Skírnir - 01.09.2016, Síða 56

atkvæðagreiðslu var samningnum síðan eindregið hafnað. Staða for-
setans hélt samt áfram að veikjast og það var sem Ólafur Ragnar stæði
á litlum eigin hólma í miðju straumþungu fljóti. Á öðrum bakka
fljótsins voru ríkisstjórnarflokkarnir, Samfylkingin og Vinstri hreyf-
ingin –Grænt framboð, en á hinum stjórnarandstaðan, flokkar gamla
Íslands, Sjálfstæðisflokkur og Framsóknarflokkur. Fáir treystu for-
setanum í hólmanum (Svanur Kristjánsson 2015b: 326).
Á bak við tjöldin voru hins vegar aðrir brúarsmiðir að störfum
sem tókst sitt ætlunarverk. Þingflokkar ríkisstjórnarflokkanna og
Sjálfstæðisflokksins stóðu saman að tillögu um lausn Icesave-deil-
unnar og í byrjun árs 2011 samþykkti Alþingi nýjan Icesave-samn-
ing með 44 atkvæðum gegn 16; þrír þingmenn sátu hjá.28 Í skoð -
anakönnun kom fram að um 60% svarenda studdu samninginn.
Um helmingur fólks taldi að Alþingi eitt ætti að ráða úrslitum máls-
ins, eða álíka margir og sögðust styðja að þjóðaratkvæðagreiðsla
ætti að fara fram að tilstuðlan forseta Íslands. Í krafti áskorana 20%
kjósenda ákvað Ólafur Ragnar samt að synja lögunum staðfestingar.
Þau voru síðan felld í þjóðaratkvæðagreiðslu með talsverðum meiri-
hluta (60%).29
Að minni hyggju markaði þessi ákvörðun tímamót á forsetaferli
Ólafs Ragnars Grímssonar. Hann virtist ekki hafa vilja til að byggja
brú milli andstæðra sjónarmiða innanlands í Icesave-deilunni. Hlut-
292 svanur kristjánsson skírnir
28 Allir þingmenn Samfylkingar voru fylgjandi samningnum svo og allir þingmenn
VG nema tveir. Níu þingmenn Sjálfstæðisflokksins studdu málið; fjórir voru á
móti og einn sat hjá. Fimm þingmenn Framsóknarflokks voru á móti en tveir
sátu hjá. Þingmenn Hreyfingarinnar, þrír að tölu, voru andvígir samningnum. Sbr.
www.althingi.is/thingstorf/thingmalin/atkaedagreidsla/?nnafnak=44028
29 Þorsteinn Pálsson (2016) skrifar m.a. um Icesave-samninginn sem Alþingi
samþykkti á ársbyrjun 2011: „Niðurstaða [Icesave]málsins sýnir nefnilega að lík-
legt er að samningar hefðu verið betri kostur fyrir þjóðarheildina. Þótt
lýðskrumið hafi tekið völdin í umræðunni er með öllu óþarft að vera með einhverja
feimni um staðreyndir þessa stóra máls. Bretar og Hollendingar fá allar sínar út-
greiðslur endurgreiddar með þokkalegum vöxtum og bætur vegna kostnaðar. Auk
þess fá þeir nokkurn gengishagnað. Samningar hefðu trúlega þýtt heldur hærri
vaxtagreiðslur. En á móti kemur að óvissan um endalok málsins átti sinn þátt í að
hagvöxtur fór seinna af stað en ella hefði mátt vænta. Þetta er að vísu ekki hægt
að reikna út með nákvæmni en flest bendir til að hagvaxtartapið hafi verið meiri
en vaxtarávinningurinn. Það er alveg óþarfi að draga fjöður yfir þetta.“