Breiðfirðingur - 01.04.2009, Síða 13

BREIÐFIRÐINGUR
11
áður segir og kynntist því að ekki hafði eplið fallið langt frá
eikinni þar. M.a. er Sæmundur Björnsson vel hagmæltur eins
og faðir hans var og meðfylgjandi minningarljóð ber með sér.
Hann lifir nú á tíræðisaldri á Hrafnistu, en ljóðið fárra ára
gamalt. Það er ort um son hans, Björn, sem féll frá langt um
aldur fram. Sæmundur var orðlagður fyrir vöndun og nákvæmni
við allt sem hann tók að sér að gera.
Björn sonur Sæmundar, sá sem minningarljóðið er um, var
þá innan við fermingu og kannski á vissu umbrotaskeiði
tápmikils unglings. Þó sór hann sig í ættina eins og ég hafði
kynnst henni. Mörgum árum þar á eftir lágu leiðir okkar aftur
saman um skeið úti í eyjum vegna atvika sem ekki verða rakin
hér. Og þrátt fyrir áratuga verkefni og lífsreynslu á öðrum
slóðum var þó margt eftir af glaðbeitta, verklagna ferm-
ingarstráknum frá Reykhólum.
Þegar hafist var handa að „brúa“ Gilsfjörð og leggja veg úr
Saurbæ yfír í Króksfjarðarnes, réðist Björn þar til starfa sem
bílstjóri, enda gamalreyndur á þeim vettvangi eins og fram
kemur í minningarljóði föður hans. Ekki veit ég hvort af-
bragðsfallegur frágangur þess vegar er Bjössa kunningja mínum
að þakka, en ekki kæmi mér á óvart að hann ætti þar góðan hlut
að máli.
Skömmu seinna þegar hann var kominn til starfa á öðru
landshorni kenndi hann þess meins sem ekki varð bætt. Og
þegar ég kom að dánarbeði hans á líknardeild Landspítala, ekki
löngu eftir það, held ég að hann hafi ekki skynjað þá heimsókn
eða heyrt kveðju mína. Seinna barst mér í hendur minningarljóð
föður hans sem mér fannst eiga fullt erindi við fleiri en mig.
Stundum verður okkur, sem nú erum að eldast, til þess
hugsað hversu margt hefur breyst á okkar ævi, vonandi til bóta.
T.d. frá gamla sjóndapra manninum, sem vann nytjahluti á
rúmstokki sínum af slíkri natni og kunnáttu að vert er að þess
sé minnst, til nútímans sem brúar firði, leggur brautir neðan-