Morgunblaðið - 28.02.2020, Blaðsíða 17

um ykkur Ingunni núna rétt fyr-
ir jól og við borðuðum saman
fisk og nutum þess að sitja
kvöldstund út í garði og spjalla.
Þú varst ávallt félagslyndur og
vinamargur og fann ég það að á
Kanarí áttir þú marga vini, enda
vinsæll maður. Flestir vissu hver
þessi hávaxni myndarlegi maður,
hann Ástþór, var og alls staðar
talaði fólk um hvað þú værir allt-
af glaður og til í flest. Þín mun
ég ætíð minnast sem vinar í
gegnum lífið.
Sendi ykkur börnum hans,
barnabörnum og Ingunni mínar
dýpstu samúðarkveður.
Kristín Ósk Reynisdóttir.
Ég var aðeins 14 ára þegar ég
kom fyrst inn á heimili Ástþórs
og Guðrúnar. Þessi stóri maður,
sem síðar átti eftir að verða
tengdafaðir minn, tók á móti mér
með opinn faðminn frá fyrstu
mínútu. Ég viðurkenni það fús-
lega að ég var örlítið stressuð í
fyrsta skiptið sem ég hitti hann,
en ég fann það fljótt, að á þessu
heimili ríkti mikil hlýja og allir
voru velkomnir. Húsið var alltaf
opið og þeir voru ófáir sem áttu
á einhverjum tímapunkti heima í
Þúfuselinu og þar var ég engin
undantekning. Ég bjó Þúfuselinu
í nokkuð mörg ár á mismunandi
tímapunktum, bæði sem ungling-
ur en einnig seinna meir með
mína fjölskyldu og var samgang-
urinn við Ástþór því mikill. Ég
man þó aldrei eftir að það hafi
nokkurn tíma slest upp á vin-
skap okkar Ástþórs. Það ríkti
einhver gagnkvæm virðing og
væntumþykja á milli á okkar,
sem ég kunni vel að meta.
Ástþór var mjög félagslyndur
og mér fannst hann alltaf njóta
sín best þegar hann var með
marga í kringum sig. Hann hafði
gaman af því að segja sögur af
sjálfum sér og öðrum og sló um
sig með ártölum og staðreyndum
sem reyndust ekki alltaf vera al-
veg 100 % réttar. En sögurnar
urðu þó yfirleitt betri og fyndn-
ari þannig.
Allir drengirnir okkar þrír
voru svo heppnir að eiga heima í
Þúfuseli þegar þeir voru ný-
fæddir. Þar höfðu þeir Ástþór
afa sem kom á hverjum degi að-
eins að kíkja á þá. Hann staldr-
aði aldrei lengi við, vildi ekki
trufla, en dáðist að þeim gaf
þeim afaknús. Það var eitthvað
svo fallegt við það.
Ástþór var með sérstaklega
stórar hendur, stóran faðm og
stórt hjarta. Hann var ekki feim-
inn við að nota allan tilfinninga-
skalann sinn, hló manna hæst en
var líka oft meir, var skapmikill
en átti líka einstaka hlýju og ást
sem hann var óspar á að gefa.
Ég minnist hans með miklu
þakklæti fyrir allt það sem hann
var mér, og geymi ótal fallegar
minningar tengdar honum í
hjarta mínu. Takk fyrir allt og
allt.
Heiðrún Ólöf Jónsdóttir.
Hvað segir þú elsku kallinn
minn? Þessi orð mættu okkur
undantekningalaust við hvern
hitting. Þín ást á þinni stóru fjöl-
skyldu skein í gegnum skakka
brosið, brosið sem aldrei hverfur
úr minningunni.
Að við skulum vera skrifa
minningargrein um þig, þitt líf
og hvernig þú hefur haft áhrif á
okkar líf er ekki hægt. Það þyrfti
ekki bara tímarit heldur bækur
til að koma fram öllu því góða
sem þú hefur gert fyrir okkur og
aðra.
Þegar flestir bogna undan
mótvindi, hélst þú þínu striki, þú
varst nagli af hörðustu gerð sem
ekki var hægt að berja niður.
Alltaf stóðstu með höfuðið hátt
og ef við frændurnir dirfðumst
að vera hoknir þá voru kruml-
urnar komnar í bakið á manni og
kallað „út með tútturnar strák-
ar!“
Þú hefur verið svo stór hluti
af okkar ævi, allt frá því að við
vorum að trufla þig við að smíða
sumar búðstaðinn eða fikta með
verkfærin þín í bílskúrnum.
Sama hvað við vorum að prakk-
arast og fórum í taugarnar á þér,
var alltaf bros á vör. Okkur þótti
svo gaman að vera með þér að
læra að smíða, veiða, spila golf,
reyta gæsir, drekka Jameson og
svo mætti lengi telja. Allt þetta
hefur hjálpað okkur að verða að
þeim mönnum sem við erum í
dag og að halda þessum sterka
vinskap okkar á milli.
Hvert sem þú fórst varstu
hrókur alls fagnaðar. Í kringum
þig var ekkert nema fjör, ást og
gleði. Þú varst alltaf til staðar
þegar þörf var á og mættur með
slúðrið ef kræsandi fréttir voru á
boðstólum.
Guð blessi þig afi. Þín verður
sárt saknað.
Þín uppáhaldsbarnabörn,
Hákon, Markús Már,
Konráð, Kolbeinn,
Gísli Már og Ævar.
Elsku afi, ég á erfitt með að
trúa því að þú sért farinn frá
okkur. Við héldum að við mynd-
um eiga fleiri ár og fleiri stundir
með þér. Ég minnist þess hvern-
ig þú hlóst með öllum líkaman-
um, hvernig þú gafst svo innileg
knús til okkar allra, hvernig þú
lést okkur öllum líða eins og við
værum mikilvæg og elskuð. Þú
hafðir nefnilega sérstakan hæfi-
leika í að láta okkur öllum
frændsystkinum líða eins og við
værum bestu barnabörnin. Risa-
stór maður, með risastórt hjarta
og endalausa ást til að gefa okk-
ur öllum og öllum þeim sem
bættust við fjölskylduna.
Útförin þín er í dag og í dag
er settur dagur frumburðar okk-
ar Alex. Ég vildi óska þess að
sonur minn hefði fengið að hitta
þig og finna fyrir risastóru
hjarta þínu. Minning þín lifir
áfram í okkur öllum en sérstak-
lega í litla Jóhanni Lee. Við elsk-
um þig og við söknum þín. Guð
blessi þig.
Guðný Debora
Jóhannsdóttir og
Alexander Lee.
 Fleiri minningargreinar
um Ástþór Runólfsson bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
MINNINGAR 17
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 28. FEBRÚAR 2020
✝ SigurðurHreinn Egils-
son fæddist 26.
september 1934 á
Grenivík. Hann lést
á Landspítalanum
14. febrúar 2020.
Foreldrar hans
voru Egill Áskels-
son, kennari og
bóndi í Hléskógum
í Grýtubakka-
hreppi, f. 28.2.
1907, d. 25.1. 1975, og Sig-
urbjörg Guðmundsdóttir hús-
móðir frá Lómatjörn, f. 22.8.
1905, d. 10.12. 1973. Sigurður
var elstur átta systkina en þau
eru: Lára, f. 1935, maki Björg-
vin Oddgeirsson, f. 1928, d.
2015, Bragi, f. 1937, d. 1958,
Áskell, f. 1938, d. 2002, maki
Svala Halldórsdóttir, Val-
garður, f. 1940, d. 2018, maki
Katrín Fjeldsted, Egill, f. 1942,
d. 2009, maki Guðfinna Eydal,
drengur, f. 1944, d. 1944, og
Laufey, f. 1947, maki Gunnar
Finnsson.
Árið 1956 kvæntist Sigurður
Kolbrúnu Daníelsdóttur frá
km frá Grenivík. Hann nam við
Gagnfræðaskólann á Akureyri
einn vetur og lauk síðar gagn-
fræðaprófi frá Héraðsskólanum
að Laugum, S-Þing., 1952, og
fluttist þá til Akureyrar. Lauk
prófi frá Iðnskólanum á Akur-
eyri í tréskipasmíði 1958 og
starfaði við það til ársins 1961.
Þá fluttist fjölskyldan til Sví-
þjóðar þar sem hann starfaði
sem eftirlitsmaður við tréskipa-
smíðar samkvæmt íslenskum
skipasmíðareglum. Síðar þegar
heim kom frá Svíþjóð lauk hann
prófi í húsasmíði og vann við
það ásamt sjómennsku af og til.
Hann hóf störf hjá Reykjavíkur-
borg 1983, sem umsjónarmaður
á gömlu borgarskrifstofunum
og Reykjavíkur Apóteki, og síð-
ar í Ráðhúsi Reykjavíkur. Hann
lauk sínum starfsferli sem um-
sjónarmaður í Höfða, móttöku-
húsi borgarstjóra, 2009.
Sigurður var músíkalskur
með afbrigðum, spilaði á harm-
onikku og píanó, og sérlega
hafði hann yndi af djasspíanó-
leik, var reyndar sjálfur prýði-
legur djasspíanisti og hafði dá-
læti á gömlu meisturunum Osc-
ar Peterson og Duke Ellington.
Síðustu ár sín bjó Sigurður í
Eirborgum í Grafarvogi.
Útför hans fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag, 28. febrúar
2020, klukkan 13.
Saurbæ í Eyjafirði,
f. 12.4. 1936, d. 9.9.
2010. Börn þeirra
eru: 1) Gunnhildur
Svana, f. 21.10.
1956, d. 14.7. 2014,
maki Pétur
Kornelíusson, f.
1953. Þeirra börn
eru Sigurður Rún-
ar, f. 1977, og Har-
aldur, f. 1979. 2)
Bragi, f. 12.3. 1961,
maki Sigríður Emilía Bjarna-
dóttir, f. 1963. Þeirra börn eru
Bjarni Þór, f. 1990, Andri Már,
f. 1994, og Kolbrún María, f.
1998. 3) Þórður, f. 22.2. 1966,
maki Edda Björnsdóttir, f.
1966. Þeirra börn eru Björn
Ingi Friðþjófsson, f. 1987,
Salka, f. 1992, og Þórhildur
Braga, f. 1997. Kolbrún og Sig-
urður slitu samvistum 1970.
Seinni eiginkona Sigurðar var
Bryndís Jónasdóttir, f. 1934,
þau skildu.
Sigurður ólst upp á Grenivík
fyrstu æviárin en um níu ára
aldur flutti fjölskyldan að Hlé-
skógum í Höfðahverfi, u.þ.b. 5
Elsku pabbi.
Þá er komið að ferðalokum,
samferð okkar í þessu jarðlífi
lokið. Ferðin var góð frá upp hafi
til enda, og eftir standa fjöl-
margar góðar minningar. Stund-
ir hjá ömmu og afa í Granaskjóli,
tjaldútilegur á bláa Saabnum,
ættarmót, þú spilandi á nikkuna.
Veiðiferðir í Gíslholtsvatn og síð-
ar Selá. Selárferðirnar ótrúlega
skemmtilegar, eiginlega há-
punktur ársins hjá okkur feðg-
um í nokkur ár. Þú varst fjöl-
mörgum hæfileikum gæddur.
Frábær smiður, kenndir mér
margt varðandi smíðavinnu, og
eftir okkur standa fjölmörg
smíðaverk hér heima og í Sví-
þjóð. Enda sagði mér góður
maður að þú hefðir verið besti
smiðurinn í Eyjafirði á þínum
yngri árum. Kenndir mér dugn-
að og verksvit við smíðarnar, þú
vannst hratt og örugglega og
vandaðir alltaf til verksins. Um
tíma varstu kokkur á Hákoni.
Seinni árin umsjónarmaður í
hinu nýja Ráðhúsi Reykjavíkur; í
okkar augum varstu alltaf „Faðir
minn, ráðhússtjórinn“. Þú varst
músíkant fram í fingurgóma, og
það var frábært að heyra þig
spila af fingrum fram á píanóið
þegar þú fórst á flug í djassinum.
Þá varstu sannarlega í essinu
þínu.
Ég er þakklátur fyrir það að
hafa átt þig að og að þú hafir
verið mér sá faðir sem þú varst.
Þú kenndir mér margt, varst
alltaf til staðar, studdir okkur
systkinin eftir megni og við
fundum það að þú varst stoltur
af okkur. Börnum okkar varstu
góður afi. Við minnumst góðra
stunda, hlýju þinnar og væntum-
þykju. Farðu vel, saknaðarkveðj-
ur frá okkur öllum.
Þinn sonur,
Bragi.
Nú er komið að kveðjustund.
Elsku Siggi tengdapabbi hefur
kvatt okkur og nýtur nú lífsins
með Gunný í Nangiala. Hans
verður sárt saknað. Ég kynntist
Sigga fyrir meira en 40 árum
þegar ég og Bragi fórum að
rugla saman reytum. Hann tók
vel á móti mér og bauð mig vel-
komna á sinn hljóðláta, yfirveg-
aða hátt. Við áttum eftir að eiga
margar góðar stundir saman. Í
útlöndum, í útilegum, í sumarbú-
stöðum, heima og þá helst úti á
palli með sólina í andlitið. Hann
var duglegur hann Siggi og
kunnátta hans kom sér vel þegar
við Bragi byggðum palla við hús-
in okkar, því þeir urðu nokkrir,
bæði hér á Akureyri og í Svíþjóð.
Afi Siggi kom, gisti og hjálpaði
til. Hann spilaði á harmónikku,
píanó, fílaði jazz og fannst gott
að borða góðan mat. Börnunum
okkar var hann traustur, róleg-
ur, góður afi sem hægt að leita
til. Siggi sagði kannski ekki
mikið en það sem hann sagði
skipti máli. Hann var alltaf með
puttann á púlsinum og hann
hafði sína skoðun og hikaði ekki
við að tjá hana. Mikið á ég eftir
að sakna þín, Siggi minn, símtal-
anna á sunnudögum og heim-
sókna í Grafarvoginn. Ég skal
hugsa vel um Braga. Takk fyrir
að vera börnunum mínum góður
afi og fyrirmynd. Farðu í friði.
Þín
Sigríður (Sigga).
Okkar góði bróðir, Sigurður,
hefur kvatt þessa jarðvist. Hann
var elstur okkar, átta systkina.
Minning Sigga tengist afar
sterkt tónlist, hún var líf hans
og yndi. Hann lærði ungur að
spila á harmoniku og lék á hana
nær alla tíð síðan. Um tíma lék
hann með Harmonikuhljómsveit
Reykjavíkur og þótti þar sér-
lega taktfastur.
Enn fremur lærði hann á pí-
anó sem ungur maður og stund-
aði það seinni árin af miklum
móð, þá var það jazzinn sem
heillaði. Heyrðist sagt að hann
hefði verið sérlega flinkur að
improvisera (leika af fingrum
fram).
Upp í hugann koma ótal
myndir frá liðnum dögum, er
hann heimsótti okkur austur á
land eða norður á Grenivík.
Oft fór hann um landið, einn í
húsbíl eða með eitthvert
barnanna með sér. Harmonikan
í aftursætinu, áð var í grænum
lundi og spilað ... þá hefur lík-
lega ómað um íslenska skóga
Bjartar vonir vakna, Ramóna
eða Autumn Leaves. Margar
yndisstundir átti fjölskyldan við
silungsveiði við fjallavatnið
fagurblátt eða laxveiði á bökk-
um Selár í Vopnafirði.
Siggi var primus motor við
undirbúning ættarmóta, enda
verkhagur með afbrigðum. Þar
naut hann sín, smiðurinn, verk-
stjórinn og ljúflingurinn Sigurð-
ur Egilsson. Á ljósmynd frá
einni slíkri samkomu situr hann
undir tré sem amma okkar
gróðursetti í garðinum á Lóma-
tjörn um aldamótin 1900. Sólin
skín, Siggi er þar með nikkuna
og við systkinin öll í kring að
syngja.
Dýrmæt er sú minning.
Við störf sín sem húsvörður í
Ráðhúsi Reykjavíkur lét honum
vel að sætta mismunandi sjónar-
mið, lempa ágreining.
Í lokin er vert að geta þess að
Siggi var einstaklega glæsilegur
og vörpulegur á velli.
Elskulegu fjölskyldur, við
söknum öll okkar góða vinar, en
biðjum honum velfarnaðar. Við
trúum því að bræðurnir fimm og
foreldrar okkar hafi tekið honum
fagnandi og þar hafi þó Gunný
okkar verið fremst í flokki, fagn-
að honum með sínu hlýja brosi.
Það mun vera leiðin okkar allra.
Við, stelpurnar, potumst eitt-
hvað áfram.
Lára og Laufey.
Siggi frændi er farinn yfir í
huldulandið. Sjálfsagt hvíldinni
feginn, eftir nokkur misseri af
heilsuleysi. Við Laufeyjarsynir
höfðum alla tíð góð kynni af
móðurbróður okkar. Hann kom
stundum austur á Hérað á sumr-
in; yfirleitt á húsbíl, og stoppaði
nokkra daga. Það voru góðar
stundir, í sólinni fyrir austan.
Eftir því sem við bræður full-
orðnuðumst fengum við að vita
meira um þennan frænda okkar.
Tilveran var honum ekki alltaf
léttbær og má segja að hann hafi
markast af þeim hviðum sem líf-
ið blés móti honum. Honum var
skilnaðurinn við eiginkonuna og
börnin þungbær og hann gekk í
gegnum erfið sambandsslit oftar
en einu sinni. Ég minnist þess að
eitt sinn var ég strákpjakkur að
sýna honum vasahnífinn minn og
hann lagði áherslu á að ég notaði
hann varlega, þetta væri hættu-
legt verkfæri. Þegar ég bar
þetta undir móður mína sagði
hún mér að ástæðan væri að
hann hefði svo lítið getað passað
upp á sín eigin börn eftir skiln-
aðinn.
En Siggi átti líka sínar léttu
hliðar. Hann var mjög fær harm-
onikkuleikari, spilaði oft undir
og ég heyrði því fleygt að hann
hefði verið ótrúlega flinkur að
spinna sóló kringum laglínurnar.
Á mörgu ættarmótinu á Grenivík
hefur hann setið á sviðinu, sveitt-
ur á enninu, og þanið nikkuna
undir dunandi dansi, með gott í
glasi og bros á vör. Við vonum að
leiðin hans liggi nú þangað,
kannski á sæmilegum húsbíl, að
Gunný og þau öll hin bíði þar og
þegar eyfirska sumarnóttin
leggst yfir verði trallandi fjör.
Við bræður samhryggjumst
Braga, Dolla, Siggu, Eddu og
barnabörnunum öllum innilega
og vitum að minningarnar halda
Sigga áfram meðal okkar.
Egill, Þórður, Bragi
og fjölskyldur.
Sigurður H.
Egilsson
Dísa systir fóru að vera saman
og varð strax ómissandi hluti af
fjölskyldunni. Það var alltaf fjör
í kringum Dóra og mikill fengur
fyrir okkur að fá svona stuðbolta
inn í fjölskylduna. Óteljandi
minningar koma upp í hugann
um góðar stundir sem við áttum
með Dóra, þar á meðal uppi í
sumarbústað, í veiðiferðum og í
Flatey. Dóri var alltaf hrókur
alls fagnaðar og gerði allt svo
miklu skemmtilegra.
Dísa og Dóri bjuggu saman í
kjallaranum á æskuheimili okkar
og síðar í „litla húsinu“. Þau
giftu sig árið 1977 og eignuðust
skömmu síðar fyrstu dótturina.
Erfiðlega reyndist að finna hent-
ugt nafn á erfingjann, og í einni
af mörgum veiðiferðum þar sem
aflinn var bæði murta og bleikja
fannst Dóra alveg tilvalið að gefa
dótturinni vinnuheitið Meikja.
Því var reyndar breytt síðar og
hún skírð Berglind Björk. Síðar
bættust Svanhildur Sif, Lovísa
Lára og Gunnar Már í hópinn,
og barnabörnin eru orðin þrjú.
Það duldist engum hversu frá-
bær pabbi hann Dóri var. Hann
var gríðarlega stoltur af krökk-
unum sínum og það geislaði af
honum þegar hann var með
þeim. Hann naut sín svo sann-
arlega í föðurhlutverkinu, hann
sá til þess að krakkarnir héldu
með rétta íþróttaliðinu og
hlustuðu á réttu tónlistina, eða
eins og dóttir hans lýsti svo
skemmtilega: „Pabbi ber ábyrgð
á góðum tónlistarsmekk mínum
og afleitri kímnigáfu“.
Dóri var eilífðartöffari með
sterkar skoðanir. Hann var eld-
heitur stuðningsmaður Víkings
og mikill áhugamaður um tón-
list. Dóri var einn af þeim fyrstu
hér á landi sem störfuðu við tölv-
ur og sá fyrsti í fjölskyldunni
sem eignaðist „heimilistölvu“. Í
honum bjó merkilegur listamað-
ur og eftir hann liggja glæsileg
verk sem hann vann án þess að
hafa fengið nokkra menntun í
myndlist.
Dísa og Dóri voru alla tíð eins
og ástfangnir unglingar, eyddu
öllum frístundum saman og nutu
þess að stunda golf. Það var því
gríðarlegt áfall fyrir Dóra þegar
Dísa varð bráðkvödd á heimili
þeirra árið 2011. Þrátt fyrir að
heimur hans hafi þarna hrunið á
einu augnabliki, náði hann sér
aftur á strik með stuðningi
barna sinna, fjölskyldu og vina.
Hann greindist síðan með illvíg-
an sjúkdóm sumarið 2019 og
þrátt fyrir öflugar meðferðir laut
hann loks í lægra haldi fyrir
sjúkdómnum. Það sem huggar
okkur á þessum erfiða tíma er
trúin á það að hann sé nú kom-
inn aftur til Dísu sinnar, sem við
vitum að hefur tekið á móti hon-
um með opnum örmum.
Við systkinin kveðjum ást-
kæran mág okkar með söknuði
og þökkum honum fyrir allar
góðu stundirnar.
Sigurborg, Bogi,
Sigurbjörg og Berglind.
Fallinn er frá góður vinur
minn, Halldór Snorri Gunnars-
son. Þrátt fyrir erfið veikindi
síðustu rúmlega tíu mánuði þá
kom andlát hans á óvart, maður
heldur alltaf í vonina.
Kynni okkar Halldórs bæði í
leik og starfi spanna yfir 45 ár.
Við kynntumst fyrst sem vinnu-
félagar hjá fyrirtækinu Skýrslu-
vélar ríkisins og Reykjavíkur-
borgar (Skýrr) kringum 1976.
Það sem vakti fyrst athygli mína
var leikgleði hans, hugmynda-
auðgi og keppnisgleði.
Við tókum fljótlega ásamt
öðrum að okkur að vera í
skemmtinefnd starfsmanna-
félagsins. Að öðrum ólöstuðum
þá var Halldór sálin í þeirri
nefnd. Þar var ekki lagður lítill
metnaður í heimagerð skemmti-
atriði á þessum tíma og hafði
Halldór endalausar hugmyndir.
Mér er sérstaklega minnisstætt
þegar við, þrátt fyrir að tæknin
væri ekki fullkomin, útbjuggum
skemmtiatriði þar sem við vörp-
uðum myndum af starfsmönnum
á tjald, spurðum spurninga og
svörin voru tjáð með lagabútum
spiluð af segulbandi, það var
lögð nótt við dag til að undirbúa
þessi atriði. Þar var ekki komið
að tómum kofunum hjá félaga
Dóra enda var hann vel inni í ís-
lenskri og enskri lagaflóru.
Hann var mikil félagsvera og
hafði gaman af að vinna með
fólki og tilheyrði mörgum hóp-
um. Ef hann fann ekki hóp sem
passaði við hans áhugamál þá
stofnaði hann slíkan.
Ég naut þess að vera með
honum í getraunahópum, golf-
hópum og ýmsum öðrum hitt-
ingum. Alls staðar var búin til
einhver keppni því það var hluti
af gleðinni. Seinna naut ég þess
að vinna með honum hjá Starfs-
mannfélagi Reykjavíkurborgar,
nú Sameyki. Þar nýttist vel hve
töluglöggur Dóri var og þekking
hans úr tölvugeiranum, fyrir ut-
an það hvað hann var skemmti-
legur og frábær starfsfélagi. Það
er með söknuði sem ég kveð vin
minn Halldór Snorra, þó ég viti
að honum hafi ekki leiðst að
hitta Dísu sína sem hann hafði
saknað mjög frá því hún lést árið
2011.
Garðar Hilmarsson.
 Fleiri minningargreinar
um Halldór Snorra Gunn-
arsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.