Morgunblaðið - 09.03.2018, Qupperneq 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 9. MARS 2018
✝ Ingilaug AuðurGuðmunds-
dóttir fæddist í
Vestmannaeyjum 9.
maí 1935. Hún lést
á Heilbrigðis-
stofnun Suðurlands
Selfossi 25. febrúar
2018.
Foreldrar henn-
ar voru Sigurlaug
Guðjónsdóttir, f.
8.6. 1909 í Tungu í
Fljótshlíð, d. 3.7. 2010, og Guð-
mundur Guðnason, f. 4.10. 1909
á Kotmúla í Fljótshlíð, d. 12.9.
1998, bændur í Fögruhlíð í
Fljótshlíð.
Systkini Ingilaugar eru Stein-
unn Auður, f. 5.12. 1937, maki
hennar var Svavar Guðlaugsson,
f. 27.4. 1935, d. 28.11. 2002,
Theodór Aðalsteinn, f. 15.9.
1943, maki Brynja Bergsveins-
dóttir, f. 11.8. 1947, og Guðjón, f.
15.12. 1950, maki Ágústa Guð-
jónsdóttir, f. 16.6. 1953.
Hinn 20.11. 1965 giftist Ingi-
laug Brynjólfi Guðmundssyni, f.
10.4. 1936, d. 3.7. 2017. For-
eldrar hans voru Sigríður Guð-
mundsdóttir, f. 11.8. 1897, d.
24.3. 1980, og Guðmundur Guð-
mundsson, f. 6.12. 1893, d. 1.3.
1982.
Ingilaug flutti
sex vikna gömul frá
Vestmannaeyjum
að Fögruhlíð þar
sem foreldrar
hennar voru að
hefja uppbyggingu
á nýbýli sínu. Þar
ólst Ingilaug upp
við hefðbundin
sveitastörf og
skólagöngu þess
tíma. Hún vann ým-
is störf, t.d. hjá Skógrækt rík-
isins, Kaupfélagi Rangæinga, á
saumastofu og fór á vertíðir til
Vestmannaeyja og á síld á Siglu-
firði. Hún stundaði nám við Hús-
mæðraskóla Suðurlands á Laug-
arvatni.
Ingilaug og Brynjólfur hófu
búskap í Núpstúni 1965 og
bjuggu þar allt til 2001 er frænd-
fólk þeirra tók við búinu. Eftir
að Ingilaug settist að í Núpstúni
starfaði hún með Kvenfélagi
Hrunamannahrepps og var for-
maður þess um tíma. Hún var
mjög söngelsk og söng um árabil
með kirkjukórnum og síðar kór
eldri borgara. Ingilaug bjó í
Núpstúni allt til dauðadags.
Útför hennar fer fram frá
Hrepphólakirkju í dag, 9. mars
2018, og hefst athöfnin kl. 14.
Í dag kveð ég með söknuði
kæra systur mína.
Við Inga, eins og hún var oft-
ast kölluð, ólumst upp saman á
kærleiksríku heimili foreldra
okkar. Hún var nokkru eldri og
naut ég stuðnings hennar í upp-
vextinum. Við brölluðum ýmis-
legt saman í leik og starfi. Hún
fór snemma að vinna utan heim-
ilis, t.d. í gróðrarstöð Skógrækt-
ar ríkisins á Tumastöðum. Þar
vann hún meðal annars við að
dreifsetja trjáplöntur í ákvæðis-
vinnu og sló hún öll met fyrir af-
köst og vandvirkni.
Inga flutti að Núpstúni 1965
og hóf búskap með Binna sínum.
Þar byggðu þau nýtt íbúðarhús
og útihús, ræktuðu jörðina og
stækkuðu tún. Samhliða bú-
skapnum ræktaði hún skrúðgarð
við húsið með fjölmörgum teg-
undum trjáa, runna og blóma og
þekkti hverja einustu tegund
með nafni. Inga var afkastamikill
sumarblómaræktandi en blómin
gaf hún út og suður, kom með
marga bakka hvert vor til fjöl-
skyldunnar austur á æskustöðv-
arnar. Hún var afskaplega vel
gerð manneskja og minnug,
þannig að ef upplýsingar vantaði
í einhverju máli varðandi fjöl-
skylduna var haft samband við
hana.
Ég fór með fjóra gamla muni
frá fjölskyldunni á sjúkrahúsið
nokkrum dögum fyrir andlát
hennar til að fá nánari sögu
þeirra, hún mundi allt varðandi
þá. Inga var barngóð og fengu
synir mínir að njóta þess, voru
hjá henni til lengri eða skemmri
tíma og komu alsælir heim að
vist lokinni. Ég vil þakka fyrir
gjafir og kærleika. Megi Guð
vaka yfir sálu hennar. Far þú í
friði.
Theodór.
Heiðurskona er gengin.
Þegar myrkrið fór að víkja
fyrir birtunni í byrjun árs veikt-
ist mágkona mín af þeim sjúk-
dómi sem hefur trúlega verið bú-
inn að búa um sig í einhvern
tíma.
Það varð stutt á milli þeirra
hjóna því Brynjólfur (Binni) lést
um mitt síðasta ár. Þeim Ingu og
Binna varð ekki barna auðið.
Inga, eins og hún var oftast
kölluð, var góð heim að sækja,
alltaf var manni tekið fagnandi,
gestrisni mikil og þó að ekki væri
gert boð á undan sér var alltaf
veisluborð hjá henni.
Allt í föstum skorðum, lista-
verkin á veggjunum eftir Binna
o.fl. og öllum hlutum smekklega
fyrir komið, allt svo öruggt og
notalegt. Það var ævintýri fyrir
systkinabörnin að koma til
þeirra.
Ingu var margt til lista lagt,
lærði á hljóðfæri, var mjög söng-
elsk og söng í kórum allt sitt líf.
Hún var mikill náttúruunn-
andi, ræktaði garðinn sinn og
blómin voru hennar líf og yndi,
hún sáði til sumarblómanna á
hverju vori og fengu margir að
njóta þess, því gjafmildi hennar
var mikil. Hún hlúði að öllu ung-
viði, ekki síst að þeim börnum og
unglingum sem dvöldu hjá þeim
um lengri og skemmri tíma.
Það var þeirra gæfa, börnin
sem fluttu í nálægðina að Núp-
stúni, sem urðu henni og Binna
sem eigin börn. Þau voru ein-
staklega barngóð.
Hún Inga var með einstaklega
góða lund, jafnlynd og með já-
kvæða sýn á lífið. Þannig var hún
öllum mjög góð fyrirmynd.
Hún er nú kölluð til æðri
starfa Guðs um geim. Guð styrki
Ingu á nýju tíðnisviði.
Guð styðji og styrki aðstand-
endur á erfiðum tímamótum.
Í ljómandi dýrð við lítum enn
allt land vort í vorsins blóma
hinn skapandi mátt við skynjum öll
en skiljum ei haustsins dóma
þá falið þið lauf og rósin rjóð
upp rísið í vorsins ljóma.
(Guðjón Helgason)
Ágústa Guðjónsdóttir.
Andlát Ingilaugar, kærrar
vinkonu okkar, kom ekki á óvart,
því að hún hafði átt við veikindi
að stríða. Hversu alvarleg þau
voru var reyndar ekki vitað fyrr
en í janúar á þessu ári, þegar
hún var lögð inn á Landspítalann
til rannsóknar. Við kynntumst
Ingu eftir að hún giftist frænda
Þorsteins, Brynjólfi í Núpstúni,
árið 1965. Í hálfa öld höfum við
heimsótt þau hjón og notið gest-
risni þeirra í hvert sinn sem við
höfum komið í sumarbústað okk-
ar í Núpstúni. Inga gætti barna
okkar í nokkur skipti þegar þau
voru lítil og vorum við afar þakk-
lát henni fyrir það. Brynjólfur
sinnti þeim einnig, og bæði hjón-
in reyndust börnunum góðir vin-
ir þegar þau uxu úr grasi.
Brynjólfur féll frá á síðasta
sumri eftir langvarandi veikindi.
Sá tími hafði verið erfiður fyrir
Ingu, en Páll og Margrét, sem
tóku við búinu af Brynjólfi,
reyndust henni traustir og um-
hyggjusamir nágrannar. Oft er
sagt að maður komi í manns stað,
en það verður tómlegt að koma í
Núpstún þegar Inga er horfin á
braut. Við vottum aðstandendum
hennar innilega samúð okkar.
Þorsteinn og Guðný.
Ég vil minnast góðrar vinkonu
minnar og nágranna, hennar
Ingu í Núpstúni, sem lést 25.
febrúar eftir stutta sjúkrahús-
legu.
Við Inga áttum saman margar
góðar stundir sem ég vil þakka. Í
nokkur sumur fórum við saman
og ókum um æskuslóðir okkar,
hún sýndi mér Fljótshlíðina sína
og ég henni Flóann minn. Voru
þetta skemmtilegar ferðir sem
við báðar nutum vel. Inga var
mikil blómakona, átti hún falleg-
an garð og voru það henni
ánægjustundir að vinna í garð-
inum á góðviðrisdögum og hlúa
að blómunum sínum. Ræktaði
hún sjálf sín sumarblóm og mörg
falleg blómin fékk ég hjá henni.
Inga hafði mjög góða söngrödd
og hafði yndi af að syngja. Hún
sagði mér að hún hefði byrjað
um fermingu að syngja í kirkju-
kórnum í Fljótshlíðinni. Hér hef-
ur hún sungið í kirkjukórnum
sem og öðrum kórum í sveitinni,
nú síðast í kór aldraðra „Tvenn-
um tímum“, er hennar sárt sakn-
að þaðan. Inga og Binni maður
hennar, sem lést á síðastliðnu
ári, voru barnlaus en þau eign-
uðust barnabörn í börnum Mar-
grétar og Páls þegar þau tóku
við búskapnum í Núpstúni. Urðu
börn þeirra þeim afar kær sem
þau væru þeirra eigin barna-
börn.
Ég vil kveðja þig, Inga mín,
með þakklæti frá mér og fjöl-
skyldu minni fyrir farsælt og
gott nábýli í gegnum árin.
Far þú í friði.
Katrín Ólafsdóttir.
Nú kveðja þau hvert á eftir
öðru samferðafólk og vinir
mömmu og pabba. Það er sárt að
horfa á eftir öllu þessu góða fólki
en þetta er jú lífsins gangur. Ein
af þeim er hún Inga í Núpstúni.
Þegar ég hugsa um hana
streymir um mig hlýja, hún er
einhvern veginn samofin æsku
minni og uppvexti þessi góða
kona. Samskipti Dalbæjar 1 og
Núpstúns hafa alltaf verið mikil
og góð. Og ekki hafa þau minnk-
að eftir að Páll bróðir minn flutti
að Núpstúni með sína fjölskyldu.
Alltaf var gott að koma til
Ingu og Binna. Inga tók á móti
manni með opinn faðminn og við
tóku innihaldsríkar samræður.
Aldrei kom maður þangað öðru-
vísi en að þiggja kaffi og þó svo
að maður bæði hana nú oft um að
hafa ekkert fyrir því, þá endaði
það alltaf á veisluborði sem inni-
hélt oftar en ekki brúntertuna
hennar góðu.
Inga sagði mér einhvern tíma
að hún kynni nú lítið að prjóna,
sem ég held að hafi verið sagt af
einskæru lítillæti, hún væri sodd-
an klaufi við það, samt færði hún
mér nú á sængina fallega peysu á
nýfætt barnið sem hún hafði
prjónað sjálf.
Ég minnist þess líka þegar ég
var að leysa Pál af í fjósinu þegar
hann og Magga fóru utan að
vetri til, krakkarnir mínir komu
með mér og alltaf fórum við í
morgunkaffi til Ingu og Binna
eftir mjaltir. Þá var henni um-
hugað um að hafa alltaf eitthvað
á borðum sem krökkunum þætti
gott og í vikunni á eftir kom hún
með heimaprjónaða hlýja sokka
á þau öll þrjú. Svona var hún
Inga, alltaf að hugsa um að gera
eitthvað gott fyrir alla.
Inga söng í kirkjukórnum um
árabil og síðan í kór eldri borg-
ara hér í sveit. Hún naut þess að
taka þátt í þessu söngstarfi og
deildum við því áhugamáli og
vorum sammála um hvað söng-
urinn væri góður fyrir sálina.
Annars var hún mjög heimakær
og undi hag sínum best þar.
Nú er komið að leiðarlokum,
ég hélt að hún fengi lengri tíma
hér og ekkert benti til annars, en
hún fór á spítala fljótlega upp úr
áramótum og átti ekki aftur-
kvæmt.
Ég þakka elsku Ingu fyrir
samfylgdina og þakka henni allt
sem hún var mér og mínum.
Innilegar samúðarkveðjur
sendi ég systkinum hennar og
fjölskyldum og ykkur elsku
Magga, Páll og börn.
Blessuð sé minning þín.
Arnfríður Jóhannsdóttir.
Undir háu hamrabelti
höfði drúpir lítil rós.
Þráir lífsins vængja víddir
vorsins yl og sólarljós.
Ég held ég skynji hug þinn allan
hjartasláttinn rósin mín.
Er kristallstærir daggardropar
drjúpa milt á blöðin þín.
Æsku minnar leiðir lágu
lengi vel um þennan stað,
krjúpa niður kyssa blómið
hversu dýrðlegt fannst mér það.
Finna hjá þér ást og unað
yndislega rósin mín.
Eitt er það sem aldrei gleymist,
aldrei, það er minning þín.
(Guðmundur G. Halldórsson)
Undir háu hamrabelti bjó
heiðurskonan Inga frænka í
Núpstúni og nú er rósin hennar
fölnuð eftir skammvinn veikindi.
Að Núpstúni lágu stundum æsku
minnar leiðir og það var ávallt
mikið tilhlökkunarefni að koma
þangað til sæmdarhjónanna
Ingu og Binna. Stundum var
maður svo heppinn að fá að
dvelja í nokkra daga í fóstri. Þau
hjón leituðust við að stytta manni
stundir með ýmsum hætti. Farið
var að tína hrútaber í bæjar-
brekkunni og í bíltúra m.a. að
Flúðum og í Hrunalaug. Einu
sinni man ég eftir að flugvél lenti
á túni á nágrannabæ og þá var
hlaupið frá miðjum verkum og
rennt þangað til að leyfa manni
að skoða þetta undur í návígi.
Þetta voru spennandi tímar.
Maður fékk að ærslast í fjósinu,
sem þá var nýlegt með rör-
mjaltakerfi sem maður hafði ekki
séð áður. Mikið sport var að
fylgjast með svömpunum sem
notaðir voru við þrifin skjótast
eftir rörunum og ég er ekki frá
því að stundum hafi þeir farið
nokkrar óþarfa umferðir til að
skemmta unga manninum. Inn-
anbæjar var háaloftið í gamla
bænum mikil fjársjóðakista þar
sem margt merkilegt var að sjá
og ófáum stundum eytt við grúsk
og vangaveltur um tilgang hlut-
anna. Húsbændur óþreytandi að
spjalla og sýna skemmtilega
hluti. Eftirsótt var því að dvelja í
Núpstúni um lengri eða skemmri
tíma og þess fengu börn og ung-
lingar að njóta.
Inga frænka var húsmóðir af
gamla skólanum og gerði vel við
gesti og gangandi. Hlaðborð með
kaffinu og iðulega lambalæri
með öllu tilheyrandi þegar gesti
bar að garði, nú síðast naut ég
slíkrar gestrisni síðastliðið vor
við árlega garðhreinsun okkar
frændanna. Inga ræktaði og
Ingilaug Auður
Guðmundsdóttir
✝ Guðfinna fædd-ist í Reykjavík
15. júní 1929. Hún
lést 28. febrúar
2018.
Hún var dóttir
hjónanna Sigríðar
Jóakimsdóttur, hús-
freyju úr Hnífsdal,
og Snæbjarnar
Tryggva Ólafsson-
ar, skipstjóra frá
Gestshúsum á Álfta-
nesi, sem bjuggu þá á Túngötu
32 í Reykjavík. Guðfinna var elst
sjö systkina, en þau voru Jóakim
járnsmiður, Margrét húsfreyja,
Helga húsfreyja, Anna
skrifstofustjóri, Guðrún ritari og
yngstur Ólafur rafvirkjameist-
ari. Einn bróðir, Ólafur, dó rúm-
lega eins árs.
og eiga þau tvö börn og tvö
barnabörn. 4) Birgir, f. 1960, á
tvo syni. 5) Ómar, f. 1962, giftur
Steinunni Geirsdóttur og eiga
þau eitt barn og tvö barnabörn.
6) Hulda Sigríður, f. 1963, gift
Markúsi Jóhannessyni og eiga
þau þrjú börn og tvö barnabörn.
7) Margrét, f. 1965, sambýlis-
maður hennar er Albert Þórð-
arson og eiga þau þrjár dætur.
Þau Össur og Guðfinna hófu
búskap á Túngötu 32 og bjuggu
þar fyrstu búskaparárin, flutt
var í Garðahrepp árið 1962 í
Löngufit 34.
Í júní 1965 skall á reiðarslag
þegar Össur varð fyrir slysi sem
dró hann til dauða hinn 23. júní
1965. Guðfinna stóð þá ein uppi
með barnahópinn, það elsta 15
ára og það yngsta tveggja mán-
aða. Guðfinna bjó ætíð á Löngu-
fitinni í Garðabæ en síðast í
Löngulínu 2. Eftir andlát Öss-
urar hóf Guðfinna störf á skrif-
stofu Garðahrepps. Þar varð hún
fjórði starfsmaðurinn á þeirri
skrifstofu í ört vaxandi sveitarfé-
lagi. Starfaði hún við almenn
skrifstofustörf og bókhald næstu
árin.
Þegar bærinn fór að vaxa og
fólkinu fjölgaði fór Guðfinna að
sinna ýmsum málum samfélags-
ins í Garðabæ, svo sem ýmsum
velferðarmálum, þó einkum mál-
efnum eldri borgara, og gerðist
félagsmálafulltrúi og varð frum-
kvöðull að ýmsu starfi og þjón-
ustu við eldri borgara í Garðabæ
og gegndi því starfi þar til starfs-
ferli lauk eftir um það bil 33 ára
starf.
Árið 1974 hóf Guðfinna sam-
búð með Brynjólfi Aðalsteinssyni
frá Brautarholti í Dölum. Brynj-
ólfur lést 19. ágúst sl. Í október
sl. lagðist Guðfinna inn á lungna-
deild Landspítalans, síðan á
krabbameinsdeild þar sem hún
greindist með þann vágest sem
dró hana til dauða. Guðfinna
fluttist á Hrafnistu í Hafnarfirði
síðla janúarmánaðar og lést þar.
Útför Guðfinnu fer fram frá
Vídalínskirkju í dag, 9. mars
2018, klukkan 15.
Árið 1950 giftist
Guðfinna Össuri
Sigurvinssyni tré-
smið, ættuðum úr
Kollsvík við Pat-
reksfjörð, og voru
foreldrar hans þau
Guðrún Helga
Kristjánsdóttir og
Bjarni Sigurvin Öss-
urarson úr Kollsvík.
Börn þeirra Guð-
finnu og Össurar
urðu sjö talsins en þau eru: 1)
Snæbjörn Tryggvi, f. 1950,
kvæntur Maríu Baldursdóttur og
eiga þau tvö börn og tvö barna-
börn. 2) Guðrún Helga, f. 1951,
gift Brynjólfi Steingrímssyni,
eiga þau fjögur börn og sjö
barnabörn. 3) Bjarni Sigurvin, f.
1954, kvæntur Britt Augustson
Elsku mamma, núna ertu búin
að fá hvíldina þína, ég er glöð fyr-
ir þína hönd. Sérstaklega vegna
þess að ég veit að vel hefur verið
tekið á móti þér í Draumaland-
inu. Þú hefur alltaf verið klett-
urinn minn, þessi sem varla
haggast þegar eitthvað hefur
bjátað á. Þú varst þessi sterka
mamma, sterka kona sem fórst
þínu fram ef hugur þinn bauð þér
það.
Líf þitt hefur eflaust ekki boð-
ið þér neitt annað. Þegar ég var
nýfædd varstu skilin ein eftir
með sjö börn þar sem faðir okkar
lést í slysi. Þú áttir góða að, for-
eldra og systur sem aðstoðuðu
okkur fjölskylduna og megum við
systkinin vera þakklát fyrir það
að okkur var ekki tvístrað, enda
varstu líka harðákveðin í því að
svo skyldi ekki verða. Ekki það,
þegar ég lít til baka þá finnst mér
ég hafa alið mig upp sjálf þó með
smá leiðsögn á kvöldin frá þér.
Magnað er til þess að hugsa að öll
komumst við nú heil til manns
sem er ekki sjálfgefið. Þú þurftir
að koma þér út á vinnumarkað-
inn og fórst að vinna hjá sveitar-
félaginu Garðahreppi, þú varst
með fyrstu starfsmönnum þar.
Þú vannst sem bókari og að fé-
lagsmálum fyrir hreppinn. Oftar
en ekki vorum við Hulda systir
dregnar á spilakvöld hjá eldri
borgurum til að fylla upp í borðin
þegar við höfðum vit til, eða þá
send til þeirra til að þrífa í heim-
ilishjálpinni. Þú lést líka að þér
kveða í pólitíkinni í hreppnum.
Árið 1973 komstu með Binna
inn í líf okkar, betri mann hefðir
þú ekki getað valið. Saman fóruð
þið og við í ótal ferðalög innan-
lands sem utan. Þið hreinlega
elskuðuð að ferðast, þó stendur
Kanaríferðin í lok ársins 2008
upp úr þó hinar ferðirnar hafi
ekki verið síðri. Í Brautarholti í
Dölum eyddum við drjúgum
tíma í uppvextinum við hey- og
gleðskap með fjölskyldu og vin-
um.
Þú varst Garðbæingur í húð
og hár, prófaðir samt að flytja út
fyrir bæinn nú seinustu árin eft-
ir þú seldir húsið og minnkaðir
við þig, en komst fljótt aftur til
baka, keyptir meira að segja
sömu íbúðina aftur sem þú hafð-
ir selt. Við vorum stundum gap-
andi hissa á þér en þú fórst þínu
fram hvað sem tautaði.
Þú lést engan segja þér hvað
þú ættir að gera. Alltaf voru til
ullarsokkar á heimilinu hér í
den, enda voru heldri konur
bæjarins alltaf að gefa þér
sokka vegna drengjanna þinna
sem stunduðu sjóinn. Þú fékkst
meira að segja gefins tugi katta
frá einum eldri borgaranum eft-
ir lát hans, þá hlógum við okkur
máttlaus, þér sem var meinilla
við ketti.
Í ágúst sl. misstum við Binna
stjúpa sem stóð við rúm þitt síð-
ustu dagana, síðan hann fór í
Draumalandið hrakaði heilsu
þinni þó að þú hafir ekki alveg
viljað samþykkja það, lífsviljinn
var sterkur. Þú hafðir trú á því að
þú yrðir hér fram á vorið með
okkur, varst farin að skipuleggja
smá hitting ykkar vinkvennanna
sem eftir eru á lífi og ég átti að
framkvæma það sem ég hefði
gert með glöðu geði.
Elsku besta mamma mín, þú
gerðir mig sterka. Ég er samt of-
boðslega leið yfir að þú skulir
ekki vera áfram í lífi mínu, samt
er ég svo ótrúlega þakklát fyrir
að hafa haft þig svona lengi með-
al okkar og að dætur mínar hafi
tækifæri til að kynnast þér og
muna þig alla tíð. Guð blessi þig
og varðveiti, elsku besta mamma
mín.
Þín
Margrét (Magga).
Í æsku hafði ég og hef enn
mikið gaman af sögunni um tví-
burana Jón Odd og Jón Bjarna.
Fjörugir glókollar sem kölluðu
ekki allt ömmu sína þegar sá gáll-
inn var á þeim en þegar amma
sjálf var mætt í hús voru leikregl-
urnar skýrar. Þeir áttu ömmu
dreka, ég átti ömmu Minnu.
Guðfinna
Snæbjörnsdóttir