Íþróttablaðið - 01.06.1978, Síða 65

Iþróttafjölskyldan
Framhald af bls. 11
ina er ánægjan miklu meiri en leiðind-
in.
— Hvað getur þú sagt okkur um
keppnisferðalög til annarra landa?
— Ég hef farið tvisvar utan til þess að
keppa með landsliðinu og svo fór ég
einu sinni með Ármenningum. í vetur
fór ég til Noregs og keppti þar á Norð-
urlandameistaramóti unglinga en þar
var árangur minn ekkert sérstakur,
enda var ég hálflasin annan daginn. Ég
keppti líka í Danmörku í fyrrasumar á
Norðurlandameistaramótinu og það
gekk þokkalega. Ég tel, að svona
keppnisferðir séu sundfólkinu algjör
nauðsyn og mætti gjarnan vera meira af
þeim. Það, að eiga möguleika á að
komast í landsliðið verkar afar hvetj-
andi á okkur og gefur okkur um leið
markmið til að stefna að. Að vísu hefur
samkeppnin um landsliðssætin hjá
okkur stelpunum ekki verið næstum því
jafn hörð og hjá strákunum, því mun-
urinn er miklu meiri hjá stelpunum. Þó
held ég að þetta sé nú að breytast og að
samkeppnin fari harðnandi.
Um framtíðina sagði Guðný m.a.:
— Þegar ég er búin með 9. bekk í
skóla ætla ég mér í menntaskóla. Hvað
tekur svo við af honum, hef ég ekki
afráðið enn. Hvað sundið áhrærir er ég
ekki með nein áform uppi um að hætta
í bráð. Ég get hugsað mér að stunda
sundið áfram á meðan ég verð í
menntaskóla, en hversu lengi ég held
áfram er erfitt um að segja.
Ekki er úr vegi að geta þess að þau
hjónin Ágústa og Guðjón fylgjast mjög
náið með Guðnýju og sundferli hennar
og þau styðja hana dyggilega með ráð-
um og dáðum á hinni erfiðu leið upp á
tindinn. Þessu, meðal annars, þakkar
Guðný hinn góða árangur sinn og segir
hún að krökkum sem nái góðum ár-
angri í hvaða íþróttagrein sem er, sé það
afar nauðsynlegt að foreldrarnir fylgist
með, sýni áhuga, og hvetji þau til á-
framhaldandi dáða.
En þau Ágústa og Guðjón láta ekki
við það sitja að hvetja Guðnýju. Þau
eru bæði þjálfarar hjá Ármanni. Guð-
jón í sundknattleik og Ágústa i sundi.
Þessi störf vinna þau bæði algerlega
kauplaust, og er slíkt sjálfsagt mjög fá-
títt nú á tímum.
Öll voru þau sammála um að það sé
félagslegi þátturinn í sundi, sem og
öðrum íþróttagreinum sem er ungling-
unum hvað mikilvægastur og megi því
sízt verða út undan. Til að sýna að þau
hjón láta ekki sitja þar við orðin tóm,
fengum við þau til að segja hvað þau
hafa gert til þess að sinna þessum mál-
um:
— Yfir sumartímann förum við með
yngri flokkana í útilegur. Þetta þjappar
krökkunum saman og þau kynnast á
nýjan hátt. Svona ferðir efla félagsand-
ann afar mikið og krakkarnir kynnast
landinu sínu um leið. Við tékum líka á
leigu Vi hektara af landi frá Blikastöð-
um og hyggjum á kartöflurækt mikla.
Þegar íþróttablaðið ræddi við þau hjón,
var búið að fá allt sem til þurfti til
garðyrkjustarfanna, og aðeins beðið
eftir betra veðri til þess að geta hafist
handa. - Allt starf í þessa átt, hvort sem
um leik eða starf er að ræða, er afar
þroskandi fyrir krakkana og undirbýr
þau fyrir komandi átök í sundi og lífs-
baráttunni í heild, sögðu þau hjónin að
lokum. AB
Þeir kunna
Framhald af bls. 57
mútað. Þessi úrslit hefðu ekki verið í
neinu samræmi við frammistöðu þeirra
í keppninni fram að þessu, en þeir
höfðu sigrað í fjórða riðli undan-
keppninnar. Þeir fjölmörgu blaðamenn
sem fylgdust með leik þessum voru þó á
einu máli um að ekki væri sennilegt að
mútugreiðslur hefðu komið til. Skýr-
ingin á tapi Perúmanna væri ósköp
einföld. Þeir væru lélegir, Argentínu-
menn góðir.
— Perúbúar sigruðu í 4. riðli án þess
að sýna nokkurn skapaðan hlut, skrif-
aði einn kunnur brezkur íþróttafrétta-
maður, eftir stórsigur Argentínumanna.
— Þeir voru lélegir er þeir sigruðu
Skota mjög óverðskuldað 3—1. Þeir
voru lélegri en þeir gerðu jafntefli við
Hollendinga 0—0, en í þeim leik léku
Hollendingar nánast í afturábakgír, en
hefðu samt átt að vinna stóran sigur.
Skástir voru Perúbúar ef til vill er þeir
sigruðu írani 4—1, en sá leikur var
ekkert til þess að hrópa húrra fyrir.
Getuleysi Perúbúa kom bezt í ljós í
undanúrslitakeppninni, en þangað áttu
þeir ekkert erindi. Þar voru þeir ein-
faldlega klæddir úr og stóðu aldrei eins
berrassaðir eins og eftir leikinn við
Argentínumenn.
Ingibjörn
Framhald af bls. 19
vegna hinna tíðu gulu spjalda sem
dómarar veita leikmönnum sem í hita
leiksins láta sér um munn fara orðbragð
sem allir eru sammála um að ekki sé
viðeigandi. En menn eru í harðri bar-
áttu og finnist þeim að eitthvað sé gert á
þeirra hlut er ekki skrýtið þótt þeir
missi eitthvað út úr sér.
Þá finnst mér misræmið hjá dómur-
unum áberandi. Sem dæmi vil ég
nefna. Dæmd er aukaspyrna fyrir brot.
Sá sem dæmt er á spyrnir boltanum
burtu. Slíkt gerðist t.d. margsinnis í
leiknum Valur—FH. Þá benti ég dóm-
aranum, Óla Olsen, á að þetta tefði
sóknir okkar mjög. Og hvað sagði Óli
þá: Þetta er allt í lagi, ég bæti bara við
tímann (sem hann svo ekki gerði). Nú
gæti það lið sem tefur svona haft yfir
t.d. 1—1, en skyndilega breyttist svo
staðan þannig að andstæðingarnir
hefðu betur. Hver hagnast þá á brot-
inu?
Annað dæmi um svipað, en hjá öðr-
um dómara. í leiknum Valur—KA
spyrnti leikmaður hjá Val knettinum
frá eftir að dæmt hafði verið. Ekkert
gerðist. Skömmu síðar lék hann aftur
sama leikinn og fékk þá gult spjald hjá
Þorvarði Björnssyni, dómara.
Það sem ég er að reyna að benda á er
ósamræmið sem þarna kemur fram hjá
dómurunum í túlkun á þessum brotum.
Þarna þarf eitt að ganga yfir alla. Það á
ekki að gerast þegar leikmenn vita hver
á að dæma hjá þeim, þá skuli sest niður
og farið að ræða hvað megi hjá þessum
dómara og hvað beri að varast. Þetta er
sett fram til umhugsunar, en mjög mörg
dæmi væri unnt að nefna til í viðbót. Ég
læt þetta nægja í bili.

íþrótta-
blaðið
Áskríftasímar:
82300 — 82302
65