Íþróttablaðið - 01.06.1986, Síða 10

Guðmundur
VANMETINN
STÓRSPILARI
Við Gummi Torfa mæltum okkur
mót daginn eftir að hann og félagar
hans í Fram höfðu sigrað Val 2-1 í
meistarakeppni KSÍ. Gummi haltraði í
salinn og fékk sér kaffi. Hafði greini-
lega ekki heyrt getið um Gunnlaug
Ormstungu sem neitaði að ganga halt-
ur meðan báðir fætur væru jafnlangir.
Guðmundur hefur átt við meiðsli að
stríða, sem vonandi reynast ekki lang-
varandi, því í sumar er búist við miklu
af Guðmundi Torfasyni. Hann átti í
fyrra sitt besta keppnistímabil til þessa,
og átti ekki hvað síst þátt í velgengni
Fram mestallt sumarið. Sinn fyrsta A-
landsleik lék hann 1985 og síðan bætt-
ust tveir við í Bahrain og Kuwait í apríl
síðastliðnum. Þrátt fyrir þetta finnst
okkur á íþróttablaðinu sem Guðmund-
ur hafi ekki fengið þá umfjöllun sem
hann á skilið í íjölmiðlum, minnugir
þess að þeir erlendu þjálfarar sem hér
störfuðu s.l. sumar luku miklu lofsorði
á hann sem leikmann.
Þannig minnist Gordon Lee á það í
viðtali, að hann hefði viljað sjá þá nafn-
ana Guðmund Torfason og Guðmund
Þorbjörnsson saman í fremstu víglínu,
en báðir áttu þeir frábært tímabil í
fyrra, þó uppskera Valsmannsins hafi
verið ívið meiri. Þjálfari Vals, Ian Ross
er einnig hrifinn af baráttu og skalla-
tækni þessa mikla Framara og svo er
um fleiri.
ÚR EYJUM í FRAM
Það dylst engum sem ræðir við Guð-
mund Torfason um knattspyrnu, að
hann er dyggur félagsmaður, mikill
Framari. En af hverju valdi hann Fram
þegar hann flutti 8 ára gamall frá Vest-
mannaeyjum?
„Ég var þá byrjaður að æfa með Tý,
og það voru einhverjar taugar á milli
Týs og Fram á þessum árum. Fram var
alltaf liðið mitt á fastalandinu. Þó æfði
ég fyrst með Ármanni er ég flutti í
Laugarnesið, sjálfsagt áhrif frá þeim
strákum sem ég kynntist fyrst, en ég
lék ekkert með, hafði spilað fyrr á
árinu með ÍBV. Strax næsta ár gekk ég
í Fram og hef verið þar síðan.“
Nokkrir þjálfarar hafa komið við
sögu Guðmundar sem leikmanns í
yngri flokkum Fram, lengst var leigu-
bílstjórinn kunni Baldur Skaftason
leiðbeinandi Gumma og jafnaldra hans,
en af þeim er Hafþór Sveinjónsson sá
eini sem enn er „í boltanum". Guð-
mundur Steinsson er ári eldri svo þeir
léku saman nafnarnir annað hvort ár,
eins og þeir hafa gert svo vel síðustu
tvö-þrjú árin sem besta miðherjapar í
íslenskri knattspyrnu.
Árangurinn var þó ekkert til að
hrópa húrra fyrir í yngri flokkunum.
„Ég minnist þess að á mínu 1. ári
með Fram lékum við úrslitaleik í
Reykjavíkurmóti 5. flokks á KR-vell-
inum gegn Sæbirni Guðmundssyni og
fleirum. Mér tókst að skora sigurmark-
ið í 2-1 sigri og var það sætt. Annars
vorum við oft í toppbaráttu ásamt
Þrótti, KR og Val, en það vantaði
herslumuninn."
MIKILL ÍÞRÓTTA-
ÁHUGII'
FJÖLSKYLDUNNI
„Það er ánægjulegt að sjá að á slð-
ustu árum eru félögin almennt farin að
leggja mun meiri áherslu á yngri flokk-
ana en áður var. Þó er eitt sem enn má
bæta að mun, og það snýr að okkur
meistaraflokksmönnunum. Við þurfum
að gefa unga fólkinu sem æfir hjá okk-
ar félagi miklu meiri gaum, horfa á leiki
og hvetja til dáða. Maður minnist þess
sjálfur þegar við strákarnir gutum aug-
um á goðin í meistaraflokki, á æfingu á
grasvellinum, og síðan þegar þau
gengu framhjá mölinni á leið í sturtu
reyndi maður virkilega að sýna get-
una.“
Áður en við segjum skilið við æsku-
ár Guðmundar og fyrstu skref hans á
knattspyrnuvellinum forvitnumst við
um hvata þess að hann hóf að æfa
knattspyrnu. Hvort íþróttaáhugi innan
fjölskyldunnar hafi ráðið því, en faðir
Guðmundar er eins og allir vita Torfi
Bryngeirsson, einn besti frjálsíþrótta-
maður íslands, fyrr og síðar, stanga-
stökkvari og langstökkvari sem m.a.
varð Evrópumeistari í Brússel 1950.
„Það þurfti ekki beint hvatningu frá
pabba eða öðrum. Þetta kom af sjálfu
sér, það voru allir strákar í Eyjum í fót-
bolta öllum stundum á Bústaðatúninu.
— Fyrstu stjömurnar voru bræðumir
Ólafur og Ásgeir Sigurvinssynir sem
10