Hugrún - 01.08.1923, Page 9

7
Ég var þó þrátt fyrir alt enginn »pipraður« kvenhatari eða úr-
kynja aumingi.
Við gengum inn í borðsalinn og í sömu svipan kom ég
auga á hana. — »Færeysku fegurðina* hafði Orímur nefnt
hana. Margar meyjar hefi ég séð fríðari, en enga jafn aðlað-
asidi. Sakleysi barnsins og ástúð var skráð í hvern andlitsdrátt.
Stór brún engilaugu, glampandi af kátínu..............Ég hrökk
við........Petta mikla ljósbrúna hár, er annarlegum gulllituðum
bjarma brá yfir, er gerfiljósin glömpuðu á því. — Ósjálfrátt
varð mér að taka upp mynd úr brjóstvasa mt'num. — Sama
hárið. — Ég leit fyrst á myndina og svo á ’færeysku meyjuna,
Enginn vafi á, að meyjarmyndin var fríðari. Ég fann ónota-
hroll fara um mig. Ég fann að minningarnar, sem ég var að
flýja frá, steyptust yfir mig, eins og brimsogið, sem skolar út
skipbrotsmanninum í því að hann er að ná í bakkann, og drekkir
honum í iendingunni.
Oft hefir mér virst, að minnið hljóti að hafa verið ein af
reiði-gjöfum alföðurs.
— — Ég kyntist henni óðara. — Ingeborg hét hún. Mér
fanst hreimurinn í því nafni hljómfegurri en endrarnær.
Pað var auðséð, að fingur lífsskugganna höfðu eigi snert við
henni. Hún hló hversu lítið sem hlátursefnið var, barnshlátrin-
um, sem sá einn getur hlegið, sem hefir óspilt hjarta. — Hún
hló allan daginn, — og mjúki, hreimskæri hláturinn hennar
sveif eins og lítill verndarengill yfir sál minni og bægði ófresk-
um fortíðarinnar frá því að ná tökum á mér, meðan ég var
í nálægð hennar.
Ég undi hvergi á skipinu, þar sem hún var eigi. Var eirðar-
laus væri ég eigi í nálægð hennar, það þegar fyrsta daginn. —
En þetta vakti hjá mér gremju og óánægju aðra stundina, því
ég hafði álitið, að það, sem liðnu árin höfðu borið á borð fyrir
mig væri nægiiegt til þess að ég »forðaðíst eldinn« fyrst um sinn.