Eiðakveðja - 01.09.1921, Blaðsíða 32

28
Á hvern hátt getum við eflt þroska
Eiðasambandsins sem best?
Jeg valdi þetta mál af því, að sambandið okkar er tæp-
Iega komið á laggirnar. Ef mál þetta verður rætt, þá kem-
ur í ljós, hvað sambandsmenn vilja leggja á sig fyrir það.
Mjer finst á anda þeim, sem hjer ríkir, að það sje vilji
þeirra allra, að það nái sem mestum þroska. Margar leiðir
liggja til þroska. Við þurfurn að beina samb. inn á vissa
þroskabraut, þar sem það verður ekki fyrir þeim torfærum,
sem hafa eyðilagt mörg fjefög hjer á landi. Hjer á andinn
að ráða öllu formi.
Þessi nýji vísir okkar þarf að eiga rætur sínar sem dýpst
í íslensku þjóðerni og vera samvaxinn öllu því góða, sem
finst í íslenskum þjóðaranda.
Jeg veit það er margt sem sambandið getur unnið að,
því mörg eru meinin, sem þarf að græða. Víða blasa við
augum okkar gróðurlausir melar og moldarflög úti í nátt-
úrunni, sem bíða eftir sterkari starfshcndi. En ekki þarf
síður að græða upp þá gróðurlausu bletti, sem víða má
finna á andlegu sviðunum hjá þjóð okkar.
Til þess að geta grætt eitthvað af þessum blettum, þarf
sambandið sjálft að ná sem mestum þroska. Jeg hygg að
það mundi efla þroska sambandsins, ef fundir þess yrðu
vel sóttir. Þar ræðum við áhugamál okkar og samvinnan
verður meiri. Jeg tel einnig að betra sje fyrir okkur, að
vinna ekki að mörgum málum í fyrstu, en leggja við þau
j)ví meiri alúð. Við megum ekki gefast upp, þó málin mæti
mótspyrnu í fyrstu, ef það er gott mál, sem við vinnum fyrir.
Mörg framfaraviðleitni hefur verið misskilin, og jeg býst
við, að það geti farið eins um verk sambandsins okkar,
að fram kynnu að koma menn, sem misskildu verk þess.
Það sjest best hvað í manninum býr, þegar móti blæs.