Morgunblaðið - 02.03.2018, Blaðsíða 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 2. MARS 2018
✝ Árni PéturGuðbjartsson
fæddist 20. janúar
1943 í Austmanns-
dal í Arnarfirði.
Hann lést 20. febr-
úar 2018 á sjúkra-
húsinu í Stykkis-
hólmi. Foreldrar
hans voru Guð-
bjartur Guð-
jónsson, f. 17.9.
1914, d. 23.9. 1992,
bóndi og verkamaður, og kona
hans Sigurbjörg Hjartardóttir,
f. 26.9. 1916, d. 14.7. 1985, hús-
móðir, síðast í Vík á Skaga-
strönd.
Systkini Árna eru Sigurjón, f.
29.10. 1941 í Austmannsdal,
kvæntur Hrafnhildi Jóhanns-
dóttur, Eygló Hulda, f. 20.7.
1945 í Austmannsdal, gift Sæv-
ari Bjarnasyni, Hjörtur Þór, f.
23.10. 1952 á Bakka í Ketil-
dölum, kvæntur Ingibjörgu
Dúnu Skúladóttur, og Eyrún, f.
rado í Bandaríkjunum. Hinn
18.12. 1966 kvæntist Árni Að-
alheiði Rósu Guðmundsdóttur, f.
15.9. 1943, frá Nýpukoti í Víði-
dal. Þau hjónin bjuggu síðan á
Skagaströnd, lengst af í Ás-
garði. Aðalheiður starfaði sem
húsmóðir og verkakona. Synir
þeirra eru: 1) Guðjón, f. 6.6. 1966
á Blönduósi, vélvirki og sjómað-
ur. Guðjón er kvæntur Ellen
Magnúsdóttur og eru börn
þeirra Viktoría, Rebekka Dögg
og Ísak Máni. Fjölskyldan býr í
Ólafsvík. 2) Börkur Hrafn, f.
4.11. 1975 á Blönduósi, sjómað-
ur. Börkur er kvæntur Kristínu
Björk Ágústsdóttur og eru synir
þeirra Birkir Snær, Bjartur
Bjarmi og Kristall Blær. Fjöl-
skyldan býr í Ólafsvík. 3) Sig-
urgeir Snævar, f. 6.3. 1988 í
Reykjavík, sjómaður. Sigurgeir
er í sambúð með Ástu Björgu Jó-
hannesdóttur. Fyrir á Sigurgeir
soninn Björgvin Orra, en móðir
hans er Lee Ann Maginnis.
Útför Árna fer fram frá
Hólaneskirkju á Skagaströnd í
dag, 2. mars 2018, og hefst at-
höfnin klukkan 14.
30.8. 1957 í Reykja-
vík, d. 7.4. 1987 á
Skagaströnd.
Árni fór strax og
aldur leyfði að
hjálpa til við þau
verk sem til féllu í
foreldrahúsum og
þótti snemma kröft-
ugur og fylginn sér.
Hann fór til sjós
1958, var sjómaður
í Hafnarfirði til
1962 og síðan allar götur til
endadægurs á Skagaströnd.
Hann hóf útgerð með Sigurjóni
bróður sínum 1967, var helm-
ingseigandi í útgerðarfyrirtæki
þeirra bræðra, Vík, frá 1974 til
2007. Um tíma ráku þeir að auki
saltfiskverkun. Eftir 2007 var
Árni með útgerð á eigin vegum.
Árni eignaðist dótturina Jónu
Elísabetu, f. 23.7. 1962, með
Ingibjörgu Sigurjónsdóttur.
Jóna Elísabet er gift Thomas
Blackburn og búa þau í Colo-
Elsku pabbi, tengdafaðir og afi.
Á sama tíma og mikil sorg og
söknuður ríkir yfir okkur öllum
erum við þakklát fyrir allar þær
dýrmætu minningar sem við átt-
um saman. Þú varst yndislegur í
alla staði og vildir allt fyrir alla
gera. Ófá voru þau skiptin sem þú
hjálpaðir okkur eða öðrum í kring-
um þig þegar eitthvað bjátaði á og
alltaf var það alveg sjálfsagt af
þinni hálfu. Hjá þér var alltaf nóg
að gera og hver sá sem þekkti þig
vissi að ef þú varst ekki heima fyr-
ir var hægt að finna þig á bryggj-
unni. Þú varst alltaf fyrstur
manna til að mæta á bryggjuna á
morgnana og með þeim síðustu
heim á kvöldin. Fáir menn voru
duglegri en þú og við dáðumst oft
að dugnaði þínum og hörku í
gegnum tíðina og gerum enn. Þú
lést ekkert á þig fá og hélst
ótrauður áfram sama hvað.
Þrjóskur, duglegur, traustur,
hjartahlýr og ótrúlega lífsglaður
eru nokkur orð af mörgum sem
lýsa þér best. Það var alltaf stutt í
hláturinn hjá þér og það fór ald-
eilis ekki á milli mála þegar þú
hlóst, því hlátrasköllin dundu um
allt hús. Þér þótti fátt skemmti-
legra en að segja gamansögur frá
gömlum tímum. Það allra
skemmtilegasta við sögurnar þín-
ar var hins vegar að sjá hvað þú
ljómaðir við að segja þær í hvert
skipti. Það skipti ekki máli hvort
það voru sögur frá gömlum tímum
eða sögur af sjónum, þú gast alltaf
sagt okkur eitthvað skemmtilegt
og naust þín í botn í hvert skipti
við að segja frá því.
Á erfiðum tímum sem þessum
hugsar maður út í það hvað lífið
getur verið ósanngjarnt. Hins
vegar, eins og þú sagðir við okkur
sjálfur er þetta gangur lífsins og
ekkert hægt að gera nema takast
á við það með jákvæðu hugafari.
Alveg til síðasta dags varstu með
jákvætt hugarfar, brostir til okkar
og varst staðráðinn í því að sigrast
á þessum veikindum. Þetta eitt
sýnir okkur hversu mikinn bar-
áttuvilja þú hafðir. Jákvæðni þín
og styrkur í gegnum öll veikindi
þín er hlutur sem við munum taka
með okkur í gegnum þessa erfiðu
tíma.
Þakklæti og ást er okkur efst í
huga þegar við hugsum til baka.
Betri föður, tengdaföður eða afa
hefðum við ekki getað beðið um.
Við elskum þig og við söknum þín.
Minning þín mun lifa með okkur
um ókomin ár. Hvíldu í friði og
takk fyrir allt, elsku pabbi,
tengdapabbi og afi.
Guðjón Árnason, Ellen
Magnúsdóttir, Viktoría
Guðjónsdóttir, Rebekka
Dögg Guðjónsdóttir og
Ísak Máni Guðjónsson.
Eftir Strandgötunni ganga
nokkrir ungir menn, þeir voru ný-
komnir í land úr siglingartúr af
einum Hafnarfjarðatogaranum.
Búnir að stríla sig upp, tilbúnir á
djammið, og stefnan var sett á
Mánabar. Fyrir utan Bæjarbíó
var hópur krakka sem höfðu hug á
að komast í fimmbíó. Einn þessara
ungu manna, glæsilega klæddur,
dökkhærður með Presley-
greiðslu, stoppaði við, seildist í
vasa sína og dró upp lúkufylli af
seðlum og kallaði „vantar ykkur
ekki í bíó“ um leið og hann dreifði
seðlunum yfir hópinn, hélt svo á
eftir félögum sínum.
Þessi saga kemur í hugann er
ég sest niður til að setja á blað örfá
orð í minningu Árna bróður míns.
Ég varð ekkert mjög hissa er ég
heyrði söguna, því hún lýsti hon-
um vel. Ef hann átti eitthvað vildi
hann deila því með öðrum, ekki
síst þeim er minna máttu sín.
Þennan eiginleika erfði hann frá
móður okkar, sem aldrei mátti
neitt aumt sjá án þess að reyna að
bæta þar um. Einnig hafði hann
mjög ríka réttlætiskennd. Á síð-
asta vetri hans í skóla sem ung-
lingur tók hann eftir því að einn
bekkjarfélaginn var lagður í ein-
elti og var þar einn forsprakki eins
og oftast er í slíkum málum. Árni
gat ekki horft upp á slíkt, leysti
málið á sinn hátt og eineltinu var
lokið.
Frá æskuárunum vestur í
Arnarfirði er margs að minnast.
Árni var með frjókornaofnæmi
sem krakki og gat því ekki verið
við heyskap eins og aðrir á heim-
ilinu. Honum leið best í fjörunni,
þar veiddi hann mikið af stórum
og fallegum sjóbirtingi. Hann náði
ótrúlegri leikni við þetta þrátt fyr-
ir lélegan búnað. Það komu menn
frá Bíldudal með flottasta búnað
þess tíma en fengu sáralítið.
Galdurinn var sá að vera á réttum
stað á réttum tíma eins og ætíð
með flest veiðarfæri.
Snemma byrjum við að fara
með pabba á sjó með rauðmag-
anet, kolanet og svo handfæri út á
fjörðinn. Níu og tíu ára gamlir fór-
um við að stelast einir út á fjörð á
skektu er pabbi átti sem hét Alda.
Erfiðlega gekk að koma henni á
flot fyrir svona litla pjakka en þá
fengum við stundum vin okkar af
næsta bæ til aðstoðar og stundum
kom hann með. Þetta gerðist í
fyrstu þegar faðir okkar var ekki
heima en síðar kom að því við gát-
um beðið um leyfi.
Uppátæki okkar voru af ýms-
um toga á þessum árum, klifur í
klettum í leit að svartbakseggjum,
jakahlaup á Vaðlinum og margt
fleira sem liðist ekki í dag. Eitt af
uppátækjunum var þó líklega
heimskulegra en önnur. Pabbi var
inni á Bíldudal á Elliðanum ásamt
bónda af næsta bæ. Blæjalogn
var, okkur langaði á sjó, en réðum
ekki við að koma Öldunni á flot.
Við fundum tvær tómar olíutunn-
ur, veltum þeim niður í fjöru,
bundum þær saman með reipi og
ýttum á flot. Þetta fór allt vel að
lokum, en hefði getað farið illa.
Við vorum af og til samskipa í
nokkur ár, en frá 1965 til 2007 allt-
af, þar af 40 ár sem meðeigendur í
útgerð. Ég vil að lokum segja
þakka þér, kæri bróðir, fyrir sam-
fylgdina þessi sjötíu og fimm ár.
Guð blessi minningu þína.
Við hjóni, vottum aðstandend-
um innilega samúð.
Sigurjón og Hrafnhildur.
Mér bárust þær sorgarfréttir í
síðustu viku að stórfrændi minn
Árni Guðbjartsson væri fallinn frá
eftir baráttu við erfið veikindi.
Árni var einn af þeim sem lítil
hætta er á öðru en að verði þeim
afar minnisstæður sem nutu
þeirra forréttinda að kynnast.
Hann var gegnheill einstaklingur
og eitt hundrað prósent Íslending-
ur og bar hag lands og þjóðar
mjög fyrir brjósti.
Mér eru mjög minnisstæðar
heimsóknir okkar föður míns,
Rúnars Kristjánssonar, til þeirra
Árna og Öllu á heimili þeirra í Ás-
garði á Skagaströnd. Höfðingleg-
ar móttökur voru reglan þar á bæ
og síðan tóku við rökræður um
stjórnmál og seinni heimsstyrjöld-
ina. Árni var afar áhugasamur um
styrjöldina og hafði lesið sér mikið
til um hana og kynnt sér annað
efni sem um hana fjallaði.
Ég á ófáar góðar minningar um
Árna frænda en ein er mér sér-
staklega minnisstæð. Ég var eitt
sinn að hjóla í sundtíma á Skaga-
strönd, líklega hef ég verið eitt-
hvað um tólf ára gamall eða hér
um bil. Reiðhjólið fór eitthvað að
stríða mér fyrir utan Vélaverk-
stæði Karls Berndsen og stöðvaði
ég ferðina þar, en fyrir utan verk-
stæðið var Árni að spjalla við
nokkra karla.
Ég blótaði reiðhjólinu hressi-
lega en gerði það á ensku. Minnir
mig að ég hafi sagt: „Damn it!“
Árni sneri sér að mér og sagði ró-
lega: „Frændi, við erum Íslend-
ingar. Við blótum á íslenzku.“ Ég
baðst velvirðingar á orðfærinu og
hélt áfram ferðinni í sundlaugina
en varð hugsi yfir þessum orðum
frænda míns. Mér þótti þau síðar
mjög lýsandi fyrir Árna frænda,
gegnheilan Íslending.
Ég votta eftirlifandi eiginkonu
Árna og börnum hans og fjöl-
skyldum þeirra innilega samúð
mína vegna fráfalls hans.
Hjörtur J. Guðmundsson.
Árni frændi minn og vinur hef-
ur nú kvatt þetta líf og að baki er
erfið barátta hans við illvígt mein.
Æðrulaus tókst hann á við þá
þraut til hinstu stundar. Minnis-
stætt verður mér síðasta samtal
okkar, rúmri viku áður en hann
lést. Þar fann ég hann óbugaðan í
anda sem fyrr og glettinn í tali.
Þar var alltaf styrkur í stafni.
Árni varð 75 ára 20. janúar sl.
Þá orti ég afmælisvísur þær til
hans sem fara hér á eftir. Ég tel að
best fari á því að þær verði nú
kveðja mín til hans því þær segja
sitt um það hvers konar maður
hann var, því sannarlega var hann
karlmenni til skaps og gerðar.
Sjötíu og fimm er garpur gildur,
gróinn við hið trausta þel.
Öðlingur sem allar skyldur
axlað hefur lengi og vel.
Eðlisgöfgi í sér ber hann
einlæga sem virða má.
Sonur Bjarts og Boggu er hann,
beggja kosti þar má sjá.
Hann um veginn glaður gengur
gunnreifur með sönnum brag.
Gjörkynntur sem góður drengur,
gull er allt hans hjartalag.
Dugur hans og driftin snjalla
dæmist upp við hæsta stig.
Hjálpsamur við allt og alla
enn sem fyrr hann kynnir sig.
Þar er tryggðin heil á hreinu,
haldið fast um gildisþráð.
Hann hefur aldrei níðst á neinu,
nafnkunnur að margri dáð.
Þar má feril frækinn róma,
fjörlífskrafta sigurval,
bera í faðmi fullan sóma
fyrir Vík og Austmannsdal.
Maður bestu eðlis arta
eykur prýði lífsins völl.
Ég vil þakka af heitu hjarta
honum fyrir skiptin öll!
Árni Guðbjartsson mun lifa
áfram í hugum og hjörtum þeirra
sem kynntust honum, þekktu
hann, unnu með honum til sjós og
lands, og lærðu að meta mann-
kosti hans og drengskap. Fjöl-
skyldu Árna, eftirlifandi eigin-
konu hans og sonum og
fjölskyldum þeirra sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Rúnar Kristjánsson.
Árni Guðbjartsson
✝ Gunnar HelgiGuðmundsson
fæddist á Landspít-
alanum 20. október
1943. Hann lést á
Hjúkrunarheim-
ilinu Sunnuhlíð 16.
febrúar 2018. For-
eldrar hans voru
Guðmundur Sig-
urðsson frá
Stekkjarkoti í
Njarðvík, f. 11.2.
1921, d. 26.11. 1984, og Guðrún
Guðnadóttir frá Kirkjulækjar-
koti í Fljótshlíð, f. 14.5. 1922, d.
14.6. 2014. Gunnar var elstur
þriggja bræðra en hinir eru
Guðni Marís og Samúel Jóhann.
Gunnar Helgi kvæntist Jónu
Baldvinsdóttur frá
Gilsfjarðarbrekku í
Gilsfirði árið 1965.
Börn þeirra eru
Guðmundur Rúnar,
f. 1963, kvæntur
Hugrúnu Reynis-
dóttur, eiga þau
þrjú börn og þrjú
barnabörn. María,
f. 1964, á hún fjög-
ur börn frá fyrra
hjónabandi og
fimm barnabörn. Baldvin Óli, f.
1969, kvæntur Örnu Hreins-
dóttur. Hann á tvö börn frá
fyrra hjónabandi og hún líka.
Útför Gunnars Helga fer
fram frá Digraneskirkju í dag,
2. mars 2018, klukkan 11.
Elsku pabbi.
Nú ert þú farinn og kominn á
betri stað. Það koma upp svo
margar minningar. Þú vannst oft
langt fram á kvöld að við sáum
þig stundum ekki í marga daga.
Svo þegar þú varst í fríi þá var
farið oft í bíltúr, stundum austur
eða suður í Keflavík og ef þú áttir
lengra frí, eins og um páskana,
fórum við vestur til afa og ömmu.
Svo fórum við ein jólin vestur sem
urðu mjög sérstök jól, sérstak-
lega fyrir okkur krakkana sem
erum alin upp við rafmagn en hjá
afa og ömmu var ekkert rafmagn,
bara olíulampar og kertaljós.
Sem gerði þetta hátíðlegra. Þér
var umhugað að okkur liði vel og
hafðir áhyggjur af okkur, ef við
urðum veik eða meiddum okkur,
sérstaklega ef ég meiddi mig þá
vorkenndir þú mér svo mikið að
það leið yfir mig. Þú sóttir mig
meira að segja norður á Strandir í
sumarlok, svo ég gæti hitt aðeins
afa og ömmu áður en skólinn
byrjaði. Þér fannst það sjálfsagt
að amma og afi myndu flytja til
okkar þegar afi veiktist, þú vildir
öllum vel og reyndir að hjálpa ef
einhvern vantaði hjálp.
Svo flutti ég að heiman og fór
að búa. Svo fóru barnabörnin að
fæðast. Þegar ég gekk með Sig-
urvin þá varstu eitthvað að tuða
um að barn væri að eiga barn, þá
minnti ég þig á það að þú hefðir
átt tvö börn bara 21 árs og ég
væri á sama aldri með mitt fyrsta.
Svo þegar ég gekk með Almar
varst þú mjög spenntur því hann
gæti fæðst á afmælisdaginn þinn
og þú hringdir meira að segja
seint um kvöldið til að gá hvort ég
væri nú ekki komin af stað en
stráksi lét bíða eftir sér og kom á
afmælisdegi Badda bróður í stað-
inn. Svo kom Guðbergur, einn
strákurinn í viðbót. Svo fæddist
loksins Valfríður, eina stelpan í
barnabarnahópnum þínum. Og
þú varst svo montinn og glaður
yfir því að hún fæddist á afmæl-
isdegi mömmu. Svo fóru langafa-
börnin að fæðast og hvað þú varst
stoltur af hópnum þínum. Þið
mamma ákváðuð að fá ykkur
sumarhús sem þið settuð niður í
sveitinni þinni, Fljótshlíðinni, og
gerðuð þetta að sælureit sem þið
nutuð að vera á og safna orku
meðan þið voruð enn að vinna og
meira eftir að þið hættuð að
vinna. Svo hættir þú að geta farið
vegna veikinda þinna. Það var svo
erfitt að sjá þig hverfa frá okkur.
En nú vitum við að þér líður betur
og það hefur verið aldeilis hópur-
inn sem hefur tekið á móti þér
þegar þú komst. Hvíl í friði, elsku
pabbi.
Þín dóttir,
María.
Kæri afi. Það er svo margt sem
mig langar að segja en veit ekki
hvar ég á að byrja.
Það eru svo rosalega margar
minningarnar sem við eigum
saman úr ferðum okkar austur
fyrir fjall í bústaðinn þegar ég var
yngri og vestur í sveitina.
Ég hugsa oft um hvað það var
notalegt hjá okkur í bústaðnum
og hvað við gátum dundað okkur
við að hlúa að trjánum og hugsa
um lóðina og einnig göngutúrarn-
ir sem við tókum saman og hitta
allt fólkið sem átti bústaðina í
kring.
Mér fannst rosalegt sport þeg-
ar ég var yngri að fá að taka
Akraborgina til Reykjavíkur til
að komast til þín og að sjá þig
standa á bryggjunni bíðandi eftir
mér með bros á vör lét mig
hlakka meira til ævintýranna
okkar.
Það er svo rosalega mikið sem
þú hefur kennt mér í gegnum tíð-
ina og allur sá stuðningur sem þú
hefur veitt mér mun ávallt fylgja
mér.
Elsku afi minn, ég trúi því ekki
að að þú sért farinn frá okkur en
ég veit að þú munt ávallt fylgja
okkur því ég mun ávallt geyma
þessar minningar í hjarta mínu
og hugsa um brosið og hláturinn
sem þú hafðir.
Takk fyrir að vera heimsins
besti afi.
Sigurvin S. Haraldsson.
Kær frændi og vinur er alltof
fljótt að velli lagður, stór, sterkur
og góður maður er horfinn yfir
móðuna miklu en forlögin eða ör-
lögin spyrja ekki hvað ég eða þú
viljum.
Kynni okkar Helga hófust í
Fljótshlíðinni okkar kæru fyrir
það löngu að örugglega vorum við
búnir að gleyma þeirri stundu en
við vorum báðir fæddir á sama
bænum en hvor sinn daginn í
október 1943 og man ég hvað mér
fannst það gott að geta sagt mig
eldri.
Árin liðu og Helgi fluttist í
höfuðborgina með fjölskyldu
sinni og ungur að árum kynntist
hann konu sinni henni Jónu, sam-
an eignuðust þau þrjú yndisleg og
dugandi börn. Samband þeirra
einkenndist af virðingu og um-
hyggju hvort fyrir öðru, þau voru
samhent í öllu sem þau tóku sér
fyrir hendur.
Helgi og Jóna byggðu sér
sumarbústað í Fljótshlíðinni á
sama landi og við hjónin og á svip-
uðum tíma, þau voru búin að reisa
sitt hús þegar við byrjuðum. Þau
fylgdust vel með okkar fram-
kvæmdum og ef eitthvað vantaði,
hvort sem það var byggingarefni
eða verkfæri, var þeim málum
bjargað án allra málalenginga.
Síðar þegar erfið veikindi gerðu
vart við sig á okkar bæ fjölgaði
heimsóknum og þá var t.d. komið
á sláttutraktor og lóðin slegin, til
að hjálpa og láta gott af sér leiða.
Garðyrkja þeirra hjóna á
sumarbústaðarlóðinni var þeirra
líf og yndi og bera verk þeirra
þess fagurt merki. Helgi hafði af-
ar sterkar taugar til staðarins og
undi sér hvergi betur en þar í
faðmi fjölskyldu og vina.
Þau hjón var ávallt gott og
notalegt heim að sækja, alltaf vel
tekið á móti manni með kaffisopa
og rifjaðar upp gamlar skemmti-
legar sögur og atburðir og ekki
má gleyma sameiginlegu aðdáun-
inni á fallegu náttúrunni í Hlíð-
inni sem skartar sínu fegursta á
fallegum sumardögum. Flotti
fjalla- og jöklahringurinn lætur
engan ósnortinn og undir leikur
fjölbreyttur fuglasöngur og lækj-
arniður, þarna birtast töfrar nátt-
úrunnar í sinni fegurstu mynd.
Helgi var gæddur ríkri rétt-
lætiskennd, þoldi illa ranglæti eða
að níðst væri á þeim sem minni
máttar voru, tók hann ævinlega
málstað þeirra og tók upp varnir
fyrir þá. Með honum er genginn
maður drenglyndur, heiðarlegur
og heill.
Við hjónin kveðjum hann nú
með virðingu og þakklæti og í
kærleika, biðjum honum góðrar
heimferðar og heimkomu í him-
ininn, þar sem vinir bíða í varpa
og fagnaðarfundir takast.
Elsku Jóna, Gummi, María,
Baldvin og fjölskyldur, við biðjum
góðan Guð að gefa ykkur styrk og
blessun á kveðjustundu.
Sigrún Björg Ingþórsdóttir,
Hjálmar Magnússon.
Kæri frændi.
Þú ert laus frá lífsins þrautum
og liðin jarðarganga.
En áfram lifir í andans brautum
ævidaga langa.
Drottinn verndar dag og nótt
á dularvegi nýjum.
Aftur færðu aukinn þrótt
í eilífð ofar skýjum.
Þú alltaf verður einstök rós
elsku vinur góði.
Í krafti trúar kveiki ljós
og kveðju sendi í hljóði
(Jóna Rúna Kvaran)
Innilegar samúðarkveðjur til
fjölskyldu og vina.
Svava.
Gunnar Helgi
Guðmundsson