Breiðfirðingur - 01.04.2009, Blaðsíða 86

84
BREIÐFIRÐINGUR
hætt. Leitin að lauginni hlaut því að bíða enn um stund.
Seinna var ákveðið var að grafa upp skála í landi Stóra
Vatnshorns í Haukadal og byggja þar síðan tilgátuhús og kenna
það við Eirík rauða, í það verkefni var veitt af alþingi meðal
annars. Við skálauppgröftinn vann Guðmundur Ólafsson fom-
leifafræðingur og var hann fengin til að leita að „týndu lauginni“
á Laugum.
Guðmundur kemur á staðinn og byrjar á að segja: „Mjög
erfitt er um vik til rannsóknar þarna á staðnum. Skriðugrjótið er
að mestu fremur smátt eða um 5-10 cm. í þvermál, með hvassar
brúnir. Ekki er hægt að koma við neinum vélum til að aðstoðar
við rannsóknina án þess að valda verulegum spjöllum í
umhverfinu. Allur gröftur á staðnum verður því að vinnast með
handverkfæmm og er því seinlegur“ (Guðmundur Ólafsson,
1999, bls. 11).
í skýrslu Gísla Gestsonar 1956 kemur fram „að skriðan sé
mjög laus og halli skriðunnar allmikill“. Skriðan er sú sama og
ekki hefur fallið ný skriða þarna á þessum rúmum fjörutíu
árum. Heldur hefur skriðan og hlíðin gróið upp eftir að búskap
lauk á Laugum.
Guðmundur leitar laugarinnar nokkrum metrum ofar og
norðar í skriðunni en steypta þróin er og í Bæjargilinu, sjá gröft
no. 3 og 4. Eftir að hafa gengið með fólk þarna í nokkur sumur
er ekki gott að vita hvað Guðmundi gekk til að grafa einmitt
þarna, annað en að þar er skriðan þynnri en í kringum steyptu
þróna, og í Bæjargilinu sjálfu er aðeins grjót.
Sumarið 1997 kom Þór Magnússon þjóðminjavörður að
Laugum og settumst við í margumtalaða brekku með skýrslu
Gísla Gestsonar okkur til halds og trausts. Við lestur hennar og
vettvangskönnun fannst okkur líklegast að laugina væri helst
að finna þar sem Gísli taldi að hennar væri helst að leita, sunnan
lækjarins úr Bæjargilinu, rétt fyrir ofan núverandi girðingu. Þar
var ekki talin ástæða til að taka svo mikið sem einn skurð
sumarið eftir.