Breiðfirðingur - 01.04.1985, Qupperneq 127

BREIÐFIRÐINGUR
125
Fremrigrund. Vestan við hann á milli hans og Skipatanga er
Bœjarvík. í hana um túnið rennur Bæjarlækurinn. Upp af
Bæjarvík neðan túns heitir Túnfótur vestan við hann er Sauð-
húsholt. Niður með öllum Túnfæti að vestan, allt ofan frá túni
sjást leifar af mjög fornri garðhleðslu (gamall vörslugarður?).
í Túnfæti rennur kaldavermslulind, á upptök sín ofarlega í
túninu, þornar ekki. Parna var á vetrum sauðfé og hestum
vatnað. Jafnan nefnd Lindin. Mýrin á milli Túnfótar og
Bæjarvíkur heitir Veita, þar var dágóð torfrista enda mikið
notuð. Vestan við Bæjarvíkina er Skipatangi, út af Skipatanga
er langt og lágt þangsker, sem fer í kaf um hálffallinn sjó og
heitir Dyrasker. í klettana gengt naustum í Skipatanga er
skarð og frá bænum séð ber Dyraskerið í skarðið.
Út af Skipatanga eru tveir samliggjandi klettahólmar \ axnir
töðu- og melgrasi, á þeim stærri standa hlunnindavörður (eða
vörður til að fæla vargfugl). Par er dálítið varp. Þessir hólmar
nefnast jafnan einu nafni Stóra-Góða. Nokkru vestar er varp-
laust, gróðurlaust bungulagað, lítið klettasker. Það er Litla-
Góða. Hún fer að mestu í kaf um stórstreymi. Fram og vestur
af Skipatanga er stór og hár grashólmi með mjög háu klettariði
að norðvestan og norðan, en mun lægri austantil, sá hólmi
heitir Fótbaldur. Hann er austanvert við Fótbaldurssund sem
er í mynni Djúpafjarðar. Lágt grjótrif tengir Fótbaldur við
vesturenda Skipatanga er heitir Fótbaldursrif, fer í kaf um
flæðar. Norðaustan klettanna í Fótbaldri er lág grasgrund
nefnd Fótbaldursgrund. Uppi á hólmanum, rétt austar en þar
sem hann er hæstur, er lítil tóft, trúlega leifar af fornum fiska-
hjalli. Alvanalegt var að skipa vöru á land í Fótbaldri þá lág-
sjávað var og ekki var uppflot í Skipatanga, þar fór og einnig
oft fram útskipun á vöru, svo og kindum.
Að Fótbaldri var aðflot og lendandi um stærstu fjörur, enda
þar oft lagt bát er bíða þurfti aðfalls.
Munnmæli segja að Hallsteinn goði hafi átt hest er Fót-
baldur hét og sundriðið honum yfir sundið um fjöruliggjand-
ann, (þá mjótt mjög og straumlítið), er hann fór að heimsækja
Gró vinkonu sína á Grónesi.