Íþróttablaðið - 01.04.1991, Qupperneq 41

fylgdumst með þeim valta yfir okkur.
Staðan í hálfleik var 17:1. í hálfleik
vorum við eins og tómar tunnur og
pabbi sagði bara: „Stelpur, eigum við
ekki bara að koma okkur." Við gátum
ekkert gert. Höllin var troðfull og
fylltu júgóslavneskir hermenn hálfa
stúkuna. Þeir héldu allir með okkur í
seinni hálfleik. Leikurinn endaði
26:7 og þetta er svakalegasta reynsla
sem ég hef lent í innan vallar. Þessar
konur voru eins og karlmenn.
ÞREMUR STELPUM
VAR RÆNT UM
KVÖLDIÐ
Um kvöldið gerðist dálítið sem við
höfum aldrei þorað að segja frá en
hlegið óskaplega mikið af síðan.
Þeim, sem lentu í þessu, var reyndar
ekki hlátur í hug meðan á þvístóð því
reynslan var rosaleg. Þremur stelpum
úr hópnum var rænt þegar við kom-
um út af diskóteki um kvöldið og það
er í raun guðs mildi að þær sluppu
lifandi. Okkur fannst leiðinlegt á
diskótekinu og ákváðum því að
ganga heim á hótelið okkar sem var
ekki svo fjarri. Pabbi var búinn að
vara okkur við því að fara upp í bíl-
ana hjá strákunum sem voru eins og
hrægammar fyrir utan diskótekið því
það var greinilega stelpnahallæri á
staðnum. Skyndilega hoppa þrjár úr
hópnum inn íbíl hjátveimurstrákum
og við sáum á eftir þeim veifandi í
aftursætinu. Strákarnir höfðu boðist
til þess að keyra þær upp á hótel. Við
hinar fórum á hótelið og aldrei komu
stelpurnar. Morguninn eftir þegar við
vorum að pakka niður og fara, komu
þæreinsog taugahrúgurá hóteliðog
sögðu okkur frá reynslu næturinnar.
Þeim var ekki farið að litast á blik-
una þegar strákarnir tóku þveröfuga
stefnu og óku upp í sveit. Það var
sama hversu vel þær báðu þá um að
snúa við, þeir óku alltaf lengra og
lengra. Þær reyndu að útskýra fyrir
þeim á ensku að þær ættu fjölskyldur
á íslandi og ungabörn sem biðu
þeirra heima. Það þýddi lítið að
tjónka við strákana og stelpurnar
voru farnar að skæla sem eðlilegt var.
Það var ekki fyrr en ein lék það að
hún þyrfti aðælaogbyrjaði að kúgast
í bílnum að bíllinn stoppaði. Þá
Drottningarnar í handboltanum í rúman áratug — Gurrý og Kolbrún Jó-
hannsdóttir markvörður Fram.
stukku þær út og hlupu sem fætur
toguðu útíbuskann. Þegarþærkomu
að girðingu, sem þær hoppuðu yfir,
snarstoppuðu strákarnir og hlupu til
baka. Þær skildu ekkert í því af hverju
þeir þorðu ekki lengra. Svarið fengu
þær tiltölulega fljótt þegar þær hlupu
nánast upp í fangið á tveimur her-
mönnum sem miðuð byssum á þær.
Þær voru þá komnar inn á einhverja
herstöð. Eftir mikið stress og fálm-
kenndar útskýringar kannaðist annar
hermaðurinn við þær því hann hafði
verið á leiknum fyrr um kvöldið.
Stelpurnar voru teknar inn á herstöð-
ina og síðan keyrðar upp á hótel und-
ir morgun. Þetta hefði getaðfarið verr
en mikið höfum við hlegið síðan."
— Er einhver meðspilari í gegnum
tíðina sérstaklega eftirminnilegur?
„Jóhanna Halldórsdóttir er mesti
jaxl sem ég hef nokkru sinni spilað
með. Það var alveg sama á hverju
bjátaði. Hún var alltaf á fullu og of-
boðslega hvetjandi. Sigrún Blomster-
berg er mjög áþekk Jóhönnu. Oddný
41