Morgunblaðið - 02.03.2018, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 2. MARS 2018
✝ Ágústa KatrínÞórjónsdóttir
fæddist í Ólafsvík
20. febrúar 1932.
Hún lést á Land-
spítalanum í Foss-
vogi 20. febrúar
2018.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Lovísa Magnús-
dóttir, f. 22. nóv-
ember 1907, d. 30.
september 1988, og Þórjón Jón-
asson, f. 11. maí 1908, d. 17.
apríl 1979.
Systkini hennar eru: Kristín,
f. 17. júní 1930, Sigríður, f. 2.
nóvember 1933, d. 17. febrúar
1958, Bergþór, f. 24. desember
1934, d. 29. mars 1935, Anton
Elvar, f. 29. júní 1937, Sævar, f.
27. apríl 1940, Ingibjartur Guð-
jón, f. 5. júní 1942, Steinunn, f.
28. júlí 1943, Þórjón, f. 5. des-
20. nóvember 1978, eiginmaður
Björgvin Rúnar Baldursson,
dóttir þeirra er Hjördís Auður,
hann á að auki tvö börn, Tómas
Óla og Svölu; c) Hörður, f. 2.
júlí 1987. Þórjón Pétur Pét-
ursson, f. 25. apríl 1965, ólst
upp hjá Ágústu og Ottó, hann
er sonur Steinunnar systur
Ágústu og Péturs Guðjóns-
sonar. Eiginkona Þórjóns er
Birna Dís Ólafsdóttir, börn
þeirra: a) Ástrós, f. 18. júlí
1990, b) Ottó Aage, f. 28. febr-
úar 1992, c) Ólafur Pétur, f. 11.
mars 2008.
Ágústa ólst upp í Ólafsvík en
flutti ung til Reykjavíkur. Á
ungdómsárum sínum vann hún
við það sem til féll, meðal ann-
ars í frystihúsinu í Ólafsvík.
Eftir að Ágústa flutti til Reykja-
víkur starfaði hún nær allan
sinn starfsaldur við saumastörf
hjá Andersen & Lauth, Fötum
hf. og Faco hf. Síðustu starfs-
árin starfaði hún hjá Rolf Joh-
ansen og Company.
Útför Ágústu fer fram frá
Fella- og Hólakirkju í dag, 2.
mars 2018, og hefst athöfnin
klukkan 13.
ember 1944, d. 1.
febrúar 1945, og
Elín, f. 17. júlí
1946.
Hinn 12. nóvem-
ber 1960 giftist
Ágústa Ottó Ragn-
arssyni, f. í Stykk-
ishólmi 8. október
1933. Foreldrar
hans voru hjónin
Sólveig Ingvars-
dóttir, f. 10. júní
1901, d. 8. júní 1972, og Ragnar
Hinrik Einarsson, f. 15. ágúst
1901, d. 29. september 1948.
Ágústa og Ottó bjuggu öll sín
búskaparár í Reykjavík.
Dóttir Ágústu og Harðar
Karlssonar er Hjördís, f. 5. des-
ember 1951, eiginmaður hennar
er Þórir Ágúst Þorvarðarson, f.
24. maí 1950. Börn þeirra eru:
a) Auður, f. 20. nóvember 1978,
d. 9. desember 1978; b) Erla, f.
Gústa tengdamóðir mín er
látin, hvíldinni fegin eftir mörg
erfið ár veikinda.
Guð geymi þig elsku Gústa
mín, þú ert örugglega boðin vel-
komin í guðsríki.
Hvernig minnist ég hennar?
Glæsileg og vel tilhöfð kona, full
af velvild og hlýju. Kona með
reisn. Pínulítill stríðnispúki.
Heimili hennar stóð mér og
mínum alltaf opið, fullt hús um-
hyggju og matar. Fyrstu tíu bú-
skaparár mín og Hjördísar dótt-
ur Gústu voru utan
Reykjavíkur, fyrst á Hellis-
sandi, síðar í Borgarnesi og í
Bifröst í Norðurárdal. Ferðirn-
ar til Reykjavíkur voru margar
á þessum árum, fyrst til
skemmtana og heimsókna til
ættingja og vina, en síðustu árin
í Bifröst vegna heimsókna okk-
ar með dóttur okkar Erlu til
lækna. Dvalirnar voru mislang-
ar, heimili Gústu var okkar
heimili og við ávallt velkomin.
Við andlát og útför Auðar dótt-
ur okkar, sem var erfið stund,
nutum við einstakrar hlýju og
ómetanlegrar aðstoðar Gústu og
Ottós eiginmanns hennar, sem
aldrei verður fullþakkað. Hjör-
dís lá á meðgöngudeild LSH um
margra vikna skeið árið 1987.
Ég var í fullu starfi og Erla í
skóla, allt leystist þetta með
ómetanlegri aðstoð Gústu
tengdamömmu.
Fjölskyldurnar áttu saman
ótalmargar ánægjustundir, við
skemmtun, ferðalög og ýmis
tækifæri. Fyrst er að minnast
þess þegar tekið var slátur, það
byrjaði þegar við bjuggum í
Borgarnesi og hélst í mörg ár
eftir að við fluttum til Reykja-
víkur. Það voru mörg skondin
atvikin við sláturgerðina og
mikið hlegið. Við fórum á dans-
leiki saman eins og var og hét í
eina tíð, þá var oft mikið líf og
fjör, tengdamamma kunni að
skemmta sér og var afburða-
dansari. Við ferðuðumst saman
um landið, fórum í tjaldútilegur
og leigðum okkur stórt hjólhýsi
norður í Axarfirði svo eitthvað
sé nefnt. Alltaf var líf og fjör.
Frá því að við Hjördís hófum
búskap höfum við nær undan-
tekningarlaust verið saman á
aðfangadagskvöld. Fyrstu árin
til skiptis á heimilum hvort ann-
ars, en undanfarin mörg ár á
heimili minnar fjölskyldu. Nú
síðast síðastliðið aðfangadags-
kvöld.
Það er ótalmargs að minnast,
en hér læt ég staðar numið.
Hvíl í friði. Þinn tengdason-
ur,
Þórir Ágúst Þorvarðarson.
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
Höndin þín, Drottinn, hlífi mér,
þá heims ég aðstoð missi,
en nær sem þú mig hirtir hér,
hönd þína eg glaður kyssi.
Dauðans stríð af þín heilög hönd
hjálpi mér vel að þreyja,
meðtak þá, faðir, mína önd,
mun ég svo glaður deyja.
Minn Jesús, andlátsorðið þitt
í mínu hjarta eg geymi,
sé það og líka síðast mitt,
þá sofna eg burt úr heimi.
(Hallgrímur Pétursson)
Elsku amma og langamma,
nú færð þú hvíldina sem þú
þráðir, takk fyrir allt.
Þín barnabörn og barna-
barnabarn,
Erla, Hörður og
Hjördís Auður.
Það er margs að minnast er
ég kveð systur mína, Ágústu
Katrínu Þórjónsdóttur.
Gústa, eins og við kölluðum
hana, var næstelst af okkur
systkinum. Það er varla hægt að
segja að ég og við hin yngri
systkinin höfum alist upp með
Gústu því hún var farin úr for-
eldrahúsum þegar ég komst til
vits og ára. Kynni okkar og
samvera var því að mestu leyti
fyrir sunnan í henni Reykjavík
þar sem hún bjó og vann fyrir
sér ung að árum. Gústa var af
þeirri kynslóð sem ekki var mul-
ið undir og þurfti því strax ung
að árum að stunda vinnu og tak-
ast á við lífið í blíðu og stríðu.
Allir þeir sem þekktu og
kynntust Gústu sáu að hér fór
glæsileg kona, alltaf snyrtilega
til fara og vel tilhöfð hvert sem
hún fór. Hún sá líka til þess að
bróðir hennar, þegar hann var
unglingur, væri til sóma hvað
klæðnað varðaði og valdi föt við
hæfi, enda var hún fagmaður í
því þar sem hún vann í fata-
verslun, og er ég henni ævinlega
þakklátur fyrir það.
Við systkinin dvöldum í okkar
Reykjavíkurferðum hjá systr-
um okkar og það var hjá Gústu
á Kaplaskjólsveginum og Völvu-
felli þar sem hún bjó lengst og
til æviloka. Þar var vel hlúð að
okkur.
Nú hefur hún kvatt þennan
heim eftir áratuga heilsubrest.
Hún er sú fjórða af okkur systk-
inum sem kveður. Ég minnist
með söknuði samverustunda
með henni og eiginmanni henn-
ar, þess glaðværa og góða
manns sem nú lifir hana.
Nú sefur sálin sæl
og sólin okkur sýnir.
Í faðmi guðs hún hvílir
þar loga ljósin skær.
Þannig er lífið.
Það syrtir um sinn,
en tárin þau þorna
og þurr verður kinn.
Brátt hækkar sól á himni
þá styttist vetrarnótt.
Dagarnir lengjast
og björt verður sumarnótt.
Hvíl í friði elsku systir.
Samúðarkveðja til fjölskyld-
unnar.
Ingibjartur Guðjón
Þórjónsson.
Mér er ljúft og skylt að minn-
ast með örfáum orðum mágkonu
minnar Ágústu Þórjónsdóttur,
eða Gústu eins og hún var alltaf
kölluð. Gústa var fædd í Ólafs-
vík 20.2. 1932, dóttir hjónanna
Þórjóns Jónassonar og Lovísu
Magnúsdóttur, eignuðust þau
10 börn og ólu upp tvö barna-
börn, og var Gústa önnur elst í
röð systkina sinna.
Leiðir okkar Gústu og manns
hennar, Ottós Ragnarssonar, f. í
Stykkishólmi, múrari að mennt,
lágu saman þegar undirritaður
fór að gera hosur sínar grænar
fyrir Steinunni, systur Gústu,
sem bjó þá hjá þeim hjónum
með Þórjón son sinn. Gústa á
eina dóttur, Hjördísi Harðar-
dóttur, f. 5.12. 1951.
Kynntist ég vel þessum
öndvegishjónum eftir að ferðum
mínum fjölgaði í Ljósheimana
en þar bjuggu þau þá. Gústa var
glettin og gamansöm kona sem
gat gjörbreytt umræðum með
einni setningu og áttum við
margar skemmtilegar samræð-
ur þar sem húmorinn réð ríkj-
um.
Á yngri árum vann Gústa ým-
is störf, en gerðist síðan svoköll-
uð heimavinnandi húsmóðir. En
þar var hún á heimavelli bæði í
bakstri, þrifum og öðru sem
heimilishaldi viðkom. Heiðurs-
hjónin Ottó og Gústa voru góð
hjón og lifðu rólegu lífi og nutu
þess að vera heimavið í Völvu-
felli 4 sem Ottó byggði fyrir þau
og þar var oft gestkvæmt.
Ef fólk deyr ekki þá eldist
það, svo einfalt er það nú bara.
Elli kerling hamaðist á Gústu
eins og öðru gömlu fólki, og
voru síðustu ár henni erfið. En
alltaf stóð Ottó eins og klettur,
tilbúinn til að gera það sem
hann gat gert.
Ég þakka Gústu og Ottó fyrir
alla hjálpina, og fórnfýsina
varðandi Steinunni, Þórjón og
mig. Takk takk, Gústa mín.
Þinn mágur,
Halldór.
Ágústa Katrín
Þórjónsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Þótt móðir mín
sé nú aðeins minningin ein
mun ég ávallt minnast hennar
með glöðu geði
og dýpstu virðingu,
hugheilu þakklæti
og hjartans hlýju,
fyrir allt og allt.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Þín dóttir
Hjördís Harðardóttir.
 Fleiri minningargreinar
um Ágústu Katrínu Þórjóns-
dóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.
✝ Ragna Jó-hanna Magn-
úsdóttir fæddist í
Bolungarvík 1.
maí 1965. Hún lést
á Landspítalanum
19. febrúar 2018.
Foreldrar henn-
ar voru Elsa Árna-
dóttir, f. 29. júlí
1930, d. 23. júlí
2015, og Magnús
Bjarni Ragnars-
son, f. 27. apríl 1923, d. 27.
apríl 2011. Systkin Rögnu eru
Guðjón Grétar Magnússon, f.
19. september 1956, og Auður
Sigríður Magnúsdóttir, f. 21.
mars 1961. Ragna átti tvö hálf-
systkin.
Ragna kvæntist eftirlifandi
eiginmanni sínum, Jóni Bjarna
Geirssyni, f. 19. janúar 1961,
þann 29. júlí 1989 og eignuðust
og kynntist eiginmanni sínum.
Ragna vann ýmis störf
tengd sjávarútvegi fyrstu árin
ásamt því að hugsa um heim-
ilið. Hún var mjög virk í fé-
lagsmálum og samdi gam-
anþætti og vísur við ýmis
tilefni. Ragna var í bæjarstjórn
Bolungarvíkur í tvö kjörtíma-
bil og forseti bæjarstjórnar
seinni fjögur árin. Árið 2004
eignuðust þau hjón Einars-
húsið í Bolungarvík og gerðu
það upp. Ragna rak þar veit-
inga- og gistihús. Hún var
frumkvöðull og stóð fyrir ýms-
um atburðum, setti á stofn tón-
listarhátíð og hélt marga
menningarviðburðiRagna
greindist með mergfrumu-
krabbamein árið 2011 sem
varð til þess að hún varð að
setja reksturinn í hendur ann-
arra. Hún þurfti að fara suður
og síðan erlendis til lækninga.
Hún bloggaði um baráttu sína
af mikilli einlægni og vakti at-
hygli fyrir bjartsýni og húmor.
Ragna Jóhanna verður jarð-
sungin frá Hallgrímskirkju í
dag, 2. mars 2018, klukkan 13.
þau saman þrjú
börn. 1) Andri, f.
26. júní 1986.
Hann er kvæntur
Þórunni Ingu
Kristmundsdóttur
og saman eiga
þau soninn Krist-
þór Bjarna, f. 3.
ágúst 2013.
2) Elsa, f. 10.
febrúar 1989.
Sambýlismaður
Elsu er Christopher Tyler. 3)
Lilja, f. 10. október 1994.
Sambýlismaður Lilju er Ant-
on Sigurður Halldórsson og
saman eiga þau soninn Magna
Þór, f. 20. júní 2012.
Ragna fæddist og ólst upp í
Bolungarvík og bjó þar nán-
ast allar götur eftir það, að
undanskildum tveim árum
þegar hún fór suður til náms
Sólargeislarnir brutu sér leið
í gegnum skýjabakkann sem
legið hafði yfir borginni og birt-
an umvafði okkur, himnarnir
voru að undirbúa komu þína og
vísa þér leiðina heim. Hlutverki
þínu hér var lokið.
Litla stúlkan þín sat eftir með
tár á hvarmi og brotið hjarta,
sem hélt þó áfram að slá. Í
fyrsta sinn án mömmu.
Ég horfði á þig klífa him-
inháar hindranir á lífsleið þinni
og vinna sigra sem ekki áttu að
vera mögulegir. Mömmustelpan
sat á hliðarlínunni með blik í
augum og fylgdist með þér
synda á móti straumnum í ólgu-
sjó án þess að gefa nokkuð eftir.
Þvílíkur baráttujaxl og fyrir-
mynd.
Takk fyrir að elska mig og
styðja í gegnum lífið, elsku
mamma.
Þín dóttir,
Lilja.
Í dag kveð ég stórkostlega
konu, yndislega móður og góðan
vin. Eftir sit ég með sorg í
hjarta en full af þakklæti.
Ég er þakklát fyrir að hafa
átt hana fyrir móður og fengið
að hafa hana hjá mér fram til
þessa þó að það hafi verið allt of
stutt. Mamma lifði lífinu lifandi
og gerði allt sem hana langaði
til. Hún var mikil fjölskyldukona
og hélt þétt utan um sína nán-
ustu. Henni fannst ekkert betra
en að sitja heima í stofu með
alla fjölskylduna í kringum sig.
Hún var mikill húmoristi og lét
hún það í ljós bæði í töluðu og
rituðu máli, en hún hafði gaman
af því að skrifa og bloggaði m.a.
mikið. Hún var algjör hetja,
vestfirsk kjarnakona, sem kall-
aði ekki allt ömmu sína. Hún
réðst í öll þau verkefni sem fyrir
hana voru lögð af kjark og
dugnaði. Mamma var klettur í
lífi mínu og minn helsti ráðgjafi.
Erfitt er að hugsa um framtíð-
ina án hennar en minning um
hana mun alltaf vera ljóslifandi.
Elsku mamma, þessi kveðja
er ekki endanleg og ég mun
sakna þín þangað til við hitt-
umst aftur.
Þín dóttir,
Elsa.
Elsku mamma, þá er komið
að því að kveðjast í bili, allt of
snemma. Ég var ekki tilbúinn.
Við áttum eftir að gera svo mik-
ið. Mig langar að þakka fyrir
allt sem þú kenndir mér á lífs-
leiðinni, og allar þær góðu
stundir sem við fjölskyldan átt-
um saman. Þú varst mér góð
fyrirmynd og góður vinur. Þú
varst ein sterkasta kona sem ég
hef kynnst og held að ekki finn-
ist manneskja gædd meiru hug-
rekki og dug. Það vantar mikið
þegar þú ert ekki lengur með
okkur. Þegar ég hugsa til þín er
oftast stutt í brosið og hláturinn,
því þannig varst þú, tókst flest
öllu létt og hafðir gaman af alls
kyns fíflagangi. Minningarnar
eru margar og góðar. Minning-
arnar um mömmu, sem var út-
hlutað verkefni sem ekki var
hægt að leysa en þrátt fyrir það
naut hún lífsins með okkur,
skemmti sér og brosti allt þar til
yfir lauk. Það var aldrei neinn
bilbug á henni að finna þrátt
fyrir allar hindranirnar sem hún
tæklaði hverja á fætur annarri.
Maðurinn með ljáinn hafði gert
margar tilraunir undanfarin ár
en án árangurs. En hann lagði
fyrir þig gildru sem ekki tókst
að sneiða hjá. Ég er viss um að
hefði hann komið augliti til aug-
litis við þig þá hefði ekki þurft
að spyrja að leikslokum og ég
væri ekki að skrifa um þig núna,
heldur hann.
Þú varst mér svo kær og ég
ylja mér við allar góðu minning-
arnar sem ég á um þig.
Ég á eftir að sakna þín,
Þangað til næst.
Þinn sonur.
Andri.
Litrík og léttlynd, lífsglöð og
ljúf, hvernig á ég að lýsa henni
litlu systur minni sem fallin er
frá langt fyrir aldur fram, að-
eins 52 ára gömul. Ekki bara
systur heldur líka bestu vin-
konu. Aldrei aftur eigum við eft-
ir að hlæja okkur máttlausar að
einhverjum fimmaurahúmor
sem engum öðrum þótti fyndinn,
aldrei aftur munum við spjalla
um lífið og tilveruna og börnin
okkar og barnabörnin dýrmætu.
Oft og iðulega þegar við
hringdum hvor í aðra þá var á
tali hjá báðum því við hringdum
á nákvæmlega sama tíma, við
spáðum oft í þá taug sem tengdi
okkur.
Það er svo erfitt að trúa því
að þú sért farin frá okkur, þung-
bærara en tárum taki.
Ég verð að hugga mig við að
nú ertu laus við þjáningar og
veikindi sem þú hefur barist við
svo lengi með ótrúlegum styrk
og æðruleysi. Guð og allar góðar
vættir geymi þig á nýjum slóð-
um, elsku Ragna, og vaki yfir
honum Jóni þínum og börnunum
ykkar. Ég mun alltaf sakna þín.
Þín systir
Auður.
Hún Ragna tengdadóttir mín
er nýlátin eftir langvarandi veik-
indi sem hún hefur barist gegn
eins og hetja. Alltaf birti upp
öðru hvoru og þá héldum við að
nú væri þessu að ljúka en engin
meðferð virtist duga. Hún og
maður hennar fóru til Svíþjóðar
og þar var skipt um merg í
henni en ekkert dugði og nú
þann 19. febrúar lauk barátt-
unni. Rögnu var margt til lista
lagt, hún var t.d. myndarleg í
höndunum, sem við sáum best
þegar hún heklaði síðan brúð-
arkjól á tengdadóttur sína fyrir
brúðkaupið sem var haldið sl.
sumar. Hún átti gott með að
semja vísur og hefur öðru
hvoru samið gamanvísur fyrir
viðburði í Víkinni og þegar við
tengdaforeldrar hennar áttum
50 ára brúðkaupsafmæli samdi
hún skemmtilegar vísur um ævi
okkar og las þær upp í veisl-
unni af sinni alkunnu snilld. Við
hjónin fórum alltaf vestur þegar
eitthvað var um að vera, t.d. við
skírnir barnanna, fermingar og
afmæli en börnin urðu 3 og síð-
an tóku þau norskan skipti-
nema, hana Idu, sem varð eins
og fósturdóttir. Hún heldur
góðu sambandi við fjölskylduna
og kemur hingað með mann og
börn. Börnin þeirra Rögnu og
Nonna hafa gert þau að afa og
ömmu tveggja drengja og eitt
bætist við í vor. Þau hjón
bjuggu alltaf í Bolungarvík
þangað til heilsan bilaði. Þau
keyptu gamalt hús í Víkinni
sem leit illa út en þau hjálp-
uðust að við að gera það upp og
þar var komin gisting og veit-
ingar. Þau urðu síðan að flytja
til Reykjavíkur til að vera
nærri lækni og sjúkrahúsi.
Börnin þrjú eru líka búsett hér
í bænum enda er vinnan hér og
gott til þess að vita að þau eru
mikið með pabba sínum. Guð
styrki ykkur fjölskylduna á
þessum erfiða tíma.
Bjarndís Jónsdóttir
Ragna Jóhanna
Magnúsdóttir
 Fleiri minningargreinar
um Rögna Jóhönnu Magn-
úsdóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.