Breiðfirðingur - 01.04.2009, Síða 30

28
BREIÐFIRÐINGUR
Síðar í bréfinu leitaði sýslumaður álits amtsins um hvað gera
skuli og beiðist
... ráðstafana og álits hins háa Amts um málefni þetta, og
sjerstaklega um þau atriði, hvort heimild sje til að bjóða
hlutaðeigendum að eyða (grafa eða brenna) leifar af hinum
bráðdauðu skepnum, eða hvort þó eigi sje ástæða til að
banna að nota kjöt og innýfli úr þeim til manneldis; hvort
heimild og ástæða sje til að skipa Hákoni bónda Oddssyni á
Kjallaksstöðum að rífa til grunna fjós það, er hinir dauðu
gripir voru í, og hvort Hákon bóndi eigi þá ekki heimting á
endurgjaldi fyrir fjósið, og eins fyrir leifar (kjöt og húðir) af
gripunum, ef honum skyldi verða boðið að glata þeim, og
hvaðan slíkt endurgjald eigi að greiðast.
Er af þessu ljóst, að veikin hefur komið upp í Stóra-Galtardal
ekki seinna en í byrjun ágúst sumarið 1885.
í dagbókum Guðlaugs Daðasonar á Heiðnabergi, sem
varðveittar eru í skjalasafninu í Búðardal, segir við 15. sept.
1885 að frést hafi að sjálfdauðar hafi orðið af miltisbrandi í
Galtardal stóra 3 kýr hjá bændunum þar og hefði ekki verið
hægt að hirða neitt af þeim. Af orðunum má ráða að ekki er
neinn efi talinn á því, að um miltisbrand hafi verið að ræða.
í raun segir þetta ekki nákvæmlega hvenær kýrnar drápust í
Galtardal, því að ekki voru mjög örar samgöngur úr Galtardal
og inn á Skarðsströnd.
Af tilvitnuðum orðum sýslumanns kemur fram, að hann
samdi „reglur til bráðabyrgða til að varna útbreiðslu“ og eru
þær dagsettar 14. ágúst 1885. Þær sýna að menn hafa gert
sér ljóst, að sjúkdómurinn var þekktur og talinn mjög
alvarlegur og sjálfsagt að sýslumaður reyndi að hefta
útbreiðslu hans. Einnig segir að fjósið í Stóra-Galtardal hafi
verið flutt, sem er örugglega sami flutningur og Kjartan
hafði spurnir af.
Reglurnar setti sýslumaður eftir að hafa fengið skýrslu