Morgunblaðið - 20.07.2019, Síða 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 20. JÚLÍ 2019
Það er sólbjartur
júlídagur. Við vin-
konurnar sitjum úti
á svölum og spjöll-
um um lífið og til-
veruna. Olga í stuttri sumar-
heimsókn frá Svíþjóð og
bjartsýni og baráttuandi í öllu
hennar tali. Við það tækifæri
tókum við af okkur mynd og á
henni má sjá þrjár skælbrosandi
áhyggjulausar og glaðar konur.
Þessi mynd lýsir sambandi okk-
ar nefnilega mjög vel. Því þegar
við komum saman var einhvern
veginn alltaf sól, hláturinn flögr-
aði í kringum okkur og tíminn
flaug framhjá á örskotshraða.
Þessir sumarhittingar eru nú
geymdir á besta stað í fjár-
sjóðskistu minninganna.
Á lífsleiðinni verður stundum
á vegi manns einstakt fólk. Fólk
sem skilur eftir sig spor í hjarta
allra sem eru svo lánsamir að
kynnast því. Olga var þannig
manneskja. Hún kenndi reyndar
bara í eitt ár með okkur i Borga-
skóla en það var nóg til að
mynda ævilanga ómetanlega vin-
áttu. Vináttu sem við verðum
alltaf ótrúlega þakklátar fyrir.
Ótti er viðbragð, hugrekki er
Olga Steinunn
Weywadt
Stefánsdóttir
✝ Olga SteinunnWeywadt Stef-
ánsdóttir fæddist
18. ágúst 1975. Hún
lést 1. júlí 2019.
Útför Olgu fór
fram 19. júlí 2019.
ákvörðun og það
var svo áberandi í
fari Olgu að hún
hafði tekið ákvörð-
un um að lifa, berj-
ast fram á síðustu
mínútu og njóta
tímans með fjöl-
skyldu sinni og vin-
um. Hún deildi með
okkur hugsunum
sínum og lífsbaráttu
á facebooksíðunni
sinni og gaf okkur vinum hennar
stað til að taka þátt í ferlinu með
henni. Olga talaði um sjúkdóm-
inn sinn og baráttuna við hann
með þannig æðruleysi og ein-
lægni að það lét engan ósnortinn.
Hún var óþrjótandi talsmaður
lífsins og ástarinnar og okkur
finnst eins og hún hafi gert okk-
ur og annað fólk betra með orð-
um sínum og framkomu, slík
skínandi fyrirmynd var hún.
Nú hefur lífsglaði listræni
töffarinn okkar yfirgefið þessa
jarðvist en hún mun alltaf lifa í
minningu okkar, fögur, sólbjört
og brosandi. Með sárum söknuði
og ást kveðjum við nú að sinni.
Fjölskyldu Olgu sendum við
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Lífið er núna.
Anna Þóra og Sigrún
Valgerður.
Elsku hjartans Olga mín, ég á
svo erfitt með að trúa að komið
sé að kveðjustund. Hjarta mitt
er fullt þakklætis fyrir dýrmæta
vináttu okkar. Um huga minn
streyma minningar um þær
óteljandi gleðistundir sem við
höfum átt í gegnum árin.
Þú varst töffari af Guðs náð,
trylltur gleðipinni, hugrökk og
mesti baráttunagli sem ég hef
kynnst. Þú sem sást alltaf það já-
kvæða í öllu og öllum minntir
okkur hin á það mikilvægasta í
lífinu: Að bíða ekki til morguns
með það sem við getum gert í
dag, að njóta hvers dags, hverrar
stundar, hlæja mikið og elska
meira.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Ég bið góðan Guð að vaka yfir
Gísla, Sóleyju Diljá, Stefáni
Sævari, Gísla Snæ, foreldrum
þínum, bróður og öðrum að-
standendum á þessum erfiðu
tímum.
Þín vinkona,
Hrefna Björk Ævarsdóttir.
Í dag kveðjum við ótrúlega
konu sem var hluti af einstökum
vinkvennahópi sem kynntist í
Ljósinu. Olga var frábær, kenndi
okkur að njóta dagsins í dag með
fólkinu sem við elskum. Hún var
töffari og kennari af guðs náð,
hrein og bein og ávallt með húm-
or, gleði og hressleika í fyrir-
rúmi. Það leiddist engum í kring-
um Olgu.
Það er sagt að þegar lífið gef-
ur manni sítrónur eigi maður að
gera límonaði en Olga hætti ekki
fyrr en úr hafði orðið heimsins
sætasta limoncello. Hún var allt-
af drífandi og eyddi ekki tíma í
að tala um hlutina heldur var
hlutunum hrint í framkvæmd og
þeim reddað.
Við erum svo lánsamar að
hafa búið til margar skemmtileg-
ar minningar með Olgu á þeim
stutta tíma sem við þekktumst.
Hún var til í að prófa nýja hluti
og þá skipti ekki máli hvort það
var margra daga ferð til Ítalíu,
með tilheyrandi túlípanasölu,
krækja í heila köku fyrir hópinn,
redda afsláttum að ævintýrum
eða dýfa pensli í málningu.
Það var gott að tala við Olgu,
hún gaf sér alltaf tíma til að ræða
hlutina og gefa góð ráð. Hún
hlustaði án fordóma, af yfirveg-
un og ró, og var okkur ómetan-
legur fróðleiksbrunnur.
Olga skilur nú eftir sig stórt
skarð í Mafíósuhópnum okkar.
Hugurinn er hjá Sóleyju, Stefáni
Sævari og Gísla Snæ sem hún
elskaði, dáði og var svo enda-
laust stolt af. Og Gísla, ástinni
hennar, sem stóð sem klettur
með henni i veikindunum.
Bros þitt hlýjar,
þinn hlátur kitlar.
Hvert andartak með þér
sem gullið ljós
geymt í hjartastað.
(Hulda Ólafsdóttir)
Minning þín lifir.
Agnes, Ásta, Brynja,
Guðrún, Helga,
Melkorka og Sólveig.
Sumt fólk sem
maður kynnist í
lífinu er minnis-
stæðara en aðrir
og ánægjulegt að hafa verið
því samferða. Lilla frænka mín
var svo sannarlega í þeim
hópi.
Ásdís Svanlaug
Árnadóttir
✝ Ásdís SvanlaugÁrnadóttir
fæddist 13. ágúst
1928. Hún lést 25.
júní 2019.
Útför Ásdísar
fór fram 19. júlí
2019.
Við Lilla vorum
bræðradætur og
rúmt ár á milli
okkar. Helga syst-
ir fór til foreldra
Lillu 12 ára gömul
og sárt að sjá á
eftir henni en
gleðin var við völd
þegar hún og Lilla
komu á sumrin og
þá vorum við eins
og þrjár systur.
Ég gleymi aldrei falllega
kjólnum sem þær færðu mér
fyrsta sumarið sem þær komu
en við vorum eins og þríburar.
Við vorum allar í eins kjólum
sem voru rósóttir með hvítum
grunni, teygjustokk í hálsmál
og púffermar. Á sólríkum degi
fórum við í heimsókn í Uppsali
þar sem það voru margir
krakkar á okkar reki og lékum
okkur í Eyjuleik sem var vin-
sælt á þeim tíma.
Þeim Helgu og Lillu þótti
alltaf gaman að koma í sveit-
ina og Lillu þótti sérstaklega
gaman að koma í torfbæinn
sem þá var á Úlfsstaðarkoti.
Þegar bærinn var rifinn sagði
hún að nú yrði ekki eins gam-
an að koma.
Alltaf var gott að heim-
sækja Lillu og Valgeir hvort
heldur á þeirra heimili eða í
sumarbústaðinn og þau voru
alltaf tilbúin að taka vel á móti
mér og mínum.
Lilla frænka var flott kona
og alltaf vel til höfð í hælaháu
skónum sínum og í pels þegar
það átti við og var sannkölluð
Reykjavíkurdama eins og sagt
var á þeim tíma. Þegar ég
flutti suður var mikill sam-
gangur á milli okkar Helgu
systur og Mansa mannsins
hennar og Lilla kom þar oft
við sögu en á þeim tíma vorum
við allar komnar með börn.
Ég lærði margt af Lillu
frænku enda var hún snilling-
ur í mörgu eins og prjónaskap
og matreiðslu og þótti gott að
geta gefið af sér til mín og
annarra.
Börnum hennar, tengda-
börnum og barnabarnabörnum
votta ég samúð mína. Með vin-
semd og virðingu minnist ég
frænku minnar Lillu Árna-
dóttur.
Þórunn Friðriksdóttir.
Anna Jóna kem-
ur hlaupandi og er
mikið niðri fyrir.
„Sigga, Sigga,“
dregur mig afsíðis. – Leynd-
armál – „Það stóð í blöðunum
um mann sem getur gert
kraftaverk og hann kemur
hingað til Ísafjarðar.“ Þetta var
borðleggjandi hjá okkur litlum
stelpum, auðvitað myndi mað-
urinn byrja á að lækna Gústa
pabba hennar Önnu Jónu, sem
var bundinn við hjólastól. En
dagarnir liðu og ekki bólaði á
kraftaverkamanninum. Smám
saman fennti yfir þennan at-
Anna Jóna
Ágústsdóttir
✝ Anna JónaÁgústsdóttir
fæddist 22. apríl
1943. Hún lést 8.
júlí 2019.
Útför Önnu Jónu
fór fram 19. júlí
2019.
burð eins og annað
á þessum árum.
Vonbrigði en hafði
samt ekki varanleg
áhrif á barnatrúna.
Við stóðum eftir
sem áður þrjár litl-
ar stelpur:
undirrituð, Anna
Jóna og Elsa systir
í stífstraujuðum
sunnudagakjólum
með hárborða, á
tröppunum á Mjógötu 7 og
stundvíslega kl. 11 hlupum við
út í Salem. Svo var jafnvel farið
upp á Her (Hjálpræðisherinn)
kl. tvö. Er ekki örgrannt um að
þarna hafi söngurinn og spilið
skipt máli. Enda minnir mig að
á Her hafi Anna Jóna lært sín
fyrstu grip á gítar. Æskuminn-
ingar flögra um hugann. Við
fórum í „danskan“ sem var
boltaleikur sem þurfti vissa
færni í, a.m.k. þegar boltarnir á
lofti voru fimm í einu. Á prests-
húsinu var upplagður veggur,
svo voru allir leikirnir í götunni,
engir bílar, nema kannski
Kjartansbíllinn ef einhver var
lasinn. Bernskan líður. Við
orðnar sjö ára og Anna Jóna og
fjölskylda flytja. Litlar stelpur
verða stórar. Leiðir skilja og
leiðir liggja saman. Í Vestur-
bænum í Kópavogi verðum við
Anna Jóna nágrannar, komnar
á Kársnesið með börn og buru,
kerru, barnavagn og þríhjól,
öslum rauðamölina eins og eng-
inn sé morgundagurinn. Lífið
brosir við okkur og við treyst-
um vináttuböndin. Leitum hvor
til annarrar. Ég fer ekki bónleið
til búðar ef aðstoðar er þörf og
við pössum auðvitað hvor fyrir
aðra. Ein minning situr ljóslif-
andi í minninu. Anna Jóna kem-
ur við hjá mér rétt fyrir jól og
ég að klára stafi í sængurver,
fremur vandasamt „broderí“.
Anna þrífur sængurverið og
segir: „Hana, komdu með þetta
kona, ég skal klára þetta.“
Á Þorláksmessumorgun
hringir Anna Jóna vinkona og
segir: „Er búin með þetta,
Sigga mín“ og við örkum af
stað, mamman og tveir litlir
stubbar. Hjá Önnu eru að koma
jól. Blessað verið tilbúið á
borði, strákarnir fá mjólk og
smákökur, svo tekur mín kona
gítarinn sinn og við syngjum
jólalög. Á leiðinni heim í frost-
stillunni erum við í hátíðar-
skapi, svona var Anna Jóna,
hún var svo ótrúlega góð við
þessa litlu stráka og kunni lagið
á þeim. Þeir gleyma aldrei
gæskunni og góðvildinni hennar
Önnu Jónu. Sá yngsti gaf henni
nafnið Kókóblogga og móðirin
bætti við fyrir framan von.
Þannig að nafn hennar varð
Anna von Kókóblogga. Tíminn
líður og á langri ævi er margt
sem drífur á dagana. Við héld-
um ævinlega sambandi við
Anna Jóna. Vissum alltaf um
viðburði í fjölskyldum hvor ann-
arrar. Margar dýrar perlur
liggja í minningasjóðnum. Við
kvöddumst fyrir nokkrum dög-
um, góða vinkonan mín sem nú
er farin til fegri heima. Við fjöl-
skyldan þökkum vináttu sem
aldrei bar skugga á. „Far þú í
friði, friður guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.“
Sigríður Gunnlaugsdóttir.
Frímann & hálfdán
Útfararþjónusta
Frímann
897 2468
Hálfdán
898 5765
Ólöf
898 3075
Sími: 565 9775
www.uth.is
uth@uth.is
Cadillac 2017
Gulli og perlum að safna
sér
sumir endalaust reyna.
Vita ekki að vináttan er
verðmætust eðalsteina.
Gull á ég ekki að gefa þér
og gimsteina ekki neina.
En viltu muna að vináttan er
verðmætust eðalsteina.
(Hjálmar Freysteinsson)
Þegar ég var sex ára náði Rúnar
frændi sér í kærustu og þá datt ég
aldeilis í lukkupottinn. Hann náði
sér ekkert í venjulega kærustu,
hann náði sér í Katrí. Mér þótti
strax vænt um „frænku mína“
enda sýndi hún mér strax hversu
fallega sál hún hafði að geyma.
Helstu áhyggjur mínar voru að nú
myndu jólapakkarnir frá Rúnari
minnka en þær áhyggjur reyndust
óþarfar því ekki fannst gjafmildari
kona en Katrí. Hún var svo um-
hyggjusöm og góð, hún var límið í
fjölskyldunni. Fyrst á staðinn ef
eitthvað bjátaði á. Stóra fallega
brosið hennar og smitandi hlátur
hennar breyttu erfiðum degi í góð-
an dag. Því svíður sársaukinn sem
nístir hjarta mitt svo sárt og sorgin
er óbærileg.
Katrí og Rúnar eiga gríðarlega
stóran stað í hjarta mínu, þau opn-
uðu dyrnar að heimili sínu þegar
foreldrar mínir skildu og mig vant-
aði samastað tímabundið. Hún
hughreysti mig og umvafði mig ást
og hlýju, hún kom mér yfir mjög
erfitt tímabil, tímabil sem mér
fannst engan enda geta tekið. Hún
kenndi mér að lífið er ekki alltaf
dans á rósum og maður verður að
takast á við verkefnin ákveðinn í að
sigra þau. Það hefur komið mér í
gegnum ótrúlega erfiðar brekkur
sem hafa mætt mér á lífsleiðinni.
Hún hjálpaði mér að takast á við
söknuðinn sem fylgdi því að hafa
ekki mömmu mér við hlið. Hún átti
það til þegar Rúnar var að vinna á
kvöldin að koma okkur fyrir í sóf-
anum og horfa á vídeó. Allir sofn-
aðir og þá horfðum við á The
Beaches sem varð svo mín uppá-
haldsmynd, stundum stökk hún
upp úr sófanum og dansaði yfir
laginu „You are the wind beneath
my wings“ meðan ég sat hágrát-
andi í sófanum því þetta er sorg-
legasta mynd sem ég hef séð.
„Maður verður að sjá fegurðina og
gleðina í lífinu ef maður ætlar að
komast í gegnum það,“ sagði hún
þá. Það er einmitt rétt, með gleðina
og jákvæðnina að vopni kemst
maður ansi langt. Það sýndi hún og
sannaði þegar hún barðist af ein-
skærri hetjudáð við illvígan sjúk-
dóm. Þar sannaðist að hún bjó yfir
ótrúlegum innri styrk til að takast
á við erfiðleika og nístandi sárs-
auka. Seinustu tvö ár hafa verið
mjög erfið þar sem ekki var hægt
Katrí Raakel
Tauriainen
✝ Katrí RaakelTauriainen
fæddist 29. maí
1960. Hún lést 10.
júlí 2019.Útför
Katríar fór fram
19. júlí 2019.
að umgangast hana
eins mikið og maður
vildi. Maður vildi
knúsa hana og hug-
hreysta en vegna
smithættu töluðum
við stundum í síma
og á samfélagsmiðl-
um. Alltaf sendi hún
hjarta til baka þegar
maður sendi henni
skilaboð. Hún kvaddi
alltaf með orðunum
„við knúsumst eftir smá, ég er
miklu betri í dag en í gær“. Ég trúi
ekki að ég hafi knúsað þig í hinsta
sinn.
Elsku Rúnar, Siggi Marcus, Ró-
bert, Saara, Brynja og Símon,
megi allar góðar vættir vaka yfir
ykkur og veita ykkur styrk á þess-
um erfiðu tímum. Elsku fallegu
mummosnáðar og skvísa, missir
ykkar er mikill, þið voruð gullin
hennar.
Vertu sæl fallega sál, við
sjáumst næst í Sumarlandinu.
Ég elska þig.
Hrafnhildur Sigurðardóttir.
Í dag kveðjum við með trega
yndislega samstarfskonu og vin-
konu til margra ára.
Það má með sanni segja að við
höfum dottið í lukkupottinn þegar
Katrí kom að máli við okkur og
bauð fram starfskrafta sína árið
2004 því hún tók svo sannarlega til
hendinni, setti svip sinn á fyrir-
tækið með sinni einstöku smekk-
vísi og heillaði viðskiptavini sem
margir urðu að vinum og héldu
tryggð við hana alla tíð. Hún pass-
aði líka á svo fallegan hátt upp á
samstarfsfólkið sitt sem við vitum
að kunni vel að meta það.
Á tuttugu ára afmæli Tekk 2018
fékk Katrí þá hugmynd að koma
okkur eigendum á óvart og hóa
saman öllu því starfsfólki sem
starfað hefur við fyrirtækið frá
upphafi á kósíkvöldið okkar í nóv-
ember. Lagðist hún í mikla vinnu
við að ná í allan hópinn þrátt fyrir
að vera mjög veik og fengu margir
símtal frá henni liggandi inni á
Landspítala þar sem viðkomandi
var boðaður á kvöldið og engar af-
sakanir teknar gildar. Sjálf mætti
hún glæsileg eins og alltaf þrátt
fyrir að heilsan varla leyfði. Þarna
áttum við saman yndislega kvöld-
stund með öllu okkar dýrmæta
samstarfsfólki í gegnum árin, þökk
sé Katrí.
Katrí var mikil fjölskyldukona
og það var aðdáunarvert að fylgj-
ast með henni byggja upp einstak-
lega fallegt heimili með Rúnari sín-
um utan um börn, tengdabörn og
barnabörn sem tíndust inn eitt af
öðru í Brekkuásinn. Þeirra missir
er óendanlega sár og við vottum
þeim okkar dýpstu samúð.
Á kveðjustundu viljum við
þakka Katrí fyrir allt það sem hún
gaf okkur og kenndi. Hún var ein-
stakur vinur sem gaf meira af sér,
brosti breiðar, hló innilegar og átti
stærri faðm en við flest.
Telma, Finnur,
Elín og Eyþór.