Eiðakveðja - 01.09.1921, Qupperneq 6

2
heldur en við erum sjálf, og láta þar koma saman hugs-
anir okkar, tilfinningar og vilja. Því dýpri tök sem það á
á sál okkar, því traustara verður bandið. Vegir skilja. Kyn-
slóðir koma og fara. Mannkynið er eins og trje með þjettu
limi, sem breiðir greinar sínar út í tímann, en lífssafinn er
hugsjónirnar eilífu, sem stíga upp úr djúpi kærleikans. Get-
um við öll komist í samband við einhverja slíka hugsjón
og helgað henni líf og starf?
Við vitum eitthvað hvað það er, að þykja vænt um móð-
ur okkar, hana sem leiddi okkur inn í þennan heim í krafti
Guðs og fylgir okkur síðan af heilli sál, sem aldrei eldist,
aldrei þreytist og á alstirndan himin í auga. Hana viljum
við elska á móti. Og hvert okkar mundi neita henni um
bæn, ef hún þyrfti þess við, hvert okkar hika við að gefa
henni líf og starf? En ef við skyldum nú öll eiga sömu
móður og kæmum auga á það, birtist okkur þá ekki jafn-
skjótt mikla, sameiginlega hugsjónin okkar? Ef til vill er
okkur það enn ekki vel Ijóst, aö þegar við fundum hvert
sína móður, þá vorum við um leið lögð að sama móður-
brjósti, að hiarta einnar móðurástar. Jeg ætla því að nefna
annað jafnhliða, sem alt mun þó bera að sama brunni. Við
eigum hvert sína heimahaga, þar sem okkur finst anda að
okkur ástúð frá hverju blómi og leggja hlýju upp af hverri
laut, og við gefum ást okkar á móti, gleði og sorg. Þegar
við nefnum ísland, þá er þessi auðlegð okkar hvers um
sig bundin við það nafn. Það er móðir okkar allra og
barnaástinni blásið í hvert brjóst sona þess og dætra. Hald-
ið þið að það muni skorta líf, sem okkur þykir svo vænt
um? Haldið þið að fjöllin sjeu aðeins dauð og köld náttúra?
Það er til saga um Frans frá Assisi, hann sem kunni öllum
betur — að einum undanskildum — að taka á móti guðs-
ríkinu eins og barn. Þegar hann sá fjöllin um átthaga sína
hverfa í síðasta sinn, þá iyfti hann upp höndunum og bless-
aði yfir þau. Á sama hátt býr ísland einnig yfir heimi af
lífi, ekki aðeins þannig, að