Eiðakveðja - 01.09.1921, Blaðsíða 26

22
hvaö fátæktin var. Þegar kona hans eignaðist annað barn-
ið, skorti alt er til aðhiynningar þurfti. H. G. reyndi að
fá lán tii að sefa hina sárustu neyð, en gat ekki fengið
neina úrlausn. Hann gekk þá út til að biðja beininga. Á-
varpaði hann fyrsta manninn, sem hann mætti á götunni og
leit út fyrir að eiga eitthvað, — alókunnan mann, — með
þeim orðum, að hann þyrfti 5 dollara. „Til hvers ætlarðu
að nota þá“, spyr hinn. „Konan mín Iiggur á sæng, og það
er enginn matur til í húsinu til að næra hana á.“ Maður-
inn rjetti honum upphæðina. H. G. sagði svo frá síðar,
að örvinglun sín hefði verið svo mikil, að hann hefði vel
getað drepið manninn, ef hann hefði ekki bænheyrt sig.
Örbirgðin þrengdi svo að honum, að hann var reiðubúinn
til að vinna hræðilegan glæp á almannafæri. Hefir ekki
mörg mannssálin orðið að þola annað eins? Ber ekki hin
mikla misskifting auðsins marga og inikla glæpi á herðum
sjer? Sjálfur kærleikurinn grætur jafnvel agndofa yfir eymd-
arkjörum mannanna. Er undarlegt, þó kærleiksríkir menn
vilji reyna að Ijetta þessu hörmungarfargi af mannkyninu,
þegar þeir þykjast sjá færa leið til þess?
Vertu trúr til dauðans. Þessl orð sönnuðust á H. G.
Fylgismenn hans báðu hann að bjóða sig fram við borg-
arstjórakosningar í New-York. Heilsan var mjög þrotin,
og nánustu vinir hans báðu hann að hlífa sjer. H. G. ráð-
færði sig við lækni sinn. L.æknirinn sagði honum, að kosn-
ingabaráttan mundi kosta líf hans. „Hvernig get eg kosið
mjer fegurri dauðdaga" svaraði H. G. „en að deyja fyrir
velferð alls mannkynsins? Dauði minn mun gjöra málstað
mínum meira gagn en öll þau ár til samans, sem jeg kann
að eiga óiifuð“. Vinirnir reyndu að fá frú George í iið
með sjer, en hún svaraði þeim þessum minnisstæðu orð-
um: „Þegar jeg var ung, einsetti jeg mjer að gjöra alt sem
í mínu valdi stæði, til að hjálpa bónda mínum í starfi hans.
Eftir margra ára sambúð get jeg sagt, að jeg hefi aldrei
reynt að hindra hann í að gjöra það, sem hann hefur álit-