Fréttablaðið - 10.10.2015, Síða 32

Antoine segist aldrei hafa geta grunað að hann myndi lenda í ofbeldissambandi. FréttAblAðið/Anton brink
Þar brast eiginlega
hjúkrunarkonan sem
tók á móti mér í grát
af Því hún hafði tekið
svo oft á móti mér. hún
sagði að nú yrði ég að
fara að taka mig á og
fara frá honum.
Áverkamyndir af Antoine
Hér má sjá myndir sem Antoine tók af sér sjálfur og sýna áverka sem hann
segist hafa hlotið eftir nokkrar mismunandi árásir sambýlismannsins fyrr-
verandi. Hann þurfti oft að leita á bráðamóttöku vegna áverka.
Sagði aldrei fyrirgefðu
Hann kom sér upp á flugvöll þar sem
hann lét hringja í íslenska sendi-
ráðið í Washington. „Ég laug því að
vegabréfinu hefði verið rænt af mér
á djamminu, ég laug því meira segja
að mömmu minni. Ég vissi að ef ég
myndi segja sannleikann þá yrði
erfiðara að fara aftur til hans.“
Honum var reddað aftur til
Íslands. „Hann náði fljótt að tala
mig aftur á sitt band. Það var held-
ur ekki erfitt. Ég hélt að þetta væri
bara eðlilegt. Hann sagði líka alltaf
að svona værum við bara, við erum
bara mínus og mínus og það gerði
plús.“
Kærastinn flutti svo heim til
Íslands og þeir byrjuðu að búa
saman. Ofbeldið jókst mikið og var
orðið nokkuð reglulegt, bæði and-
legt og líkamlegt. Eftir verstu til-
vikin var ástin allsráðandi. „Hann
sagði aldrei fyrirgefðu heldur náði
einhvern veginn alltaf að kenna mér
um þetta líka og ég tók það alltaf til
mín. Ef brotin voru mjög alvarleg þá
sagði hann ekki fyrirgefðu heldur að
við þyrftum að bæta okkur báðir.
Hann fór að planta því í hausinn á
mér að þegar hann gerði eitthvað
við mig og ég brást fáránlega við
að hans mati, með því til dæmis
að reiðast við að fá högg í andlitið,
þá væri ég bara að bregðast við á
fáránlegan hátt. Þetta voru bara
eðlileg viðbrögð hjá mér. Síðan ef ég
ætlaði að ræða við hann eftir á um
ofbeldið þá var bara „hey, ekki vera
svona leiðinlegur, þurfum við alltaf
að vera að ræða fortíðina?“.“
Alvarleg líkamsárás
Þeir fluttu svo aftur til Bandaríkj-
anna. „Þar gerðist það alvarlegasta,“
segir hann. „Við vorum í partíi hjá
Íslendingum sem hann þekkir. Ég
sá að hann var farinn að verða eitt-
hvað skrýtinn og fór heim á undan
honum. Hann elti mig heim í leigu-
bíl. Þegar hann kom inn var ég að
borða sneið af pítsu sem hann hafði
pantað daginn áður. Hann brjálað-
ist og sló mig í andlitið. Svo byrjaði
bara mjög gróft ofbeldi. Hann hljóp
með andlitið á mér á vegg, á svona
steyptan vegg, ég rotaðist og fólkið
niðri heyrði einhvern hamagang,
kom upp, en hann sagði að þetta
væri sjónvarpið. Meðan ég lá þarna
alveg að vankast út af var hann að
rífa öll fötin mín úr töskunni minni.
Brjóta tölvuna, iPadinn og símann.
Þetta gerði hann eiginlega í hvert
einasta skipti því hann vildi ekki
að ég hefði færi á að komast í burtu.
Gæti flúið eða gæti hringt eða haft
samband.“
Nágrannana grunaði samt að ekki
væri allt með felldu og þeir hringdu í
lögregluna. „Þau greinilega sáu mig
liggja á gólfinu og löggan kom. Hann
var handjárnaður og það var farið
með mig á hótel í Boston sem lög-
reglan í Boston borgaði. Þeir sögðu
svo að ég þyrfti ekki að hafa neinar
áhyggjur, það yrði bíll fyrir utan
alla nóttina, þeir myndu svo skutla
mér upp á völl morguninn eftir og
hann væri kominn í nálgunarbann.
Daginn eftir var mér skutlað upp á
flugvöll, ég fór heim og hann var í
einhverja daga þarna, svo var sagt
við hann að hann mætti ekki fara
úr landi því það yrðu réttarhöld.“
Fór aftur til hans
Antoine kærði hann fyrir ofbeldi,
eignaspjöll og morðhótanir en kær-
astinn hafði aftur samband. „Hann
náði mér aftur og það var heldur ekki
erfitt fyrir hann,“ segir Antoine og
lýsir því hversu helsjúkur hann hafi
verið orðinn þarna. Orðinn hluti af
ástandi sem hann vissi innst inni að
væri ekki eðlilegt en taldi sér trú um
að svo væri. Það yrði allt gott aftur.
„Hann varð aftur draumaprinsinn
sem hann var fyrstu mánuðina.
Stóra ástin mín, og ég var algjörlega
blindaður af ást. Auðvitað hékk eitt-
hvað á spýtunni því svo kom að því
að hann bað mig að draga kærurnar
til baka. Sagði við mig að ef við ættu
einhvern tímann að eiga okkur ein-
hverja von þá yrði ég að hætta við að
kæra. Hann bað mig líka að hringja í
vitnin á neðri hæðinni og biðja þau
að hætta við kærurnar. Ég gerði það
en þau sögðu bara glætan, þau hefðu
séð aðkomuna og hvað hefði verið í
gangi. Ég hringdi líka í lögfræðinginn
og sagði nákvæmlega það sama, að
ég ætlaði bara alveg að draga mig
út úr þessu. Þau sögðu að ég gæti
gert það en það skipti ekki máli,
þetta væri það alvarleg líkamsárás
og morðtilraun að fylkið ætlaði að
kæra. Þetta endaði á því að hann fékk
fangelsisdóm og fær ekki að fara til
Bandaríkjanna aftur.“
leitaði oft læknisaðstoðar
Læknaskýrslur sem Fréttablaðið
hefur undir höndum sýna að
Antoine leitaði oft á bráðamóttöku
með alls kyns áverka; mar, skurði
og brot. Þrátt fyrir það fór hann
alltaf aftur til mannsins. Þeir voru
sundur og saman næstu mánuðina.
„Ég fór til vina minna eftir að hann
hafði barið mig og sagði við þá að
ég færi aldrei aftur til hans. En fór
alltaf aftur. Svo kemst maður á þann
stað að maður hættir að segja frá,
því maður veit að þá verður alltaf
erfiðara að fara til baka. Það hætta
líka allir að trúa manni,“ segir hann.
Kærastinn réðst oft á hann. „Í eitt
skiptið réðst hann á mig heima hjá
okkur. Þá fékk ég þennan skurð,“
segir hann og bendir á skurð milli
augnanna. „Þarna vorum við hættir
að djamma saman því ég var farinn
að hræðast hann það mikið og hvað
myndi gerast. Hann hélt ítrekað
fram hjá mér. Hann kom heim
eftir djammið, vildi fá kynlíf og ég
sagði nei, að ég væri ekki í stuði. Ég
vaknaði svo við hnefahögg, hann
braut símann minn og tölvuna. Ég lá
þarna í blóði mínu og þá var eins og
hann sæi að sér. Hann spurði hvort
við ættum ekki að fara upp á slysó,
við segðum bara einhverja sam-
eiginlega sögu. Ég sagði jú, ég ætlaði
bara að klæða mig í skó. En þá kom
eitthvað yfir mig og ég þaut út. Ég
sá ekki neitt því það lak bara blóð
í augun á mér. Ég stoppaði eitthvert
par og þau leyfðu mér að hringja á
lögregluna, sem kom.“
Viðbrögð lögreglunnar voru þó
allt önnur en hann hafði búist við.
„Þau skutluðu mér aftur heim til
hans meðan  tekin var  skýrsla af
honum. Á meðan var ég bara látinn
bíða og átti vinsamlegast bara að
bíða eftir að skýrslan væri tekin af
honum. Það var eins og það væri
bara litið á þetta sem slagsmál milli
tveggja stráka. Þau voru ekkert að
fatta að þetta væri heimilisofbeldi
og lögreglan hefur aldrei fattað það.
Ég sagði þeim skýrt að kærastinn
minn hefði ráðist á mig og ekki í
fyrsta skipti. En það var eins og af
því að við vorum tveir strákar  þá
væru þetta bara einhver slagsmál,“
segir hann.
Eftir skýrslutökuna var honum
skutlað upp á bráðamóttöku. „Þar
brast eiginlega hjúkrunarkonan sem
tók á móti mér í grát af því hún hafði
tekið svo oft á móti mér. Hún sagði
að nú yrði ég að fara að taka mig á og
fara frá honum.“
beið tímanna eftir barsmíðarnar
Það kann að virka einkennilegt
að Antoine hafi alltaf farið aftur
til kærastans eftir að hann hafði
brotið svona á honum. Hann segir
ótrúlega erfitt að útskýra af hverju
hann hafi gert það og þegar hann líti
til baka þá skilji hann það ekki. „Ég
var eiginlega farinn að verða háður
þeim tímabilum þar sem var nýbúið
að berja mig eða halda fram hjá mér.
Þá vissi ég að hann yrði svo ótrúlega
góður næstu daga. Hefði það ekki
verið þannig þá hefði ég örugglega
verið farinn en þetta verður eins og
eiturlyf. Þú kemst bara visst langt
í burtu þangað til þú ferð að ljúga
að sjálfum þér að þetta sé allt í lagi,
hann lýgur að þér að þetta verði allt
í lagi og þetta hafi ekki verið svona
slæmt.“
Undir lok sambandsins var hver
einasti dagur orðinn rafmagnaður
og Antoine vissi aldrei hvað var í
vændum. Hann hafði fjarlægst fjöl-
skyldu og vini. „Ég vissi aldrei hvað
hann myndi gera. Í eitt skiptið kom
ég heim til okkar eftir að hafa reynt
að hringja í hann. Hann skellti alltaf
á mig. Hann vissi að ég var að koma
heim og var þá með strák í rúminu
okkar. Hann sagði svo við mig að
þetta hefði verið nauðgun. Ég trúði
honum og fór með honum upp í
sumarbústað daginn eftir.“
Hann segist svo sannarlega ekki
hafa verið týpan sem hann hefði séð
fyrir sér að myndi lenda í þessum
aðstæðum. „Þegar ég var ungur þá
ætlaði ég aldrei að verða þessi týpa
og leit niður á fólk sem var í svona
aðstæðum. Af hverju ekki að drulla
sér í burtu? Þetta myndi aldrei
koma fyrir mig. Ég ætlaði aldrei að
verða sami aumingi og þessar konur
sem láta berja sig og geta ekki einu
sinni farið í burtu. En þetta er svo
fáránlega allt annað dæmi þegar
maður lendir í þessu sjálfur. Það er
ekki fyrr en núna, mörgum árum
seinna, sem ég sé hvað þetta er ótrú-
lega brenglað.“
kærur felldar niður
Fljótlega eftir atvikið þar sem
Antoine flúði heimili þeirra á sokka-
leistunum hættu þeir saman. Á þeim
tíma sem þeir voru saman segist
hann hafa kært kærastann fimm
sinnum til lögreglu en kærurnar
hafi alltaf verið felldar niður vegna
ónægra sannana. „Þessu var ekki
tekið alvarlega og maður fékk skrýt-
ið viðmót uppi á lögreglustöð. Í eitt
skiptið kom ég að kæra og þá fannst
ekki síðasta kæra í kerfinu. Þá fór
lögreglumaðurinn að leita á borðinu
hjá sér og fann hana þar í einhverj-
um bunka, þar sem hún hafði verið í
nokkra mánuði,“ segir hann.
Verst þykir honum að kærurnar
hafi verið felldar niður því hann
segist vita af fleiri sem hafi lent
í manninum eftir að þeir hættu
saman. Til hans hafa leitað strákar
sem höfðu byrjað með kærastanum
á eftir honum og lent í því sama.
„Þá hafði þetta snúist við. Nú var
ég sá sem hann var að vara fólk við
og þeir héldu að ég væri geðveikur.
Það hafa margir lent í honum. Einn
af mínum bestu vinum í dag er fyrr-
verandi kærasti hans sem lenti í því
að þurfa að flýja hann líka. En verst
finnst mér að hann fer alltaf neðar
og neðar og leitar sér að yngri strák-
um sem þekkja kannski ekki til hans
eða hafa heyrt sögur af honum.“
Vill opna á umræðuna
Lengi á eftir var Antoine mjög
reiður út í manninn og segir hann
hafa ítrekað mætt á staði þar sem
Antoine var eins og til að ógna
honum. „Ég var að vinna á líkams-
ræktarstöð og hann á annarri stöð.
Samt var hann alltaf að mæta í
vinnuna til mín þegar ég var að
þjálfa fólk og var í tækjunum í kring.
Svona eins og til að ögra mér.“
Hann segir reiðina svo hafa breyst
í að hann varð reiður sjálfum sér.
„Fyrir að hafa eytt tíma mínum í
þennan mann. Þess vegna finnst
mér svo ofboðslega viðbjóðslegt að
horfa upp á þessa litlu stráka sem
hann er með. Ég var allavega orðinn
24 ára þegar ég kynntist honum.
Mér finnst þetta eins og að horfa
upp á nauðgun og ég megi ekkert
gera.“
Hann segir þjóðfélagið líka ekki
vilja meðtaka að heimilisofbeldi
geti verið á þennan veg. „Það er svo
mikill munur á hvernig var tekið á
ofbeldinu úti og svo hérna heima.
Þarna var því tekið alvarlega og ég
fékk alla þá aðstoð sem ég þurfti.
Hérna þorði ég varla að fara upp á
lögreglustöð og segja að þetta væri
kærastinn minn. Ef ég sagði heim-
ilisofbeldi þá var sagt: Ha, var það
pabbi þinn, bróðir þinn, mamma
þín? En ekki kærasti. Bara eins og
þetta væri ekki til.
Svona síkópatar sem ég tel hann
vera eru með svo góðan front og
geta stjórnað fólki. Þess vegna
kemst hann upp með þetta. Eftir
að við hættum saman hefur hann
svo sagt sögur af því hvað ég sé geð-
veikur til að tryggja að fólk trúi mér
ekki. Alveg eins og ég heyrði aðrar
sögur af þessum og hinum.“
Antoine hefur nú ekki heyrt í kær-
astanum fyrrverandi í ár. Hann er
nýfluttur úr landi en vill segja sögu
sína til þess að opna á umræðuna
um að slíkt ofbeldi sé til og það
vanti betri úrræði. „Ef það verður
farið að viðurkenna þetta þá verð-
ur líka auðveldara fyrir stráka sem
lenda í þessu að átta sig á þessu.“
1 0 . o k t ó b e r 2 0 1 5 L A U G A r D A G U r32 h e L G i n ∙ F r É t t A b L A ð i ð