Spássían - 2013, Qupperneq 28

28
Í NæSTU bók ætlar Bragi því að gera
eitthvað annað. „Ég var kominn með
hugmynd en svo fór ég í ferðalag
og þá kom önnur hugmynd sem
ruddist fram fyrir. Ég hef alltaf verið
áhugasamur um hvers kyns safnara
og ég var byrjaður að sjá fyrir mér
nokkrar þematengdar smásögur um
söfnun, sem er oft svo fullkomlega
tilgangslaust fyrirbæri og hálf
tragískt. Svo fór ég á ákveðinn stað
í heiminum og sá þar fyrir mér
ákveðna sögu þannig að ég ætla að
taka hana fyrir næst.“
LAuSir ENDAr áHugAVErðir
Nýjar hugmyndir, útúrdúrar og
aukapersónur virðast eiga það til að
taka völdin í skrifum Braga. Fyrsta
bókin í Handritakvartettinum,
Sendiherrann, átti til dæmis í fyrstu
að vera um kvikmyndaleikstjórann
Jón Magnússon, en sonur hans,
Sturla Jón, endaði sem aðalpersóna
bókarinnar. „Einhvern veginn braust
Sturla fram fyrir, í og með af því að
ég fór á ljóðahátíð í Litháen og það
varð ofan á að afgreiða það með
því að láta Sturlu Jón fara á slíka
hátíð.“ Jón Magnússon varð því
að aukapersónu í Sendiherranum
en fékk aðalhlutverk í næstu
bók, Handritinu. Strax við ritun
Sendiherrans varð Braga því
ljóst að um einhvers konar seríu
yrði að ræða og segist hann
upphaflega hafa séð fyrir sér að
þetta yrði kvartett. „reyndar
hefur það svo verið að breytast
því ég tengdi þriðju og nýjustu
bókina, Fjarveruna, við eldri bók,
Gæludýrin, sem átti í raun ekkert að
vera hluti af þessari seríu. Ég hafði
alltaf hugsað mér að skrifa eitthvað
um prófarkalesarann Ármann Val
sem kemur fyrir í Gæludýrunum,
og það var aðeins minnst á hann í
Sendiherranum, en með því að gera
hann að aðalpersónu Fjarverunnar
þá tengi ég aftur við aðalpersónu
Gæludýranna, Emil. Það var aldrei
ætlunin upphaflega. En ég skil alltaf
eftir marga lausa enda í bókunum til
þess hugsanlega að vinna úr síðar.
Þó ég ætli ekki að stækka þessa
seríu var ég til dæmis núna að skrifa
útvarpsleikrit sem tengist þessum
bókum. Þannig að ég virðist seint
ætla að losna við þetta fólk.“
 Bragi segist þó reyna að ganga
þannig frá því að þessir lausu
þræðir séu ekki algjörlega úti í móa
fyrir lesandann. „Enda upplifi ég
það sjálfur þegar ég les skáldsögur
að lausir endar og aukapersónur
verða oft eftir á það áhugaverðasta,
þannig að mér finnst ég alveg geta
leyft mér þetta. Auk þess sem það
virðist bara vera mér eðlilegt að
nota mikið útúrdúra og hliðarsögur.
Svo finnst mér gaman að vinna
með þráhyggju, að koma aftur
með sömu spurninguna eða efnið,
að vinna áfram með eitthvað sem
virðist afskaplega lítilvægt. Eins
og þetta útvarpsleikrit sem ég var
að skrifa, og hafði reyndar áður
skrifað sem leikrit fyrir svið, það
heitir Gestabókin og fjallar um
sumarbústaðardvöl sem þegar hefur
verið minnst á í Sendiherranum,
Handritinu og Fjarverunni. En ég
breytti leikritinu og í stað þess að
nota það sem ég hafði skrifað um
vikudvölina í bústaðnum skrifaði ég
útvarpsleikritið um ferðalag fólksins
í bústaðinn. Svo er ég að gæla við
að skrifa sögu sem héti þá líka
Gestabókin en er ekki Gestabókin
útvarpsleikrit heldur Gestabókin
innbundin eða Gestabókin
kiljuútgáfa. Þar væri í raun fjallað
um afleiðingar þess sem gerist í
bústaðarferðinni.“
ÞráHYggJA Og MArgNOTA
SögupErSóNur
En er Bragi ekkert hræddur við að
láta svo margar bækur hverfast
um sömu atburði, sama fólkið og
hver aðra; að þetta verði einhvers
konar lokuð hringrás sem fælir
lesendur frá? „Mér finnst bara þessi
endurtekning og þráhyggja svo
áhugaverð. Ég hef fengið kvartanir
og margir eru algjörlega búnir að
afskrifa mig, hef ég á tilfinningunni,
en þetta er svona helsta kómíska
elementið sem ég finn fyrir í eigin
skrifum; að djöflast einhvern veginn
á því sama sem í fljótu bragði virðist
ekki hafa neina merkingu. Því ég
veit að margir koma ekki auga á þá
merkingu sem ég sé í því sem ég
skrifa. En ég skrifa aldrei neitt án
þess að það hafi einhverja og þá
jafnvel bara abstrakt merkingu fyrir
mér. Það heldur mér gangandi. Ég
gæti ekki skrifað eitthvað sem mér
fyndist innantómt. En ég veit að það
sjá þetta ekki allir.“
 Þegar Bragi er spurður hvers
vegna hann einblíni svo mikið
á einmitt þessar persónur og
atburði, segir hann að þannig hafi
málin einfaldlega þróast. „Emil,
aðalpersónan í Gæludýrunum,
er náttúrulega að einhverju leyti
ég, eða ég tengi semsagt við
einhvern hluta af honum. Margt í
öðrum persónum er líka einhver
hrærigrautur af fólki sem ég hef
þekkt og þekki. Svo fór mig smátt
og smátt að langa til að halda áfram
með þetta og lýsa svona þröngum
heimi. Af því að maður upplifir það
svo oft hérna í þessu litla samfélagi
hvað þetta er lítill heimur.“
 Eins og til að undirstrika það
gerist Fjarveran að miklu leyti
á sama blettinum í reykjavík;
atburðarásin hverfist í kringum
rauðarárstíg, Hlemm og svæðið þar
í kring. Enda segir Bragi að honum
hafi fundist hann taka mjög djarfa
ákvörðun þegar hann fór líka með
persónurnar upp í Skammadal í
Mosfellssveit og á Akureyri. „Mig
hafði lengi langað til að skrifa um
þetta svæði, það er einhver sterkur
karakter í rauðarárstígnum og
kringum það. Eins og ég nefni
þarna í einni línu; þetta er svona
guðbergasta svæðið í reykjavík.
Guðbergur Bergsson eignaði sér
það svolítið, eins og í bókinni
Hjartað býr enn í helli sínum.“
 Bragi hefur nú að einhverju
leyti slegið eign sinni á þetta
svæði líka, en sögusviðið er
einmitt ein ástæðan sem Bragi
nefnir fyrir því að Guðmundar- og
Geirfinnsmálið leikur stórt hlutverk
í Fjarverunni. „Ég veit ekki hvaðan
þessi hugmynd spratt en eftir á
finnst mér að hún hafi bara komið
til vegna staðsetningarinnar. Þar
sem bókin gerist meira og minna
í nágrenni lögreglustöðvarinnar
við Hlemm þá einhvern veginn
sogaðist Geirfinnsmálið að henni.
Því ég hef alltaf lögreglustöðina
í huga þegar ég hugsa um
YFIRLESIÐ
ÞaR SEm bókIn gERISt mEIRa
og mInna í nágREnnI Lög-
REgLuStöÐvaRInnaR vIÐ
HLEmm Þá EInHvERn vEgInn
SogaÐISt gEIRFInnSmáLIÐ
aÐ HEnnI.