Heimsmynd - 01.04.1993, Blaðsíða 64

einmana eins og hún var, skellti hún sér út í
samkvæmislífið af ákefð sem krónprinsessa
af Wales sýndi ekki fyrr en Díana fór á
diskóröltið. Veizlumar stóðu til morguns,
félagslega svelt eins og Karólína var leyfði
hún gestum sínum einfaldlega ekki að fara
aftur. Gestalistinn var í fyrstu prýddur
lávörðum og löfðum, en þar sem hver sá er
þáði heimboð Karólínu gat mætt vanþóknun
ríkisarfans, neyddust sífellt fleiri til að
afþakka boðið. Þá bauð Karólína listamönn-
um og skáldum til veizlu, löngu áður en
aðallinn tók að leggja lag sitt við slíkar óæðri
stéttir. Það var því oft meira varið í veizlur
Karólínu en hóf manns hennar og ekki
blíðkaði það hann í hennar garð.
En hún lét sér ekki nægja félagsskap
með tvíræðar athugasemdir eins og ..kotiur í
mínu ástandi“ já, þá lenti siðgæði hennar
aftur undir smásjánni.
Hún var saklaus fundin og enn á ný fór
hún í blöðin. Karólína átti marga vini og
velvildarmenn um ævina sem réðu henni
heilt, en það ráð sem henni var oftast gefið
og hún fór aldrei eftir var, að hugsa áður en
hún talaði. Hún átti líka málsvara sem
notuðu hana sínum málstað til framdráttar,
en þótt undarlegt megi virðast voru þeir
miklu færri. Hún náði auðvitað engum
árangri með fjölmiðlabaráttu sinni, öðrum
en þeim að þjóðin varð andsnúnari prins-
inum og hændari að henni.
Arin liðu. Þau hjónin eyddu ómældri
orku í hatramma baráttu þar sem öll brögð
„Það er alls ólfldegt að Iíarólína hafi haft
mfldnn áhuga á kynlífi eftir einnar nætur
reynslu sína með Georg.44
stórhuga. Hún stofnaði líka dag-munaðar-
leysingjaheimili fyrir fátæk alþýðuböm með
hor. Það fór hrollur um hinar efri stéttir.
Því næst tók hún að sér dreng.
Nú er það svo, að eiginkonur geta ekki
tekið böm í fóstur án samráðs við menn sína
og enn síður geta þær, ef þær em krónprins-
essur, þóst vera ófrískar um tíma og lagt
síðan fram ungböm úr nærliggjandi þorp-
um og fullyrt að þau séu eigin framleiðsla,
án þess að slíkt hafi eftirköst.
Sem og hugmynd Karólínu hafði. Eftir
rannsóknina á siðferði hennar, sem nefhdist
Viðkvœma rannsóknin, var hún saklaus
fundin af öllu nema smekkleysi. Þá var
Karólína líka búin að læra um nytsemi
blaðanna. Sótti hún nú réttar síns á prenti,
þar eð hún var saklaus, sagði hún, átti hún
skilið virðingu og réttindi til jafns við mann
sinn, krónprinsinn.
En það var stutt í næstu rannsókn.
Karólína tók að sér heila fjölskyldu. Sú var
ítölsk, móðir, faðir og sonur. Þau vom fyrst
ráðin sem skemmtikraftar á heimili hennar,
en eftir því sem gestalistinn dróst saman að
undirlagi prinsins, þess meira jukust umsvif
fjölskyldunnar í líft hennar og pyngju.
Sérstaklega þótti sonurinn natinn við
Karólínu og þar sem hún valdi þetta augna-
blik til að endurtaka gamla hugmynd, nefni-
lega losa sig við lífstykkin og leyfa mög-
unum að leika lausum á meðan hún kom
og öll vopn vom leyfileg. Georg hafði
óskorað vald yfir Charlottu prinsessu og
klekkti á Karólínu í gegnum hana, án þess að
það snerti hann hið minnsta að hann gerði
Charlottu illt um leið. Þegar Charlotta náði
þeim aldri sem önnur stúlkuböm hættu að
hafa barnfóstrur og byrjuðu að hafa sam-
kvæmisdömur, réð Georg nýjar bamfóstmr
og svo gott sem fangelsaði hana í smáhýsi
úti í skógi. Því næst reyndi hann að gifta
hana úr landi, líklega af ótta við að þjóðin
gerði uppreisn eins og í Frakklandi, setti
hann af og gerði Charlottu að drottningu.
Það var fótur fyrir ótta hans, Charlotta og
móðir hennar áttu hug þjóðarinnar á meðan
þjóðinni var meinilla við hann.
Þessi ótti feðranna við syni sína ríkis-
arfana gengur eins og rauður þráður í gegn-
um brezku konungsfjölskylduna. Georg III
sýndi hann glöggt í garð Georgs IV
Karólínumanns, þá Georg í garð Charlottu,
Viktoría kom fram við Játvarð eins og aula í
fimmtíu ár, Játvarður gjörði slíkt hið sama
við Albert, en þar munar því að Albert var
auli (hann lézt á undan föður sínum, sem var
brezku þjóðinni nokkur blessun, því krúnan
hafði þá enn mikið að segja um stjóm
landsins).
Hvaða tilfinningar ætli Karl beri til
Vilhjálms erfðaprins? Sérstaklega eftir
uppástungur um að hlaupið verði yfir Karl
og Vilhjálmur settur til valda að ömmu sinni
64
liðinni, þá líklega háð því að hann haldi til-
finningalífi sínu í skefjum og innan marka
siðgæðis sem konungsfjölskyldan ein þarf
að hlíta. Ætli Vilhjálmur litli sé svona fúl-
lyndur eins og sögur segja af því að hann er
fómarlamb ríkisarfasyndróms föður síns?
Oorðin mannkynssaga verður að svara
þessum spumingum, annað hvort þegar
seinni tímar komast í dagbækur þeirra feðga
eða Vilhjálmur styttir okkur leið með játn-
ingasögu í blöðunum. Það er hefð fyrir því
að meðlimir konungsfjölskyldunnar geri
upp sín mál í dagblöðunum.
Um það bil sem Georg tók að vinna
hörðum höndum að hjónabandsmálum
Charlottu, gafst Karólína endanlega upp á
móðurhlutverkinu. Það hafði líklega aldrei
verið hennar sterkasta hlið. Napóleon var
tryggilega geymdur á Elbu, friður ríkti í
Evrópu og þjóðhöfðingjar og aðall tóku á ný
upp ferðalög og heimsóknir til ættingja og
vina um álfuna sem þau höfðu neyðst til að
vanrækja ámm saman.
Um sama leyti var Karólínu farið að
leiðast svo hrottalega, að hún var farin að
fást við galdra. A hverju kvöldi eftir matinn
bjó hún til vaxdúkku af manni sínum, stakkk
í hana prjónum og lagði hana síðan á eldinn.
Staða Georgs gat varla versnað, svo þetta
hafði engin áhrif. Upp úr þessu hitti
Karólína sígaunakonu sem spáði fyrir henni,
að hún ætti eftir að ferðast víða, verða ást-
fangin á meginlandinu, giftast og verða
hamingjusöm og auðug. Það var kannski
aðallega spádómurinn sem olli því að
Karólína ákvað að leggjast í siglingar.
Vinir hennar aðvömðu hana, þetta væri
tækifærið sem Georg biði eftir, því hann var
enn jafn harður á að ná lögskilnaði frá henni.
Karólína hélt ekki, pakkaði og hélt á vit
hamingjunnar. Georg varð svo kátur, að
hann afhenti henni 35 þúsund punda lífeyri á
ári. Hún hóf ferðina undir eins konar dul-
nefni sem hertogaynjan af Wolfenbutter,
sem var einn titla hennar. En bæði var að
útlit hennar var svo ógleymanleg sjón að
fáum hefur reynst erfiðara að fara huldu
höfði en henni og svo fékk hún einfaldlega
meira út úr því að ferðast sem krónprins-
essa brezka heimsveldisins.
Af ókunnum ástæðu skartaði hún svartri
hárkollu í ferðinni. Karólína var ljós yfir-
litum, mjólkurhvít á húð með hvít augnhár,
ljósblá augu og með rauða díla í kinnum.
Svarta kollan stakk örlítið í stúf við þetta.
Klæðaburður hennar hafði síst batnað með
aldrinum og kílóunum hafði fjölgað.
Karólína kom víða við og var hampað við
hverja hirðina á fætur annarri. Meðal
viðkomustaða hennar (framhald á bls. 80)
HEIMS
MYND