Eiðakveðja - 01.09.1921, Blaðsíða 5

Prentað sem handrlt.
10. maí 1921.
1 dag kveður skólinn fyrsta flokkinn, sem lokið hefir
námi við hann, og leiðir skilja fyrir okkur hjer. Þið tvístrist
öll víðsvegar. Slíkt verður varla sársaukalaust fyrir neitt
okkar, og á ekki heldur og vera það, en þó gæti mikil
gleði verið því samfara, svo framarlega sem viö fyndum til
þess, að við værum fremur á andiegan hátt að heilsast en
kveðjast. Mjer hefir fundist sum augnablik eins og ósýni-
legir þættir byndu okkur saman. Jeg ætla að treysta j)ví,
að þeir bresti ekki, heldur styrkist. — Tilverurjettur hvers
skóla byggist á því, að hann vilji gefa það besta, sem hann
á. AHar smásmyglishugsanir um það, hvort nemendur sjeu
nógu þroskaöir og hæfir til þess, að taka á móti því, eiga
aö vera fjarri honum. Hann má ekki á neinn hátt loka
hjarta sínu, heldur gefa af heilum hug og í fuliu trausti.
En af því leiðir svo, að hann hlýtur einnig að ætlast til
hins mesta og -æðsta, sem hann veit. Þannig getur hugsjón,
takmark og starf orðið sameiginlegt. Það er þetta, sem
bindur saman traustustum böndum í mannheimi.
Jeg þykist vita, að það muni vera einlægur vilji okkar
allra, að treysta nú að skilnaði það samband á milli, er
hvorki tími nje vegalengd getur unnið á. Til þess verður
eitthvað af hinu sama að vaka fyrir okkur öllum, eitthvað
af sömu hugsjóninni að blána í fjarska, þótt hver kunni
annars að líta hana sínum augum. Við þurfum að taka
saman höndum um eitthvert það málefni, sem er meira