Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.12.1990, Side 37

árunum en Steinunn og Ólafur svæfðu
okkur alltaf með því að lesa fyrir
okkur ákvöldin, og sama gerði konan,
sem þá vann með Steinunni, hún
Gróa. Þegar við vöknuðum morg-
uninn eftir, varð það fyrst fyrir að gá
í skóinn og viti menn, þar leyndist
epli. Síðan var jólasveinninn daglegur
gestur næstum fram til jóla, en þá kom
dulítið upp á sem gjörbreytti tilverunni
og afstöðu okkar til hans.
Okkur þótti afskaplega gott
poppkorn. Þegar við komurn
suður, var móðir okkar með í för og
kenndi Steinunni að búa til þennan
eftirlætisrétt okkar. Það var svo einn
laugardag fyrir jólin að Steinunn bjó
til poppkorn. Okkur fannst það gott,
en svolítið var það brennt, en við
létum það ekkert á okkur fá. Sólin
gekk til viðar þann dag eins og aðra
daga og við sigldum inn í drauma-
landið. Daginn eftir vöknuðum við
árla og hvað var þá í skónum?
Poppkorn. Við urðum himinlifandi
og fögnuðum ákaft, skriðum með þetta
upp í rúm og byrjuðum að maula. Sem
við rennum niður fyrstu kornunum,
finnst okkur bragðið eitthvað kunnug-
legt og förum að tala um það okkar á
milli að þetta sé nú eins og poppið sem
hún Steina búi til. Við veltum þessu
lengifyrirokkurog rifjuðum uppgjafir
jólasveinsins undanfarna daga. Með
því að beita “skörpu” hyggjuviti okkar,
komumst við að því að sennilega væri
jólasveinninn ekki til, þrátt fyrir allt,
en við vorum ekki vissari en svo að
við ákváðum að spyrja Steinu. Hún
varð voðalega skrítin, það tísti í henni
hláturinn og hún þrætti ákaft. Annað
heimilisfólk hló og skemmti sér ákaft
yfir þessum heimspekilegu vanga-
veltum, en við sannfærðumst um að
jólasveinninn væri ekki til. Samt hélt
hann áfram að koma, eða hvað?
Þegar svo jólafríið kom og við
áttum að fara til Eyja, var ófært. Þvílík
voðaleg vonbrigði. Ég hringdi út á
Flugfélag og spurði: “Er flogið”,
nákvæmlega eins og við gerðum úti í
Eyjum. Maðurinn spurði “hvert”, ég
svaraði “heim”, maðurinn spurði “áttu
heima úti í Eyjum”, og ég svaraði
“já”. Maðurinn bað mig að hringja
eftir tvo tíma og svona gekk þetta
daginn allan og næsta dag.
Ég þoldi ekki við, rölti einn og
með allar sorgir mínar og heimsins á
mínurn Iitlu herðum út,fann steinvegg,
faldi andlitið við hann og grét sáran
yfir örlögum mínum. Þá fann ég að
það var tekið þétt utan um herðarnar á
mér, ég hafinn á loft og borinn inn. Þar
var þá Ólafur kominn og setti mig í
fang Steinunnarkonu sinnar. Þar kúrði
ég þangað til mér létti.
Að kvöldi annars dags, sem ekki
var flogið, mundi ég eftir þ ví að
faðir minn, Helgi Benediktsson, átti
margabáta. Það væri auðvitað þjóðráð
að biðja hann að senda hann Helga
Helgason eftir okkur til Þorlákshafnar.
Svo vildi til að þá um kvöldið hringdu
foreldrar mínir og ég bar mig frekar
aumlega við móður mína. Svo kom
pabbi í símann og ég segi: “Geturðu
ekki sent hann Helga Helgason eftir
okkur til Þorlákshafnar. gerðu það”.
Hann sagði ósköp ljúflega. „Það er
ekki hægt”. Ég gafst ekki upp og sagði:
“En hann Skaftfelling”. Pabbi sagði
ósköp rólega “Það gengur ekki, vinur”.
Ég gafst ekki upp og sagði “Víst, í
fyrra þegar hann Helgi bróðir dó, þá
Það sem h vað oftast og harðast knýr
á hér á bæ, varðar að sjálfsögðu hús-
næðimál. Þar á framkvæmdastjórinn
Ásgerður Ingimarsdóttir hið erfiða
hlutverk að taka á móti umsóknum fólks
utan enda, fólks sem segist vera á
götunni eða svo til, fólks sem svo
vissulega er í velflestum tilfellum full
þörf á að hjálpa og það þegar í stað.
Erfiðleikar framkvæmdastjórans
felast í því að neyðast til þess að þurfa
að segja þessu oftast illa stadda fólki,
hversu biðlistinn hér eróskaplegalangur
og lengist ætíð og þar með biðin eftir
hinu þráða húsnæði. Fólk einfaldlega
skilur ekki að lottóágóðinn skuli ekki
leysa allan vanda þess óðar í bili.
Vissulega hefur lottóágóðinn leyst
vanda ótalinna, en ljóst er að umsóknir
hvers árs umfram þennan hræðilega
biðlista hátt íþrjú hundruð umsækjenda
eru miklu fleiri en þær fbúðir sem
lottóágóðinn gerir kleift að kaupa.
En alvarlegasta áhy ggj uefnið varðar
samt þá sem hér sækja. í sumarfríi
Ásgerðar komu hér tveir úr þeim hópi
sem veldur okkur hér allra þyngstum
áhyggjum. Þetta voru menn algerrar
uppgjafar og ætluðu sér ekkert í
framtíðinni nemaþað eitt aðfáhúsaskjól
og eiga síðan tryggingabæturnar einar
sendirðubáteftirhenni Guðrúnu systur
til Þorlákshafnar”. Þá varð þögn í
símann og ég heyrði að hann rétti
mömmu símtólið. Hún bað mig að
vera rólegan, þau skyldu bara sjá til á
morgun. Ég sofnaði um kvöldið, sár-
kvíðinn fyrir morgundeginum og efins
um að skipið, hann Helgi Helgason,
yrði sendur eftir okkur til Þorláks-
hafnar. Ég gat ekki hugsað þá hugsun
til enda að þurfa að vera í Reykjavík á
jólum.
Næsti dagur rann upp og þá var
komið gott veður. Þar með lauk sálar-
stríði mínu í þetta skiptið, en ansi var
það nú framandi að koma til Eyja
aftur, mér fannst ég ekki ná fullu
sambandi við mína gömlu vini, en ég
var þó kominn heim.
Þess skal getið að lokum að
veðurguðirnir bættu okkur upp dagana
sem þurftum að dvelja fyrir sunnan í
byrjun jólafrísins. Þegar kom að því
að halda suður eftir jólafríið, var ófært
í tvo daga, sem betur fer.
Reykjavík. 13. nóvember 1990
tillífsframfæris.
Öll vinna varþeim viðsfjarri og var
þó ekki unnt að heyra að nein líkamleg
fötlun hrjáði þá. Annar sagði m.a.s. við
mig: Ég var á Kleppi um tíma, heldurðu
að ég fari svo bara að vinna.
Ég hræddist þessi orð. þetta viðhorf
manns sem hafði fengið býsna góðan
bata að eigin sögn á sínurn andlegu
erfiðleikum.
Hversu algengt þetta viðhorf er, veit
ég ekki, en það setur að mér ugg.
Þetta fólk, sem á erfiðleikasögu
geðtruflana að baki, er langstærsti
umsækjendahópurinn hér og verst setti
um leið og lengst frá allri sjálfshjálp og
sjálfsbjörg.
Það er beðið eftir einhverjum
óskilgreindum Godot og aðstæðurnar
oft svo ömurlegar að engu er líkt.
Eitt er a.m.k. víst. Þjóðfélagið okkar,
annars ágætlega rfka, hefur ekki náð
tökum á félagslegri þjónustu við þetta
fólk, að það rnegi ganga út ílífiðánýjan
leikmeðfullri reisnogtil einsmikillar
þátttöku og mögulegt er.
Máske bjargaröryrkjabandalagið
og okkar góðu konur, Ásgerður og
Anna. þessu fólki með húsaskjólið, fyrr
eða síðar.
Það er bara einfaldlega ekki nóg.
Punktar frá síðasta sumri
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
37