Íþróttablaðið - 01.04.1991, Side 22

þeim lék hann í Regent's Park,
skemmtigarði í miðborg Lundúna, á
hverjum sunnudagsmorgni þar til
hann gerðist liðsmaður Sudbury
Court.
Hann var enn í framhaldsskóla
þegar honum bauðst, ásamt nokkr-
um öðrum strákum, að æfa á vegum
Queen's Park Rangers en það var
einmitt Lundúnaliðið sem hann hélt
með á þeim tíma. „Eg mætti á æfinga-
svæðið kvöld nokkurt ífebrúaren þar
var hins vegar allt lokað og læst. Mér
var tjáð að ekki yrði byrjað að þjálfa
fyrr en í apríl og það fannst mér ansi
hart. Þess vegna sló ég strax til þegar
mér bauðst samningur hjá Watford."
A þessum tíma voru foreldrar
Johns að flytja aftur til Jamaica og
höfðu þau auðvitað áhyggjur af þvf
að skilja hann einan eftir í London.
„En ég sagðist ákveðinn í að verða
eftir og bað mömmu um að
slappa af. Égætlaði mérnefni-
lega að verða besti knatt-
spyrnumaður í Bretlandi!
Þar að auki væri mér farið
að þykja vænt um land og
þjóð og gæti ekki hugsað
mér að snúa aftur til
Jamaica.
Það var mér til happs
að komasttil Watford því
þar var hugsað mjög vel
um mig. Mér
leiddist
aldrei
og eftir tveggja mánaða þjálfunar-
tíma var ég kominn í úrvalsliðið
(ATH „the first team"). Þetta var
spennandi tími." Það leið heldurekki
á löngu þartil John náði átoppinn og
fór að leika með breska landsliðinu.
Hann var fyrsti blökkumaðurinn sem
hlaut almenna viðurkenningu í
íþróttinni í Bretlandi en því miður
hefur frammistaða hans í landsleikj-
um ekki alltaf verið upp á marga
fiska.
Ég er negrinn!
Breskir knattspyrnuþjálfarar höfðu
lengi lítinn áhuga á svörtum fótbolta-
mönnum. Þeirtöldu blökkumennina
sýna góð tilþrif í byrjun en álitu þá
ákaflega úthaldslitla til lengdar.
Núna hefur komið rækilega í Ijós að
þetta var alrangt mat hjá þjálf-
urunum enda eru í dag
þeldökkir leikmenn í
öllum fótboltaliðum
í Bretlandi. Standa
þessir strákar sig af-
ar vel og hafa síst
minna úthald en
hinir hvítu félagar
þeirra.
Þrátt fyrir þetta
finnur John oft fyrir
kynþáttafordóm-
um.
Stuðningsmenn þeirra liða, sem Li-
verpool leikur við, kalla t.d. oft ók-
væðisorð til hans á vellinum. Sjálfur
segist hann ekkert kippa sér upp við
þau uppnefni sem á honum dynja.
„Maður má ekki taka þetta nærri sér.
Ég er dökkur á hörund og þess vegna
er það notað. Ef ég væri lítill og feitur
myndi það bara dynja á mér í stað-
inn. Eða eitthvað annað...
Þetta er eitt af því sem maðurverð-
ur að kyngja í fótboltanum. Stuðn-
ingsmenn andstæðinganna hrópa til
manns í þeirri von að geta komið
manni úr jafnvægi. Ég heyri auðvitað
köllin en læt þau eins og vind um
eyru þjóta. Þau hafa nákvæmlega
engin áhrif á mig. Hins vegar myndi
ég svo sannarlega svara fyrir mig ef
eitthvað svipað yrði kallað á eftir mér
úti á götu. Það er allt annað mál."
John Barnes er glæsilegur knatt-
spyrnumaður og fólk kemur fram við
hann sem slíkan og gerir sér engar
grillur út af litarhætti hans. Það er
helst hann sjálfur sem gantast með
þetta. Fyrir skemmstu var hann að
skeggræða við blaðamann um félaga
sína í liði Liverpool og lýsa hinum
ólíku persónuleikum þeirra. Hann
sagði að einn væri algjör trúður og
sífellt að gera að gamni sínu; annar
væri í hlutverki fórnarlambsins sem
allir stríddu, enn annar væri nöldur-
skjóðan í hópnum og svo væri einn
náungi sem enginn þyldi. „Hvaða
„týpa" ert þú?" spurði þá blaðamað-
urinn og John var ekki lengi að
svara. „Hefurðu ekki tekið eftir
því? Ég er að sjálfsögðu negr-
inn!"
Meira fjör hjá
verkamanna-
strákunum
í Bretlandi eru
ekki einungis við
lýði kynþáttafor-
dómar. Þar er
líka ákveðinn
rígur á milli
þjóðfélags-
stétta. John
Barnes til-
heyrir milli-
stétt og sú
staðreynd
er í raun
mun at-