Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.03.1989, Qupperneq 21

Svona á handrið ekki að vera.
Æskilegt væri að íbúar
tækju meiri þátt í stjómun
stofnana, þar sem slíkt glæði
samstarfsvilja og sameiginleg-
an áhuga.
Með öðmm orðum, „Við mót-
um okkar eigin borgir og þá
munu þær skapa okkur lífs-
máta“.
2. Umhverfið. Prófessor
Eero Vilkonen frá Landssam-
bandi fatlaðra (Finnlandi) talaði
um aðgengismál fatlaðra. Borg-
ir hefðu ekki verið hannaðar
með þarfir fatlaðra að leiðar-
ljósi. Þarft væri að fatlaðir tækju
meiri þátt í opinberum málum
þeim viðkomandi. Þróunin er í
rétta átt en hún tekur langan
tíma. Finnar hafa þó gert mikið
átak í þeim efnum á undan-
fömum ámm.
3. Hringborðsumræður.
Sýnt var fram á að óaðgengileg
þjónusta og sambandsleysi við
aðra borgara væri höfuðvanda-
mál fatlaðra. Er það tregða yfir-
valda við að þjálfa fatlaða í virk-
ari lífsmáta? Þarft væri að skil-
greina ástæður þess hvers
vegna yfirvöld em svo treg að
bæta félagslegt samband fatl-
aðra.
4. Húsnæði. Dr. Adolf
Ratzka flutti erindi um hina
ýmsu möguleika í húsnæðis-
málum.
5. Hreyfanleiki. Ewald
Pajouk frá Vestur-Þýskalandi
sýndi skuggamyndir sem
sýndu hvernig samgöngum
fatlaðra væri háttað. Þróunin í
þeim efnum virtist vera í rétta
átt.
6. Þátttaka í atvinnulífinu.
Michela Comte frá Frakklandi
talaði um hinar margvíslegu
lausnir sem finna verður vegna
margra tegunda fötlunar. Lagði
hún áherslu á þjálfun fatlaðra
og benti á að atvinna tryggir
þeim efnahagslegt sjálfstæði.
7. Aðgengi og þjónusta.
Anlikki Kananoja félagsmála-
stjóri Helsinkiborgar talaði um
þörfina á að fullnýta þjónustu
þá sem til staðar væri frá sjón-
arhóli fatlaðra. Tryggja þarf
tekjustofna til að gera almenna
þjónustu og sérþjónustu sem
tryggasta. Mikilvægt er að al-
menningur og hinn fatlaði nýti
sama umhverfi þannig að allir
hittist í daglega lífinu. Almenn-
ingur þyrfti að kynnast því að sá
fatlaði hafi aðra eiginleika en
fötlun sína.
Öll þjónusta er mikilvæg,
sérstaklega menntun og hvers
konar þjálfun auk aðgangs að
upplýsingum.
8. Lausn til langframa:
Birthe Drenck frá Árósum í
Danmörku skýrði frá þvi að íbú-
ar borgarinnar væru 257.000
og að 250 einstaklingar hafi
tekið þátt í tilraun (módel) sem
byrjað var að gera árið 1976.
Samkvæmt dönskum lögum
segir: „Mikið fatlaðir eða
þroskaheftir einstaklingar er
dvelja í heimahúsum eiga rétt á
aukagreiðslum vegna umönn-
unar þeirra".
Samkvæmt framangreindu
er stefna stjómvalda að hvetja
fatlaða til að búa á eigin heim-
ilum en ekki stofnunum sem er
einnig ódýrari lausn. Þetta tek-
ur þó ekki til þjónustu þeirrar er
félagsmálastofnun lætur í té,
svo sem aðstoð við hreinsun,
matreiðslu, þvott, innkaup og
ummönnun. Framangreint er
aðeins hluti þarfanna. Viðkom-
andi á að vera fær um að meta
heildarþörfina og vera ábyrgur
fýrir daglegum rekstri heimilis
síns og getur þá óskað eftir að fá
fastan aðstoðarmann.
Mál viðkomandi fer fýrir
nefnd sem í em:
Fulltrúi félagsmála-
stofnunar, borgar- eða sveit-
arfélags.
Fulltrúi viðkomandi
heilsugæslu.
Persónulegur ráðgjafi,
e.t.v. starfsmaður dvalarheim-
ilis.
Ráðgjafi frá félagi fatl-
aðra.
Á grundvelli niðurstöðu
nefndarinnar er ákveðið í hve
marga klukkutíma þörf er á að-
stoðarmanni. Endurmat er svo
gert árlega.
Samkvæmt lífeyrislögum má
Sjá næstu síðu
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
21