Morgunblaðið - 21.04.2018, Síða 39

MINNINGAR 39
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 21. APRÍL 2018
Sumarið líður
alltof fljótt. Þannig
er það og á það er-
um við minnt, nú þegar við kveðj-
um hann Guðmund Reyni sem
var okkur svo afar kær. Reynir,
eins og við kölluðum hann einatt,
var góður drengur og ljúfur,
ósérhlífinn og ætíð opinn fyrir
þeim verkefnum sem til féllu,
kvikur og léttur sem strákur
fram á það síðasta, yndislegur
heimilisfaðir og með afbrigðum
gott til þeirra hjóna að koma, sem
var nú ekki sjaldan. Um það leyti
sem ég var nýkomin í fjölskyld-
una, með bróður Heddýjar sem
var yngsta systirin á heimilinu,
þá brosti lífið við heimasætunni
og þannig var það einnig eftir að
Reynir hennar kom í hópinn með
sitt hlýja viðmót og glaðlega
bros, og skemmtilegan hlátur
þegar gamanmál voru viðhöfð, en
það var ósjaldan. Hann hafði
gaman af að spjalla og hafði
sterkar skoðanir og skemmtileg-
an húmor.
Ekki leið á löngu þar til börnin
komu eitt af öðru og ekki minnk-
aði samgangur unga fólksins við
það. Mér er ljúft að minnast
þeirra stunda þegar heimsóknir
stóðu sem hæst og öll tækifæri
voru notuð til að skreppa í Borg-
arnes. Húsbóndinn tók þá á móti
okkur með opinn faðminn, svo
ekki fór á milli mála að maður var
innilega velkomin. Hann var
barngóður og bera börnin mín
honum sérstaklega vel söguna,
þeim þótti alltaf vænt um Reyni;
hann hefði verið svo góður, eins
og börn kunna ætíð að meta, og
stundum kom það fyrir að þau
stoppuðu nokkra daga í senn til
að vera með frændfólki sínu og
voru þá alltaf jafn velkomin á
Kveldúlfsgötuna, enda hjónin
samhent í öllu sem heimilið hafði
upp á að bjóða.
Reynir minn, nú er komið að
leiðarlokum. Þú bjóst fjölskyldu
þinni fallegt heimili ásamt þinni
góðu konu, og þökkum við hjónin
þér fyrir allar samverustundirn-
ar sem við áttum í heimsókn hjá
ykkur, svo ótal margar og
skemmtilegar, sem við minnumst
með virðingu, því ekkert skyggði
þar á.
Nú stendur Heddý vaktina
með börnunum ykkar fjórum,
sem öll eru fullorðið fólk, orðin
foreldri sjálf og spegilmynd for-
eldra sinna og afkomendur þeirra
allir, myndarlegt, heiðarlegt og
gott fólk sem lætur sér annt um
velferð sinna nánustu.
Heddý mín, börnin ykkar fjög-
ur og barnabörnin öll, guð veri
með ykkur og styrki í sorginni.
Ég veit að þið standið keik og
stolt eftir að hafa átt góðan lífs-
förunaut, föður og afa. Minningin
lifir.
Ólöf Sigurjónsdóttir (Ollý).
Jæja, nú förum við að renna í
kaffi til ykkar, sagði ég léttur í
máli þegar ég kvaddi Reyni og
Heddý fyrir nokkru að aflokinni
ánægjulegri fermingarveislu.
Nokkrum dögum seinna bárust
þau tíðindi að Reynir hefði verið
greindur með illvígan sjúkdóm.
Örfáum dögum síðar var hann
allur.
Guðmundur Reynir var næst-
elstur 11 systkina. Hann var
hljóðláta og rólega týpan í litrík-
um systkinahópnum og lét fátt
koma sér úr jafnvægi. Á uppvaxt-
arárum þessa tíma var snemma
Guðmundur Reyn-
ir Guðmundsson
✝ GuðmundurReynir Guð-
mundsson fæddist
22. mars 1941.
Hann lést 8. apríl
2018.
Útför Guð-
mundar Reynis fór
fram 20. apríl 2018.
farið að leggja hönd
á plóg. Þegar Reyn-
ir var 13 ára kom
fyrsta dráttarvélin á
heimilið. Pabbi var
bóndi af lífi og sál,
snillingur í öllu sem
viðkom hestum og
sæmilega tækni-
væddur hvað hesta-
verkfærin snerti.
Hann var hins vegar
ekki neinn vélamað-
ur. Það kom í hlut bræðranna
Reynis og Gústa (Gösla) sem var
11 ára að setja sig inn í tæknina
og nota hana. Traktornum fylgdi
sláttuvél sem þeir slógu með um
sumarið. Seinna bættust við önn-
ur heyvinnutæki. Fljótlega var
rekinn saman pallur aftan á trak-
torinn til mjólkurflutninga og
annars tilfallandi. Lítið var verið
að velta fyrir sér öryggismálum á
þessum tíma og það hafa trúlega
verið skrautlegar ferðirnar niður
í Kolviðarneslaug þegar búið var
að raða börnum og ungmennum á
traktorinn eins og á honum tolldi.
Yfirleitt farin „fjallabaksleið“
niður eyrarnar með Núpánni, yf-
ir hlaðið í Hrossholti og að sund-
laug. Rétt að lýsa þeim ferðum
ekki nánar.
Reynir lauk vélstjóranámi og
gerðist sjómaður. Síðast var
hann vélstjóri á Heiðrúnu II. í
Bolungarvík.
Þar virtust forlögin hafa tekið í
taumana því hann kom í land til
að, í nokkra mánuði, að aðstoða
Gösla við múrverk en Gösli hafði,
eins og ýmsum iðnaðarmönnum
hættir stundum við, tekið að sér
fleiri verkefni en hann réð við
með góðu móti. Höfnin í Bolung-
arvík var á þeim tíma ekki örugg í
vondum veðrum og á þessum
tíma gerði mikið veður og var þá
reynt að sigla Heiðrúnu til Ísa-
fjarðar til að liggja af sér veðrið.
Þarna fórst Heiðrún með sex
manna áhöfn. Síðan eru rétt um
50 ár. Þarna fórust vinir og fé-
lagar Reynis og má leiða líkum að
því að þetta hafi haft mikil áhrif á
hann. Hann lauk múraranámi í
framhaldinu og vann síðan við
byggingariðnaðinn það sem eftir
er starfsævinnar. Reynir var
góður múrari, skipulagður í
vinnu og vannst vel. Hann var
einstakur öðlingur í allri um-
gengni, og hafði alltaf tíma til að
leiðbeina byrjendum á skýran og
notadrjúgan hátt.
Nú vorar með látum. Farfugl-
arnir streyma til landsins, jörðin
að taka lit og við sem erum hokin
af reynslu bíðum hin rólegustu
eftir hretunum sem eiga eftir að
kíkja við að venju.
Já, nú er stuttu en snörpu
stríði lokið. Höggið er snöggt og
þungt fyrir fjölskylduna sem átti
svo margt ógert með fjölskyldu-
föðurnum.
Heddý mín. Megi allar góðar
vættir styrkja ykkur þessa daga
og vikur. Ekki síst afabörnin sem
hafa misst svo óumræðilega mik-
ið.
Stundum hefur mér fundist
þetta vísubrot eiga svo vel við
þegar eitthvað hefur bjátað á hjá
stórfjölskyldunni.
… það er eins og hulin hönd
hjálpi er mest á liggur.
(Jón Sigfússon Bergmann.)
Svanur.
Í hugum okkar var Reynir sí-
ungur þó að tímatalið segði aðra
sögu. Auðvitað ristir tíminn sínar
rúnir en hann var svo lífsglaður
að það var eins og aldurinn næði
aldrei tökum á honum. Það er því
erfitt að sætta sig við það að
dauðinn hafi náð að leggja Reyni
með svo skjótum hætti. Það er
samt nokkur huggun í því að
hann náði að kveðja ástvini sína
og tók örlögum sínum af sama
æðruleysi og hann hafði lifað líf-
inu.
Heddý kom fjölskyldunni
rækilega á óvart þegar hún mætti
á Læk með kærasta. Hafi einhver
haft efasemdir um ráðahaginn
gufuðu þær strax upp því mann-
kostir Reynis voru ótvíræðir.
Þegar þau komu fyrst til okkar í
Keflavík leið ekki langur tími þar
til hann hafði sest á gólfið til að
leika við okkur krakkana. Við
höfðum aldrei kynnst því að full-
orðið fólk sýndi börnum slíkan
áhuga. Síðar bjuggu þau hjá okk-
ur hluta úr vetri þegar Reynir var
til sjós og styrkti það enn tengsl-
in.
Heddý og Reynir voru einbeitt
í því að koma sér fyrir. Þau reistu
eigið hús í Kveldúlfsgötunni og
byggðu það bókstaflega með eig-
in höndum. Á meðan bjuggu þau í
ofurlítilli íbúð í kjallaranum og þó
að plássið væri nær ekkert rúm-
aði hún samt litla fjölskyldu og
oft furðumarga gesti. Þegar húsið
var tilbúið varð það svolítið eins
og annað heimili fyrir okkur. Við
áttum margar gleðistundir með
Heddý og Reyni og börnum
þeirra, bæði í Borgarnesi og í
hjólhýsinu á Skógarströndinni
sem varð sameiginlegt athvarf.
Þegar við flettum gömlum
myndaalbúmum eru myndir af
Heddý og Reyni á hverri síðu.
Reynir kom úr stórri og lífs-
glaðri fjölskyldu þar sem allir
þurftu að hafa fyrir því að koma
sínu að. Hann hafði sterkar skoð-
anir og gat verið ákafur í sam-
ræðum en við sáum hann aldrei
skipta skapi. Reynir var vinnu-
samur og var í starfi langt um-
fram hefðbundinn eftirlaunaald-
ur. Það var eins og aldurinn ynni
ekkert á honum. Enginn stóðst
honum snúning í þúfnakapp-
hlaupi á Skógarströndinni þó að
hann væri langelstur keppenda.
Fjölskyldan var þungamiðjan í
lífi Reynis sem var einstakur eig-
inmaður, faðir og afi. Hann hafði
sérstakt lag á börnum og var eig-
inlega alltaf með krakka í fang-
inu. Með þessum hætti varðveitti
hann barnið í sjálfum sér og það
var mikið um leiki, góðlátlegt
grín og hlátur. Sem eiginmaður
var hann fullur ástúðar og um-
hyggju. Þau Heddý voru gerð
hvort fyrir annað og samtaka í
leik og starfi.
Við þökkum fyrir þá gæfu að fá
að kynnast Reyni og sendum
Heddý, Jónasi, Fjólu, Guðmundi,
Hrönn og fjölskyldum innilegar
samúðarkveðjur.
Lilja Soffía, Lára Jóna,
Sigurður Helgi, Dagný og
fjölskyldur.
Guðmundi Reyni kynntist ég
fyrir rösklega 40 árum þegar við
fjölskyldan fluttum í Borgarnes.
Hann var þá starfandi múrara-
meistari, vandvirkur og ráðagóð-
ur eins og alltaf. Hann hóf störf
hjá Loftorku í Borgarnesi um
svipað leyti og fyrirtækið hóf
framleiðslu á forsteyptum eining-
um til húsbygginga og starfaði
við það, hjá fyrirtækinu, allt til
ársloka 2016. Það voru einstak-
lega hlý orð sem Reynir lét falla
þegar við feðgar kvöddum hann
við starfslok en þá sagði hann:
„Það var gott að vinna hjá ykkur
feðgum.“
Atvikin höguðu því svo að við
Reynir störfuðum saman hjá
Loftorku í 15 ár og Bergþór og
hann í tæp átta ár.
Guðmundur Reynir var allan
sinn starfstíma í Loftorku meðal
lykilstarfsmanna fyrirtækisins og
bar aldrei skugga á í okkar sam-
starfi. Hann var mjög úrræða-
góður og vandaður fagmaður og
gott til þess að vita þegar hann
tók að sér lausn mála og frágang.
Einu sinni skammaði hann mig
þó. Ég hafði ætlað að senda hand-
langara með honum til að létta
verkefnið, þar sem hann var far-
inn að reskjast. Hann sagði mér
skilmerkilega að reksturinn
gengi ekki ef ég sendi tvo menn í
það sem einn gæti unnið. Orð að
sönnu og þessu kyngdi ég.
Veikindin bar brátt að. Fyrir
stuttu ræddum við feðgar um
hversu Guðmundur Reynir væri
vel á sig kominn, kominn á þenn-
an aldur, en sjúkdómurinn var
eins og falinn eldur og dró Guð-
mund Reyni fljótt til dauða. Því
miður varð tíminn skemmri en að
var stefnt hjá þeim Herdísi til að
njóta efri áranna eftir að bæði
luku störfum á vinnumarkaði, en
við hjónin hittum þau einmitt
daginn eftir að Herdís hætti
störfum og þau horfðu til þess að
eiga notalegar stundir framund-
an.
Við viljum á þessari stundu
þakka Guðmundi Reyni öll hans
góðu verk og ljúfu viðkynni. Við
sendum Herdísi, börnum og
tengdabörnum þeirra og öðrum
aðstandendum innilegustu sam-
úðarkveðjur. Minningin um Guð-
mund Reyni lifir.
Óli Jón Gunnarsson,
Bergþór Ólason.
Þegar leiðir skilur hvarflar
hugurinn yfir gengna leið og
minningar lifna. Hvenær hitt-
umst við fyrst og hvernig hefur
sameiginleg ganga okkar verið?
Þannig hugsanagangur fór af
stað hjá mér þegar mér barst
andlátsfregn Guðmundar Reyn-
is.
Við unnum saman allt frá
árinu 1981 er hann hóf störf hjá
Loftorku í Borgarnesi. Staðan þá
var þannig að timburhúsum
fjölgaði og þar með minnkaði
steypusalan. Þá vantaði góðan
mann til þess að sjá um nýja
framleiðslu sem átti að setja af
stað og til þess var Guðmundur
fenginn. Verkefnið var að fram-
leiða forsteyptar húseiningar,
þetta var nýtt hér og þurfti því að
gera allt frá byrjun. Þarna var
Guðmundur á réttum stað alveg
sjálfbjarga og leysti málin, bjó til
mót eða lét smíða ýmsar festing-
ar sem notaðar eru sumar hverj-
ar enn í dag. Aldrei heyrðist
„þetta er ekki hægt“, nei þetta
var bara verkefni sem var leyst af
hógværð, ekki neinn hávaði.
Ávallt notalegt að vinna með
þannig mönnum. Það var haldið
áfram, ýmislegt þurfti að laga
bæði í verksmiðju og á bygging-
arstað, gera ýmsar áferðarprufur
og sýningarhluti vegna auglýs-
inga og alltaf var Guðmundur
sóttur til að leysa málið.
Til gamans má segja frá því að
eitt af stóru verkefnunum var að
steypa einingar í álverið á Grund-
artanga. Á þeim átti að vera sér-
stök áferð sem Guðmundur gerði.
Eitt kvöldið eftir að vinnu lauk
kom eigandinn með fjölskyldu
sína og langaði til að sjá fram-
leiðsluna sem var auðsótt mál.
Hann var hrifinn af þessu og setti
stafina sína í blauta steypuna.
Morguninn eftir komu menn til
vinnu og sáu að búið var, að þeim
fannst, að skemma áferðina. En
mér er minnisstætt hvað Guð-
mundur var ánægður þegar í ljós
kom hver var sökudólgurinn því
þannig vissi hann að eigandinn
var ánægður með framleiðsluna.
Seinna kom að því að fram-
leiðslan jókst og þegar einingarn-
ar voru reistar og gerðar úr þeim
hús þurfti ýmislegt að laga og
enn var Guðmundur sendur og
með lagni sinni og lipurð við
kaupandann gerði hann alla
ánægða. Einhverju sinni kom
upp mál sem þurfti að bjarga og
tæknimaður hjá fyrirtækinu fór
að ræða við Guðmund og segja
hvað þyrfti að gera og hvernig.
„Já,“ sagði Guðmundur „ég
hlusta og geri svo eitthvað skyn-
samlegt.“ Þetta varð svo aðal-
starf hans hjá fyrirtækinu að
bjarga málum.
Guðmundur var einn af þess-
um traustu mönnum sem allir
virtu, vann verk sín vel og naut
trausts hvar sem hann kom.
Ég þakka Guðmundi langt og
ánægjulegt samstarf og bið hon-
um guðs blessunar.
Herdísi og börnum þeirra
votta ég samúð mína.
Konráð Andrésson.
✝ Sigmar Ólasonsjómaður fædd-
ist á Reyðarfirði
12. október 1927.
Hann lést á Huldu-
hlíð Eskifirði 15.
apríl 2018.
Sigmar var
yngstur fimm
barna Óla Sigurðar
Bjarnasonar og
Kristínar Hólmfríð-
ar Nikulásdóttur.
Faðir hans lést þegar Sigmar
var tveggja ára og í uppvext-
inum leit hann á Ingvar, elsta
bróður sinn, sem föður. Önnur
börn Óla Sigurðar og Kristínar
Hólmfríðar voru Ingvar Ísfeld,
Guðjón Sigurjón, Bjarni Niku-
lásson Ólason og Þura Kristín.
Hálfsystir Sigmars er Sjöfn
Þórarinsdóttir.
Sigmar kvæntist 19. maí
1960 eftirlifandi eiginkonu
sinni, Grétu Friðriksdóttur, f.
22. ágúst 1927. Sigmar og
Gréta eignuðust þrjú börn,
Ástu Magneu, f. 16. maí 1957,
Hrein, f. 18. júlí 1963, og Óla
Nikulás, f. 16.
september 1964.
Barnabörn Sig-
mars og Grétu
eru átta og barna-
barnabörnin sex.
Sigmar lauk
námi frá Barna-
skóla Reyðar-
fjarðar og seinna
mótórista-
námskeiði í Nes-
kaupstað. Sigmar
fór ungur til starfa við sjávar-
útveg bæði til sjós og lands.
Frá 15 ára aldri var hann sjó-
maður á bátum frá Sandgerði,
Vestmannaeyjum, Hornafirði,
Eskifirði og Reyðarfirði.
Lengst af starfsævinnar var
hann vélstjóri á Gunnari SU
139, sem var í eigu Gunnars
hf. útgerðarinnar á Reyð-
arfirði og lauk störfum sjötug-
ur sem bátsmaður á togar-
anum Snæfugli SU 20 í eigu
Skipakletts hf.
Útför Sigmars fer fram frá
Reyðarfjarðarkirkju í dag, 21.
apríl 2018, klukkan 14.
Hinn sanni sæfari með sína
heiðu hugarsýn hefur siglt í sína
hinztu för eftir farsæla lífssigl-
ingu. Hagur vel á verk sem orð
er vænn og ljúfur drengskap-
armaður okkur horfinn bak við
huliðstjöld. Hafið dró snemma
huga hins sókndjarfa drengs og
þar var hans starfsvettvangur
alla tíð, vélar allar léku í hönd-
um hans, þar sem aðgát og um-
hyggja voru við lýði. Sjóferð
hver var örugg í hans höndum
og dýrmætt fyrir útgerðina
heima að eiga hann Sigmar að
sem kunni á öllu örugg og fum-
laus tök.
Sigmar var einstaklega
skemmtilegur maður, glettni
hans og góðlátleg gamansemin
skiptust á við mikinn fróðleiks-
forða og greinilegt að hann hafði
margt lært af lestri og sér í lagi
af ýmsum fróðleik. Sigmar hefði
orðið fjölhæfur leikari ef hann
hefði haft til þess aðstöðu. Ég sá
hann því aðeins tvisvar á leik-
sviði heima og hæfileikarnir
duldust engum sem sáu og
heyrðu og ógleymanlegur leikur
þeirra félaganna Karls Ferdín-
andssonar og hans á þorrablóti
heima, þar sem hin eðlislæga
fyndni hans og skopskyn kom-
ust til skila og salurinn heima
glumdi af hlátri. Ég skynjaði af
samtölum við hann að draum-
urinn um leikarann hefði verið
innst í ungum huga hans.
Sigmar hafði ákveðnar lífs-
skoðanir, heilsteyptur og sannur
félagshyggjumaður alla tíð og
afar fróður um þjóðmál öll.
Vélstjórinn var vinsæll og vel
látinn og vitnisberar um það
synir okkar sem ungir fóru til
sjós á Gunnari.
Sigmar var einkar farsæll
fjölskyldumaður, átti mætavel
gerða konu og vel gefin börn.
Hún Gréta hans var líka afar
vinsæl í sínum störfum og vildi
þar allra vanda leysa. Heimili
þeirra hið fallegasta og garð-
urinn þeirra bæjarprýði.
Það húmar að í huga mínum
þegar þessi vinfasti og veituli
sveitungi er kvaddur. Um hann
á ég margar skemmtilegar
minningar. Hann var drengur
góður eins og sagt var forðum.
Við Hanna sendum henni
Grétu og börnum hennar svo og
aðstandendum öðrum okkar
hlýjustu samúðarkveðjur.
Nú syngja bárur á ströndinni
saknaðaróð um sannan sæfara.
Við hin sem á ströndinni bíðum
tökum undir óðinn.
Blessuð sé vorbjört minning
Sigmars Ólasonar.
Helgi Seljan.
Sigmar Ólason
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
GUNNARS BERGS ÁRNASONAR,
fyrrverandi kaupmanns.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki og
vistmönnum Sandgerðis og hjúkrunarheimilinu Lögmannshlíð,
fyrir kærleiksríka umönnun og nærveru.
Erna H. Gunnarsdóttir Gunnar M. Guðmundsson
Jóhanna A. Gunnarsdóttir Vilbergur Kristinsson
Guðmundur Ö. Gunnarsson
Halldóra K. Gunnarsdóttir Árni G. Leósson
barnabörn og barnabarnabörn
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
vinarhug vegna andláts og útfarar ástkærs
föður okkar, tengdaföður og afa,
GUNNARS KRISTINSSONAR
stýrimanns
frá Dalvík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks
Eini- og Grenilundar, dvalarheimilinu Hlíð á Akureyri.
Gígja Gunnarsdóttir Ólafur Halldórsson
Úlfar Gunnarsson Vilborg Jóhannsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn