Dagblaðið Vísir - DV - 21.06.2019, Síða 21

21. júní 2019 FRÉTTIR 21
M
argrét Alda Karlsdóttir átti
í ástarsambandi við hæl-
isleitanda frá Marokkó
sem hélt henni í heljarg-
reipum. Maðurinn leit á hana sem
sína eign og lagðist upp á hana og
móður hennar. Hún segir mann-
inn hafa misnotað velferðarkerfið
trekk í trekk og efast um að hún sé
fyrsta konan sem lenti í klóm hans.
Strax hrifin
Margrét Alda er búsett á Akureyri
og kynntist manninum í gegnum
stefnumótaforritið Badoo.
„Það var í mars á seinasta ári. Ég
féll algjörlega fyrir honum og mér
fannst við geta talað um allt. Hann
sagði mér að hann væri ríkisfangs-
laus í Marokkó af því að hann hefði
verið uppreisnarmaður þar og eft-
irlýstur. Hann kom til Íslands frá
Belgíu og var búinn að vera hér
á landi í ár þegar við kynntumst.
Hann fór í gegnum hælisleitenda-
prógrammið í Reykjavík og var
kominn með tímabundið dval-
arleyfi. Hann sagðist hafa kom-
ið norður af því að maður hérna
hefði lofað honum húsnæði og
vinnu en svo hefði hann ekki stað-
ið við það.“
Á þessum tíma deildi maðurinn
húsnæði með manni frá Túnis og
pólskum mæðgum. Margrét, sem
er öryrki, býr með móður sinni.
„Við eyddum miklum tíma
saman þangað til kom að því að
hann vildi flytja úr húsnæðinu
sem hann deildi með öðrum. Þá
bauð ég honum auðvitað strax
að flytja inn á mig og mömmu,
ekki gat hann verið heimilislaus. Í
kringum páskana flutti hann inn á
okkur.“
Ein í ókunnu landi
Margrét segir manninn fljótlega
hafa sýnt á sér aðra hlið.
„Fljótlega fór hann að sýna sitt
rétta andlit. Hann var alltaf svo
mikið fórnarlamb og það voru all-
ir svo ægilega vondir við hann.
Hann kvartaði yfir öllu og var alltaf
að tala um að hann ætti rétt á hinu
og þessu sem Akureyrarbær vildi
ekki gefa honum. Akureyrarbær
átti bara að redda öllu fyrir hann.
Hann kvartaði yfir því að enginn
vildi ráða hann í vinnu. Hann var
samt ekkert að hafa fyrir því að
leita að vinnu sjálfur. Félagsmála-
stofnun reddaði honum tímbund-
ið vinnu í eldhúsi á öldrunarheim-
ili en það fannst honum alveg
ómögulegt, hann var stjörnuvit-
laus þar og gekk fram af öllum.“
Margrét fór með manninum
suður til Reykjavíkur um páskana
á seinasta ári. „Þar hittum við fullt
af hælisleitendum og ég sá þá í
fyrsta sinn hversu mikill hassfíkill
hann var í rauninni. Strax þá voru
farnar að renna á mig tvær grímur
en ég lét sem ekkert væri.“
Hún segist hafa orðið vör
við mikla kvenfyrirlitiningu hjá
manninum. „Hann úthúðaði nán-
ast bara konum en karlar voru yf-
irleitt ágætir í hans augum. Kon-
ur sem voru léttklæddar voru að
hans sögn druslur sem vildu láta
nauðga sér.“
Seinasta sumar tók maður-
inn þá ákvörðun að fara á flakk
um Evrópu. Margrét segist hafa
verið svo blinduð af hrifningu og
söknuði að hún ákvað að fara út á
eftir honum, til Mons í Belgíu, og
dvelja þar í viku. Þegar þangað var
komið fékk hún áfall. „Þegar við
komum á staðinn sem hann var á
hjá vini sínum fékk ég áfall. Íbúðin
var dimm, skítug, tvíbreiða rúm-
ið án dýnu bara fullt af einhverju
drasli sem var grjóthart og gaf eft-
ir undan þunga mínum. Í stof-
unni var sófi og ferðabeddi. Ferða-
beddinn gefur sig líka undan mér
og mátti ég púkka töskunni minni
undir hann svo ég gæti þó sofið
einhvers staðar. Vinurinn í þessu
hreysi var dópisti líka. Þetta var á
þeim tíma sem þeir fasta í mánuð
á daginn og éta svo frá sólarlagi til
hálf fjögur á nóttunni og því var ég
oft ekkert að sofna fyrr en fjögur á
nóttunni.
Í ferðinni fékk Margrét að kynn-
ast skapgerð mannsins og heiftar-
leg átök urðu á milli þeirra. Hún
segist hafa fundið fyrir miklum létti
þegar heim var komið. Það leið
þó ekki á löngu þar til maðurinn
byrjaði að hringja í hana mörgum
sinnum á dag í gegnum Messen-
ger-forritið og vildi sýna henni
myndir og fleira frá Evrópuflakk-
inu. „Ég var frekar áhugalaus um
þetta og vildi sem minnst af hon-
um vita en þorði alls ekki að segja
það upphátt því viðbrögð hans
hefðu verið að skamma mig eða
láta mig vorkenna sér,“ segir Mar-
grét.
„Ég sagði honum að þetta væri
búið og ég vildi ekki meir. En hon-
um tókst alltaf að beita einhverjum
brögðum til að fá mig á sitt band.
Honum tókst alltaf að fá samúð og
vorkunn frá mér,“ segir Margrét og
bætir við að hún hafi alltaf átt erfitt
með að sjá aðra gráta. „Þannig að
þegar hann fór að gráta þá fór ég
að gráta líka og lofaði að fara ekki
frá honum.
Smyglaði inn hassi
Margrét segir manninn hafa ver-
ið ákveðinn í að giftast henni, og
hann hafi ekkert hlustað á hennar
mótbárur.„Hann fór að heimsækja
ættingja á Spáni og lét mig tala við
þau í gegnum myndsíma á Face-
book. Hann vildi að allir myndu
sjá mig, og að ég myndi sjá þau.“
Hann reyndi allt. Hann hót-
aði til dæmis að flytja inn til konu
í Keflavík sem hann hafði kynnst
og var að hans sögn miklu yngri
og fallegri en ég. Ég sótti hann á
Keflavíkurflugvöll um miðja nótt
og við gistum á hóteli þar sem
hann sýndi mér stoltur hassið sem
honum tókst að smygla.“
Í kjölfarið flutti maðurinn aft-
ur inn á Margréti og móður henn-
ar á Akureyri. „Hann var sjúk-
lega afbrýðisamur. Ég mátti ekki
sýna neinum öðrum karlmönnum
áhuga. Hann einangraði mig líka
frá vinkonu minni, sem var búin
að vara mig við honum strax frá
byrjun.“
Margrét segir manninn hafa
tekið yfir allt á heimilinu, hann
hafi neytt áfengis á hverjum degi.
Hann svaf allan daginn og vakti
á nóttunni og hélt þá fyrir henni
vöku. Þá átti kynlíf að standa hon-
um til boða hvenær sem er.
Lá á kerfinu
Margrét segir manninn fljótlega
hafa farið að tala um að hann vildi
flytja alfarið til Reykjavíkur; þar
myndi hann fá allan stuðninginn
og fríðindin sem hann ætti rétt á.
Hann vildi vera í einhvers kon-
ar fjarsambandi en það þótti Mar-
gréti afleit hugmynd.
„Þegar hann flutti suður þá
fann ég fyrir rosalegum létti, ég
gat loksins sofið á nóttunni, haft
kisuna uppi í rúmi hjá mér, ég gat
spilað mína tónlist og horft á mína
þætti.
Ég frétti síðan af því að hann
væri á fullu að svindla á kerfinu í
Reykjavík. Hann fékk frítt húsnæði
og fjárhagsaðstoð frá borginni en
var á sama tíma að vinna svart hjá
verktaka. Samt átti hann aldrei
krónu. Ég hef ekki tölu á því hvað
ég lánaði honum mikið, 10 þús-
und hér og 15 þúsund þar.“
„Hann úthúðaði nánast
bara konum en karlar
voru yfirleitt ágætir í
hans augum. Konur
sem voru léttklæddar
voru að hans sögn
druslur sem vildu láta
nauðga sér.“
Auður Ösp Guðmundsdóttir
audur@dv.is