Morgunblaðið - 30.11.2018, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 30. NÓVEMBER 2018
✝ Unnur Jóhann-esdóttir fædd-
ist á Geirmund-
arhóli í Hrollleifs-
dal 11. apríl 1935.
Hún lést á
Hjúkrunarheimil-
inu Sauðárhæðum
23. nóvember 2018.
Foreldrar henn-
ar voru Jóhannes
Skúlason og Sigur-
laug Guðný Jóns-
dóttir.
Systkini Unnar eru Óskar
Guðni, látinn, Björn Eysteinn,
látinn, Þuríður Sveina, látin, Sig-
rún Guðný, Steinþóra, Magnús
Ingiberg, látinn.
Eiginmaður Unnar var Axel
Jóhann Júlíusson frá Hrísey. f.
24.6. 1930, d. 19.11. 2005.
Fósturbörn Unnar og Axels
eru 1) Gunnar Ingimarsson, f.
18.1. 1959, d. 2.4. 2008, hans
börn eru a) Ingimar Axel, b)
Kristrún Huld, sonur hennar er
Ríkharður Óli, c) Unnur, hennar
hjúkrunardeild Heilbrigðisstofn-
unar Norðurlands á Sauðár-
króki.
Þegar Unnur var á öðru ári
lést Guðný móðir hennar og fór
hún í fóstur til hjónanna Sig-
urðar Þórðarsonar og Pálínu
Jónsdóttur á Egg í Hegranesi,
þar átti hún ástríkt og gott heim-
ili þangað til hún giftist og stofn-
aði eigið heimili. Pálina lést þeg-
ar Unnur var á barnsaldri og
fóstraði Sigríður dóttir hjónanna
Unni upp frá því, milli Unnar og
Sigríðar var mikil væntumþykja
og kærleikur alla tíð.
Unnur gekk í Húsmæðraskól-
ann á Löngumýri og hóf eftir
það að vinna ýmis störf, m.a. á
sjúkrahúsinu á Akureyri en þar
kynntist hún eiginmanninum.
Unnur var heimavinnandi
meðan börnin uxu úr grasi en
seinna rak hún barna- og hann-
yrðaverslun, einnig rak hún
Shellskálann í Varmahlíð tvö
sumur. Starfsævinni lauk hún í
eldhúsi sjúkrahússins á Sauð-
árkróki.
Unnur var stofnfélagi í Eldri-
dansaklúbbnum Hvelli í Skaga-
firði.
Útför Unnar fer fram frá
Sauðárkrókskirkju í dag, 30.
nóvember 2018, klukkan 14.
dætur eru Árný
Lilja og Júlíana
Rán, d) Kristófer
Már. 2) Hanna
Bryndís Þórisdótt-
ir, hennar dætur
eru a) Silja Ýr, b)
Lydía Ýr. Sambýlis-
maður Hönnu Bryn-
dísar er Júlíus
Helgi Sigurjónsson.
3) Einnig ólu þau
hjón upp sonarson
sinn Ingimar Axel frá unga
aldri.
Eftir að Unnur varð ekkja hóf
hún sambúð með Marteini Sig-
mundssyni frá Hofsósi, hann lést
25.12. 2015.
Unnur og Axel giftu sig á
æskuheimili Unnar, Egg í
Hegranesi, þann 23. maí 1959,
Fyrstu 18 árin bjuggu þau á
heimaslóðum Axels í Hrísey en
fluttu sig svo á æskuslóðir Unnar
í Skagafjörðinn og bjuggu á
Fornósi 12 á Sauðárkróki. Síð-
ustu þrjú árin dvaldi Unnur á
Elsku mamma, nú ertu kom-
in til pabba og Gunna bróður,
það er góð tilhugsun, þó mér
finnist heldur tómlegt hér, þú
varst sú besta mamma sem
hægt var að hugsa sér og lang-
besta amman. Alltaf tókst þú
okkar hag fram yfir þinn og
ekkert var of gott fyrir okkur.
Það er svo ótal margt sem
fer í gegnum hugann núna en
best munum við þína góðu lund
og kátínuna sem ríkti alltaf í
kringum þig.
Þú gengin ert hugglöð á frelsarans
fund
og fagnar með útvaldra skara,
þar gleðin er eilíf, þar grær sérhver
und.
Hve gott og sælt við hinn hinsta
blund
í útbreiddan faðm Guðs að fara.
Nú kveðja þig vinir með klökkva og
þrá
því komin er skilnaðarstundin.
Hve indælt það verður þig aftur að
sjá
í alsælu og fögnuði himnum á,
er sofnum vér síðasta blundinn.
(Hugrún)
Takk fyrir allt, elsku hjart-
ans mamma.
Þín
Bryndís.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Í dag kveðjum við uppeldis-
systur okkar hana Unni sem
við höfum átt í lífi okkar síðan
við munum eftir okkur og alltaf
hefur verið okkur góð og um-
hyggjusöm. Hún var dálítið
eldri en við systkinin og við lit-
um upp til hennar eins og stóru
systur. Sigurður afi og Pálína
amma á Egg tóku hana til sín
þegar hún var á öðru ári og alla
tíð kallaði hún þau pabba og
mömmu.
Miklir erfiðleikar voru hjá
fjölskyldunni hennar Unnar,
móðir hennar veiktist og dó og
faðirinn þurfti að sjá fyrir
stórum barnahópi. Hún ólst
upp á Egg til fullorðinsára í
guðsótta og góðum siðum.
Unnur var 7 ára gömul þeg-
ar Pálína amma dó og tók þá
Sigríður móðursystir okkar við
og kallaði Unnur hana alla tíð
fóstru sína.
Að fá hana á heimilið var
gott fyrir okkur öll og varð
okkur öllum til gæfu og gleði,
bæði henni og okkur öllum á
heimilinu.
Alltaf var líka nokkurt sam-
band á milli systkinanna henn-
ar Unnar. Eftir að Unnur flutti
að heiman var alltaf mikil til-
hlökkun að fá hana í heimsókn,
alveg sérstaklega þegar hún
kom frá Hrísey með fjölskyldu
sína til að halda jólin með okk-
ur heima á Egg, en það gerðu
þau ár eftir ár. Þau komu með
fulla kassa af jólapökkum og
við vorum viss um að hvergi
væri eins skemmtilegt á jólum
eins og hjá okkur.
Hún sendi okkur líka pakka í
pósti á afmælum og alltaf var
þetta jafnspennandi. Okkur
systrum þótti líka gaman að fá
að nota gömlu sparikjólana,
hælaskóna og veskin hennar
sem hún var hætt að nota og
leika fínar frúr.
Já, það eru ýmsar skemmti-
legar minningar sem koma upp
í hugann og erum við afskap-
lega þakklát fyrir gjafmildi
hennar og öll gæðin hennar við
okkur og við allt okkar fólk.
Lífið var ekki alltaf dans á
rósum, Unnur missti Axel sinn
úr krabbameini árið 2005 og
Gunnar sonur hennar lést
skyndilega árið 2008 aðeins 49
ára að aldri.
Sambýlismaður Unnar í
nokkur ár var Marteinn Sig-
mundsson frá Hofsósi eða þar
til hann lést árið 2014. Þrátt
fyrir allt þetta hélt hún sinni
léttu lund og reyndi að sjá það
jákvæða í lífinu. Hún hafði
gaman af því að vera með fólki
og falleg tónlist, söngur og sér-
staklega harmonikkuleikur var
hennar uppáhald, og að fara út
á dansgólfið með góðum dans-
herra.
Síðustu árin hafa verið erfið,
en hún datt og lærbrotnaði illa
fyrir rúmlega þremur árum og
náði sér ekki eftir það og fann
oft mikið til í fætinum.
Elsku Unnur okkar, við eig-
um eftir að sakna þín en við
vitum að nú líður þér vel og ert
komin til ástvina þinna sem
farnir eru á undan. Guð geymi
þig um alla eilífð.
Elsku Hanna Bryndís, Júlíus
og barnabörnin öll, innilegar
samúðarkveðjur.
Ingibjörg, Pálína, Elín
og Sigurður frá Egg.
Unnur
Jóhannesdóttir
✝ Kristín BjörgBaldvinsdóttir
fæddist á Siglufirði
10. apríl 1931. Hún
lést á HSN á Siglu-
firði 21. nóvember
2018.
Foreldrar henn-
ar voru Baldvin
Þorsteinsson, f. 7.
október 1879 á
Stóru-Hámundar-
stöðum, Eyjafirði,
d. 30. september 1950, og
Oddný Þóra Þorsteinsdóttir, f.
11. október 1899 í Hestgerði, A-
Skaftafellsýslu, d. 6. júlí 1980 á
Siglufirði.
Systkini og hálfsystkini
Kristínar eru: Ásta S. Baldvins-
dóttir, d. 25.4. 1948, Gunnlaug
Baldvinsdóttir, d. 21.1. 1971,
Arndís Baldvinsdóttir, d. 9.2.
1957, Björn Baldvinsson, d.
26.1. 1986, Baldvin S. Baldvins-
son, d. 16.8. 1961, Stefán Bald-
vinsson, d. 18.9. 1963, Helga K.
Baldvinsdóttir, d. 2.8. 1965, Júl-
íus Baldvinsson, d. 5.4. 1983,
Steinunn Þ. Baldvinsdóttir, d.
7.5. 1932, Hannes Þ. Baldvins-
son, d. 27.9. 1921, Svava Þórdís
bróðurdóttir hennar, Ragna
Hannesdóttir, f. 24. nóvember
1951, maki Kristján Elís Bjarna-
son. Eiga þau þrjú börn.
Barnabörn Kristínar eru 18
talsins og barnabarnabörn eru
19.
Kristín giftist eiginmanni sín-
um Kára Jónssyni 27. desember
1958, en hann lést árið 2017.
Kristín bjó fyrstu ár ævi sinn-
ar hjá foreldrum sínum á Siglu-
firði eða þar til hún hóf skóla-
göngu sína, þá fluttist hún til
Akureyrar og bjó þar hjá ætt-
ingjum sínum. Kristín gekk í
barnaskóla á Akureyri og bjó
þá hjá systur sinni. Á sumrin
bjó hún hjá foreldrum sínum og
systkinum á Siglufirði. Kristín
fór snemma að vinna og vann í
síld á Siglufirði á sumrin meðan
á skólagöngu stóð. Kristín flutti
ásamt hálfsystur sinni og norsk-
um manni hennar til Battvåg i
Noregi og bjó þar í um tvö ár
áður en hún fluttist aftur heim.
Þegar heim kom starfaði Krist-
ín við margt um ævina og má
þar nefna netagerð, afgreiðslu,
fiskverkun og umönnunarstörf.
Kristín bjó lengstan hluta ævi
sinnar á Hávegi 12 á Siglufirði
ásamt manni sínum Kára Jóns-
syni og börnum.
Útför Kristínar fer fram frá
Siglufjarðarkirkju í dag, 30.
nóvember 2018, og hefst athöfn-
in klukkan 14.
Baldvinsdóttir, f.
19. mars 1929,
Hannes Pétur
Baldvinsson, d.
25.1. 2015.
Kristín eignaðist
sex börn og eru
fimm börn hennar
á lífi, en þau eru:
Þorsteinn Har-
aldsson, f. 19. apríl
1952, maki Jó-
hanna Pálsdóttir
og eiga þau tvö börn. Ólafur
Haukur Kárason, f. 6. júní 1958,
maki Ólína Þórey Guðjóns-
dóttir. Þau eiga tvö börn.
Drengur Kárason, f. 2. mars
1959, fæddist andvana. Jakob
Örn Kárason, f. 27. september
1960, maki Elín Þ. Björnsdóttir.
Þau eiga fimm börn. Tómas
Kárason, f. 4. október 1963,
maki Dominique Porepp. Eiga
þau tvö börn. Fyrir átti Tómas
tvö börn með fyrrverandi sam-
býliskonu sinni, Guðbjörgu
Gunnarsdóttur. Baldvin Kára-
son, f. 7. nóvember 1967, maki
hans er Gróa María Þórðar-
dóttir. Þau eiga tvö börn.
Þá ólst upp hjá Kristínu
Amma Lóa hefur kvatt okk-
ur, mikið á ég eftir að sakna
hennar. Þegar maður sest niður
og hugsar til ömmu þá eru
margar góðar minningar sem
koma upp í hugann. Amma var
ótrúlega mögnuð kona og
margt til lista lagt. Hún saum-
aði ófá dressin á mig þegar ég
var lítil og oftar en ekki fékk ég
nýtt dress fyrir jólin. Amma
var mikið jólabarn og elskaði
þann tíma. Fjölskylduboð hafa
skipað stóran sess í okkar jóla-
hefðum, fjölskyldan kom saman
hjá ömmu og afa á aðfanga-
dagskvöld í heitt súkkulaði og
með því, spilaður var sæll gosi í
Hafnartúninu og sýndar
„slidesmyndir“ á Fossveginum
svo eitthvað sé nefnt.
Amma var einnig góð að
teikna og í seinni tíð málaði hún
á postulín og skilur eftir sig
mörg listaverk á því sviði. Hún
hafði gaman af tónlist og elsk-
aði að fá fólk í heimsókn til sín.
Alltaf var hist í sunnudagskaffi
hjá ömmu og ekki var bara
kaffi á borðum heldur veislu-
borð, drekkhlaðið kræsingum.
Þessi hefð var mjög dýrmæt.
Elsku amma, ég get setið og
skrifað langt fram eftir kvöldi
en læt þessi kveðjuorð duga,
takk fyrir allt.
Hvíldu í friði. Þín,
Lýdía Kristín Jakobsdóttir.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjót-
andi að fá að alast upp í næsta
húsi við ömmu mína Lóu og afa
minn Kára. Amma Lóa var
sannkallaður matríarki sem
stjórnaði sínu heimili, alls ekki
með harðri hendi en af mikilli
festu og maður vissi algjörlega
að hverju maður gekk þegar
maður heimsótti hana. Ein-
hverjir hefðu sagt að hún hefði
verið mjög ákveðin og jafnvel
frek, og satt best segja þá er ég
nokkuð viss um að hún hefði
gengist við hvoru tveggja með
glöðu geði. Hún var traust og
maður gat alltaf treyst á að hún
væri til staðar, sama hvert til-
efnið var.
Amma var einn af föstu
punktunum í mínu lífi, ég gat
gengið að henni sem vísri. Hún
var jú bara hinumegin við göt-
una, alltaf tilbúin til þess að
vera til staðar hvort sem ég
þurfti að fá eitthvað að borða,
samtal, rökræðu nú eða tiltal,
því ekki veigraði hún sér við
það að segja manni til synd-
anna ef henni þótti tilefni til.
Maður lærði reyndar fljótlega
að það þýddi ekki neitt að
reyna að skorast undan því að
„kíkja yfir götuna“ þegar mað-
ur hafði eitthvað á samviskunni,
því þá hringdi hún einfaldlega
og boðaði mann á sinn fund. Ég
vil taka það fram að það var
alltaf boðið upp á hlaðborð og
kaffi með því þegar hún kom
boðskap sínum á framfæri, því
amma vissi betur en nokkur
annar að leiðin að hjarta
mannsins er í gegnum magann.
Boðskapurinn rann misljúflega
niður en kræsingarnar og kaffið
þeim mun betur.
Núna er amma búin að yf-
irgefa þennan heim og með
henni er farinn einn af föstum
punktum tilveru minnar. Ég á
eftir að sakna hennar mikið, en
ég er fyrst og fremst þakklátur
fyrir það veganesti sem hún gaf
mér út i lífið.
Ef eitthvað hefur reynst mér
vel í lífinu þá er sú hvatning
sem ég fékk frá henni, alveg frá
því að ég fór að muna eftir mér,
að hafa trú á sjálfum mér og
reyna að nýta alla hæfileika
mína til hins ýtrasta. Verða
betri í dag en ég var í gær.
Þetta er nefnilega ekkert flók-
ið, ef maður hefur ekki trú á
sjálfum sér þá getur maður
varla ætlast til að aðrir hafi
það.
Það er stundum vandratað í
veröldinni og það er hárfín lína
á milli þess að hafa trú á sjálf-
um sér og hafa oftrú á sjálfum
sér. Ég asnaðist einu sinni til
þess að ráða mig sem kokk á
togarann Stálvík SI1, eitthvert
sumarið á milli skólaára. Pétur
Bjarna skipstjóri spurði hvort
ég kynni ekki eða elda. Ég hélt
það gæti nú ekki verið mikið
mál, ég hlyti að kunna að elda.
Til þess að gera langa sögu
stutta þá kunni ég ekkert að
elda en eyddi þess í stað túrn-
um með ömmu í símanum þar
sem hún lóðsaði mig um elda-
mennskuna og eldhúsið. Meira
að segja sem kokkur á togara
gat ég stólað á ömmu.
Takk fyrir mig, elsku amma,
og hvíl í friði, þinn
Guðjón (Gaui).
Kristín Björg
Baldvinsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Við kveðjum þig, kæra amma,
með kinnar votar af tárum,
á ást þinni enginn vafi,
til okkar, við gæfu þá bárum.
Horfin er hönd þín sem leiddi
á hamingju- og gleðifundum,
ástúð er sorgunum eyddi,
athvarf á reynslustundum.
Margt er í minninga heimi,
mun þar ljósið þitt skína,
englar hjá guði þig geymi,
við geymum svo minningu þína.
(Höf. ók.)
Sveinn Ingi og
Ragnhildur Guðjónsbörn.
Kveðja frá
Lúðrasveit
Reykjavíkur
Árið 1921 sam-
einuðu tvær lúðrasveitir, Harpa
og Gígja, krafta sína við að
reisa Hljómskálann í Reykjavík
því báðar sveitirnar skorti hús-
næði til æfinga. Þetta varð til
þess að Lúðrasveit Reykjavík-
ur var stofnuð 7. júlí 1922. Fer
því að styttast í að sveitin hafi
starfað í hundrað ár. Þessi saga
er rakin hér því okkur ber að
kveðja og minnast með þakk-
læti fallinna félaga og einn
þeirra er Guðmundur Norð-
dahl, sem lést 31. október sl.
Ekki veit ég hvenær Guðmund-
ur gekk til liðs við Lúðrasveit
Reykjavíkur né hvenær hann
lék síðast með sveitinni, en sem
félagi og lengst af starfandi
sem blásari, tel ég það nálgast
70 árin.
Velgengni Lúðrasveitar
Reykjavíkur eins og annarra
tónlistarhópa byggist að sjálf-
sögðu á mannvali, metnaði,
hæfileikum og eljusemi. Guð-
mundur Norðdahl er gott dæmi
um gæfu sveitarinnar í þeim
efnum. Þar fór saman að sveit-
in þurfti á að halda félögum
sem stunduðu tónlistarnám og
iðkuðu tónlist af alvöru og gátu
því leikið krefjandi verkefni
þegar þurfti.
Og hins vegar að þeir sem
voru ákveðnir í að helga tónlist-
inni krafta sína í atvinnuskyni
þurftu sameiginlegan vettvang
og samastað.
Til Hljómskálans má því
rekja rætur ótrúlegra framfara
í blásaratónlist á síðari helm-
ingi liðinnar aldar. Guðmundur
var stjórnandi sveitarinnar árin
1994-1995 en ekki minnist ég
þess að hann hafi átt sæti í
Guðmundur
Norðdahl
✝ GuðmundurNorðdahl
fæddist 29. febrúar
1928. Hann lést 31.
október 2018.
Útför Guðmund-
ar fór fram 9. nóv-
ember 2018.
stjórnum. Hann
sóttist ekki eftir
vegtyllum en hafði
eigi að síður ótrú-
lega mikil áhrif.
Atorku hans naut
sveitin einkum
þegar mikið stóð
til.
Guðmundur
valdist oft í ferða-
nefndir og lét hon-
um jafn vel mót-
taka gesta og skipulag
tónleika- og æfingaferða.
Fyrsta utanlandsferð Lúðra-
sveitar Reykjavíkur var til
Færeyja 1964 í heimsókn til
lúðrasveitar, Hafnar hornor-
kestur, sem sótt hafði okkur
heim árið áður. Guðmundur
vann gott starf við báða við-
burðina.
1972 hélt Lúðrasveit Reykja-
víkur upp á 50 ára afmæli með
tónleikaferð á slóðir Íslendinga
í Bandaríkjunum og Kanada.
Þetta var mjög stórt verkefni
og sveitin þurfti á þeirri bjart-
sýni og stórhug að halda sem
Guðmundur lagði af mörkum til
þess að ferðin var farin, en
hann var formaður ferðanefnd-
ar. Sú ferð varð reyndar til
þess að góð tengsl mynduðust
við framámenn vestra og ferð-
um Íslendinga á þessar slóðir
fjölgaði til muna. Efnilegir ung-
lingar sem áttu þess kost að
ganga til liðs við Lúðrasveit
Reykjavíkur áttu hauk í horni
þar sem Guðmundur Norðdahl
var.
Hann lét sér einkar annt um
þá og sparaði ekki leiðbeining-
ar og hvatningu sem miklu gat
ráðið um árangur þeirra og
framtíðaráform. Hann helgaði
tónlist starf sitt alla ævi og það
starfið bar hann vítt og breitt
um Ísland. Lúðrasveit Reykja-
víkur átti engu að síður ávallt
verðugan stað í hjarta hans og
hann var alltaf reiðubúin að
koma og spila.
Fyrir störf hans og vináttu
þökkum við honum að leiðar-
lokum og færum aðstandendum
hans innilegar samúðarkveðjur.
Sverrir Sveinsson.