Morgunblaðið - 26.09.2019, Blaðsíða 53

MINNINGAR 53
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 26. SEPTEMBER 2019
✝ Auðbjörg HlínPálsdóttir
fæddist á Enni í
Unadal 17. janúar
1950. Hún lést á
heimili sínu 14.
september 2019.
Hún var dóttir
hjónanna Svan-
hvítar Jóhannes-
dóttur frá Ós-
brekkukoti, Ólafs-
firði, f. 8. júní
1910, d. 10. júlí 2001, og Páls
Þorleifssonar frá Hrauni á
Höfðaströnd, f. 16. október
1903, d. 17. maí 1979. Systkini
Auðbjargar eru Hugljúf, f.
1934, gift Óttari Skjóldal, þau
eiga eina dóttur, Jóhannes, f.
1939, d. 2005, kvæntur Sig-
fríði Vigfúsdóttur og eiga þau
26. apríl 1973, búsett á Sauð-
árkróki. Börn þeirra eru
Thelma Rut, f. 1. maí 1994,
Þröstur, f. 31. ágúst 1995,
sambýliskona Gunnhildur Dís
Gunnarsdóttir, f. 23. janúar
1998, Viktor, f. 27. febrúar
2003. b) Hlynur Freyr, f. 30.
ágúst 1982.
Auðbjörg var búsett í Enni í
Unadal til ársins 1972 er þau
Árni fluttu til Sauðárkróks og
byrjuðu sinn búskap. Árið
1978 fluttu þau á Hof á Höfð-
aströnd og bjuggu þar í eitt ár
en fluttu svo aftur á Krókinn
og bjuggu lengst af á Kamba-
stíg 6. Auðbjörg vann fyrstu
árin í fiski og á sláturhúsinu.
Árið 1984 hóf hún störf hjá
sveitarfélaginu, fyrst í heim-
ilisþjónustu og síðar hjá fé-
lagsþjónustunni allt þar til
hún lét af störfum í september
2011.
Útför Auðbjargar fer fram
frá Sauðárkrókskirkju í dag,
26. september 2019, og hefst
athöfnin klukkan 14.
þrjú börn, Þráinn,
f. 1940, d. 2008,
kvæntur Auði Að-
alsteinsdóttur og
eiga þau eina dótt-
ur saman og á hún
þrjú börn, Ingi, f.
1944, kvæntur
Brynju Erlends-
dóttur og eiga þau
þrjú börn.
Auðbjörg giftist
hinn 25. desember
1971 Árna Indriðasyni frá
Skeiðsfossi í Fljótum, f. 25.
júlí 1950, syni hjónanna Sig-
urjóns Indriða Guðjónssonar,
d. 1983, og Þóru Árnadóttur,
d. 1958. Synir Auðbjargar og
Árna eru a) Kári Heiðar, f. 4.
september 1971, kvæntur Mar-
gréti Guðrúnu Helgadóttur, f.
Það er einkennileg tilfinning
að geta ekki farið á Kambastíg-
inn eftir vinnu, sest í hornið í litla
eldhúsinu með kaffiglas og rætt
líðandi og komandi stundir við
mömmu. Alveg frá því að ég man
fyrst eftir mér hefur hún verið
stór partur af mínu daglega lífi
og eftir að ég eignaðist fjölskyldu
hefur hún stutt og hjálpað á þann
veg sem hún gat.
Það eru forréttindi að hafa al-
ist upp með manneskju sem var
jafn annt um lífið og henni var,
minnti stöðugt á að fara vel með
allt lifandi og koma fram af virð-
ingu og vinsemd við menn og
málleysingja. Með dýrunum sín-
um var hún á heimavelli, það sáu
allir sem sjá vildu hvernig hún
hugsaði um kindurnar sínar og
aðra ferfætlinga í sinni eigu og
annarra.
Henni á ég að þakka að vera
alæta á tónlist og það var einstak-
lega róandi að koma „heim“ og
setjast í spjall og þægilega tónlist
sem var alltaf á hjá henni þegar
hún var að dunda í eldhúsinu.
Harmonikkudanstónlist var
hennar uppáhald og ég var ekki
gamall þegar mér voru kennd
helstu danssporin og hún var
dugleg að reyna að fá unglinginn
með sér á gömludansaböllin sem
þau hjónin sóttu svo oft.
Hún var dugleg að tala um
dauðann og hennar andlegu teng-
ingar við hann. Þeir voru ófáir
miðilsfundirnir sem hún fór á til
að viðhalda því sem hún fann og
upplifði í veruleikanum með fólki
sem henni þótti vænt um. Hún
kenndi okkur snemma að virða
dauðann til jafns við lífið og þeg-
ar maður hugsar til baka var
þetta sennilega hennar besta leið
að kveðja þetta líf og færa sig yfir
til þeirra sem voru henni svo
kærir.
Það má segja að hún hafi verið
einstök þegar kom að því að
hugsa um og hlúa að fólki og hún
var ljósið í myrkrinu fyrir ansi
marga. Þau eru ófá heimilin sem
hún heimsótti eða bara hringdi í
til að athuga hvernig fólk hefði
það. Oft laumaði hún lambalæri
eða einhverju að þeim sem henni
fannst ekki hafa mikið milli hand-
anna.
Vinir hennar voru alltaf
skammt undan og iðulega var
glatt á hjalla í litla eldhúsinu þeg-
ar fólk leit inn í kaffi og smurt.
Þar voru málin rædd á hreinni ís-
lensku og efalaust eru fleiri en ég
sem eiga eftir að sakna þessara
ómetanlegu stunda með henni.
Í dag er ég þakklátur fyrir að
börnin mín fengu að kynnast ör-
læti hennar og umhyggju. Það
voru dýrmætar stundir á Kamba-
stígnum í hádeginu þar sem
drengirnir mínir mættu nánast
daglega, þar beið hún með eitt-
hvað að borða og alltaf var til
engjaþykkni og ís til að fá sér í
eftirmat.
Við fjölskyldan kveðjum ein-
staka manneskju hana Aubbu.
Eiginkonu, mömmu, ömmu og
tengdamömmu, við þökkum fyrir
hverja stund sem okkur var gefin
með henni, nú fer hún að huga að
fé sínu á öðrum stað með honum
Þráni bróður sínum sem hún
saknaði hvern dag, og sjálfsagt
eru margir sem hún þarf að
spyrja frétta þegar í ljósið kem-
ur.
Takk fyrir allt og allt, fyrir
hönd fjölskyldunnar,
Kári Heiðar og fjölskylda.
Ánægjuleg kynni okkar Auð-
bjargar hófust fyrir nærri hálfri
öld þegar við fórum að vinna
saman í sláturhúsi KS á Sauðár-
króki en þar unnum við saman
mörg haust. Mikið var gert að
gamni sínu og ýmislegt gert sem
gaman var að rifja upp og voru
þessar minningar oft á tíðum
efniviður langra og skemmtilegra
símtala okkar nú á seinni árum.
Á þessum tímum voru oft
dansleikir hjá dansklúbbnum
Hvelli og sláturhússlútt og vor-
um við tvær duglegar að stunda
þær skemmtanir. Eftir síðustu
aldamót hélt fjörið áfram, nú á
harmonikkuhátíðum sem haldnar
voru víða um land. Þau hjónin,
Auðbjörg og Árni, voru alltaf
dugleg að bjóða mér með í þær
ferðir. Það fannst mér ómetan-
legt og mikið var nú alltaf gaman
í þessum húsbílaferðum okkar.
Ekki var bara dansað heldur líka
gripið í spil, spjallað og auðvitað
mikið hlegið.
Hún Auðbjörg mín var mikill
dýravinur og átti fáa sér líka í
þeim efnum. Hún átti alltaf
nokkrar kindur sem ekki fóru
varhluta af hennar gæðum, enda
áttu þær hug hennar eins og öll
önnur dýr.
Elsku Auðbjörg mín, nú skilur
leiðir að sinni. Ég þakka þér fyrir
ómetanlega vináttu og óska þér
alls góðs í sumarlandinu góða. Ég
veit að það verður tekið vel á móti
þér af þínum nánustu og öllum
fallegu dýrunum þínum.
Elsku Árni og fjölskylda, ég
bið góðan Guð að styrkja ykkur í
sorginni.
Blessuð sé minning þín, kæra
vinkona.
Valdís Gissurardóttir.
Auðbjörg var ein af okkur í
morgunsundshópnum í sundlaug
Sauðárkróks. Við hittum hana
nánast á hverjum morgni. Það
sem einkennir sundhóp eins og
okkar er að með tímanum mynd-
ast góður vinskapur innan hóps-
ins og ákveðin samkennd sem
erfitt er að lýsa með orðum.
Þegar Auðbjörg hafði synt
sinn skammt fór hún með okkur í
heita pottinn, tók þátt í um-
ræðum og gerði að gamni sínu.
Henni sveið óréttlæti heimsins
og var góður málsvari þeirra sem
minna máttu sín í samfélaginu.
Af og til gerum við okkur
dagamun í heita pottinum og
komum með kræsingar og leggj-
um í púkk. Fyrir nokkrum árum
lagði hún á borðið heimabakað
soðbrauð með hangikjöti og það
varð ekki aftur snúið. Soðbrauðið
var svo ljúffengt að eftir það tóku
sundfélagar ekki annað í mál en
að fá soðbrauðið góða.
Uppi á Nöfum átti hún sér
annan heim þar sem persónur og
leikendur voru, auk hennar
sjálfrar, ærnar og lömbin. Hún
var vakin og sofin yfir fjárhópn-
um sínum og skipti þá engu máli
hvort það var vetur eða vor eða
hvort heilsan væri að stríða
henni. Þegar hún var heimsótt í
fjárhúsið sitt var hún í essinu
sínu og alltaf eitthvað að stússast,
ýmist með lömb í fanginu eða
pela, sem hún gaf bæði lömbum
og ám. Þrátt fyrir að ærnar og
lömbin væru komin á fjall var
hugur hennar enn hjá þeim. Í
sumar sást hún oftar en einu
sinni fyrir utan Krókinn, horf-
andi yfir Gönguskarðsána í áttina
að Molduxa. Forvitnir félagar
spurðu hana þá hvað hún væri að
gera svona utan vegar. Hún var
þá bara að athuga hvort hún sæi
til kindanna sinna.
Vikuna áður en Auðbjörg lést
var ekkert vatn í sundlauginni
vegna viðgerða og því ekki hægt
að synda. Þessa daga áttum við
sérstaklega góðar og skemmti-
legar stundir með henni sem
fylgdu okkur alla leið út úr húsi
dag hvern. Undir lok vikunnar
höfðum við orð á því hvað það
væri búið að vera gaman hjá okk-
ur og þá sérstaklega okkur kon-
unum.
Á sunnudag fengum við þær
sorgarfréttir að hún væri látin og
nú söknum við hennar sárt.
Við sjáum hana fyrir okkur
með húfu á höfði; í lopapeysu og
með lamb í fanginu. Það leikur
bros um varir hennar. Þannig
viljum við minnast hennar.
Við sendum fjölskyldu Auð-
bjargar innilegar samúðarkveðj-
ur.
Fyrir hönd sundvina
Bryndís og Hrefna.
Mig langar til að kveðja með
fáeinum orðum og þakka þér vin-
áttuna sem þú, kæra Auðbjörg,
veittir mér. Þó að við værum ekki
í kaffi hvor hjá annarri töluðum
við saman yfir grindverkið á
garðinum mínum hvern dag, þú
varst nágranni minn til átján ára.
Þar sem ég er einbúi fylgdist þú
með mér og hringdir ef þú sást
mig ekki á vappinu í of langan
tíma að þér fannst til að vita
hvort allt væri í lagi. Ég þakka
þér það.
Yndislegt var að sjá hvern
morgun er þú opnaðir húsið og
hleyptir inn kisunum, sem eiga
bágt, kaldar og svangar, stund-
um sjö á eftir þér inn í eldhús til
að fá góðgæti og strokur. Við vor-
um í þöglu sambandi um að fóðra
villikisur, ég mun halda því
áfram. En lífsviðhorfin og heim-
urinn sem þú þekktir og sem ég
þekki eru hverfandi. Ég mun
minnast þín sem dugmikillar
atorkukonu, sem var að brasa frá
morgni til kvölds og þú fórst þína
sjálfstæðu leið, sem er mikilvægt.
Megi ljósið umvefja þig, ljúfust,
þín verður saknað af mér og öll-
um köttunum.
Aðstandendum votta ég samúð
mína.
Stefanía Jónasdóttir,
Sauðárkróki.
Þegar raunir þjaka mig
þróttur andans dvínar
þegar ég á aðeins þig
einn með sorgir mínar.
Gef mér kærleik, gef mér trú,
gef mér skilning hér og nú.
Ljúfi drottinn lýstu mér,
svo lífsins veg ég finni
láttu ætíð ljós frá þér
ljóma í sálu minni.
(Ómar Ragnarsson/
Gísli á Uppsölum)
Hákon Aðalsteinsson sagði:
„Sviplegt brotthvarf söknuð vek-
ur sorg í hjarta mér.“ Það er vit-
að að dauðinn bíður okkar allra,
samt erum við ekki viðbúin slík-
um fréttum. Við viljum þakka
Auðbjörgu trygglyndið og artar-
legheit hennar í okkar garð á
liðnum áratugum. Hún var mikil
húsmóðir og enn meiri matmóðir
og nutum við þess, ásamt mörg-
um öðrum. Hún færði okkur
marga morgna nýsteikt brauð,
lummur eða pönnukökur með
morgunkaffinu. Hún var mikill
skepnuvinur og mátti ekkert
aumt sjá né af heyra, hvorki hjá
mönnum né dýrum. Hún hafði
sínar skoðanir og var ómyrk í
máli ef svo bar undir. Það er við
hæfi að vitna til
Sigmundar bónda á Vestara-
Hóli. Hann orti til sveitunga síns:
„Þú hefur mörgum greiða gert
góðvild sýnt í verki.
mannorð þitt er meira vert
en mikið minnismerki.“
Hafðu þökk fyrir góð kynni.
Blessuð sé minning þín. Árna og
fjölskyldunni vottum við samúð
okkar. Missir þeirra er mikill.
Guðrún, Guðmundur
og börnin.
Það er laugardagsmorgun,
réttardagur. Í miðjum undirbún-
ingi fyrir veitingasölu dagsins í
réttarskúrnum kemur símtal sem
setur daginn í allt annan farveg
en lagt var upp með. Kvatt hefur
þetta líf kona sem svo sannarlega
gerði dagana litríkari og
skemmtilegri og skilur eftir
tómarúm sem seint verður fyllt.
Fram streyma minningar af
ógleymanlegum samverustund-
um, bæði við undirbúning ýmissa
viðburða, en líka stundir þar sem
hlegið var þangað til við vorum
hættar að sjá út fyrir tárum yfir
vitleysunni í okkur sjálfum, eða
öðrum, ef því er að skipta.
Auðbjörg var svo sannarlega
kona sem bar verk sín ekki á torg
eða sóttist eftir viðurkenningu,
en ef til hennar var leitað, lagði
hún sig alla fram til að leggja sitt
af mörkum. Ómælt magn af
bakkelsi og þá helst steikta
brauðið hennar sem átti engan
sinn líka. Drifkraftur og vilja-
styrkur einkenndi öll hennar
verk og hún kom alltaf til dyr-
anna eins og hún var klædd og lá
ekki á skoðunum sínum. Það gat
komið sér vel að fáir tala íslensku
á erlendri grund þegar hún sá
eitthvað sem henni leist ekki á á
ferðum okkar. Þá átti hún til að
segja nákvæmlega það sem henni
fannst þannig að við hinar gátum
ekki annað en litið undan, kímt og
vonað að enginn nema við skild-
um hvað hún var að segja.
Ekki er hægt að minnast Auð-
bjargar nema minnast á hversu
dýravelferð var henni ofarlega í
huga. Margar kisur hafa í gegn-
um árin átt húsaskjól hjá henni
og alltaf stóðu diskar með mat,
bæði inni og úti. Iðulega skutust
2-3 kisur út þegar maður gekk
inn, sem ekki áttu lögheimili á
Kambastígnum. Kindurnar voru
henni líka afar mikilvægar og
stór hluti af hennar daglegu
verkum.
Það var henni mikill léttir að
allt féð hennar kom af fjalli í
fyrstu réttum nú í haust, en ekki
var óvanalegt að það vantaði
nokkrar sem þurfti að leita uppi í
öðrum skilaréttum.
Að lokum langar mig, fyrir
hönd okkar sem voru með henni í
kvenfélaginu Framför, að votta
Árna, Kára, Hlyni og fjölskyldum
þeirra innilega samúð, ykkar er
missirinn mestur.
Steinunn Rósa
Guðmundsdóttir.
Mér finnst einhvern veginn
ótímabært að minnast Auðbjarg-
ar vinkonu minnar, eða Aubbu
eins og hún var alltaf kölluð. En
kallið er komið og við sem eftir
erum ráðum engu þar um. Aubba
var allt í senn vinkona, frænka og
„skáamma“ barnanna minna. Allt
frá 15 ára aldri var ég heima-
gangur á Kambastígnum hjá
Aubbu og Árna. Þar var heim-
ilisblærinn afslappaður og nota-
legur og menn og málleysingjar
voru ávallt velkomnir. Eldhús-
krókurinn er ekki stór í fermetr-
um talið en einhvern veginn var
alltaf pláss fyrir alla og margar
góðar stundir átti maður þar við
spjall yfir kaffibolla og bakkelsi.
Það var jafnan stutt í góðlátlegt
grín og hlátur enda var Aubba
grallari í eðli sínu. Hjá Aubbu
mátti enginn vera svangur. Hún
lagði mikið upp úr matargerð og
gerði t.d. besta soðbrauð sem ég
hef smakkað. Hestar, kindur,
kettir og aðrar skepnur þurftu
líka að fá sitt fóður og það var
enginn svikinn af því að vera í
fóðri hjá Aubbu. Ég er ekki frá
því að sumir kettirnir hafi sjálfir
flutt á Kambastíginn enda óvíða
boðið upp á annað eins atlæti og
þar. Við Aubba vorum um tíma
saman í hesthúsi og fannst henni
ég á köflum halda of mikið í við
hestana mína. Kannski nutu þeir
líka stundum góðs af umhyggju
hennar í þeim efnum. Umhyggja
hennar fyrir öðrum var óþrjót-
andi og oft kom hún við hjá mér
þegar ég átti heima á Krók og var
með eldri drengina mína litla.
Hún kom jafnvel daglega, leit inn
í stutta stund, athugaði hvort allt
væri í lagi og hvort okkur vantaði
aðstoð. Þó að tíminn liði og að-
stæður breyttust héldum við
áfram góðu sambandi þó ekki
væri það eins reglulegt og áður.
Við fjölskyldan minnumst
Aubbu með hlýhug, þakklæti og
söknuði. Elsku Árni, Kári, Hlyn-
ur, Magga, Thelma, Þröstur,
Viktor og aðrir aðstandendur,
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur á þessum erfiðu tímum. Minn-
ingin um góða konu lifir um
ókomna tíð.
Ingibjörg Sigurðardóttir.
Auðbjörg Hlín
Pálsdóttir
Þegar sá armi
þrjótur, krabbi,
hefur náð að læsa í
þig sínum svörtu
klóm þarf víst ekki
að spyrja að leikslokum. Eftir
áralanga harða baráttu og
stundum grimma hafði hann
betur og lagði þig að velli.
Og eins og við sögðum gjarn-
an: „Þegar allt er búið, þá er lít-
ið eftir.“ Minningin er þó hérna
enn, minningin um allar góðu
stundirnar uppi í rjáfrinu okkar
í Félagsbakaríinu við matar-
stúss með rauðvínstár í kopp-
um, kertaljós og tóna Eagles
flögrandi um loftið. Minningarn-
ar um mörgu kyrrlátu kvöldin
sem við áttum á Main Street,
þar sem fullur máninn skein svo
glatt yfir honum Sankti Andrési
Unnur Árnadóttir
✝ Unnur Árna-dóttir fæddist
24. maí 1956. Hún
lést 26. ágúst 2019.
Útför Unnar fór
fram 3. september
2019.
okkar, eða bara
stuttu gönguferð-
irnar út á höfðann
okkar við Capelin
Cove.
Þó svo við höfum
náð að heimsækja
mörg af öllum þeim
strætum og torgum
sem voru á okkar
ferðaáætlun verð ég
nú einn að reyna að
klára þann lista og
skenkja þér kannske einn IPA í
glas á góðum stað.
Elsku Unnur mín, takk fyrir
árin sem við áttum saman og
fyrir að hafa verið bæði ást mín
og vinur.
Fölna blóm og falla
flökti ljósið þitt.
Þú áttir ást mína alla
yndið mitt.
Hólmi,
Guðmundur Hólm.
Elsku Unnur, þvílík guðsgjöf
sem það var þegar þú komst inn
í líf okkar systra þegar þið
pabbi tókuð upp þráðinn árið
2006. Okkur varð fljótt ljóst að
þarna var um einstaka konu að
ræða. Pabbi gat ekki haldið aft-
ur af brosinu og var sem ást-
sjúkur unglingur.
Samband ykkar þróaðist
hratt og leið ekki á löngu þar til
við systur hittum nýju kærustu
pabba. Pabbi hafði dottið í
lukkupottinn og tekið okkur
með. Þvílík blessun sem það var
að fá þig inn í líf okkar, með svo
yndislega nærveru, fulla af kær-
leika og hlýju.
Á milli ykkar pabba ríkti al-
veg einstök virðing, vinátta og
ást. Þið genguð í takt og voruð
góð hvort við annað, það var
sem þið hefðuð alltaf gengið hlið
við hlið.
Þið pabbi hófuð fljótt sam-
búð. Við hlógum oft að því að
þið pabbi væruð yngstu innvið-
irnir á heimilinu, sem helst
mætti líkja við Árbæjarsafnið.
Frá fyrsta degi tókstu okkur
systrum opnum örmum og við
upplifðum ávallt sameiginlegt
heimili ykkar sem hlýjan sama-
stað. Það var dásamlegt að eiga
með þér gæðastundir, heyra þig
segja frá og hlusta á ykkur
pabba rifja upp gömlu góðu
dagana á Þórshöfn og minning-
ar frá ferðum ykkar um heim-
inn.
Okkar á milli ríkti alltaf virð-
ing sem með tímanum þróaðist í
ást til konu sem reyndist okkur
mikill stuðningur og deildi með
okkur bæði gleði og tárum. Þú
varst svo mikið meira en bara
konan hans pabba og amma
barnanna okkar. Þú varst vin-
kona og fyrirmynd.
Fyrir börnin okkar varst þú
aldrei annað en amma Unnur.
Enda sinntir þú því hlutverki af
einstakri alúð. Börnin okkar
munu ávallt minnast ömmu
sinnar með mikilli hlýju, elsku
ömmu Unnar sem var alltaf í
grænu, átti box fullt af tölum og
sagði svo skemmtilega frá.
Elsku Unnur. Frá hjartanu,
takk fyrir allt sem þú varst og
allt sem þú gafst. Þín verður
sárt saknað og þér aldrei
gleymt. Þú munt lifa áfram í
þeim ótal minningum sem við
varðveitum í hug okkar og
hjarta.
Hvíldu í friði elsku Unnur,
elsku stjúpa.
Hólmadætur,
Alda, Brynja, Drífa og Edda.