Skessuhorn - 30.10.2019, Blaðsíða 23

MIÐVIKUDAGUR 30. OKTÓbER 2019 23
Pstiill - Geir Konráð Theódórsson
Um miðjan október hófst sam-
söngur að nýju í Félagsbæ í borgar-
nesi, að frumkvæði Halldórs Hólm
Kristjánssonar, en einnig var sung-
ið síðasta vetur. Samsöngurinn
verður eftirleiðis alla miðvikudaga
kl. 21:00, alveg fram á sumar. Hall-
dór tekur fram að ekki er um kóra-
starf að ræða, heldur samsöng sem
stendur öllum opinn og án endur-
gjalds. „Ef fólk vill syngja í rödd-
um þá má það gera það, en ég stend
ekki og segi fólki hvernig það á að
bera sig að. Þarna syngur hver með
sínu nefi, enda hugmyndin fyrst og
síðast að hittast og njóta þess að
syngja saman,“ segir Halldór í sam-
tali við Skessuhorn.
Halldór stóð einnig fyrir sam-
söng síðasta vetur og segir hann
framtakið hafa heppnast vel. Fólk
frá 14-75 ára hafi komið saman og
sungið og vonast hann til að söng-
urinn nái sömu hæðum í vetur og
síðasta vetur. En hvernig kom það
til að hann ákvað að hleypa sam-
söngnum af stokkunum í upphafi?
„Ýmislegt félagsstarf er í boði hér
í borgarbyggð fyrir börn og ung-
linga og síðan eldri borgara. En mér
fannst vanta eitthvað fyrir aldurs-
hópinn þar á milli og hvað er betra
en að hittast og syngja saman,“ seg-
ir Halldór, en tekur þó skýrt fram
að auðvitað séu allir aldurshópar
velkomnir í samsönginn. „Þannig
að ég ákvað að grípa í taumana og
gera eitthvað. Allt er þetta unnið
í sjálfboðavinnu og með gleðina í
forgrunni,“ segir hann.
Í tengslum við verkefnið held-
ur Halldór úti Facebookhópnum
„Samsöngur í borgarnesi“. Þar birt-
ir hann ýmsar hagnýtar upplýsingar
sem tengjast samverunni, til dæmis
ef eitthvað þema verður á döfinni
tiltekna kvöldstund. „Síðasta mið-
vikudag vorum við til dæmis með
Eyjalög í bland við íslensk dægur-
lög, þjóðhátíðarstemning svona
korter í jólin,“ segir Halldór létt-
ur í bragði og hvetur alla sem hafa
áhuga á að mæta í næsta samsöng
í Félagsbæ í kvöld kl. 21:00. „bara
drífa sig af stað, njóta þess að hittast
og syngja saman. Þetta snýst bara
um að koma saman og hafa gam-
an. Það er ekkert sem gleður eins
og söngurinn,“ segir Halldór Hólm
Kristjánsson að endingu.
kgk
Tíminn líður hratt hérna hjá mér
í Niamey í Níger. Ég er að kynn-
ast borginni og lífinu hérna betur
og þökk sé tengslaneti kærustunn-
ar hef ég verið að hitta mjög áhuga-
vert fólk úr öllum áttum. Einn dag-
inn er ég að drekka ískaldan ananas-
safa með vinalegasta meindýraeyði
borgarinnar í tæpum 40°C gráðu
hita, annan daginn er ég klæddur
sem Pétur Pan á hrekkjavöku há-
tíð hjá sérsveitarmönnum banda-
ríska hersins og þann þriðja er ég
farþegi í jeppa hjá nígerskum of-
ursta á leið í grillveislu uppi á sand-
hæð. Ég lofa að segja frá þeirri ferð
í öðrum pistli.
Ástandið hérna er flókið og þá
sérstaklega munurinn á lífi heima-
fólks og utanaðkomandi aðila. Flest
erlent fólk eins og ég býr við að-
stæður sem eru að mestu aðskil-
in frá hinum almenna borgara.
Ég hef enga menntun eða bak-
grunn til að fara í djúpa greiningu á
þessu en efnahagslega misskipting-
in er auðsjáanleg. Þetta land á sér
flókna sögu og eins og í mörgum
fyrrum nýlenduríkjum þá eru dag-
leg vandamál hjá venjulegu fólki
hérna meiri en ég gat nokkru sinni
ímyndað mér. Erlendir hjálpar-
starfsmenn og hermenn eru hérna
í nafni aðstoðar og nær allir sem ég
hef rætt við eru hér af góðum hug
og að gera sitt allra besta, en auðvi-
tað eru svona mál flókin og margt
umdeilt í hjálparstarfi og hvað þá
hernaði.
Kannski hef ég einfalda sýn á
þetta og lítinn skilning á öllum
þessum flóknu málum, en ég dáist
að fólkinu sem er hérna í landinu
til að aðstoða. Samt verð ég þó að
segja að það er heimafólkið sem ég
hef rætt við sem gefur mér mestu
vonina um bjarta framtíð þessa
lands.
Hvort sem það er að ræða við
vinalegasta meindýraeyðinn í borg-
inni, húshjálpina okkar sem hætti
við að opna sinn eigin veitingastað
eða stórkostlegu ungu frumkvöðla-
konuna sem leigir okkur húsið sitt,
þá eiga þau það öll sameiginlegt að
horfa raunsæ á vandamálin en trúa
á að hægt sé að gera betur og vinna
af metnaði til að gera líf sitt og
sinna betra.
besta dæmið sem ég hef rekist á
er þó hann Tanimoune baissa og
hans bjartsýni og vinna. Hann er
góður vinur kærustunnar minnar
og vann með henni um tíma, en á
vinnustaðnum náðu hæfileikar hans
og menntun ekki beint að njóta sín.
Hún sagði mér hve leitt það væri að
sjá hann vinna bara einhver einföld
ritarastörf á skrifstofunni, hann
væri háskólamenntaður í umhverf-
isfræðum og verkfræði og gæti gert
svo miklu meira. En í þessu landi er
stundum vel menntuðu heimafólki
beinlínis sóað í skrifstofustörfum
hjá alþjóðlegum samtökum vegna
þess að fyrir þau er það því mið-
ur hreinlega best launaða vinnan
sem völ er á. Sum samtök vilja síð-
an frekar erlenda aðila í ábyrgðar-
stöður, en þetta eru flókin mál sem
eru ofar minni hæfni til að útskýra
betur.
Sem betur fer lét baissa ekki
deigan síga. Hann fékk tækifæri
til að sýna hvað í honum bjó þeg-
ar hann sótti um vinnu fyrir alþjóð-
lega ræktunarrannsóknarstofnun,
skammstöfuð ICRISAT. Hann fékk
til að byrja með vinnu sem milli-
stjórnandi, en eldklár og hörkudug-
legur vann hann sig upp innan sam-
takanna og var á nokkrum mánuð-
um orðinn forstjóri stofnunarinnar
í Níger. Fyrsti heimamaðurinn til
að sinna þeirri stöðu.
Einn morguninn bauð baissa
kærustunni og mér að koma og
heimsækja rannsóknarbýlið. Þetta
var frábært boð og mitt fyrsta tæki-
færi til að fara út fyrir borgina, en
það getur stundum verið hættu-
legt og óráðlegt nema í fylgd með
réttum aðilum. Hann kom á jeppa
og sótti okkur heim, við keyrðum
yfir brúnna yfir ánna Níger og svo
suður út úr borginni. Að keyra frá
borginni var að einhverju leyti eins
og að keyra aftur í tímann, húsin
urðu einfaldari þar til að strákofar
og akrar í bland við sandöldur tóku
við í landslaginu. Þetta er kannski
ofureinföld ljóðræn lýsing sem á
ekki við því ég gat líka séð smala
haldandi í eyrað á asna með annarri
hendi en snjallsíma í hinni.
Þegar við komum að rannsókn-
arbýlinu áttaði ég mig á að þetta var
ekki neinn sveitabær eins ég hafði
ímyndað mér og kannski misskil-
ið vegna skorts á frönskukunnáttu.
Þess í stað starði ég á gríðarstórt
tæknivætt rannsóknarsetur sem ég
held að jafnvel fólkið í Landbúnað-
arháskólanum á Hvanneyri myndi
öfunda. Gróðurhús, rannsókna-
stofur, mötuneyti, sjúkrahús, fisk-
eldisstöð, skrifstofur, vélsmiðja og
svo miklu meira var þarna innan
um akra og ávaxtatré. Þessu öllu
var komið af stað af alþjóðlegu
samtökunum en þarna vann heima-
fólk úr þorpunum í kring að því að
rækta og þróa plöntur fyrir þessar
sérstöku aðstæður sem eru hérna í
jaðri Sahara eyðimerkurinnar.
Við gengum um svæðið með ba-
issa og með stolti sagði hann okkur
frá vísindalegu rannsóknunum og
afrekunum í ræktuninni á svæðinu.
„Við breyttum þessum trjám til að
hægt sé að uppskera tvisvar á ári í
staðinn fyrir bara einu sinni og fólk
er þegar farið að rækta þau hér og
í nágrannalöndunum,“ sagði hann
og benti okkur á röð af trjám, „ég
sá að það var alltaf smá vatn sem
fór til spillis við vökvun og stakk því
upp á að rækta melónur inn á milli
trjánna. Því miður var ein ormateg-
und alltaf að grafa sig upp úr sand-
inum og inn í þær en ég leysti það
með því að endurnýta plast og búa
til upphækkaða fleti fyrir melón-
urnar.“ Vatninu til að vökva plönt-
urnar er fyrst pumpað með sólar-
orku úr djúpum brunnum og svo
kemur ríkt af næringarefnum á akr-
ana sem affall úr fiskeldistjörnum.
Þegar hann sýndi okkur þær spurði
ég út í stóra apparatið fyrir ofan
tjörnina. „Já þetta, það er auðvitað
fullt af skordýrum hérna á ökrun-
um sem valda okkur vandræðum og
það er getur verið kostnaðarsamt
að fóðra fiska, þessvegna datt mér í
hug að búa til þessi risastóru ljós og
svo trektir sem laða að sér skordýr-
in sem síðan falla ofan í tjörnina,
frítt próteinríkt fiskafóður!“
Þetta er bara brot af því sem
snillingurinn baissa sagði okkur frá
og það er svo margt sem ég vil segja
ykkur, það má þó bíða til næsta
pistils. En ég held að þið skiljið
kannski betur núna af hverju ég dá-
ist að honum og af hverju ég held
að það sé fólk eins og hann sem geri
framtíð þessa lands bjarta.
Ég bendi á síðuna þeirra icrisat.
org fyrir ykkur sem viljið fræðast
meira um starfið.
Geir Konráð Theódórsson.
Höf. er Borgnesingur á framandi
slóðum í Níger.
„Ekkert gleður eins og söngurinn“
Halldór Hólm stendur fyrir samsöng í Félagsbæ öll miðvikudagskvöld
Halldór Hólm
Kristjánsson tón-
listarmaður.
Ljósm. úr
einkasafni.
Björt framtíð leynist í Sahara eyðimörkinni