Hugrún - 01.08.1923, Blaðsíða 26

24
*
En Asta er öðruvísi ger. Hún er góð og göf-
ug kona, en hún er alin upp við annað andrúmsloft.
Hún hefir annað útsýni. Þar af rís óeining og tor-
trygni, — hávaðalaus, en sár og þung og virðist ætla
að kollvarpa allri gæfu þessa heimilis.
Meistaralega er hér farið með efnið. Engri setn-
ingu virðist ofaukið og alt meitlað, — alt skýrt og
Ijóst, svo hvert orð þrungið af innileik og samúð
með persónunum, sem allar hafa meira og minna
til síns ágætis, — Tortrygni Bjargar við alt nýtt
nær til fleiri en Astu. Hún nær einnig til Sveins,
vinnumannsins, sem ef til vill er best mótaða per-
sónan. Við þekkjutn öll þennan hálfgerða oflát-
ung, kæruleysislegan og gáskafullan. Björg treystir
honum eigi fyrir fósturdóttur sinni. Hún treystir
honum í engu. — Hún getur ekki skilið, að hann
er einn af þeim, sem heimurinn traðkaði undir fótum
og sem var of stoltur til að beygja sig og láta ásjá.
En Björg sér hver hann er, þegar hann býðst til að
stofna lífi sínu í hættu til að bjarga syni hennar. —
\Já er Þura gamla ein persónan, er höf. nær bestum
tökum á, hálf-geggjaður vesalingur, er þannig hefur
orðið, sökum þess, að hún er ung svikin í trygðum
Og ekki er því tortrygnin minni hjá henni, en
Björgu:
»Ég er vitlaus og vond, en verst er ég við sjálfa mig,«
segir hún einu sinni. Og Jón gamla þekkjum við:
Mikill á lofti og forn í skapi, en fremur einfaldur,—
þetta gamla trygglynda hjú, er auðvitað dregur svo
taum Bjargar gegn Astu. Alla þessa þræði rekur höf.
af snild, þar til þeir að lokum renna saman í eitt.
Og við lifum með persónunum og skiljum þær