Morgunblaðið - 04.03.2019, Page 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 4. MARS 2019
Í raun er bara eitt sem okk-
ur er gefið að hafa fullt vald yf-
ir og það erum við sjálf. Það
væri frekar auðvelt ef ekki væri
við að fást öfund, reiði, nei-
kvæðni, hatur og alls konar
fyrirbrigði sem leitast við að
taka stjórnina. Með einhvers
konar sálarró er þetta auðveld-
ara verk en ella og þess vegna
grípur fólk í hjálpartæki á borð
við jógatíma. Nei þetta er ekki
hollráðapistill, þetta er minn-
ingargrein um hana ömmu
Jensínu. Hún var nefnilega
hálfgerður jógatími út af fyrir
sig. Hjá henni var þessi geð-
felldi persónuleiki svo eðlilegur
að það var eins og ill öfl virk-
uðu bara ekki á hana og því
væri sjálfsagi ekki nauðsynleg-
ur. Að koma í heimsókn til
ömmu Jensínu var svona eins
og að kíkja á svörin aftast í
bókinni og sjá hvernig maður
vill koma fram við aðra og hver
maður vill vera. Mér fannst
amma Jensína nefnilega hafa
þetta fulla vald yfir sjálfri sér
og fyrir vikið en ekki fyrir ald-
urs sakir var hún þessi ætt-
arhöfðingi sem með tilvistinni
einni saman hafði svo jákvæð
áhrif á okkur öll.
Amma Jensína er nú búin að
koma sér svo snilldarlega fyrir í
hjörtum okkar að henni tókst
að deyja yndislega úr elli 101
árs og án þess að maður felldi
tár því eftir verður það sem hún
var. Skipið er farið en farm-
urinn varð allur eftir hjá okkur.
Ingimundur Þór
Þorsteinsson.
✝ Jensína fædd-ist á Fossum í
Skutulsfirði við
Ísafjarðardjúp 8.
febrúar 1918. Hún
lést á hjúkr-
unarheimilinu
Sunnuhlíð í Kópa-
vogi 23. febrúar
2019.
Foreldrar henn-
ar voru Guð-
mundur Jón-
atansson, f. 6.9. 1888, d. 4.10.
1955, og Daðey Guðmunds-
dóttir, f. 30.8. 1896, d. 17.7.
1988. Var hún næstelst af 14
systkinum en af þeim komust
12 á legg, Þau eru: Sigurður
Kristján, Bóas Daði, Að-
alsteinn, Jónatan Ingvar, Mar-
grét Steinunn, Sigríður,
Ragna, Hörður, Unnur, Elsa
og Kristján.
Jensína kvæntist Ingimundi
Guðmundssyni frá Tannanesi
í Önundarfirði, f. 8.12. 1917,
d. 24.9. 2001. Foreldrar hans
voru Guðmundur Kristján
Guðmundsson, f. 12.12. 1876,
d. 28.7. 1955, og Jóhanna
Ingimundardóttir, f. 2.1. 1878,
d. 11.10. 1957. Jensína og
Ingimundur eignuðust fimm
börn. 1) Þorsteinn, f. 26.7.
1943, kvæntur Sigríði
Karvelsdóttur, f. 13.6. 1944,
og eiga þau fjög-
ur börn. 2) Daði
Viktor, f. 25.8.
1947, kvæntur
Olgu Birnu Jó-
hannsdóttur, f.
12.3. 1951, og
eiga þau fjögur
börn. 3) Guðrún
Kristín Ingimund-
ardóttir, f. 9.8.
1949, gift Gunnari
Benedikt Guð-
mundssyni, f. 22.11. 1953, og
eiga þau fjögur börn. 4)
Helga Gréta f. 20.8. 1950, gift
Sigurði Kjartanssyni, f. 8.3.
1950, og eiga þau þrjú börn.
5) Jóhanna f. 24.4. 1953, gift
Róbert Gränz, f. 22.5. 1947, d.
13.5. 2017, og eiga þau þrjú
börn.
Hófu þau hjón búskap á
Tannanesi árið 1943 og
bjuggu þar farsælu búi til
1970, þá fluttu þau til Flat-
eyrar og stofnuðu þar ramma-
gerð sem þau unnu bæði við
ásamt ýmsum fleiri störfum.
Árið 1986 fluttu þau til
Reykjavíkur, eftir að suður
kom byggðu þau sér sumarhús
í Grímsnesi og ræktuðu þar
reitinn sinn.
Útför hennar fer fram frá
Vídalínskirkju í Garðabæ í
dag, 4. mars 2019, klukkan 15.
Jensína Jóna
Kristín
Guðmundsdóttir ✝ Runólfur fædd-ist í Reykjavík
23. nóvember 1929.
Hann lést á Land-
spítalanum í
Reykjavík 23. febr-
úar 2019.
Foreldrar hans
voru Valdimar
Guðlaugur Runólfs-
son húsasmíða-
meistari, f. 14.5.
1899, d. 24.1. 1991,
og Rannveig Helgadóttir ljós-
móðir, f. 5.10. 1897, d. 22.4.
1991. Runólfur var alinn upp í
Reykjavík til 1942 en síðar í
Hólmi. Bræður Runólfs voru
Helgi, f. 7.8. 1928, d. 25.7. 2006,
og Sverrir, f. 18.8. 1938.
Barnsmóðir og kona Runólfs
var Lára Guðbjörg Þórð-
ardóttir, f. 8.1. 1943, d. 3.12.
1972. Börn Runólfs og Láru eru
Valdimar, f. 9.8. 1962, búsettur í
Reykjavík, og Ingibjörg, f. 15.5.
1969, búsett í Bandaríkjunum.
Börn Valdimars eru Rann-
veig, f. 1992, og
Vala Rósa, f. 1993.
Rannveig eignaðist
tvíbura sem fædd-
ust 2015, Magneu
og Lovísu.
Ingibjörg er gift
Birki Brimdal, f.
7.8. 1965, og eiga
þau tvö börn, Láru
Guðlín, f. 1990, og
Sylvíu Hrönn, f.
1995.
Runólfur var rafvirkjameist-
ari og lærði iðn sína hjá rafverk-
takanum Hauki og Ólafi hf.
Starfaði við fag sitt fyrst hjá
lærifeðrum sínum, vann síðar
sem viðgerðarmaður hjá verk-
takafyrirtækinu Véltækni hf.
Hóf störf hjá Raunvís-
indastofnun Íslands 1979. Þar
var hann við störf þar til hann
hætti vegna aldurs.
Runólfur verður jarðsunginn
frá Fella- og Hólakirkju í
Reykjavík í dag, 4. mars 2019,
og hefst athöfnin klukkan 13.
Ég hef vitað af Runólfi Valdi-
marssyni alla mína ævi þótt sam-
gangur hafi ekki verið mikill þar
til fyrir nokkrum árum.
Það vildi þannig til að ég var að
fara að slá grafreitinn og heim-
sækja Sverri bróður hans í Hólmi,
þótti mér aðbúnaður Sverris vera
orðinn frekar dapur og ákvað því
að hringja í Runólf stóra bróður
hans og athuga hvort hann gæti
ekki hjálpað mér að koma rafstöð-
inni í gang og bæta aðbúnað
Sverris. Runólfur tók beiðni minni
vel en taldi ekki mikla hjálp í sér
og sagði að hann væri með annan
fótinn í gröfinni og hinn fótinn á
bananahýði.
Runólfur lét þó tilleiðast að að-
stoða mig og ekki í fyrsta skipti á
hans löngu ævi að hann kæmi
hlutunum í gang í Hólmi.
Í framhaldinu fórum við marg-
ar svaðil- og ævintýraferðir aust-
ur, ýmist til að aðstoða Sverri, fara
með hluti í Hólm sem nota átti
seinna (seinna var oft betra) er
farið væri að gera við húsin eða til
að sækja hluti í SF-1, fyrsta bílinn
sem kom í Skaftafellssýslurnar,
sem við byrjuðum að gera upp og
vona ég að unnt verði í framtíðinni
að klára það verk, þó Runólfi hafi
tekist að sleppa frá því, var hann
búinn að undirbúa það að miklu
leyti.
Runólfi hafði tekist þrátt fyrir
ungan aldur þegar bíllinn var í
notkun að halda verndarhendi yfir
stórum hluta hans til dagsins í
dag.
Í fyrstu hafði ég ákveðið að
koma aðeins að málefnum Hólms
og honum tengdum því ég hafði af
því pata að Runólfur ætti ýmislegt
til og ég hef gaman af tækjum og
gömlum hlutum, einkum þeim
sem hafa sögu, og ætlaði því að
setja línuna þar, ekki var það
vandamálið hjá Runólfi að tengja
hlutina við söguna og nóg til eins
og hann sagði oft og það voru eng-
ar ýkjur, það var nóg til af hlutum
og oft annar betri til, eins og hann
sagði oft.
Það tókst með okkur Runólfi
góð vinátta og ég ákvað að slaka
aðeins á línunni sem ég hafði dreg-
ið og hjálpa honum aðeins að flytja
af hlutum sem hann þurfti nauð-
synlega að bjarga og hafði safnað í
gegnum tíðina. Ekki var hlaupið
að því að finna ódýrt og hentugt
húsnæði fyrir starfsemi Runólfs.
Mér varð það á að spyrja hvað
hann þyrfti mikið pláss, hann
horfði smástund hugsi og sagði
svo að flugskýli myndi ekki duga.
Nokkru síðar fórum við að skoða
bragga á Eyrarbakka. Ég sagði
honum að þennan bragga ætti
hann ekki að kaupa þannig að
hann dreif í því að kaupa hann
enda fyrirtaks húsnæði fyrir dót-
ið. Þegar hann hafði fest kaup á
bragganum kom hann sposkur og
hálfvandræðalegur til mín, því
þegar hann var búinn að kaupa
braggann sagði fyrri eigandi hans
að hann væri gamalt flugskýli úr
stríðinu og auðvitað var flugskýli
þetta ekki nærri nógu stórt fyrir
safnið hans Runólfs.
Það síðasta sem ég heyrði til
Runólfs á spítalanum var þegar
hann sagði hátt og skýrt þrátt fyr-
ir grímuna og lætin í öndunarvél-
inni sem hann var í: „Ég bið að
heilsa öllum“ og kem ég því þeirri
kveðju hér til skila til þeirra sem
vilja taka við henni.
Börnum og öðrum aðstandend-
um Runólfs vottum ég og mínir
okkar dýpstu samúð og óskum
góðum vini velfarnaðar á nýjum
stað.
Þinn vinur og frændi,
Bragi Gunnarsson.
Það var þungbært símtalið sem
ég fékk sunnudaginn 23. febrúar
með þær fréttir að Rúnki vinur
minn væri fallinn frá, en eins og
söngtextinn segir „eitt sinn verða
allir menn að deyja“ þá er þetta
víst óumflýjanlegt hjá okkur öll-
um. Ég kynntist Runólfi Valdi-
marssyni þegar hann vann hjá
föður mínum við járnsmíði á sjö-
unda áratug síðustu aldar. Run-
ólfur var einstaklega ljúfur og
góður vinur sem ávallt var tilbúinn
að aðstoða við hvaðeina, það var
mikill fengur fyrir ungan mann
með bíladellu að eiga slíkan vin að
sem gat aðstoðað og ráðlagt með
lausn vandamála sem upp komu.
Runólfur átti líka ógrynni vara-
hluta í ýmsar gerðir farartækja
sem blankur strákur með bíla-
dellu fékk gegn „vægu“ gjaldi
þegar á þurfti að halda. Það var
stórt safnið af varahlutum og
gömlum bílum sem Rúnki hafði
safnað að sér í gegnum árin og
mörgum þótti nóg um en trúlega
er þar á ferð arfleifð frá uppvaxt-
arárum hans á Hólmi í Landbroti
þar sem strönduð skip voru efni-
viður í hagleikssmíði eins og
vatnsaflstúrbínur sem föðurbróðir
Runólfs, Bjarni Runólfsson, varð
frægur fyrir, þar á bæ var engu
hent því það mátti smíða eitthvað
úr því enda ekki hægt að hlaupa út
í búð eftir hlutunum.
Runólfur var einstaklega góður
maður sem reyndi hvað hann gat
að hjálpa og setti jafnvel sjálfan
sig í skuldbindingar fyrir aðra
sem ekki voru alltaf endurgoldn-
ar. Hugur hans var við vélar og
allt sem snerist og hann gat gert
við hvað sem var, jafnvel raf-
geyma sem aðrir töldu ónýta gat
Runki „lífgað“ við. Þau voru ófá
kvöldin sem við áttum saman yfir
kaffibolla á verkstæðinu og rædd-
um allt milli himins og jarðar, ég
minnist þessa með söknuði enda
margar skemmtilegar frásagnir
frá fyrri tíð sem gaman var að
hlusta á og hafði hann lag á að
segja skemmtilega frá. Runólfur
hafði skemmtilegan húmor sem þó
var ekki allra. Það var eitt sinn að
hann þurfti að ná tali af félaga
mínum sem ekki var með síma-
númer skráð í símaskrána að hann
leitaði til mín og ég gaf honum upp
númerið, hann hringir svo í um-
ræddan félaga, kynnir sig og ber
upp erindið en félaginn hafði meiri
áhuga á að vita hvar hann hefði
fengið símanúmerið sem ekki átti
að vera á allra vörum. Runki var
fljótur að átta sig, púkinn kom upp
í honum og hann svaraði að
bragði: „Nú ég hringdi bara í lög-
regluna og þeir vissu strax hver
þú varst!“ Þar með var það útrætt.
Vinur Rúnka sem hafði ekki heyrt
í honum um nokkurt skeið hringdi
eitt sinn í hann og heilsar með
þessum orðum: „Ertu lifandi?“
Það verður allnokkur þögn en svo
svarar Runólfur: „Hvert ætlað-
irðu að hringja?“
Ég sendi hugheilar samúðar-
kveðjur til fjölskyldu Runólfs.
Jón Þór Sigurðsson.
Með þessum orðum leyfi ég
mér að skrifa nokkur minningar-
orð um Runólf Valdimarsson,
samferðamann til áratuga.
Milli okkar í aldri var 21 ár en
aldrei bar svo við að það hefði ein-
hver áhrif á samskipti okkar og
e.t.v. skýrir það einhvers konar
andlegan skyldleika.
Með Runólfi er genginn merk-
isberi þeirrar þekkingar og
reynslu sem um langan tíma var í
Hólmi í Landbroti, langt fram á
síðustu öld en eins og kunnugt er
var þar um tíma smíðaskóli auk
þess sem þar bjó föðurbróðir
hans, Bjarni Runólfsson er var
einn af forvígismönnum rafvæð-
ingar víða um land auk þess sem
hann smíðaði túrbínur. Rafstöðin
sem hann byggði í Hólmi gengur
enn, eftir því sem ég best veit,
enda hafði Runólfur veg og vanda
af því að halda henni við.
Það lætur engan ósnortinn að
koma í Hólm og finna andblæ lið-
inna tíma þar sem allt er á fallanda
fæti, fegurra bæjarstæði er vart
til á landi voru. Á einum bæjar-
hólnum er veglegur minningareit-
ur sem hefur verið haldið vel við
en þar hvíla foreldrar Runólfs og
nánir ættingjar. Sjá þeir þar heim
til Hólms og eflaust með von um
að þeir dagar renni senn að aftur
komi vor í dal hvað varðar jörð og
mannvirki.
Runólfur var safnari af guðs
náð og eflaust má rekja það til
þeirra tíma sem engu mátti henda
og allt varð að nýta en lengi vel var
mikill skortur á efni til smíða úr
tré og járni. Það er eflaust rétt að
betra skikk hefði mátt vera á söfn-
unarstarfi Runólfs og fáir höfðu
skilning á þessu starfi hans á tím-
um ofgnóttar. Það er viss þörf á
varðveislu og þeir tímar geta kom-
ið að brýn þörf verði á varahlutum
og efni ef þrengist um aðdrætti til
landsins. Þeir sem komið hafa að
Garðsstöðum við Ísafjarðardjúp
geta séð í reynd, þar á bæ, að vel
geta farið saman umhverfissjón-
armið og varðveisla af því tagi sem
Runólfur hafði með höndum.
Með Runólfi hverfur ekki bara
einstök verkþekking heldur einn-
ig þekking á sögu og staðháttum í
hans heimasveit. Ekki verður tölu
þar á komið sem ég hef hlustað á í
þeim efnum og betur hefði á farið
að eitthvað af því hefði verið fært í
letur til varðveislu.
Þakkað er fyrir það sem hann
vann fyrir mig og fjölskyldu mína,
viðgerðarverkefni og varahlut-
areddingar af öllu tagi, oft utan
venjulegs vinnutíma, iðulega að
nóttu til.
Allt fram undir það síðasta var
Runólfur minnugur á allt en ég
hitti hann síðast viku fyrir andlát-
ið og reyndar með ólíkindum
hvernig hann gat munað hvar allt
var.
Runólfur hafði undir það síð-
asta gert ráðstafanir til þess að
gera upp fyrsta bílinn sem í
Skaftafellssýslu kom, SF-1, síðar
Z-1. Hafði hann viðað að ýmsu í
þeim efnum. Átti fyrir ákveðna
hluti úr bílnum og munu þeir vera
á vísum stað. Runólfur ók um á bíl
með númerinu Z-1 og átti það
númer að fara á bílinn. Vonandi að
þessu starfi verði haldið áfram að
honum gengnum.
Ég færi börnum Runólfs,
Sverri bróður hans og öðrum ætt-
ingjum innilegar samúðarkveðjur
frá mér og fjölskyldu minni.
Ingvar Sveinbjörnsson.
Ágætur samstarfsmaður og
kær vinur á Raunvísindastofnun
Háskólans, Runólfur Valdimars-
son, er fallinn frá á nítugasta ald-
ursári. Runólfi kynntist ég í byrj-
un árs 1985 er ég hóf störf á
stofnuninni. Hann var þar í for-
svari fyrir málm- og rennismíða-
hluta verkstæðis stofnunarinnar
sem staðsett var í kjallaranum á
Dunhaga 3 enda afburða hagleiks-
og nákvæmnismaður. Á verk-
stæðinu var einnig starfrækt að-
staða fyrir viðhald húsmuna og
trésmíði og þar réð ríkjum Óskar
Ágústsson. Mér er næsta ómögu-
legt að fjalla um Runólf án þess að
geta Óskars sem var jafn hagur á
tré og Runólfur á málma og vélar,
en Óskar féll frá 2013.
Þetta tvíeyki, Óskar og Runólf-
ur, hafði veg og vanda af hvers
kyns viðhaldi á húsnæði og að-
stöðu samhliða smíðum, eftirliti og
viðhaldi á margvíslegum tækjum
og tólum til rannsókna. Starfsemi
stofnunar á borð við Raunvísinda-
stofnun á mjög undir slíkri þjón-
ustu og getur stofnunin svo sann-
arlega státað af framúrskarandi
tæknifólki í stoðþjónustu í valin-
kunnum snillingum á borð við Æv-
ar Jóhannesson, Jón Sveinsson og
Martein Sverrisson svo aðeins fáir
séu nefndir. Þeir eru nú allir látn-
ir, en lögðu fram ómældan skerf
til rannsókna og tækniþróunar á
sviði raunvísinda og í þeim hópi á
Runólfur svo sannarlega heima.
Hann tók þátt í að hanna og út-
færa bílvélar er gengu fyrir amm-
oníaki með brautryðjendum á
borð við Braga Árnason, tók þátt í
hönnun og uppsetningu á vind-
myllum m.a. í Grímsey og hann
var ómissandi í ótal ferðum með
vísindamönnum stofnunarinnar á
jökla þar sem kunnátta hans og
lagni í meðförum á hvers kyns vél-
búnaði, bifreiðum, vélsleðum og
tækjabúnaði kom sér afar vel við
frumstæðar aðstæður í fimbul-
kulda og stórviðrum, svo aðeins
fátt eitt sé nefnt.
Runólfur var einstaklega vand-
virkur maður, greiðvikinn, úr-
ræðagóður og trygglyndur, og bar
hag stofnunarinnar og vísinda-
manna hennar mjög fyrir brjósti.
Kunnátta hans og lagni í hvers
kyns bílaviðgerðum var annáluð
og tel ég á engan hallað þótt ég
leyfi mér að álíta hann afburða-
mann á því sviði og þann flinkasta
sem ég hef komist í kynni við. Það
var einstaklega gott að geta leitað
til Runólfs um ráð er tengdust
bílakaupum og bilunum bifreiða
og hann þurfti stundum ekki ann-
að en leggja við hlustir til að finna
út hvort allt væri með felldu með
mótorinn. Og það sem Runólfur
gerði við var varanleg viðgerð og
bilaði aldrei síðan.
Runólfur var skarpgreindur
maður og vel lesinn og var sjaldan
komið að tómum kofunum hjá
honum. Það var ávallt gaman að
spjalla við hann, hann kunni frá
ótrúlega mörgu að segja, var
hnyttinn í tilsvörum og hafði góð-
an húmor og fastmótaðar skoðanir
á mönnum og málefnum. Árin
góðu á Raunvísindastofnun sem
ég átti með Runólfi eru mér dýr-
mæt í minningunni og fyrir þau er
ég afar þakklátur. Og við héldum
áfram að rækta vináttuna í mikl-
um og góðum samskiptum alveg
fram á hans hinstu daga.
Ég sendi fjölskyldu, ættingjum,
aðstandendum og vinum Runólfs
mínar dýpstu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Runólfs vinar
míns Valdimarssonar.
Guðmundur G.
Haraldsson.
Runólfur
Valdimarsson
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
SIGRÍÐUR HELGADÓTTIR,
lést á Grund hinn 1. mars 2019. Útförin
verður auglýst síðar.
Einar Sindrason Kristín Árnadóttir
Heimir Sindrason Anna Lovísa Tryggvadóttir
Sigurjón Helgi Sindrason Helga Garðarsdóttir
Sindri Sindrason Kristbjörg Sigurðardóttir
Yngvi Sindrason Vilborg Ámundadóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Elsku eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
GUNNSTEINN STEFÁNSSON
læknir,
lést föstudaginn 1. mars á líknardeild
Landspítalans. Útför fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju föstudaginn 8. mars kl.
11.00.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á Minningarsjóð
krabbameinsdeildar Landspítalans eða Heru heimahlynningar.
Helga Snæbjörnsdóttir
Snæbjörn Gunnsteinsson Jennifer Green
Stefán S. Gunnsteinsson Alís Heiðar
Árni Pétur Gunnsteinsson Sandra Gestsdóttir
Gunnar Helgi Gunnsteinsson Rósa Guðjónsdóttir
og barnabörn