Morgunblaðið - 01.05.2018, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 1. MAÍ 2018
Ástkær tengda-
móðir mín hefur nú
kvatt okkur í hinsta
sinn eftir erfiða bar-
áttu við krabba-
mein. Ég er ákaflega þakklát fyr-
ir að hafa kynnst henni, hún var
einstök manneskja. Ég man svo
vel þegar ég kom inn í fjölskyld-
una og tók eftir öllum þessum
kærleika.
Helgi, maður minn, hafði
mömmu sína alltaf í huga og vildi
allt fyrir hana gera og það var
fullkomlega gagnkvæmt. Þegar
synir hennar voru allir saman-
komnir með mömmu sinni þá var
nú oft verið að stríða henni svolít-
ið og var mikið hlegið og tengda-
mamma hló gjarnan manna hæst
að fíflalátunum.
Sigga og Stefán hjálpuðu mér
mikið þegar ég ákvað að fara aft-
ur í nám. Ég var í fjarnámi frá
Háskólanum á Akureyri og kom
reglulega norður í námslotur með
börnin mín með mér. Krakkarnir
voru þá í pössun hjá ömmu Siggu
og það þótti nú hvorki krökkun-
um né Siggu leiðinlegt.
Ég fann að það var alltaf mikil
tilhlökkun að fá okkur og Sigga
naut þess að vera með barna-
börnin sem gerði dvöl okkar á
Akureyri einstaklega ánægju-
lega. Sigga kom svo stundum
suður til okkar til þess að hjálpa
til á meðan ég var í prófum. Ég
man svo vel eitt kvöldið þegar
Sigga var hjá okkur fyrir sunnan
og við sátum í sófanum og horfð-
um á sjónvarpið, Sigga með
gleðina sína og ég með nagandi
prófstress.
Við sáum eitthvað fyndið á
sjónvarpsskjánum og við hlógum
svo mikið saman að tárin runnu
niður kinnar okkar. Svona stund-
ir gleymast aldrei.
Ég var fegin að fá að vera með
Siggu á síðustu dögum hennar.
Dánarstundin var ótrúlega falleg
og er það stund sem ég mun
ávallt geyma í hjarta mínu. Öll
fjölskyldan var saman og kær-
leikurinn og samhygðin var mikil.
Söngur, tónlist, barnahlátur,
fuglasöngur og ást voru alltum-
lykjandi en það er einmitt þannig
sem ég minnist hennar Siggu,
mikil ást og tónlist og jafnvel
nokkrir fuglar flögrandi um.
Þín tengdadóttir,
Ásdís Ármannsdóttir.
Sigríður
Jónsdóttir
✝ Sigríður Jóns-dóttir fæddist
12. ágúst 1945. Hún
lést 16. apríl 2018.
Sigríður var
jarðsungin 23. apríl
2018.
Tengdamömmur
eru ákveðinn hópur,
sem til er sterk
staðalímynd af. Ég
grínaðist sjálf með
að ef tengdamamm-
an yrði góð skipti
minna máli að kær-
astinn væri fram-
bærilegur. Annað er
reyndar val, hitt sit-
ur maður uppi með.
Þegar ég kynntist
Mumma leið nokkuð langur tími
áður en ég hitti Siggu. Það fyrsta
sem ég sá til hennar var stutt við-
tal við hana í Degi um jólabakst-
urinn, sem gaf aðeins tóninn enda
mjög lýsandi fyrir hvernig hún
dekraði við fjölskylduna með
bakstri. Jólin 1996 var komið að
því að hitta hana og við fengum
strax vænan skammt hvor af ann-
arri því ég var inni á heimili
þeirra hjóna öll jólin og eyddi
meðal annars aðfangadagskvöldi
með fjölskyldunni. Frá fyrstu
stundu var ég velkomin og hófst
þar vinátta sem stóð í rúm 20 ár
og bar aldrei skugga á. Það er því
óhætt að segja að ég hafi unnið í
tengdamömmulottóinu. Ekki nóg
með að hún héldi vel utan um fjöl-
skylduna sína og væri henni stoð
og stytta í öllu, heldur áttum við
oft góðar stundir tvær. Sérlega
minnisstæðir eru margir óska-
lagatónleikar með Óskari okkar
Péturssyni enda höfðum við báð-
ar mikið dálæti á honum og nut-
um þess að hlusta á hann syngja.
Það eru dýrmætar minningar.
Það haustaði snemma þetta
vorið er stundum sagt þegar ís-
lenskt veður sveiflast öfganna á
milli. Undanfarnir dagar hafa
margir verið fallegir, vorið er
mætt með fuglasöng og loforði
um nýtt líf en innra með mér býr
haust. Tregi yfir að fá ekki lengri
tíma með Siggu. Um leið er ég
full þakklætis fyrir lottóvinning-
inn. Ég veit að þegar frá líður
mun sú tilfinning hafa betur, það
vorar og minningar verma.
Hafdís.
Sigga mágkona átti þá gáfu
öðrum fremur að sjá með hjart-
anu og láta það slá í takti kær-
leika, elsku og væntumþykju.
Hennar kærleika fengum við
öll að njóta í hennar stóra vina-
og fjölskyldugarði.
Leiðir okkar Siggu lágu saman
í sjöundu stofu í Barnaskóla
Akureyrar og í þeirri stofu áttum
við samleið frá 7 til 13 ára aldurs
og auðvitað fannst okkur öllum
bekkjarsystkinunum, að það væri
án efa besta stofan.
Síst óraði mig þá fyrir því þá
að yngri systir hennar, Lalla, yrði
eiginkona mín.
Samleið okkar Siggu fyrst í
barnaskóla og síðar sem vensla-
manns hennar er því orðin 55 ár.
Aldrei hefur nokkurn skugga
borið á vináttu okkar og sé vitnað
í Davíð Stefánsson frá Fagra-
skógi eftirfarandi:
Hverju sem ár
og ókomnir dagar
að mér víkja,
er ekkert betra
en eiga vini
sem aldrei svíkja.
Vinátta okkar Siggu sveik
aldrei, og henni var ævinlega um-
hugað um að mér sem öðrum í
hennar stóru fjölskyldu og góð-
um vinahópi liði vel.
Hún gaf þeim öllum af sjálfri
sér og orð Kahils Gibran úr Spá-
manninum eiga þar vel við: „Að
gefa af eigum sínum er lítil gjöf.
Hin sanna gjöf er að gefa af sjálf-
um sér.“
Það var stórkostlegt að fylgj-
ast með jákvæðu viðhorfi hennar
og upplifa þá hvatningu sem hún
veitti öllu sínu fólki og það ein-
læga þakklæti sem hún lét í ljósi
til hinstu stundar.
Það átti bæði við hvunndags og
á sparidögum, t.d. þegar hún
hlustaði á þriggja tíma flutning
Mattheusarpassíunnar hér í Hofi
sl. skírdag og hafði farið í hálfs
mánaðar skemmtiferð til Tene-
rife skömmu áður.
Ég syrgi Siggu mágkonu með
þakklæti fyrir allt sem hún var
mér.
Að lokum verða mér og von-
andi öðrum styrkur í sorginni
þessi orð Kahils Gibran úr Spá-
manninum: „Sorgin er gríma
gleðinnar … Þeim mun dýpra
sem sorgin grefur sig í hjarta
manns, þeim mun meiri gleði get-
ur það rúmað.“
Ég færi Stefáni svila mínum og
allri hans stóru fjölskyldu inni-
legar samúðarkveðjur okkar
Löllu (Sæbjargar), barna okkar,
maka þeirra og barnbarna
Munum brosið hennar Siggu
og þá birtu sem hún færði lífi
okkar.
Jón Hlöðver Áskelsson.
Elskuleg vinkona mín, hún
Sigga, er fallin frá alltof snemma.
Kynni okkar Siggu hófust ekki
löngu eftir að ég flutti til Akur-
eyrar. Við störfuðum saman á
skóladagvistun til nokkuð
margra ára.
Þar var Sigga mín alveg frá-
bær starfskraftur. Innan um
börnin í föndri, söng og sköpun
naut hún sín mjög vel enda hafa
mörg af þessum börnum sem eru
fullorðin í dag ekki gleymt Siggu
sinni.
Margar glaðar stundir höfum
við átt saman, má þar nefna Dan-
merkurferð sem er ekki langt síð-
an við rifjuðum upp og hlógum
mikið. Við máttum heldur ekki
missa af „Gestir út um allt“ í Hofi
því báðar vorum við mikið fyrir
söng, glens og grín.
Kaffihúsaferðir í bland við
búðaráp var með í okkar dagskrá.
En það sem var alltaf númer eitt
hjá Siggu minni var fjölskyldan,
eiginmaðurinn hann Stefán,
börnin og aðrir afkomendur.
Fyrir tæpum tveimur árum
veiktist Sigga og er þessi tími síð-
an þá búinn að vera erfiður fyrir
hana og fjölskylduna. En klett-
urinn í þessum veikindum var
Stefán hennar, vakinn og sofinn
öllum stundum ásamt börnum
þeirra. Sigga hafði gaman af
ferðalögum og í haust og aftur
eftir áramót komst hún til Te-
nerife og naut hún þessara ferða
ásamt Stefáni þó það tæki svolítið
á.
Ég kom frá Reykjavík daginn
sem hún lést, gat setið hjá henni
góða stund og haldið í hönd henn-
ar, fyrir það er ég afar þakklát.
Öllum aðstandendum votta ég
mína dýpstu samúð.
Elsku Sigga mín.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Þín vinkona,
Ásgerður Ágústsdóttir.
Kær vinkona, Sigríður Jóns-
dóttir, hefur kvatt okkur eftir
erfið veikindi. Við kynntumst
Siggu þegar við fluttum norður
til að gerast prófessorar við Há-
skólann á Akureyri í byrjun þess-
arar aldar. Stefán maður hennar
var samstarfsmaður okkar og
saman háðum við vonlausa bar-
áttu við „uppeldisfræðinga-maf-
íuna“, það er að halda einhverju
raungreinanámi inni í kennara-
menntun á Íslandi. Við kynnt-
umst Siggu fljótlega og urðum öll
mjög góðir vinir. Sigga var bráð-
greind og skemmtileg og frábær-
lega góður kokkur svo unun var
að vera boðin til þeirra í mat. Við
fórum líka saman í Óperuna, en
Sigga og Stefán voru reyndar
mun duglegri að sækja tónlistar-
viðburði en við. Eftir að við flutt-
um suður höfum við heimsótt
hvort annað nokkrum sinnum og
við Axel gist hjá þeim hjónum
fyrir norðan. Einu sinni komu
Sigga og Stefán í stutta heimsókn
til okkar í Húsafell og til stóð að
koma í lengri heimsókn þegar
heilsa Siggu leyfði, en af því gat
því miður ekki orðið. Við hittumst
síðast heima hjá okkur fyrir
sunnan fyrir nokkrum mánuðum
og þá glöddumst við yfir því að
Sigga var sæmilega hraust og
mjög hress og skemmtileg að
vanda. Því miður voru henni þó
ekki gefin lengri grið. Við kveðj-
um kæra vinkonu og þökkum
góða samfylgd og biðjum Stefáni
og fjölskyldu hans blessunar.
Hrefna og Axel.
Ég veit ekki hvar
ég á að byrja eða
hvað ég á að segja, ég
veit ekki hvernig ég á
að losna við þyngslin
fyrir hjartanu eða við
kökkinn úr hálsinum. En það
lagast með tímanum segja þeir.
Það er skrítið að finna til léttis
í sorginni, þ.e. léttis fyrir þína
hönd eftir erfiða baráttu síðast-
liðna mánuði. En ég veit að þér
líður betur núna og að amma og
afi taka þér opnum örmum. Við
sem eftir sitjum þurfum bara
smátíma.
Ég hef hugsað í gegnum árin
Kristján
Gunnlaugsson
✝ Kristján Gunn-laugsson fæddist
30. maí 1952. Hann
lést 7. apríl 2018.
Útför Kristjáns fór
fram 14. apríl 2018.
að það er munur
frá því við sátum
bara tvö á kvöldin
heima og spiluð-
um yfir í að fjöl-
skyldan er orðin
svo stór að það er
púsluspil að koma
öllum fyrir, sem
er svo yndislegt.
Sem krakki
vildi ég alltaf vera
hjá þér, í sveitinni
upplifði ég mikið frelsi, öryggi
og ást. Þegar þið afi voruð á
sjónum var ég í góðu yfirlæti hjá
ömmu. Þegar þú varst heima
druslaðist ég með þér út um allt,
hvort sem það var að laga eitt-
hvað í skúrnum, dytta að bátn-
um, hjálpa til við heyskap eða
skutlast út á Stapa. Við vorum
góð saman.
Þú studdir mig í öllu sem ég
tók mér fyrir hendur, sama hvað
það var. Ég var alltaf spennt að
hringja í þig þegar ég var með
eitthvað nýtt á prjónunum því ég
vissi að ég hefði alltaf þinn
stuðning og hvatningu.
Þú varst svo ljúfur, ástríkur,
skapgóður, fyndinn, uppátækja-
samur og hjálpsamur. Ég sá að
fólk sóttist eftir félagsskap þín-
um. Það var oft gestkvæmt
heima þegar gamlir vinir komu í
heimsókn, jafnvel frægir.
Manstu þegar ég pissaði næstum
í buxurnar af spenningi þegar
gamall vinur þinn sat í eldhúsinu
heima og þér fannst ótrúlega
fyndið að ég stóð þarna með
stjörnur í augunum. Þú virtist
bara þekkja alla.
Við höfum alltaf þótt mjög lík
í útliti, ég man sérstaklega eftir
því að ég var að fara vestur með
rútunni og kona sem settist við
hliðina á mér, sem ég hafði aldr-
ei hitt, spurði: „Ertu dóttir hans
Stjána á Ökrum?“ Seinna átti ég
oggulítil samskipti við lögregl-
una í Borgarnesi og lögreglu-
maðurinn horfði á mig og spurði:
„Ertu dóttir hans Stjána á
Ökrum?“ Ég var stolt af að vera
dóttir hans Stjána á Ökrum.
Strákarnir mínir munu ávallt
vera betri manneskjur fyrir að
hafa átt þig að. Þeir muna hvað
afi var sniðugur og þolinmóður.
Ómetanlegar eru heimsóknirnar
ykkar Siggu til okkar til Dan-
merkur, þeir voru alltaf svo
spenntir að fá ykkur því þetta
var þeirra tími, þið láguð með
þeim á gólfinu að púsla eða
kubba, hoppuðuð með þeim á
trampólíninu og fóruð í ófáa
göngutúrana um hverfið. Þegar
við komum vestur gafstu þér
alltaf tíma með þeim, alveg sama
hversu mikið var að gera. „Kall-
arnir hans afa,“ sagðirðu alltaf.
Ég á eftir að sakna símtal-
anna okkar, ég á eftir að sakna
fyndnu frásagnanna þinna sem
stundum voru hugsanlega pínu
ýktar. Ég á eftir að sakna faðm-
laganna þinna.
En við systur þökkum fyrir að
Sigga, Pétur og Þórhallur eru
hluti af fjölskyldunni okkar. Við
munum passa hvert upp á annað.
Ástarkveðja,
Karen.
✝ Jórunn GuðrúnOddsdóttir
fæddist í Reykja-
vík 10. febrúar
1938. Hún lést á
Sjúkrahúsinu á
Selfossi 26. mars
2018.
Foreldrar henn-
ar voru Oddur
Halldór Ólafsson,
f. á Leirá í Leirár-
sveit 12. júlí 1886,
d. 13. júní 1978, og Pálína Sig-
rún Jóhannsdóttir, f. á Grafar-
ósi á Höfðaströnd 12. október
1898, d. 31. maí 1941. Tvíbura-
systir Jórunnar er Friðbjörg
Þórunn. Systkini
Jórunnar, sam-
mæðra, eru: Axel
Sölvason, f. 1931,
og Svala Sölvadótt-
ir, f. 1933, d. 2008.
Samfeðra: Fjóla
Borgfjörð, f. 1911,
d. 1985, Katrín, f.
1917, d. 1966, Þor-
steinn, f. 1919, d.
1994, Gísli, f. 1922,
d. 1995, Halldór, f.
1924, d. 1952, og Alfreð Ólafur,
f. 1927, d. 1968.
Útför Jórunnar fór fram frá
Fríkirkjunni í Reykjavík 6. apr-
íl 2018.
Elsku vinkona mín kær, nú ert
þú farin yfir móðuna miklu og
komin heim í ljósið og blóma-
brekkuna. Við höfum verið vin-
konur til margra ára, dætur okk-
ar léku sér saman og áttum við
margar ánægjustundir. Þú varst
með eindæmum greiðvikin,
hjálpsöm og bóngóð. Ég sakna
þín mikið og vil ég nú biðja Guð
almáttugan að vera með og
senda styrk til hans Hauks þíns
og einkadóttur þinnar hennar
Kollu, sona hennar og barna-
barna þinna. Þeirra missir er
mikill. Þú munt ætíð eiga stað í
hjarta mínu. Ég ætla að láta
fylgja með þessi ljóð sem segja
allt sem hægt er að segja um þig,
mín kæra vinkona.
Umhyggjusöm ertu, vinaleg og góð
til þín vildi ég semja þennan óð
Þín gleði og hlátur alltaf mig gleður.
Að heyra í þér aldrei mig tefur.
Sérstök, dugleg, traust og trú.
Vitur, hjálpsöm … það ert þú.
Hlý og bjartsýn, til í spjall.
Þú getur stoppað hið mesta fall.
Einstök, stríðin, líka feimin.
Hugrökk, djörf, stundum dreymin.
Allt jákvætt get ég sagt um þig.
Alltaf áttu tíma fyrir mig.
Vinátta okkar er mér mikils virði.
Vinkonur verið síðan á Rhodos.
Eitthvað sérstakt höfum við átt.
Huggað hvor aðra, þegar eigum við
bágt.
Alltaf er gott að leita til þín.
Þú ert besta vinkona mín.
Þakka vil þér af öllu hjarta.
Engu hef ég yfir að kvarta.
Alltaf munt þú eiga mig að
því í hjarta mínu áttu stað.
Því ég lofa um eilíf alla
ef einhvern tíma þarft þú að kalla.
(Höf. ók.)
Við andlátsfregn þína,
allt stöðvast í tímans ranni.
Og sorgin mig grípur,
en segja ég vil með sanni,
að ósk mín um bata þinn,
tjáð var í bænunum mínum,
en Guð vildi fá þig,
og hafa með englunum sínum.
Við getum ei breytt því
sem frelsarinn hefur að segja.
Um hver fær að lifa,
og hver á svo næstur að deyja.
Þau örlög sem við höfum hlotið,
það verður að skilja.
Svo auðmjúk og hljóð,
við lútum að frelsarans vilja.
Þó sorgin sé sár,
og erfitt er við hana að una.
Við verðum að skilja,
og alltaf við verðum að muna,
að Guð hann er góður,
og veit hvað er best fyrir sína.
Því treysti ég nú,
að hann geymi vel sálina þína.
Þótt farin þú sért,
og horfin ert burt þessum heimi.
Ég minningu þína,
þá ávallt í hjarta mér geymi.
Ástvini þína, ég bið síðan
Guð minn að styðja,
og þerra burt tárin,
ég ætíð skal fyrir þeim biðja.
(Bryndís Halldóra Jónsdóttir)
Við munum hittast aftur í
blómabrekkunni eins og við
ræddum svo oft um, mín kæra.
Þín vinkona
Ásta, Friðleifur
og fjölskylda.
Jórunn Guðrún
Oddsdóttir
Afi minn var
ótrúlega flottur afi.
Hann var svona
ekta afi, eins og er í
bókunum. Hann var með hvítt
hár og yfirvaraskegg. Samt var
hann öðruvísi en allir aðrir og er
ég viss um að það þyrfti að búa til
nýtt orð til að lýsa honum afa
mínum. Afi var líka stríðinn og
hrekkjóttur og það þótti mér
gaman.
Við afi vorum miklir vinir.
Hann vissi ótrúlega mikið og gat
kennt mér mikið. Eins og t.d.
hvernig maður á að veiða og
smíða.
Þegar ég var í Hafnarstrætinu
hjá ömmu og afa fórum við afi oft
niður í kjallara að smíða. Við
Haraldur I.
Óskarsson
✝ Haraldur I.Óskarsson
fæddist 5. október
1954. Hann lést 30.
mars 2018.
Útför Haraldar
fór fram 16. apríl
2018.
smíðuðum báta og
bókstafi saman.
Við afi fórum líka
oft með ömmu í úti-
legur með tjald-
vagninn. Það þótti
mér alltaf skemmti-
legt.
Líka þegar við
sóttum ömmu í
vinnuna á Glerár-
torgi, þá var nú yfir-
leitt skroppið í dóta-
búðina og afi keypti eitthvað
handa mér.
Uppáhaldið mitt voru veiði-
ferðirnar. Sérstaklega þegar það
var farið út á Hjalteyri. Það var
svo róandi, maður heyrði svo
mikið í náttúrunni og náði að
hugsa svo mikið. Svo þegar fiskur
beit á urðu lætin og það var mjög
skemmtilegt. Svo var farið heim
með fiskinn og amma eldaði hann
og við borðuðum hann í kvöld-
mat.
Elsku afi minn, takk fyrir allt.
Þín
Júlí.