Skessuhorn - 21.12.2016, Blaðsíða 70

MIÐVIKUDAGUR 21. DESEMBER 201670
Kveðjur úr héraði
,,Já, já, ég skal gera það...“ heyrði
ég sjálfa mig stynja upp sem svari
við spurningunni um það að skrifa
,,Kveðju úr héraði“ í jólablað
Skessuhorns. Auðvitað geri ég það
sem fólkið á uppáhaldsblaðinu mínu
biður mig að gera. Ég má líka skrifa
um hvað sem er, var mér sagt. Það
gleður örugglega eiginmanninn, að
ég taki til við skriftir. Ég á svo erfitt
með að tala og skrifa í senn.
Mig langar til þess að þetta verði
góð kveðja. Hvorki kaldar kveðj-
ur, né óvandaðar. Það er viðeig-
andi, samkvæmt uppeldinu sem ég
hlaut, að vera almennileg á þessum
árstíma. Það gilti reyndar árið um
kring. Gott að rifja það upp.
Héðan frá Kirkjubrautinni
séð, er frá ýmsu að segja. Má þar
nefna þegar bærinn breyttist ítrek-
að í sviðsmynd fyrir kvikmynda-
og þáttagerðarfólk. Þyrla sveimaði
yfir, líkbíll reykspólaði niður götu
og E-deildin á Sjúkrahúsinu var
aftur tekin í tímabundna notkun.
Ég sat með símann við höndina og
beið eftir tilboði um hlutverk. Það
kom ekki.
Skemmtiferðaskipin sigldu hjá í
lest. Sum svo nálægt að maður beið
eftir að heyra glauminn og gleðina
af þilförum. Svo fréttist að far-
þegarnir væru fremur að leita eft-
ir þjónustu í heilbrigðiskerfinu, en
að glaum og gleði. Ég frestaði því
að kaupa mér far.
Einn daginn var svo Davíð sjálf-
ur, forsetaframbjóðandi, spígspor-
andi, bara sisvona, yfir Kirkjubraut-
ina. Það fór fyrir honum í framboð-
inu eins og mér í bíóbransanum.
Hvorugt fékk hlutverk.
Ég sé að þrátt fyrir tilraunir mín-
ar til að hafa þessar línur ,,úr hér-
aði“ þá verða þetta frekar ,,kveðjur
af Kirkjubrautinni“ – enda má ég
skrifa um hvað sem er...
Starfið í saumaklúbbnum mín-
um hefur verið með ágætum.
Verkaskiptingin til fyrirmynd-
ar, þó ég sjálf segi frá. Sumar sjá
um hreyfinguna, aðrar um handa-
vinnuna, einhverjar um utanlands-
ferðir. Ömmurnar segja frægðar-
sögur af goðumlíkum barnabörn-
unum. Allar njóta veitinganna á
klúbbkvöldum. Það viðurkenn-
ist að með auknum þroska kunn-
um við að fara stuttu leiðirnar, í
því að skutla einhverju á borð-
ið. Ein lætur sig fljóta. Það er ég.
Ég fann mig á haustdögum (vissi
ekki einu sinni að ég væri týnd) í
Bjarnalaug. Nú fer ég á miðviku-
dagskvöldum og á fund með sjálfri
mér, þar sem fólk flýtur um laug-
ina í fullkominni slökun. Samflot –
Akranes, takk fyrir. Ég ætti að færa
þeim fundarlaun.
Ég get ekki látið hjá líða að
minnast á vinnustaðinn. Það er
alltaf jafngaman að mæta í vinnuna
í Bókabúðinni. Ég ætla ekki að tala
sérstaklega um vinnufélagana. Það
yrði bara vandræðalegt. Reyndar er
það þeirra vegna sem gaman er að
mæta. Svo fáum við líka bestu við-
skiptavinina – og skemmtilegustu.
Þessi jólavertíð hefur verið sérlega
ljúf. Bókatitlar sem tengjast Skag-
anum með einhverjum hætti eru
óvenju margir. Ég tel á engan hall-
að þó að ég minnist sérstaklega á
bókina ,,Á Akranesi“ eftir Ásmund
Ólafsson, enda er hann eini af höf-
undunum sem býr við Kirkjubraut.
Bókin er full af sögulegum fróð-
leik, bráðskemmtileg aflestrar.
Nú er líklega rétt að slá botn-
inn í þessa kveðju. Ég óska þess
að gleðileg jól séu framundan hjá
sem flestum. Vonandi tekst mér
að forðast að lenda í jólakettinum.
Það er nefnilega með það eins og
fleira. Áherslurnar hafa breyst. Nú
leggur frúin meira upp úr því að
plokka búkonuhárin af hökunni en
að ganga í óþægilegum spariskóm.
Kannski gefur eiginmaðurinn
mér flónelsnáttkjól og flókaskó í
jólagjöf... eða laserháreyðingu...
Lifið heil.
Fjóla Ásgeirsdóttir, Akranesi.
„Ein lætur sig fljóta“
Jólakveðja frá Akranesi
Þegar ég settist niður til að skrifa
smá jólakveðju fór ég að hugsa
um jólakort. Kannski af því ég
hafði ekki fundið mér tíma til að
skrifa þau fyrir þessi jól. Jólakort
voru órjúfanlegur hluti af mínum
bernskujólum eins og flestra Ís-
lendinga á síðustu öld. Ég man eft-
ir mömmu fyrir hver einustu jól
að skrifa jólakort til vina og ætt-
ingja um allt land og alla aðvent-
una bárust jólakort inn á heimil-
ið. Það kom jafnvel fyrir að pabbi
gaf sér smá stund frá gegningunum
og skrifaði eins og eitt eða tvö kort
en annars var þetta verkefni alger-
lega á höndum mömmu. Það var
föst hefð á aðfangadagskvöld þeg-
ar við höfðum lokið við að borða
jólamatinn að fullorðna fólkið sett-
ist niður og opnaði jólakortin og
las þau gaumgæfilega. Ég var svo
lánsöm að á heimilinu bjuggu líka
afi minn og amma og þau tóku sér
sinn tíma í að fara yfir jólakortin.
Á meðan biðum við krakkarnir og
biðum og biðum og fannst að þessi
athöfn tæki heila eilífð. Loks eftir
að búið var að fara í gegnum allan
þennan jólakortabunka mátti loks-
ins fara að opna pakkana. Ég tók
þessa jólakortahefð upp þegar ég
fór sjálf að búa en hún breyttist að-
eins þannig að jólakortin voru opn-
uð síðast, þegar búið var að borða
og opna pakkana. Ég ákvað að láta
mín börn ekki bíða á meðan jóla-
kortin voru lesin. Kannski var þetta
röng ákvörðun og bara linkind í
uppeldinu og ef til vill hafa börn
gott af því að bíða stundum eftir
hlutunum.
Við undirbúning jólanna skul-
um við samt vera minnug þess að
það eru ekki allir sem hlakka til
jólanna. Jólin minna á ættingja og
ástvini sem hafa kvatt og söknuð-
urinn verður meiri á þessari hátíð
þar sem endurminningarnar eru
svo sterkar því jólin eru tími hefð-
anna og viljum gjarnan að allt sé
eins ár eftir ár og engu má breyta.
Jólahaldið er kannski í hættu ef
ekki fást nógu margar rjúpur í mat-
inn eða jólatréð er ekki fullkom-
ið. Jólin koma samt alltaf og þegar
klukkan slær sex á aðfangadag og í
útvarpinu hljómar „Í dag er glatt í
döprum hjörtum“.
Biðin eftir jólunum hefur ekki
breyst frá því í minni bernsku.
Kannski hefst þessi bið fyrr en áður
enda fjölmiðar og kaupmenn dug-
legir að minna okkur á nauðsynleg-
an undirbúning jólanna strax í októ-
ber. Það er samt ánægjulegt að hafa
öll jólaljósin sem skreyta hús og
garða og það lífgar upp á skamm-
degið. Það er sérstaklega gaman
þegar sólargangurinn er sem styst-
ur og myrkrið sem svartast en við
skulum muna að brátt fer daginn að
lengja. Í mínum huga er jólahátíðin
líka hátíð ljóssins. 21. desember eru
vetrarsólstöður, og þann dag er sól-
argangurinn stystur. Upp frá því fer
daginn að lengja aftur og við förum
að bíða eftir og hlakka til vorsins
og sumarsins. Það er alltaf sérstök
gleði fólgin í því að sjá fyrstu geisla
nýárssólarinnar því að þó þeir skíni
stutt fyrstu dagana sem þeir sjást þá
eru þeir boðberi um bjartari tíð.
Mig langar að lokum að vitna í
Vigdísi Finnbogadóttur, fyrrver-
andi forseta Íslands en hún sagði
eitt sinn í viðtali: „Ég er bjartsýn.
Af því að ég ákveð að vera bjartsýn.
Maður getur virkjað sig til að vera
bjartsýnn með því að horfa á það
jákvæða. Ef maður er svartsýnn þá
gerir maður ekkert í málunum. Við
verðum að virkja bjartsýnina innan
í okkur sjálfum til þess að vinna að
einhverju sem við getum byggt upp
og ég er í því alla tíð“.
Ég vil skora á alla Íslendinga að
horfa til jólanna og nýja ársins 2017
með bjartsýni. Við höfum það svo
ósköp gott á litla landinu okkar og
við skulum reyna að horfa á það já-
kvæða.
Að lokum vil ég senda hugheilar
jólakveðjur til ættingja og vina nær
og fjær og læt þessa jólakveðju duga
og sendi jólakort bara næstu jól.
Kæru Vestlendingar!
Ég óska ykkur gleðilegra jóla og
farsældar á nýju ári.
Hrafnhildur Hallvarðsdóttir,
Stykkishólmi.
Horfum til jólanna og nýja ársins með bjartsýni
Jólakveðja úr Stykkishólmi