Morgunblaðið - 23.06.2018, Blaðsíða 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 23. JÚNÍ 2018
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1800
www.hjarta.is
Virðing,
reynsla
& þjónusta
Allan
sólarhringinn
571 8222
Svafar:
82o 3939
Hermann:
82o 3938
Ingibjörg:
82o 3937
www.kvedja.is
svafar & hermann
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi.
ÁRNI FALUR ÓLAFSSON
flugstjóri,
Háalind 7, Kópavogi,
lést á Líknardeild Landspítalans í Kópavogi
15. júní. Útför fer fram frá Lindakirkju 29.
júní
klukkan 13.
Gréta Hulda Hjartardóttir
Hjörtur Árnason Elín Guðmundsdóttir
Ólafur Árnason Sigrún A. Hjörleifsdóttir
Guðbjörg S. Árnadóttir Sigurður Zoëga Einarsson
Árni Árnason
barnabörn og langafabörn
Elskuleg móðir mín, tengdamóðir, amma og
langamma,
ELÍN SIGRÍÐUR MARKÚSDÓTTIR
frá Rofabæ, Meðallandi,
lést miðvikudaginn 20. júní á Hrafnistu,
Kópavogi. Útför fer fram frá Lindakirkju
mánudaginn 25. júní klukkan 13.
Guðleif Bender Guðm. A. Gunnarsson
Friðrik Örn Guðmundsson Eva Dögg Guðmundsdóttir
Brynjar Freyr Guðmundsson
Marteinn Steinar Þórsson Guðrún Eva Mínervudóttir
barnabarnabörn
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar og
amma,
ÞURÍÐUR S. HOLM GEORGSDÓTTIR,
varð bráðkvödd mánudaginn 11. júní.
Jarðarförin hefur farið fram.
Jakob Daníelsson
Emilía Katrín Leifsdóttir
Harpa Ragnhildur Jakobsdóttir
Dagný Lind Jakobsdóttir
og barnabörn
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
SIGÞÓR HÁKONARSON,
Arnarási 1, Garðabæ,
lést miðvikudaginn 13. júní, hann verður
jarðsunginn frá Vídalínskirkju í Garðabæ
miðvikudaginn 27. júní klukkan 13.00.
Lilja Bragadóttir
Bragi Sigþórsson Guðrún S. Hlöðversdóttir
Hörður Sigþórsson
Hákon Sigþórsson Kristín Gunnarsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Dásamlegur sonur okkar, bróðir, mágur,
föðurbróðir og barnabarn,
EINAR HUGI GEIRSSON,
lést í návist fjölskyldu og vina á
gjörgæsludeild LSH Hringbraut, 19. júní.
Útförin fer fram frá Dómkirkjunni í Reykjavík
fimmtudaginn 28. júní klukkan 13.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á að láta Kraft,
stuðningsfélag fyrir ungt fólk með krabbamein, njóta þess.
Ragna Björg Guðbrandsdóttir, Geir Oddsson
Oddur Geirsson Sandra Ýrr Sonjudóttir
og sonur
Heiðar Ingi Geirsson
Margrét Einarsdóttir
Edda Einarsdóttir
✝ Jónas Helga-son Sigurðsson
fæddist á Ísafirði
20. ágúst 1944.
Hann lést á Land-
spítalanum 16. júní
2018.
Foreldrar hans
voru Sigurður H.
Jónasson, f. 15.9.
1906, d. 2.1. 1977
og Elísabet Jóns-
dóttir, f. 7.11.
1912, d. 2.1. 1977. Systkini Jón-
asar eru Valgerður, f. 19.9.
1940, Sigrún Jóna Guðmunda,
f. 29.10. 1941, Katrín, f. 20.10.
1942, Hjálmar Hafþór, f. 22. 3.
1949, d. 2. 10. 2014, Sigurður
Rósi, f. 22.4. 1950 og Kristján
Hallgrímur, f. 16.5. 1952, d.
2.1. 1977. Jónas kvæntist þann
2. mars 1968 Lóu Guðrúnu
Guðmundsdóttur, f. 1.3. 1941.
Foreldrar hennar voru Guð-
mundur Halldórsson, f. 15. 2.
1906 og Kristborg Jónsdóttir, f.
8. 1. 1923. Börn Jónasar og
Lóu eru: a) Sigrún Ásta, f. 28.
5. 1968. Synir hennar eru
Magnús Hagalín, f. 1989, Krist-
inn Ingi, f. 1991 og Grétar
Geir, f. 1998. b) Sigurður
Hreinn, f. 20.8. 1969, í sambúð
með Ólöfu Gísla-
dóttur, f. 1971.
Dóttir þeirra er
Guðrún Dagbjört,
f. 2005. c) Kolbrún
Elsa, f. 14.3. 1973,
gift Valtý Gísla-
syni, f. 1973. Sam-
an eiga þau dæt-
urnar Ellen Ósk, f.
2001 og Rakel Ósk,
f. 2004. Af fyrra
sambandi átti Kol-
brún soninn Ágúst Inga, f.
1992 og Valtýr synina Gísla, f.
1997 og Símon Frey, f. 1999. d)
Kristín Ósk Jónasdóttir, f. 14.
3. 1973, í sambúð með Berg-
steini Gunnarssyni, f. 1964. Af
fyrra sambandi á Kristín son-
inn Hannes Hólm, f. 1995 og
Bergsteinn börnin Særúnu
Lind, f. 1994 og Helga Snæ, f.
1996.
Jónas starfaði lengst af sem
verkstjóri hjá Ísafjarðarbæ,
þar til hann lét af störfum
vegna aldurs. Síðastliðin 14 ár
var hann virkur í félagsstarfi
Karlakórsins Ernis.
Útför Jónasar fer fram frá
Ísafjarðarkirkju í dag, 23. júní
2018, og hefst athöfnin klukk-
an 14.
Skjótt skipast veður í lofti og
óraunverulegar aðstæður blasa
við. Ekki hefði mann órað fyrir því
fyrir nokkrum dögum að sú staða
kæmi upp að pabbi félli svo
skyndilega frá. En í sorginni
fylgja manni hlýjar minningar um
yndislegan föður og afa.
Forréttindi okkar eru að hafa
alist upp á jafn ástríku heimili og
raun ber vitni. Þar sem ávallt var
tekið á móti manni með opinn
faðm, maður hvattur áfram til að
sinna því sem maður hafði áhuga á
og raunverulegur áhugi sýndur
öllum viðfangsefnum manns,
hvort sem það var nám, áhugamál
eða störf.
Að auki var Hlíðarvegurinn
ávallt skjól, ekki bara okkar og
barna okkar heldur líka vina okk-
ar og vina barnanna okkar. Það
þótti aldrei neitt óeðlilegt við það
að það bættust nokkrir við í mat
eða jafnvel að vinir fengju að búa á
heimilinu svo mánuðum skipti.
Forréttindi barnanna okkar
eru að hafa upplifað alla þá ástúð
sem mögulegt er að fá frá ömmu
og afa. Endalaust tími til að lesa,
hlusta, skutla, leika, hjóla eða bara
hanga saman.
Pabbi var alltaf tilbúinn til að
aðstoða við það sem við þurftum
aðstoð við, hvort sem það var að
mála hús, passa börn eða skipta
um dekk.
Hann veigraði sér ekki við að
taka frí úr vinnu til að aðstoða
okkur. Hann til að mynda tók sér
tveggja vikna afaorlof við fæðingu
eins barnabarnsins til að móðirin
kæmist í skólann, eins veikinda-
daga afabarna, fór með í skóla-
ferðir barnabarna og fylgdist með
íþróttaiðkun þeirra.
Leit á þetta sem forréttindi sín,
að fá tækifæri til að kynnast þess-
um gullmolum sínum almennilega
en um leið veita foreldrunum
ómetanlega hjálp.
Pabbi var afi af lífi og sál og
barnabörnin áttu svo sannarlega
stóran sess í hjarta hans. Hjarta
hans var stórt og því nóg pláss fyr-
ir þau barnabörn sem fylgdu með
tengdabörnum.
Pabbi hafði mjög gaman af því
að ferðast og í dag er ómetanlegt
að eiga sameiginlegar minningar
frá þeim ferðum. Af mörgum
skemmtilegum ferðum stendur þó
óneitanlega upp úr ferð er við
systur fórum með foreldrum okk-
ar og 9 af 10 barnabörnunum
þeirra í hálfsmánáðar frí til Lanz-
arote árið 2007.
Hlíðarvegurinn verður áfram
skjól okkar allra, en nú stendur
mamma vaktina ein.
Elsku pabbi, minning þín mun
lifa með okkur.
Kolbrún og Kristín.
Elsku Jónas okkar bróðir og
móðurbróðir, þú varst tekinn of
fljótt frá okkur.
Þín er sárt saknað. Hvíldu í friði.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sigurður Jónsson frá frá
Presthólun)
Elsku Lóa og fjölskylda, við
vottum ykkur dýpstu samúð.
Katrín Sigurðardóttir (Katý)
og Elísabet Katrínar Sig-
marsdóttir.
Jónas Sigurðsson söng 1. tenór
í karlakórnum Erni síðustu 14 ár
ævinnar. Byrjaði seint, en naut
hverrar mínútu, elskaði fé-
lagsskapinn. Mætti manna best á
æfingar, jafnt sem hvers konar
bras eða uppákomur sem kórinn
tók sér fyrir hendur. Tónleikar
kórsins í vor voru þeir fyrstu frá
því hann byrjaði sem Jónas stóð
ekki á sinni hillu á söngpöllunum.
Röddin var eitthvað ekki í lagi
fannst honum og ákvað því að sitja
á áhorfendabekkjum. Þetta varð
honum reyndar frábær upplifun
því þá heyrði hann fyrst almenni-
lega í kórnum.
„Ég vissi að ég væri í góðum
kór,“ sagði hann að tónleikunum
loknum: „En að hann væri svona
góður!“ og ljómaði allur.
Eitt var það hlutverk sem Jón-
as gegndi af einstakri alúð og
kostgæfni fyrir okkur félagana.
Það var að sitja í afmælisnefnd.
Hann, öðrum fremur, sá til þess að
enginn kæmist upp með að eiga
afmæli án þess að eftir því væri
tekið. Stórafmælum félaga er sér-
staklega fagnað með viðeigandi
gjöf frá kórnum. Jónas gætti þess
vandlega að allir fengju sína heim-
sókn frá nefndinni.
Við Ernismenn kveðjum nú
þennan ljúfa dreng með trega og
munum sakna hans hlýja hand-
taks og yndislegu nærveru.
Lóu, börnum þeirra Jónasar og
öðrum aðstandendum biðjum við
guðs blessunar og styrks í þessum
harmi.
Fyrir hönd KK Ernis,
Viðar, Andrés og Hlynur.
Það voru erfið skilaboð sem við
vinkonurnar fengum að morgni
laugardagsins 16. júní sl. Jónas
pabbi Kollu og Kristínar var lát-
inn. Við krakkarnir í vinahóp
Kollu og Kristínar vorum alltaf
velkomin á Hliðarveg 22 til Lóu og
Jónasar og það voru ekki alltaf ró-
legheit í kringum okkur. Við feng-
um að halda heilu matarboðin,
baka bleikar pönnukökur, leggja
undir okkur stofuna og horfa sam-
an á mynd í einni hrúgu og ósjald-
an gistum við allar stelpurnar.
Jónas hló gjarnan að okkur en
við munum aldrei eftir því að hann
hafi nokkurn tímann skammað
okkur eða sett okkur lífsreglurn-
ar. Hjá honum mættum við alltaf
jákvæðni, brosi og hlýju. Hann
var aldrei fyrir okkur, brosti, sló á
létta strengi og sagði kannski:
„Þið eruð nú meiri kerlingarnar.“
Hann lét okkur aldrei finna það ef
hann var pirraður á okkur, ekki
einu sinni þegar Sandra og Kristín
rændu rúmteppi þeirra hjóna og
saumuðu síamstvíburabúninginn
úr því.
Í seinni tíð hefur ekkert breyst.
Þegar við komum í heimsókn á
Hlíðarveginn hefur okkur alltaf
verið tekið fagnandi í fullt hús af
hlýju. Síðast komum við stelpurn-
ar allar þar inn í hóp þegar við
vorum á árgangsmóti á Ísafirði
fyrir nokkrum árum. Nóttina áður
hafði geisað stormur og eitt
stærsta tréð í garðinum hafði svo
gott sem fallið. Hann talaði mikið
um tréð og storminn og sýndi okk-
ur hvernig það stóð rammskakkt á
lóðinni. Vildi heyra hvað við vær-
um búnar að vera að gera okkur til
skemmtunar og hvað væri fram-
undan á dagskránni. Síðar um
kvöldið komumst við að því að
bróðir hans hafði látist nóttina áð-
ur. Hann vildi ekki að það skyggði
á gleðina okkar og hafði því þagað
um það. Það lýsir Jónasi svo vel,
hann verndaði sína.
Við erum allar sérstaklega
þakklátar fyrir að hafa kynnst
þeim hjónum og fyrir að hafa allt-
af átt þau að sem unglingar.
Heimili þeirra hefur verið fyrir-
mynd okkar allra og þaðan eigum
við góðar og dýrmætar minning-
ar. Elsku Jónas, takk fyrir góð-
mennskuna og takk fyrir okkur.
Við viljum votta Lóu, börnum
og fjölskyldum þeirra innilegrar
samúðar. Megi góður Guð og allt
það góða í heiminum gefa ykkur
styrk í sorginni. Minning um góð-
an mann mun lifa um ókomin ár.
Halldóra Björk Norðdahl,
Kristjana Bjarnþórsdóttir,
Lára Sverrisdóttir og Sandra
Kristjánsdóttir.
Góðar minningar koma upp
þegar við kveðjum Jónas, minn-
ingar frá þeim tíma þegar við
bjuggum á Ísafirði og þegar þau
Lóa komu austur á land í heim-
sókn.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Með þessum orðum kveðjum
við Jónas.
Samúðarkveðjur til ykkar,
elsku Lóa og fjölskylda.
Hvíl í friði, kæri Jónas.
Halldór og Ingibjörg.
Það var árið 1991 sem ég stóð á
tröppunum við Hlíðarveg 22 og
knúði dyra. Ég var þangað kom-
inn til að heimsækja aðra heima-
sætuna. Ekki er laust við að ég
hafi verið nokkuð stressaður og
feiminn enda hafði ég ekki hitt
föður hennar áður. Ég hafði að
vísu hitt móður hennar nokkrum
sinnum því hún starfaði í mennta-
skólanum þar sem ég var við nám.
Ég kveið því nokkuð að hitta föður
hennar, eins og ungt fólk kvíðir
kannski oft fyrir að hitta foreldra
unnustu eða unnusta í fyrsta sinn.
En þegar opnað var og mér var
boðið inn hvarf stressið fljótt sem
og feimnin. Þarna var ég kominn
inn á heimili gæðafólks, hjónanna
Jónasar og Lóu. Jónas kom vel
fyrir frá fyrstu stundu enda ekki
hægt annað en að falla vel við
hann. Rólegur, skemmtilegur, við-
ræðugóður og einstakt ljúfmenni í
alla staði. Ekki skemmdi fyrir að
hann studdi Arsenal í enska bolt-
anum eins og ég. Þetta var árið
1991 og næstu árin var nær dag-
legur samgangur hjá okkur. Eftir
að leiðir okkar dóttur hans skildi
skömmu fyrir aldamót heyrði ég
öðru hvoru frá honum og hitti,
bæði á höfuðborgarsvæðinu og á
Ísafirði og eftir að Facebook kom
til sögunnar heyrði ég öðru hvoru í
honum í gegnum þann ágæta sam-
félagsmiðil. Alltaf var Jónas eins,
rólegur og skemmtilegur viðræðu.
Jónas mun ávallt vera í minn-
ingunni enda ekki oft sem maður
kynnist fólki sem er gætt jafn
miklum mannkostum og hann var.
Hann var alltaf tilbúinn að aðstoða
okkur unga fólkið við eitt og annað
sem þurfti að gera, jafnvel þótt
hann væri oft örugglega mjög
þreyttur enda vinnudagarnir
langir og margir hjá honum. Kurt-
eisi er nokkuð sem ég tengi mjög
við Jónas enda var hann kurteis
með eindæmum. Hann tók öllum
vel og kom fram við fólk af mikilli
virðingu.
Jónas var mikill jafnaðarmaður
en þó mátti greina íhaldsmann í
honum þegar kom að mat, hann
var ekki hrifinn af öllum mat og
ófáanlegur til að borða sumt, sér-
staklega kjúkling og svínakjöt, en
það sem má kalla þjóðlegan ís-
lenskan mat borðaði hann af bestu
lyst. Þá var kaffi í miklu uppáhaldi
hjá honum.
Í starfi mínu hjá lögreglunni á
Ísafirði þurfti ég oft að hafa sam-
band við starfsmenn áhaldahúss
bæjarins en þar starfaði Jónas
sem verkstjóri og staðgengill bæj-
arverkstjóra. Mér er sérstaklega
minnisstætt hina skelfilegu nótt
þegar snjóflóð féll á Flateyri og
varð 20 manns að bana. Þá var ég
á næturvakt og margt þurfti að
gera eftir að fréttir bárust af snjó-
flóðinu. Kolófært var innanbæjar
á Ísafirði enda veðurhamurinn
óhugnanlegur. Ég vissi að Jónas
var starfandi bæjarverkstjóri
þessa dagana og hringdi í hann
um miðja nótt. Þegar hann svaraði
sagði ég honum aðeins að snjóflóð
hefði fallið á Flateyri og nú þyrfti
að moka innanbæjar svo hægt
væri að koma björgunarliði til
Flateyrar. Hann spurði engra
spurninga, sagðist bara fara í mál-
ið. Tuttugu mínútum síðar voru
fyrstu moksturstæki bæjarins
komin út til starfa. Svona var Jón-
as, málum var sinnt og brugðist
hratt og örugglega við.
Barnabörnin voru Jónasi ofar-
lega í huga og hann var í góðu
sambandi við þau og lagði mikla
rækt við þau. Það var ekki slæmt
fyrir þau að eiga slíkan gæða-
mann, sem Jónas var, fyrir afa.
Ég votta Lóu og öðrum ætt-
ingjum Jónasar mína dýpstu sam-
úð.
Meira: mbl.is/minningar
Kristján Ágúst Kristjánsson.
Jónas Helgason
Sigurðsson