Íþróttablaðið - 01.04.1991, Síða 42

Mæðginin Gurrý og Guðjón sem er 5 ára. Gurrý finnst kominn tími til að
storkurinn fari að láta sjá sig að nýju. Á eftir bolta kemur barn!
Sigsteinsdóttir var líka mikill jaxl sem
gaman var að spila með."
— Hvaða augnablik frá ferlinum
stendur upp úr í minningunni?
„Það er erfitt að segja. Jú, það er
kannski eitt sem ég minnist sérstak-
lega. Það var þegar íslenska kvenna-
landsliðið sigraði á alþjóðlegu móti í
Portúgal sumarið 1988. Við lékum
gegn Portúgal, Frakklandi, Sviss og
Spáni og stóðum uppi sem sigurveg-
arar — unnum alla leikina. Ég var
fyrirliði landsliðsins á þessum árum
og það að upplifa þá stund, þar sem
ísland var númer eitt, var stórkost-
legt. Sérstaklega fannst okkur stelp-
unum gaman að horfa á Frakkana
sem fóru í algjöra fýlu eftir úrslitaleik-
inn við okkur. Sigurinn á mótinu bar
upp á kvennadaginn 19. júní og við
vorum mjög stoltar. Að okkar mati
var þetta stærsti sigur íslenska lands-
liðsins síðan það varð Norðurlanda-
meistari árið 1964. Þegar við komum
heim vorum við spenntar að sjá
hvernig dagblöðin fjölluðu um sigur
okkar á mótinu en spenningurinn
breyttist fljótt í vonbrigði og hrein-
lega reiði. Jú, það var minnst á sigur
okkar í lítilli grein en aðalefnið í
íþróttakálfi Dagblaðsins var heilsíðu-
viðtal við 9 ára gamlan son atvinnu-
manns í fótbolta. Skemmtilegar
áherslur eða hitt þó heldur."
— Nú hafiðþiðstelpurnaroftfeng-
ið stóra skelli í leikjum með Fram og
landsliðinu gegn erlendum liðum.
ÞÆR FÁ BORGAÐ
VINNUTAP
Hvað gerir gæfumuninn? Af hverju
eru þessar stelpur betri en þið?
„Hjáerlendu liðunum er mun betri
uppbygging í yngri flokkunum, fleiri
æfingar og fleiri þjálfarar á hvern
leikmann. Hérheima séreinn þjálfari
um þjálfun 20-30 stúlkna og það er
æft tvisvar til þrisvar í viku í um 50
mínútur í senn. Úti er hver þjálfari
með 10-12 stúlkur í hópi og æfingar
eru fleiri og lengri. Aðstæður erlendis
eru mun betri og stelpurnar frá Nor-
egi sem við lékum gegn í Evrópu-
keppninni æfa á morgnana, fara síð-
an í skóla eða að vinna og mæta svo
afturáæfingar. Þessar stelpur eru lík-
lega að æfa 10 sinnum í viku og þær
fá borgað vinnutap. Vegna þessa eru
þær sterkari, með meiri tækni, hraða
ogsnerpu. Svoeinfalter það. Á leikn-
umgegn Byosen í Noregi fyrir síðustu
jól voru um 1300 áhorfendur en viku
síðar þegar karlalandsliðs Noregs og
Danmerkur léku voru um 500
manns. Áhugi fyrir kvennahandbolta
í Noregi er mun meiri en fyrir hand-
bolta karla."
— Er það rétt að þú talir um hand-
bolta í 365 daga á ári? Kemst ekkert
annað að?
„Nei, þetta er nú ekki alveg rétt. Ég
reyni að sinna fjölskyldunni og vin-
um mínum þegar tími gefst til og þá
er handboltinn ekki með í ferðinni.
En ég tek íþróttina alvarlega og til
marks um það þá missti ég af stúd-
entsveislu systur minnar því ég var á
landsliðsæfingu."
— Hafið þið ekki verið að þrífa
fyrirtæki, selja rækjur og klós-
ettpappír og margt fleira til þess að
fjárafla þátttöku ykkar í Evrópu-
keppni í gegnum tíðina?
„Við stöndum að mestu leyti
straum af ferðalögum okkar og oftast
erum við með stórar skuldir á bakinu
þegar við komum heim. Ef við ætlum
okkur að gera eitthvað stöndum við
við það. Formaður handknattleiks-
deildar Fram hefur skrifað upp á
skuldabréf á eigin ábyrgð til þess að
við getum farið í þær ferðir erlendis
sem eru nauðsynlegar. Hann veit að
við stöndum skil á því sem við höfum
42