Íþróttablaðið - 01.04.1991, Qupperneq 39

er eina konan sem hefur verið kjörin
íþróttamaður ársins af íþróttafrétta-
mönnum. Hún hlaut þann heiður ár-
ið 1964 þegar íslenska kvennalands-
liðið í handbolta varð Norðurlanda-
meistari. Systur Gurrýar, Hafdfs og
Díana, leika með Fram eins og hún
og má því með sanni segja að hand-
boltablóð renni í æðum fjölskyld-
unnar. En það eru ekki bara Valur og
Fram sem eru undir sama hatti f fjöl-
skyldunni því eiginmaður Gurrýar,
Haukur Þór Haraldsson, leikur hand-
knattleik með Ármanni. Kærasti Haf-
dísar er Þorsteinn Halldórsson, leik-
maður KR ífótbolta og kærasti Díönu
er Kristinn Tómasson, knattspyrnu-
maður úr Fylki. Mér lék forvitni á að
vita hvort aðalumræðuefni í fjöl-
skylduboðum væri ekki Snæfell
Stykkishólmi til þess að gæta hlut-
leysis og gera ekki upp á milli félaga.
„Nei, við búum við hinn sanna
íþróttaanda. Ég held vitaskuld með
Fram ífótboltaenéggæti aldrei hald-
ið með KR. Það er alveg útilokað. Og
heldur ekki með Stjörnunni í hand-
bolta. En ég held með Fylki í 2. deild
og Guðjón minn er orðinn svo góður
vinur Kidda að hann ætlar í Fylki
þegar hann er orðinn stór."
— Hvað er minnisstæðast frá
æskuárunum?
„Ég er satt að segja búinn að
gleyma því sem gerðist á fyrstu árum
ævinnar en mér er það minnisstætt
að hafa sífellt verið á æfingum með
mömmu eða pabba. Lífið var hand-
bolti á þessum tíma og svo er reyndar
enn. Ég hef einstaklega gaman af því
að ferðast og við gerðum töluvert af
því þegar ég var lítil. Mamma sagði
VAR DUGLEG
AÐ SEMJA
SKÁLDSÖGUR
mér að ég hafi verið dugleg að semja
skáldsögur þegar ég var lítil og ég las
Nancy bækurnar upp til agna. Ég
hafði gaman af því að lesa en lestur-
inn lagði égáhilluna þegaræfingarn-
ar hófust fyrir alvöru."
Gurrý hóf handboltaferilinn ÍÍRen
12 ára gömul skipti hún yfir í Fram.
Hún lét sér ekki nægja að kasta bolta
því hún stundaði dansæfingar af
kappi á unga aldri og iðkaði fimleika.
„Ég varð að gera upp á milli og ég tel
mighafa valið rétt," segir hún áðuren
mér gefst kostur á að spyrja nokkurs.
„Mér finnst ég hafa búið að því alla
tfð sem ég lærði í fimleikunum. Sú
íþrótt er geysilega góð undirstaða
fyrir aðrar greinar. Ég hef verið heill-
uð af fimleikum frá því í æsku og eitt
það skemmtilegasta sem ég geri er að
horfa á fimleika. Það er jafnvel
skemmtilegra en að horfa á hand-
bolta. Þegarég útskrifaðistfrá íþrótta-
skólanum á Laugarvatni kom það öll-
um á óvart að lokaritgerðin mín
skyldi fjalla um jafnvægisslána í fim-
leikum. Ég lýsti því nákvæmlega
hvernig nota mætti slána við kennslu
og í hinum og þessum æfingum. Ég
fékk meira að segja viðurkenningu
frá Fimleikasambandinu við útskrift-
ina."
Gurrý lék sinn fyrsta meistara-
flokksleik aðeins 14 ára gömul og
hún sló nánast strax í gegn ef marka
má blaðaúrklippur frá árinu 1976.
Pabbi hennar var þá að þjálfa meist-
araflokk kvenna og hann reyndi sitt
ítrasta til þess að dóttir hans léki ein-
göngu með jafnöldrum sínum.
„Pabbi setti mig svo í liðið þegar líða
tók á íslandsmótið 1975-'76 vegna
þrýstings frá stelpunum í meistara-
flokki. Þeim fannst ég eiga heima í
liðinu. Fyrsta meistaraflokksleikinn
lék ég í Keflavík en seinna um daginn
átti ég að leika með 2. flokki. Leikur-
inn í Keflavík dróst á langinn vegna
rafmagnsleysis og á endanum þurfti
ÉG FÓR í SMÁ FÝLU
pabbi að skutla mér til Reykjavíkur
eftir fyrri hálfleikinn svo að ég gæti
leikið með 2. flokki. Hann neyddist
því til þess að skilja liðið eftir
þjálfaralausten það varílagi þvíyfir-
burðirnir voru miklir. Svona byrjaði
meistaraflokksferillinn."
Gurrý kom mikið við sögu í leik
gegn Val sem skipti verulegu máli í
keppninni um íslandsmeistaratitilinn
árið 1976. Valur var þá íslandsmeist-
ari og baráttan á toppi 1. deildar mjög
tvísýn. Fram stúlkurnar rótburstuðu
Val 13:5 og skoraði Gurrý 5 mark-
anna. Hún fékk mikið lof fyrir leik
sinn og upp frá þessu varð hún
stjarna sem hefur skinið skært. „Það
varmjög sérstakt aðspila þennan leik
því f Val voru leikmenn sem léku
áður með mömmu. Fyrstu fjögur
mörkin mín í leiknum skoraði ég með
undirskotum — skaut í golfið og inn
og þá var sagt að stelpan væri alveg
eins og pabbinn hefði verið. Það var
alveg rétt og þar sem pabbi þjálfaði
mig fyrstu 5 árin í meistaraflokki á
hann flest í mér. Hann mótaði mig
gjörsamlega. Það, sem hann sagði,
voru lög fyrir mér. Þegar ég var 16-17
ára varð sambandið stundum stirrt —
„Hrikalegt hvað pabbi er alltaf lengi
í sturtu. Ég ætla sko ekki að verða
handboltakona." Gurrý og mamma
bíða eftir pabba.
39