróðir
Berast til hugans háreysti og köll
þá hamast var á túninu heima
hafa þar allir haslað sér völl
því heyannir má eigi geyma.
Minningarnar leika um heimahaga
háir tónar útum glugga streyma
að dekra við þá dásamlegu daga
þá dansað var í eldhúsinu heima.
Nú hvílir í huga himneskur friður
uns hug-annir hefjast að nýju
tilvalið tilefni að tylla sér niður
og til þess að hell’uppá tíu.
Vorsins vindar – vinir góðir
varðveitt hafa þessi ár
aftur í bollann elsku bróðir
örfá andans kaffitár.
Upp til fjalla inn til heiða
Internasjónalt
áfram láttu brosið breiða
breiðast útum allt.
Í Guðs friði – elsku bróðir!
Vottum aðstandendum öllum
okkar dýpstu samúð.
Valgeir og Helga.
Í gær kvaddi þennan heim kær
vinur, Ernst F. Backman, 97 ára
gamall. Það má með sanni segja
eftir langan og einstaklega góðan
vinskap, að ég veit hvað það er að
sakna vinar í stað. Sá sem lifir lengi
horfir á eftir ættingjum og vinum,
þannig er gangur lífsins að sakna
þess fólks sem er gengið. Þá er
gott að geta yljað sér við allar fal-
legu minningarnar gegnum ára-
tugina og má réttilega segja að
hnífurinn komst ekki á milli okkar
– Ragnheiðar og Ernst og okkar
Dóru og Steina. Samverustundirn-
ar gegnum árin urðu margar og
ferðalögin fjölmörg hérlendis og
erlendis en minnisstætt verður
mér þegar við fórum 1949 með
Ragnheiði og Ernst til Vestmanna-
eyja á þjóðhátíð og eins og við
manninn mælt þótti það sjálfsagð-
ur hlutur að við Steini kæmum með
dóttur föðursystur minnar og Jóns
föður Ragnheiðar sem áttu þá enn
heima í Berjanesi við Faxastíg 20
og yrðum eins og heimafólk með
fjölskyldunni inni í Dal. Ánægju-
legri þjóðhátíð var vart hægt að
hugsa sér. Svo voru það gömlu
dansarnir, flottara danspar var
vart hægt að sjá en Ragnheiði og
Ernst, enda alltaf fyrst út á gólfið
og vöktu ætíð hina mestu eftirtekt
ekki aðeins okkar sem vorum vinir
þeirra hjóna heldur einnig allra
sem á dansleiknum voru enda allt-
af sama fjörið kringum Ernst. Við
nutum þess svo sannarlega að vera
vinir þeirra og meðal annars
kynntumst við Steini aldagömlum
vinum Berjanessfólksins, fólkinu í
Hlíðardal, reyndar höfðum við
þekkt systurnar Möggu sem vann í
Kron eins og ég og Gunnu sem
vann í Pennanum eins og Steini
minn. Þetta urðu allt vinir okkar og
þótt ég telji ekki upp alla sem til-
heyrðu þessum vinahóp, þá eru
margir ótaldir bæði vinir og fé-
lagar.
Svo voru það spilakvöldin okkar,
ekki má gleyma þeim en við spil-
uðum alltaf einu sinni í viku brids
yfir vetrarmánuðina. Síðan voru
það öll skiptin þegar Ernst tók
fram harmonikkuna eða settist við
píanóið og tók lagið og oft eitthvað
sem hann var að semja sjálfur enda
fjölmörg falleg lög til eftir hann.
Eitt enn verð ég þó að nefna til að
sýna hvern hug þau báru til okkar,
en það var þegar við Steini fórum
til Sovétríkjanna, þá buðust þau
hjónin til að hafa son okkar í fóstri
á meðan og voru þau ætíð eins og
pabbi og mamma hans eftir það.
Ernst og Ragnheiður voru okk-
ur samferða í pólitíkinni og seinni
árin í félagsskap eldri vinstri
grænna þar sem fólk kemur saman
einu sinni í mánuði yfir vetrarmán-
uðina til að eiga ánægjulegar
stundir með gömlum félögum.
Ernst lifði fram í háan aldur, var
alla tíð brattur í orðsins fyllstu
merkingu og bar sig vel enda dug-
legur að hreyfa sig og synda langt
fram eftir aldri. Sundkennsla var
hans ævistarf og líklegast þúsundir
barna og fullorðinna sem tóku sín
fyrstu sundtök undir hvatningu
hans og leiðsögn. Ég kveð kæran
vin okkar með söknuð í huga en
gleðst yfir því að það er stutt síðan
farið var með mig í heimsókn í
Boðaþing til þeirra beggja, elsku
vina okkar. Blessuð sé minning
Ernst Backmans og þakkir fyrir
allan okkar vinskap gegnum ára-
tugina.
Einlæg vinkona þeirra hjóna.
Halldóra H. Kristjánsdóttir.
Glaður maður með mikla hæfi-
leika, brosandi og tilbúinn að
hjálpa. Þetta er sú mynd er stend-
ur efst í huga okkar.
Söngur og sund voru óskaverk-
efni hjá Ernst.
Ernst var tónelskur maður og
lærði á píanó og harmonikku ung-
ur að árum. Hann samdi fjölda
laga sem komið hafa út á hljóm-
diski.
Ernst kenndi sund í Sundhöll
Reykjavíkur og víðar í áraraðir og
var þjálfari Ármanns. Sundsam-
band Íslands veitti honum gull-
merki sambandsins 2010.
Ernst var einn af okkar áhuga-
mestu félögum í starfshópnum Fé-
lag áhugafólks um íþróttir aldr-
aðra. Hann var í stjórn og
gjaldkeri félagsins 1989-2010. Þar
sýndi hann aðgæslu og glögg-
skyggni í öllum verkum.
Það eru eftirminnileg mörg at-
vik á námskeiðum og kynningar-
fundum, þegar Ernst tók nikkuna
sína eða settist við píanóið. Þá gat
hann hleypt allri deyfð og þreytu
til hliðar. Allir tóku undir í söngn-
um eða tóku létt dansspor. Þá lék
hann oft undir í hinum margvís-
legu æfingum í leikfimi og stólaæf-
ingum.
Ernst var í forystu við skipu-
lagningu á sundiðkun. Í sundinu
var hann virkilega á heimavelli.
Annað verkefni sem hann tók sér-
staklega að sér var púttið. Hann
skipulagði og stjórnaði púttmótun-
um okkar í mörg ár og t.d. skipu-
lagði hann púttmótin á Egilsstöð-
um í mörg ár. Hann var óþreytandi
að hvetja fólk til að stíga fram og
taka nokkrar sveiflur í pútti.
Það væri hægt að rifja upp
margt úr minningarsjóðnum, en
minningin um glaðan mann og
brosandi stendur eftir. Minning
um glaðan mann með mikla hæfi-
leika, brosandi og tilbúinn að
hjálpa.
Við sendum samúðarkveðjur til
fjölskyldu hans frá Félagi áhuga-
fólks um íþróttir aldraðra – FÁÍA.
Fyrir hönd stjórnar FÁÍA,
Þórey S. Guðmundsdóttir,
Hjörtur Þórarinsson.
Ernst Fridolf
Backman
✝ Ólafur GarðarEyjólfsson skrif-
stofustjóri fæddist í
Reykjavík 15. októ-
ber 1936. Hann lést
á Borgarspítalanum
22. febrúar 2018.
Foreldrar hans
voru Eyjólfur
Sveinsson, versl-
unarmaður í
Reykjavík, f. 6. júlí
1909, d. 3. janúar
1945, og Kristín Bjarnadóttir,
verslunar- og bankakona, f. 2.
september 1915, d. 4. júlí 2005.
Bróðir Ólafs er Sveinn R. Eyjólfs-
son, f. 4. maí 1938, maki Auður
Eydal, f. 31. janúar 1938, þau eiga
fimm börn og 10 barnabörn.
Ólafur kvæntist Ingu Ernu
Þórarinsdóttur, f. 8. nóvember
1933, þann 20. júlí 1957. For-
eldrar hennar voru Þórarinn
Árnason frá Stóra-Hrauni í Kol-
beinsstaðahreppi, f. 8. ágúst 1898,
d. 8. ágúst 1990, og Rósa Lárus-
dóttir, f. 3. febrúar 1904, d. 17.
verslunarprófi. Ólafur byrjaði
snemma að vinna. Hann hóf
starfsferil sinn hjá Rafveitu
Reykjavíkur þar sem hann sinnti
ýmsum skrifstofustörfum með-
fram námi og eftir námslok allt
þar til hann tók við starfi skrif-
stofustjóra hjá bílaleigunni Fal.
Við stofnun Blaðaprents árið 1971
tók Ólafur stöðu framkvæmda-
stjóra. Árið 1975 tók hann þátt í
stofnun Dagblaðsins, sem síðar
varð DV og seinna Frjáls fjöl-
miðlun og starfaði þar allt þar til
hann settist í helgan stein. Lengst
af starfaði hann sem skrifstofu-
stjóri DV.
Á starfsferli sínum átti Ólafur
sæti í stjórn ýmissa félaga, m.a.
Félags prentsmiðjueigenda og
samninganefnd fyrir útgefendur
og prentsmiðjueigendur um ára-
bil auk þess sem hann sat í siða-
nefnd blaðamanna. Ólafur átti
ásamt öðrum frumkvæði að því að
borað yrði fyrir heitu vatni í
Skorradal og átti sæti í stjórn
hitaveitunnar fyrstu árin eftir að
hún var stofnuð. Ólafur var virk-
ur í ýmsum félagasamtökum, m.a.
Hjálparsjóði skáta og var góður
briddsspilari og skákmaður.
Útför Ólafs fer fram frá Guð-
ríðarkirkju í dag, 2. mars 2018,
klukkan 15.
mars 1987. Börn
Ólafs og Ingu eru 1)
Kristín, f. 26. nóvem-
ber 1957, gift Ragn-
ari Bragasyni, f. 3.
febrúar 1953, 2)
Rósa, f. 19. apríl
1959, gift Gunnari
Aðalsteini Hilmars-
syni, f. 27. septem-
ber 1957, og 3) Ólaf-
ur Þröstur, f. 4.
mars 1969, kvæntur
Marzenu Rutkowska, f. 27. ágúst
1971. Börn Kristínar og Ragnars
eru a) Bragi, f. 17. júní 1978, sam-
býliskona Valgerður Birgisdóttir,
f. 21. desember 1989, og b) Berg-
lind, f. 30. september 1987. Börn
Rósu og Gunnars eru a) Inga Rós,
f. 28. apríl 1985, gift Garðari Atla
Jóhannssyni, f. 28. ágúst 1982,
börn þeirra eru Amelía Orka,
Tristan Atli og Áróra Indía og b)
Ólafur Garðar, f. 1. júlí 1990.
Eftir barnaskólapróf í Lauga-
nesskóla fór Ólafur í Verzl-
unarskólann þar sem hann lauk
Nú er elsku afi minn farinn yfir í
sumarlandið og eftir sitja ótal
minningar sem ég mun halda á
lofti svo lengi sem ég lifi. Líf afa
var ólíkt lífi margra annarra af
hans kynslóð. Þeir voru bara tveir
bræðurnir og ólust upp hjá ein-
stæðri móður í borginni eftir að
pabbi þeirra lést langt fyrir aldur
fram. Maður heyrði á sögum afa
að lífið var ekki alltaf einfalt eða
auðvelt, en hann kvartaði ekki og
virtist aldrei óska þess að hlutirnir
hefðu verið öðruvísi, jafnvel þótt
hann hefði þurft að sjá fyrir sér
sjálfur stóran hluta barnæskunn-
ar. Honum fannst ekki leiðinlegt
að segja sögur af prakkarastrik-
um, lífinu á hernámsárunum eða í
sveitinni á Hvilft.
Þegar ég hugsa til baka eru DV
og afi eitt. Skrifstofan hans í Þver-
holtinu bar vitni um ævintýralegt
ríkidæmi, í mínum huga var DV
dagblaðið hans afa og þar fannst
mér ég á heimavelli. Að kíkja í
vinnuna til afa var alltaf skemmti-
legt og maður gat yfirleitt treyst á
að hann ætti bismarkbrjóstsykur.
Maður fann að samstarfsfólkið
mat hann mikils og þegar ég rölti á
milli skrifstofanna voru allir til-
búnir að gefa dótturdóttur Ólafs
smávegis af tíma sínum. Afi var
stundum göldróttur og bjó til
dæmis yfir þeim hæfileika að geta
breikkað á sér fingurna á auga-
bragði svo ómögulegt var að ná
giftingarhringnum af en gat að
sama skapi gert þá grennri svo að
á næsta andartaki rann hringur-
inn af eins og ekkert væri. Fyrir
forvitna og fróðleiksfúsa skottu
lumaði afi oft á gátum og í para-
dísinni í Skorradal fór hann með
okkur barnabörnin út á bát þar
sem við renndum fyrir fisk á milli
þess sem hann dyttaði að lóðinni,
leysti krossgátur eða spilaði
manna.
Minningar fullorðinsáranna eru
líka margar og þá kannski dýr-
mætastar af ferðalögunum sem við
fórum í saman. Ferðir til Flórída
þar sem afi vaknaði fyrstur og fór í
morgungöngur til að rannsaka
hverfið sem við bjuggum í, og kom
til baka með sögur af nágrönnun-
um sem undir lok ferðarinnar voru
allir orðnir góðkunningjar afa.
Fyrir þremur árum sátum við og
spjölluðum um að hann hefði ekki
komið til Vestmannaeyja síðan
hann var lítill strákur og úr varð að
við stofnuðum ferðafélag. Fyrsta
ferðin var farin til Eyja og sú
næsta, ári síðar, á Snæfellsnes. Á
þessum ferðalögum skoðuðum við
landið og afi spurði okkur spjör-
unum úr, að öllum kennileitum á
leiðinni enda þekkti hann nafnið á
hverjum einasta hól og vildi að við
hin lærðum það líka. Á Snæfells-
nesi var ákveðið að næsta ferð yrði
farin út fyrir landsteinana og það
gerðum við í haust þegar við fórum
til Póllands til að vera viðstödd
brúðkaup Óla frænda. Hvert
ferðafélagið leggur leið sína næst
hefur ekki verið ákveðið en ég veit
að afi verður með okkur þegar við
leggjum í þann leiðangur.
Berglind.
Elsku afi var einstaklega fróður
maður. Hann var orðheppinn
húmoristi sem kitlaði í manni hlát-
urtaugarnar allt til enda. Yndis-
legri mann og betri afa er ekki
hægt að hugsa sér. Hann kenndi
mér svo margt. Hann þekkti flest
fjöll og kennileiti landsins og hver
bíltúr með honum var hreint æv-
intýri, þar sem hann spurði mann
spjörunum úr um hverja þúfu og
svo fylgdu sögur og fróðleikur,
bæði forn og nýr, í kjölfarið. Ég
var aldrei neitt sérstaklega góð í
landafræði, en honum að þakka
kom það ekki fram á einkunna-
spjöldunum mínum. Ég elskaði
bíltúrana okkar og elskaði sögurn-
ar hans, hvernig hann gat verið
svona fróður um margt og munað
þetta allt, skildi ég aldrei, en að
tala við hann var eins og að synda í
fróðleiksbrunni.
Hann afi reddaði mér minni
fyrstu vinnu sem blaðberi hjá DV
þegar ég var 13 ára. Honum var
mjög umhugað að vinnan gengi vel
og lagði ýmislegt á sig til að hjálpa
mér við að koma blöðunum til
skila. Ég gleymi því aldrei þegar
hann keyrði mig úr sumarbústaðn-
um í Skorradalnum eldsnemma á
laugardagsmorgni og aðstoðaði
mig við að bera blöðin í hús, svo
skelltum við okkur í bakaríið og
keyrðum með kræsingarnar aftur
upp í bústað. Það sem við elskuð-
um að vera í bústaðnum, þar
blómstraði afi. Hann fór nánast á
hverjum degi og renndi fyrir fisk,
hann tók okkur barnabörnin oft
með sér út á bát og leyfði okkur að
veiða. Hann sat aldrei auðum
höndum í bústaðnum og var alltaf
að dytta að einhverju, gera fínt,
eða lesa og leysa krossgátur. Þess
á milli sagði hann okkur sögur um
heima og geima.
Svona var hann afi minn, hann
sýndi mér ást og umhyggju,
kenndi mér vinnusemi og landa-
fræði, hann kenndi mér skák
mannganginn, samdi með mér,
fyrir mig og um mig vísur, hann
kenndi mér ljóðfræði, íslensku,
sögu og svo margt, margt fleira.
Þó að veikindi seinustu ára hafi
tekið á, þá minnist ég hans alltaf
sem stóra og sterka afa míns, sem
ég sá ekki sólina fyrir.
Ég á þessum manni mikið að
þakka. Það er sárt að sakna, en á
sama tíma svo ótrúlega ljúft að
geta yljað sér við svo margar góð-
ar minningar. Takk fyrir allt og
allt.
Þín
Inga.
Elsku afi minn, á svona stund-
um mitt í sorginni hrúgast upp
minningarnar um þig. Þú kenndir
mér skák og manna sem við spil-
uðum mikið. Ég veiddi minn fyrsta
fisk með þér. Það var alltaf svo
gaman í Skorradalnum og mér
fannst svo gott að vera hjá ykkur
ömmu, ætíð hlýtt og stutt í hlátur
enda mikill húmoristi og stríðnis-
púki. Ég lærði mikið í landafræði
af þér enda varstu alltaf að segja
mér nöfn á stöðum, fjöllum og
kennileitum, síðan spurðir þú mig
út úr því sem þú varst búinn að
segja mér. Ég kveð þig með trega
og mun sakna þín að eilífu.
Þinn nafni
Ólafur Garðar Gunnarsson.
Ólafur G.
Eyjólfsson