Breiðfirðingur - 01.04.2009, Side 110

108
BREIÐFIRÐINGUR
lát Ólafs læknis Björnssonar á Hellu harmafregn mikil, en hann
lést 19. janúar, 52 ára að aldri. Geir óskaði mér til hamingju
með húsnæðiskaupin á Hjarðarhaga 28.
Um vetrardvölina í Þykkvabæ skrifar Geir þetta: „Vetrardvöl
mín í Þykkvabæ varð mér að mörgu leyti lærdómsrík. Sambúð
fólksins, athafnasemi og ættstofnar hæfilega blandaðir,
hafa myndað þarna sterka heild, sem gott er að kynnast.
Sönglíhð í skólanum færði mér ógleymanlegar ánægjustundir,
og sumardagurinn fyrsti síðast liðið vor er ekki einasta
skemmtilegasti dagurinn í kennslutímabili mínu, heldur einn af
dýrðlegustu dögum ævi minnar.“
í næsta bréh, sem Geir ritar í barnaskólanum á Varmalandi
í Borgarhrði 17. mars 1968, segir hann frá því, að hann hah
fengið aðkenningu af kransæðaþrengslum. Um sjúkdóminn
segir Geir annars þetta: „Allar húsbyggingar mannlífsins ganga
úr sér fyrr eða síðar, þó að viðhaldstæknin vinni þar hlutverk
sitt í vaxandi mæli.“
Þriðja bréhð frá Geir til mín, af fjórum, er ritað að Rauðalæk
45 á annan í páskum 1968. Þar fer Geir þess á leit við mig
að fá að taka mynd af öllum barnahópnum í Þykkvabæ, áður
en skólaárinu ljúki. En rétt fyrir páska hittist einmitt þannig á,
að ég mætti Geir á gatnamótum Snorrabrautar og Laugavegs
með allan hópinn úr skóla mínum. Um þennan fund segir Geir
þetta: „Ég held, að það hah ekki verið nema hmm mínútur,
sem ég tafði ykkur þarna, en á þeim mínútum greindi ég margt.
Og það, sem vakti þar fyrst athygli mína, var heiðríkjan, sama
heiðrfkjan, sem mér fannst alltaf mæta mér daglega meðan ég
dvaldi á meðal ykkar. Þrátt fyrir óþekkt og ærslagang, sem mér
fannst stundum nóg um, gat ég aldrei fundið neitt, sem benti
á undirhyggjuskap, alltaf djarheiki, sem kom beint framan að
manni, og yhr þeim djarheika var sama heiðríkjan, sem mér
fannst alltaf einkenna þorpið og íbúa þess, að því leyti, sem ég
kynntist því. Þess vegna mun ég jafnan geyma bjartar minningar
um veru mína í Þykkvabæ."