Morgunblaðið - 13.07.2018, Page 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 13. JÚLÍ 2018
✝ Bjarni BragiJónsson, fyrrv.
aðstoðarbanka-
stjóri Seðlabanka
Íslands og hag-
fræðilegur ráðu-
nautur banka-
stjórnar Seðla-
bankans, fæddist í
Reykjavík 8. júlí
1928.
Hann lést á
hjúkrunarheimil-
inu Grund að morgni sunnu-
dagsins 1. júlí síðastliðins.
Foreldrar Bjarna Braga voru
Jón Hallvarðsson, f. 16.5. 1899,
d. 13.4. 1968, sýslumaður í
Stykkishólmi og hrl. í Reykja-
vík, og Ólöf Bjarnadóttir, f.
18.11. 1895, d. 11.7. 1988, hús-
móðir í Stykkishólmi og
Reykjavík og síðar iðnverka-
kona í Reykjavík.
Systkini Bjarna Braga voru
Baldur, f. 6.9. 1926, d. 8.5. 2008,
kennari; Sigríður, f. 14.5. 1931,
d. 10.10. 2007, bankaritari;
Svava, f. 25.4. 1932, d. 2.6. 1952,
myndlistarnemi.
Bjarni Bragi kvæntist 22.4.
1948 Rósu Guðmundsdóttur, f.
25.3. 1930, B.Ed. og kennara.
Hún er dóttir Guðmundar Matt-
híassonar, f. 22.9. 1874, d. 27.4.
1949, verkstjóra í Reykjavík, og
k.h., Sigurrósar Þorsteins-
dóttur, f. 16.7. 1896, d. 11.7.
1971, iðnverkakonu frá Horni
við Höfn í Hornafirði.
Börn Bjarna Braga og Rósu
eru:
1) Jón Bragi, f. 15.8. 1948, d.
3.1. 2011, Ph.D. í efnafræði og
prófessor við HÍ, var kvæntur
Guðrúnu Stefánsdóttur kenn-
ara en þau skildu. Þau eiga 3
ional Accounts Division 1959-60
í París, Frakklandi og svo í
framhaldinu um sumarið 1960 í
Osló í Noregi, deildarstjóri
þjóðhagsreikningadeildar Efna-
hagsstofnunar 1962-69, for-
stjóri Efnahagsstofnunar 1969-
71, framkvæmdastjóri áætlana-
deildar Framkvæmdastofnunar
ríkisins 1972-76.
Bjarni Bragi var hagfræð-
ingur Seðlabanka Íslands 1976-
83, aðstoðarbankastjóri 1983-94
og hagfræðilegur ráðunautur
bankastjórnar 1994-98 er hann
lét af störfum fyrir aldurs sak-
ir.
Bjarni Bragi var NATO-
gistiprófessor á vegum HÍ við
Pomona College í Kaliforníu
1964. Þá var Bjarni Bragi einn-
ig stundakennari í hagrann-
sóknum, þjóðhagsreikningum
og áætlunum við viðskipta- og
hagfræðideild HÍ 1966-67 og
1974-80.
Bjarni Bragi skrifaði fjöl-
margt um efnahagsmál. Má hér
geta greinar sem hann skrifaði
árið 1975 sem ber heitið „Auð-
lindaskattur, iðnþróun og efna-
hagsleg framtíð Íslands“. Þar
komu fyrst fram hugmyndir um
auðlindagjald sem enn er tekist
á um. Einnig skrifaði hann
„Verðtrygging lánsfjármagns
og vaxtastefna á Íslandi“ sem
gefið var út af Seðlabanka Ís-
lands árið 1998. Ber þetta rit
vott um yfirgripsmikla þekk-
ingu hans á þessu sviði.
Í tengslum við nám hans og
störf fluttu þau hjónin, Bjarni
Bragi og Rósa, með öllum börn-
um sínum árið 1957 til Cam-
bridge í Englandi, árið 1959 til
Parísar í Frakklandi og sum-
arið 1960 til Osló í Noregi. Árið
1964 fluttu þau ásamt elsta syni
sínum til Kaliforníu í Banda-
ríkjunum einn vetur.
Bjarni Bragi var virkur í
félagsmálum frá unga aldri og
sat í ótal nefndum og stjórnum
gegnum tíðina. Má þar nefna,
inspector scholae í MR 1947-8
og formaður Æskulýðsfylking-
arinnar 1948. Bjarni Bragi var
varabæjarfulltrúi Sjálfstæðis-
flokksins í Kópavogi 1962-69,
var forseti Rotaryklúbbs Kópa-
vogs 1991-92 og formaður
Rótarýsjóðsnefndar umdæm-
isins 1995-99. Þá var hann for-
maður Stofnunar Sigurðar
Nordals 1993-99.
Bjarni Bragi var ástríðu-
fullur unnandi klassískrar tón-
listar, bæði í hlustun og flutn-
ingi og voru Bach og Schubert
hans eftirlætistónskáld, sér-
staklega voru sönglög Schu-
berts honum hjartkær. Hann
söng með Pólýfónkórnum í
mörg ár sem og öðrum kórum.
Ættfræðigrúsk var honum
einkar hugleikið og þá sér-
staklega þegar rýmri tími gafst
við eftirlaunaaldur.
Uppáhaldsstaður og unaðs-
reitur þeirra hjóna, Braga og
Rósu, var að Seljum á Mýrum í
Borgarfirði, nærri ættarslóðum
Jóns föður hans. Um tíma hélt
hann þar nokkra hesta sem
voru þeim hjónum til mikils
yndis. Þau hjón voru bæði vin-
mörg og félagslynd og stund-
uðu vini sína og fjölskyldu af
alúð og tryggð.
Útför Bjarna Braga fer fram
frá Neskirkju í dag, föstudag-
inn 13. júlí 2018, og hefst at-
höfnin kl. 13.
börn: Sigurrós,
Sigríði Dröfn og
Bjarna Braga.
Seinni eiginkona
Jóns Braga var
Ágústa Guðmunds-
dóttir prófessor.
2. Ólöf Erla, f.
20.5. 1954, ker-
amikhönnuður og
kennari við Mynd-
listaskólann í
Reykjavík, gift Sig-
urði Axel Benediktssyni, um-
sjónarmanni hjá BSRB, og eiga
þau tvö börn; Benedikt Braga
og Kristínu Erlu.
3. Guðmundur Jens, f. 4.9.
1955, lyfjafræðingur hjá Actav-
is, kvæntur Ástu Hrönn Stef-
ánsdóttur framleiðanda. Börn
hans og Guðrúnar Steinars-
dóttur fulltrúa eru Steinar
Bragi og Rósa, en þau skildu.
Guðmundur var í sambúð með
Vigdísi Sigurbjörnsdóttur er
lést 2012.
Barnabarnabörn Bjarna
Braga og Rósu eru 12 talsins.
Bjarni Bragi fæddist í
Reykjavík. Hann lauk stúdents-
prófi frá MR 1947, viðskipta-
fræðiprófi frá HÍ 1950, stundaði
framhaldsnám við Háskólann í
Cambridge í Englandi 1957-59
og hefur farið í náms- og kynn-
isferðir til ýmissa erlendra og
alþjóðlegra hagstofnana.
Bjarni Bragi var skrifstofu-
maður hjá Olíuverslun Íslands
1947-50, fulltrúi í útflutnings-
deild SÍS 1950-55, fulltrúi í hag-
deild Framkvæmdabanka Ís-
lands 1955-57 og 1960-62, rit-
stjóri tímarits bankans, Úr
þjóðarbúskapnum, 1962-66,
ráðgjafi í OEEC (OECD) Nat-
Í dag, 8. júlí, þegar þetta er
ritað, hefði faðir minn orðið ní-
ræður. Hann hafði lifað langa og
góða ævi og gat litið ánægður til
baka á ævihlaup sitt, á afkom-
endur sína sem hann var yfir-
máta stoltur af, sem og framlagi
sínu til fræðigreinar sinnar.
Faðir minn var ástríkur og
ástríðufullur maður, hrókur alls
fagnaðar í veislum og samkom-
um. Hann skemmti sér og öðrum
iðulega af lífi og sál. Ræðumaður
var hann mikill og ekki var hald-
in sú veisla í fjölskyldunni eða
meðal vina að Bjarni Bragi Jóns-
son héldi þar ekki ræðu. Um-
hyggjusemi og ábyrgðartilfinn-
ing (ásamt smá skammti af
athyglissýki) réði þar mestu.
Sama gilti um minningargreinar,
en þær skipta örugglega mörg-
um tugum í gegnum tíðina.
Áhugamál hans voru af marg-
víslegum toga og ótrúlegt minnið
hélst allt til æviloka. Hann var
skarpgreindur og víðlesinn.
Mjög fróður og vel að sér á
mörgum sviðum, nánast sama
hvar borið var niður. Sérstaklega
varðandi kvæði og ljóð. Heilu
ljóðabálkarnir, t.d. Gunnars-
hólmi Jónasar, voru fagurlega
fluttir eftir minni. Stöku ljóð orti
hann sjálfur og þá einkum til
Rósu sinnar. Tónlistin var hon-
um líka hugleikin, hann naut
hennar bæði sem hlustandi og
flytjandi, en hann söng lengi með
Pólýfónkórnum.
Pabbi var gæddur ríkri kímni-
gáfu af svalara taginu. Ósjaldan
var verið að ögra viðteknum hug-
myndum og skoðunum, sem
hann var alls ófeiminn við.
Það sem átti hug hans allan
síðustu árin var hins vegar
ættfræðigrúsk. Hann tók það
alla leið eins og stundum er sagt.
Eitt sinn hafði hann verið að
reyna að ná sambandi við mig.
Það var mjög áríðandi, ég átti að
hringja strax. Erindið reyndist
vera að tjá mér skyldleika við
einhvern fjarskyldan nú löngu
gleymdan forföður! Jón Bragi
bróðir minn sagði mér einnig að
pabbi hefði einu sinni sem oftar
verið að rekja skyldleika langt
langt aftur í ættir. Gastu áttað
þig á tengingunni? spurði ég.
Bróðir minn svaraði: „Nei, ég
missti meðvitund löngu áður en
hann var kominn að Jóni klaust-
urhaldara!“ Hann dundaði líka
við það seinustu árin að skrifa
æviminningar sínar og bók um
afa sinn Bjarna Jensson.
Andlát föður míns var alls
ekki óvænt. Heilsu hans hafði
hrakað mjög hratt síðustu ár og
einkum þó síðustu misseri. Það
var engin leið til baka og svo
margt hafði glatast af því sem við
köllum lífsgæði. Söknuður og
sorg er vissulega létti blandin yf-
ir því að hans raunum er nú lok-
ið. Sagt er að tíminn lækni öll sár
og sjálfsagt er það rétt. Hins
vegar er það svo að minningar og
missir minna stöðugt á sig gagn-
vart ástvinum sem næst standa
en auðvitað með tímanum breyt-
ist sárasti söknuðurinn í þakk-
læti.
Ég veit að þú skrifaðir aldrei
minningargreinar til fólks í ann-
arri persónu en ég ætla að leyfa
mér það.
Kæri pabbi, ég þakka þér fyrir
allt sem þú varst mér og mínum
á þinni löngu gjöfulu ævi.
Allt sem þú kynntir fyrir mér,
kenndir mér, leiðbeindir, bæði
beint og óbeint með því góða for-
dæmi sem þú settir á svo mörg-
um sviðum.
Þinn sonur,
Guðmundur Jens.
„Veistu það, Ásta! að ástar þig
elur nú sólin?“ Þetta var fyrsta
kveðja tengdaföður míns til und-
irritaðrar er ég kom til þeirra
heiðurshjóna til kvöldverðar og
kynningar fyrir nokkrum árum
eftir að ég og yngsti sonur
þeirra, Guðmundur Jens, rugluð-
um saman reytum. Vitnaði hann
þar í ljóðlínur úr kvæði Jónasar
Hallgrímssonar, Ásta, sem átti
vel við. Og þetta var alls ekki í
fyrsta og eina sinn sem hann fór
með ljóð eða heilu ljóðabálkana
fyrir mig. Hvílíkt minni! Og ég
hreifst svo sannarlega með. Ekki
það að ég kynni öll bestu ljóð
þjóðarinnar afturábak og áfram
eins og þessi öðlingsmaður.
Heldur hreifst ég af gáfum hans
og þeirri góðmennsku sem hann
svo sannarlega sýndi mér frá
okkar fyrstu kynnum. Hann var
óspar á að slá mér gullhamra
eins og sönnum séntilmanni
hæfði og það þótti mér ofurvænt
um.
Hjá þeim góðu hjónum átti ég
margar góðar og ljúfar stundir
hvort sem var við eldshúsborðið
á Þorragötunni, í matarboðum
eða í sveitasælunni á Seljum á
Mýrum. Þau tóku mér svo inni-
lega vel að á stundum fannst mér
þau koma mér nánast í foreldra
stað, en ég hafði misst mína um
aldur fram. Þó okkar kynni hafi
ekki spannað marga áratugina
fannst mér alltaf eins og ég hefði
þekkt þau alla ævi. Það var og er
notaleg tilfinning.
Bjarni Bragi var fræðimaður
og fagurkeri. Hann var náttúru-
barn, söngmaður góður, hnytt-
inn, orðheppinn með eindæmum
og fróðleiksmaður í fyllstu merk-
ingu þess orðs. Hann var fylginn
sér, maður orða sinna og sagði
sínar skoðanir á mönnum og
málefnum hispurslaust. Það átti
vel við mig.
Ættfræði átti hug hans allan
eftir að hann lét af störfum sem
farsæll hagfræðingur og aðstoð-
arbankastjóri Seðlabankans fyr-
ir aldurs sakir. Hann rakti ættir
mínar á fyrsta hálftíma okkar
kynna og þegar hann sá að við
tengdumst merkum höfðingjum
þessa lands var ég þar með tekin
í sátt. Það var gaman að fylgjast
með honum grúska í ættum,
vinna að endurminningunum
sínum sem sannarlega var mér
mikill og góður fróðleikur um líf
hans allt og fjölskyldu. Ófáar
sögurnar voru sagðar um horfna
tíma og þreyttist maður sjaldan
að heyra þær, þó svo þær væru
gjarnan margendurteknar. Hann
hafði gaman af að hafa sig í
frammi og þó svo sumum þætti
oft á tíðum nóg um, þá elskaði ég
þessa eiginleika hans. Mér
fannst hann skemmtilegur kar-
akter og enn og aftur hreifst ég
með. Sjaldan minnist maður á
Bjarna Braga án þess að nefna
rósina hans, hana Rósu, í sömu
andrá, hana sem var hans hald-
reipi fram á síðasta dag. Sam-
band þeirra var fallegt og ein-
lægt og ég gleymi aldrei meðan
ég lifi þeirra síðustu kveðju-
stund. Ég er ævinlega þakklát
fyrir að hafa getað aðstoðað
tengdamóður mína Rósu síðustu
mánuði er veikindi Bjarna tóku
þá stefnu að hann gat ekki leng-
ur notið sín heima við. Hann
eyddi síðustu tveimur mánuðum
á hjúkrunarheimilinu Grund og
verður seint þakkað það hlýja
viðmót og umhyggja sem starfs-
fólkið þar sýndi honum og okkur,
oft við erfiðar aðstæður.
Bjarni Bragi var fyrst og síð-
ast góður drengur og er það svo
um suma menn sem maður kynn-
ist á lífsleiðinni að þeir eru öðr-
um fremri og gleymast seint,
þannig er það með ástkæran
tengdaföður minn, Bjarna Braga
Jónsson, sem ég kveð í dag með
miklum söknuði og þakklæti í
hvívetna.
Takk fyrir mig og veistu,
Bjarni Bragi, að sannarlega ást-
ar mig elur nú sólin.
Og þú átt nú stóran þátt í því!
Ég sé glettið bros þitt fyrir
mér núna og þannig minnist ég
þín ævinlega.
Þín tengdadóttir,
Ásta Hrönn.
Ég á nokkrar minningar um
afa frá því ég er barn; líklega
stóð mér ógn af honum, enda bar
hann þykk gleraugu og klæddist
gjarnan jakkafötum, brúnum,
með sveru búrgúndílituðu bindi,
enda áttundi áratugurinn; ef-
laust var hann nýkominn af fundi
í Seðlabankanum og búinn að
ræða vaxtastig megnið af deg-
inum. Ég man líka að það var
eitthvað óútreiknanlegt við
manninn, hann var fullorðnari en
aðrir, gat verið geipilega alvar-
legur í fasi og stjórnaði augljós-
lega heiminum, en kúventist si
svona í hláturskast og stríðni
sem var barnalegri en hjá hinum
börnunum sem ég þekkti.
Þegar ég var tíu ára kleip
hann mig í kinnina og sagði að ég
hefði fitnað, sem var sjálfsagt
rétt hjá honum. Seinna, þegar
hann var í kringum sjötugt, gerði
ég það sama við hann í matarboði
og hann tók því vel. Hann gat
hlegið að sjálfum sér, svo lengi
sem maður var ekki á annarri
skoðun en hann í hagfræði, póli-
tík, ættfræði og guðfræði, enda
voru skoðanir hans svo ræki-
legar á þeim sviðum að það var
ekki fyrirhafnarinnar virði að
setja sig upp á móti þeim. Hann
gat verið hvass í samskiptum –
líklega myndi heiðarleiki vera of
fallegt orð yfir það, fyrir mér
væri það hömluleysi – sem hafði
sína jákvæðu birtingarmynd í því
hvað hugur hans var virkur og
leitandi fram á síðasta dag, og
hve einlægur hann var í að deila
með sér hugmyndum sem vöktu
áhuga. Líklega var það morgun-
ljóst í öllum okkar samskiptum
að hann var af annarri kynslóð –
eins og títt er um afa – og mér
sýnist að þessi gerð menntafólks,
sem líka voru uppfræðarar (það
mátti gúgla í þeim) og sérlunduð
öll sem eitt, sé að hverfa.
Mér skilst að afi hafi átt erfiða
æsku og þau systkinin öll. Hann
var skarpur náungi en lagði á sig
mikla vinnu til að uppfylla mögu-
leika sína, og sú hlið hans sem
hafði ekki tíma fyrir neitt kjaft-
æði sprettur máske þaðan. Ann-
ars er það eflaust villandi að gera
of mikið úr gáfunum, mig grunar
að hann hafi verið mikil og jafn
rækileg tilfinningavera en hleypt
fáum þangað inn, ég þekki þá
hlið bara af afspurn. Og vísbend-
ingar um hana má finna í ræðum
sem hann hélt um mig og okkur
öll í fjölskyldunni þegar við
skírðumst, fermdumst, giftumst,
buðum í kaffi þar sem voru nógu
margir til að slá mætti í glas. Ef
eitthvað gerðist í fjölskyldunni
var afi mættur með ræðuhöld og
ljóð, og virtist þar hafa fylgst
betur með persónulegu lífi
manns heldur en nokkurn grun-
aði; hann spurði sjaldan hvað
væri að frétta, enda reyndist
hann kunna góð skil á því í ræð-
unum og maður frétti þar margt
nýtt af sjálfum sér, og í fjöl-
skylduannálum sem hann sendi
frá sér í lok hvers árs. Við vorum
öll fjandi vel heppnuð og fræg, að
minnsta kosti innan fjölskyld-
unnar, í meðförum afa. Lífið
verður litlausara og eilítið vit-
lausara án hans. Góða ferð.
Steinar Bragi Guðmundsson.
Sterkustu minningar mínar úr
æsku um afa snúast um skák. Ég
lærði mannganginn og fljótlega
eftir það gat ég unnið foreldra
mína. Afi var hins vegar sterkur
skákmaður og til að byrja með
lagði hann hönd sína þvert á
borðið og sópaði helmingi af sínu
liði út af við upphaf skákar. Vann
mig samt. Kallaði á ömmu í hvert
sinn sem hann vann og útlistaði
með nákvæmum hætti hvernig
það hefði átt sér stað. Þegar árin
liðu gaf afi alltaf færri og færri
menn við upphaf skákar, þurfti
að lokum að byrja með fullskipað
lið, passaði sig á því að vinna mig
alltaf. Ég þurfti að leggja mig
fram og bæta mig stöðugt, afi
kenndi mér það. Fyrstu þrír,
jafnvel fjórir leikir okkar beggja
voru líkt og greyptir í stein, svo-
kallað fjögurra riddara tafl, ekk-
ert annað kom til greina. Afi
kenndi mér reglu.
Afi var mjög hreinskiptinn,
laus við meðvirkni af öllu tagi,
sagði það sem honum bjó í
brjósti umbúðalaust. Hann var
einstaklega greindur, mjög vel
að sér í ýmsum tungumálum,
stjórnmálum, sögu, bókmenntum
og ættfræði svo fátt eitt sé nefnt.
Afi var alltaf tilbúinn til að deila
með öðrum þessari þekkingu –
sem unglingi þótti manni stund-
um nóg um – en hann kenndi
mér líka aga, mannasiði, ákveðni,
viljastyrk og vinnusemi. Þetta
voru kostir sem afi bjó yfir.
Afi var einstaklega góður við
börnin mín, barnabarnabörnin
sín. Þau fundu hlýju frá honum
og sýndu honum hlýju á móti. Afi
elskaði börn, líkt og hann elskaði
tónlist, söng, listir, náttúru,
mannamót, sveitina sína. Afa er
sárt saknað.
Benedikt Bragi Sigurðsson.
Ég má til að koma fáeinum
snöggsoðnum minningarorðum
að við fráfall stórfrænda vors,
Bjarna Braga.
Ég má ekki eiga von á því
framvegis að vera vakinn
snemma á sunnudagsmorgnum
við upphringingu frá Bjarna
blessuðum, uppveðruðum af ein-
hverju hugðarefni sem hafði
gripið hann, oftast eitthvað varð-
andi áana.
Kynni okkar Bjarna hafa stað-
ið lengi og að því leyti sem þau
snerust ekki um ættina þá um
sameiginlegt hugðarefni okkar,
sem er verðtryggingin. Of langt
mál er að rekja það, en upphafið
var blaðarimma sem þeir faðir
minn og hann, náfrændurnir,
áttu um þau mál 1971 – og urðu
þó á eitt sáttir.
Bjarni var jafnan manna gal-
vaskastur þegar eins konar ætt-
armót voru á döfinni, að
ógleymdum Jóhannesi Nordal,
og mér er hann minnisstæður
þar sem hann stendur veifandi
eyrnaskefli Björns Gunnlaugs-
sonar landmælingaforföður vors
við heimaslóðir Björns í Veltu-
sundi fyrir þrjátíu árum.
Við bárum bækur okkar sam-
an þegar hann tók saman bækl-
ing um afa sinn, Bjarna Jensson
lækni, og að síðustu átti Bjarni
frumkvæði að því að grafreitur
Reykjavíkurskólafjölskyldunnar
í Hólavallakirkjugarði var gerð-
ur í stand þegar tvö hundruð ár
voru liðin frá fæðingu ættföður-
ins, Jens Sigurðssonar rektors,
2013. Þar hitti ég hann síðast.
Verði ekki aðrir til þess, flyt
ég hér kveðju okkar niðjanna af
þessari umgetnu fjölskyldu og
frá mér persónulega til Rósu,
með ævarandi þökkum.
Hjalti Þórisson.
Bjarni Bragi var á áttunda og
níunda áratug síðustu aldar í for-
ystusveit við mótun hagstjórnar
hér á landi. Lengstan feril og all-
an síðari hluta starfsævinnar átti
Bjarni Bragi í Seðlabanka Ís-
lands, fyrst sem aðalhagfræðing-
ur en síðar aðstoðarbankastjóri
og hagfræðilegur ráðunautur
bankastjórnar.
Framlag Bjarna Braga á
starfsferlinum var verulegt. Eft-
ir hann liggur fjöldi ritgerða um
efnahagsmál og hann tók þátt í
margvíslegum efnahagsaðgerð-
um. Tvennt stendur þó upp úr
þegar horft er til mikilvægis og
langtímaáhrifa. Hið fyrra er
framlag hans varðandi stjórnun
fiskveiða og auðlindagjald en um
það skrifaði hann nokkrar mik-
ilvægar greinar um miðjan átt-
unda áratug síðustu aldar. Hið
seinna er um verðtryggingu fjár-
skuldbindinga og markaðsákv-
arðaða vexti á árunum um og eft-
ir 1980. Hann átti ásamt fleirum í
Seðlabankanum stóran þátt í að
leggja fræðilegan grunn að þess-
um aðgerðum, útskýra og afla
þeim stuðnings. Þær stöðvuðu
bruna fjársparnaðar landsmanna
og voru mikilvægur aðdragandi
minni verðbólgu snemma á tí-
unda áratugnum. Þessi mál voru
þá og ætíð síðan Bjarna Braga
hugleikin og hann var óþreytandi
í að útskýra muninn á raunvöxt-
um og nafnvöxtum og það gagn
sem verðtrygging fjárskuldbind-
inga getur gert við ákveðnar að-
stæður.
Ég kynntist Bjarna Braga
fyrst þegar hann réð okkur
Yngva Örn Kristinsson sem sum-
arstarfsmenn árið 1978. Haustið
1980 var ég síðan ráðinn í fullt
starf við hagfræðideild bankans
og starfaði með Bjarna Braga
með hléum í nærri einn og hálfan
áratug, lengst af sem undirmað-
ur hans. Samstarf okkar var að
mínu mati bæði farsælt og gott.
Hann hafði blómstrað á áttunda
Bjarni Bragi Jónsson